De Indische Waterlelies

De Indische Waterlelies
Wachters bij de entree
Algemene informatie
Locatie	Efteling
Themagebied	Sprookjesbos
Soort attractie	Animatronicsshow
Opdrachtgever	Efteling
Status	Geopend
Opening	1966
Kosten	ƒ 300.000
Thematisering en muziek
Thema	Fantasy
Ritmuziek	Afrikaan Beat
Componist	Bert Kaempfert
Officiële website
Portaal    Attractieparken

De Indische Waterlelies is een animatronicsshow in het Nederlandse attractiepark de Efteling. Het is het 24^e sprookje op de route door het Sprookjesbos en bevindt zich tussen de De Magische Klok en Klein Duimpje.

Opzet

Toegangsweg en exterieur

Zicht vanuit de gaanderij.

Vlak na het verlaten van het Herautenplein bevindt zich aan de linkerzijde een afdalend wandelpad. Dit is de toegangsweg naar de show. De toegangsweg loopt door een rotsformatie. Boven de entree hangt een gouden bord met in blauwe letters De Indische Waterlelies. Na het verlaten van de rotsformatie komt men uit op een rechthoekig plein. Aan de linkerzijde staan zitbanken tegen een witte muur. In de muur zit een gesloten poort met daarop twee Simurghs afgebeeld. Aan de rechterzijde ligt een rechthoekige vijver met een fontein. Daarachter ligt een wit gekleurde gaanderij met zuilen weggewerkt in een rotsformatie. De architectuur in combinatie met de beplanting geeft de omgeving een Aziatische sfeer. De toegangsweg loopt rond het plein. Vlak voor de entree van de gaanderij staan aan beide zijden van het pad twee sculpturen van wachters. Ze houden een knots vast en hun ogen bewegen van links naar rechts. In de gaanderij hangen aan de muur vierkante afbeeldingen van leeuwachtige wezens. Het plafond is rood gekleurd en versierd met schilderingen. Aan het eind van de gaanderij hangt een sculptuur van een menselijk figuur aan de muur die naar de entree in de grot wijst. Dit pad komt uit bij de hoofdshow.

Hoofdshow

De hoofdshow in werking.

De overdekte hoofdshow bevindt zich in de grot en begint iedere vijf minuten. De animatronicsshow wordt bekeken vanaf een sta-tribune. Men kijkt uit op een vijver in een tropisch regenwoud. In de vijver liggen zeven gesloten waterlelies. Aan de linkerzijde is een rotsformatie met een waterval zichtbaar. Op de achtergrond, tussen de vegetatie, is in de een nachtelijke sterrenhemel en een paleistoren zichtbaar. Op de achtergrond zijn de geluiden van dieren te horen. Vlak voordat de show begint, dimt de verlichting en stopt de waterval. Hierna is het geluid van een gong hoorbaar en is een stem te horen die het verhaal van de Indische Waterlelies vertelt in een aantal zinnen. Na de vertelling verschijnt aan de rechterzijde de animatronic van een heks. Ze wordt verlicht met een spotlamp en begint te zingen, terwijl ze vloeiend met haar armen beweegt. Nadat ze gezongen heeft klinken en een aantal bongo's. Daarna start het muziekstuk de Afrikaan Beat. De zeven waterlelies openen waarin dansende elfjes zitten. In het midden verschijnen vier kikkers vanuit de beplanting die allen een muziekinstrument bespelen. Gedurende de show verschijnen links naast de kikkers drie vogels, met hun poot op de borst, op een rij. De show wordt abrupt beëindigt. De vogels en kikkers dalen terug de beplanting in en de waterlelies sluiten. De heks maakt nog wat zanggeluiden terwijl ze haar armen spreidt en zich terug lijkt te trekken in het donker. De verlichting gaat weer aan, de dierengeluiden zijn weer te horen en de waterval begint te stromen. Via een pad door de grot bereiken bezoekers, langs automatische deuren, de uitgang van de grot, waarna ze tussen de bomen van het Sprookjesbos uitkomen.

Het verhaal

Het sprookje werd uitgebracht in 1955 en werd geschreven door de Spaanse Fernanda María-de-las-Victorias Antonia Adelaida de Mora y Aragón, later Koningin Fabiola.

Een boze heks is jaloers op de zeven dochters van de sterrenkoningin. Deze prinsesjes dansen ’s nachts in het maanlicht en hebben een prachtige, lichte schoonheid. Uit jaloezie lokt de heks de meisjes naar de aarde, waar ze hen betovert. De heks verandert de prinsesjes in witte waterlelies, die voortaan alleen ’s nachts mogen bloeien wanneer de maan schijnt. Overdag moeten ze gesloten blijven. Op die manier kunnen ze nooit meer vrij dansen onder de sterrenhemel. Zo wordt de waterlelie een symbool van schoonheid, maar ook van verdriet en gemis, omdat de prinsesjes gevangen zitten in hun nieuwe gedaante

Geschiedenis

Ontwerp, bouw en opening

De hoofdshow in vermoedelijk de jaren 90 of begin jaren 00.

Nadat Peter Reijnders het sprookjesboek van Fabiola had gelezen in 1962 stelt hij aan onder meer Anton Pieck en de directie voor om een verhaal uit het boek uit te beelden. Het zou ook bijdragen aan het aantrekken van meer bezoekers uit België. Vanwege auteursrechten diende eerste toestemming gevraagd te worden aan het koninklijk huis van België. Uiteindelijk ontving men toestemming in ruil voor het overmaken van een bedrag aan het goede doel. Hoe hoog dit bedrag was en hoe de communicatie precies verliep, blijft deels een geheim tussen de koninklijke familie en de Efteling.

In 1963 blijven er drie verhalen uit het boek over als kanshebber om uit te beelden in de Efteling. Uiteindelijk viel de keuze op De Indische Waterlelies. In het oorspronkelijke plan zou de animatronicsshow plaatsnemen in een loods die zich achter het stoomcaroussel bevond. Anton Pieck had hiervoor diverse ontwerptekeningen gemaakt. In de loods zou tegen de muur zou een soort arena worden gerealiseerd, die van bovenaf op een halve regelmatige achthoek zou lijken. Het dak van de arena zou ondersteunt worden met een pilaar op iedere hoek en sierlijke vormen en bogen als ondersteuning. In de arena zou een soortgelijke show en decor te zien zijn als de daadwerkelijk gerealiseerde versie. Uiteindelijk koos men niet voor locatie en inrichting, omdat het te goedkoop over zou komen. Daarom werd gekozen om het showgebouw te plaatsen op een hockeyveld tussen het Herautenplein en De Vliegende Fakir. Uiteindelijk startten de bouwwerkzaamheden in oktober 1964, waarna, ongeveer zeven maanden later, de attractie op 3 mei 1966 officieel geopend werd. Een jaar later bezocht Koningin Fabiola De Indische Waterlelies.

Latere aanpassingen

De hoofdshow in 2004.

Paleiswachter in winterse kleding anno 2008.

Kort na de opening werd het geluidseffect bij de tempelwachters vervangen door een zware vertelstem. Ook werd er een hoogteverschil in de sta-tribune aangebracht, zodat het zicht op de hoofdshow voor alle bezoekers voldoende was. In 1978 werd een stripalbum van Suske en Wiske uitgebracht onder de naam De Efteling-elfjes. Het album stond in het teken van De Indische Waterlelies. Begin jaren 80 werd het uiterlijk van de heks gewijzigd en werd tijdelijk de vertelstem vervangen door die van Barbara Hoffmann. Een decennia later, in de jaren 90, wordt de deur vanuit de gaanderij naar de hoofdshow in de grot permanent open gezet. Bezoekers kunnen de show betreden wanneer ze willen en hoeven niet meer vijf minuten te wachten. Sinds de opening van de Indische Waterlelies stond er bovenop de het showgebouw een witte paleistoren. Deze werd in 2004 verwijderd. Vijf jaar later werd de vertelstem in de hoofdshow vervangen door die van Paul de Leeuw. In 2015 werd het uiterlijk van de heks opnieuw gewijzigd en werden er verschillende geluidseffecten toegevoegd aan de muziek van de hoofdshow. Ook werd de vertelstem van Paul de Leeuw gewijzigd naar de originele van Reny de Lannée de Betrancourt. Gedurende de edities van de Winter Efteling van 2000 tot en met 2015 droegen de paleiswachters winterkleding.

Technisch

Muziek en stemmen

Bert Kaempfert, componist van de Afrikaan Beat.

De muziek en zang zijn bestaande stukken en waren niet door de Efteling zelf gecomponeerd. In de loop der jaren zijn er wel geluidseffecten door het park zelf wel toegevoegd aan de show. De vertelstem aan het begin van de hoofdshow is ingesproken door Reny de Lannée de Betrancourt. Ook Barbara Hoffman en Paul de Leeuw zijn tijdelijk te horen geweest. Na de vertelling volgt de heksenzang, gezongen door de Peruaanse stemkunstenares Yma Súmac en afkomstig uit de door haar vertolkte traditionele hymne van de Inca's, de Taita Inty of Maagd van de Zonnegod. De muziek die te horen is tijdens de hoofdshow is de Afrikaan Beat van de Duitse componist Bert Kaempfert. De stem die te horen is op het plein bij de paleiswachters is van Ton van de Ven.

(Oorspronkelijke) techniek

De hoofdshow bevindt zich in werkelijkheid in een groene loods. Dit is voor bezoekers vrijwel niet zichtbaar vanwege de aangebracht decoratie. Het decor zoals rotspartijen zijn opgebouwd met kippengaas dat bedekt is met polyester. Als ondersteuning werden houten constructies gebouwd. De techniek voor de beweging is verzonnen door Peter Reijnders. Hij kocht poppen bij de Hema en liet ze bewegen door middel van elastiek en touw. Dit werd uiteindelijke verder uitgewerkt door het Nederlandse bedrijf Marcuse. De kikkers waren afkomstig van het Duitse bedrijf Heimotion. Voor de aansturing werd gebruik gemaakt van luchtdruktechniek met een ponsbandsysteem. Voor de verlichting, die zich in een verborgen verdieping boven de publiekstribune bevindt, werd de Stadsschouwburg Amsterdam om hulp gevraagd. Het lichtorgel werd aangestuurd door een orgelband. De aansturing van de muziek vond plaats door middel van een geluidsband. In de daaropvolgende decennia werd de techniek vervangen door moderne varianten zoals digitalisering en ledverlichting.

Externe link

• Officiële website

Mediabestanden

Zie de categorie De Indische Waterlelies van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronnen, noten en/of referenties

• Documentariaat De Efteling
• Eftepedia De Indische Waterlelies

· ·

De Efteling

Lijst van attracties in de Efteling · Lijst van sprookjes in de Efteling · Afbeeldingen

---