Pythons

Pythons
	Koningspython (Python regius)
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Reptilia (Reptielen)
Orde:	Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:	Serpentes (Slangen)
Superfamilie:	Pythonoidea
	Familie
	Pythonidae; Boulenger, 1773
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
	Pythons op Wikispecies
Portaal	Biologie ; Herpetologie

Bioscoopjournaal uit 1970. In de woonkamer van het huis van dhr. Munnig Schmidt te Hilversum staan diverse terraria met slangen. Een wurgslangenpaar heeft eieren gelegd en het vrouwtje broedt de eieren uit in een speciaal donker hok.

Pythons^[1] (Pythonidae) zijn een familie van slangen.

Naam en indeling

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door George Albert Boulenger in 1773. Er zijn 41 verschillende soorten die verdeeld zijn over acht geslachten.

Pythons werden lange tijd beschouwd als een onderfamilie van de boa's of reuzenslangen (Boidae). Tegenwoordig worden de pythons als een aparte familie van de superfamilie Pythonoidea gezien.^[2]

Geslachten

De familie wordt verdeeld in de volgende geslachten, met de auteur en het verspreidingsgebied.

Naam	Soorten	Auteur	Verspreidingsgebied
Antaresia	4	Wells & Wellington, 1984	Australië, Papoea-Nieuw-Guinea
Aspidites	2	Peters, 1877	Australië
Bothrochilus	7	Fitzinger, 1843	Australië, Indonesië, Papoea-Nieuw-Guinea
Liasis	4	Gray, 1842	Australië, Indonesië, Nieuw-Guinea, Oost-Timor, Papoea-Nieuw-Guinea
Malayopython	2	Reynolds, Niemiller & Revell, 2014	Azië: Indonesië, Oost-Timor, Bangladesh, Brunei, Cambodja, India, Laos, Maleisië, Myanmar, Filipijnen, Singapore, Thailand, Vietnam
Morelia	5	Gray, 1842	Australië, Indonesië, Papoea-Nieuw-Guinea, Nieuw-Guinea
Python	10	Daudin, 1803	Afrika (Angola, Benin, Botswana, Burkina Faso, Burundi, Centraal-Afrikaanse Republiek, Congo-Brazzaville, Congo-Kinshasa, Eritrea, Ethiopië, Gabon, Gambia, Ghana, Guinee, Guinee-Bissau, Ivoorkust, Kameroen, Kenia, Liberia, Mali, Mauritanië, Mozambique, Niger, Nigeria, Oeganda, Rwanda, Senegal, Sierra Leone, Soedan, Somalië, Tanzania, Togo, Tsjaad, Zambia, Zimbabwe, Zuid-Afrika), Azië (Bangladesh, Bhutan, Cambodja, China, India, Indonesië, Laos, Maleisië, Myanmar, Nepal, Pakistan, Singapore, Sri Lanka, Thailand, Vietnam), geïntroduceerd in de Verenigde Staten (Florida)
Simalia	7	Gray, 1849	Australië, Indonesië, Molukken, Papoea-Nieuw-Guinea, mogelijk op de Filipijnen

Uiterlijke kenmerken

Pythons hebben nog restanten van achterpoten die eruitzien als kleine doorntjes aan weerszijden van de cloaca. Deze kleine aanhangsels zijn de rudimentaire delen van wat vroeger de heupen waren.^[3] De verschillende soorten verschillen sterk in lengte en kleur, de meeste soorten worden 1,5 tot drie meter lang. De bekendste soort is de netpython (Malayopython reticulatus), die samen met de anaconda (Eunectes murinus) wedijvert om de titel grootste slang ter wereld.

Levenswijze

Pythons zijn wurgslangen en hebben geen giftanden. Wurgslangen knijpen hun slachtoffer dood door hun sterke lichaam eromheen te knellen. Hun menu bestaat voornamelijk uit knaagdieren en andere zoogdieren, maar ook vogels en reptielen als hagedissen worden gegeten. De meeste soorten hebben warmtegevoelige zintuigen aan de voorzijde van de kop waarmee ze warmbloedige prooien kunnen opsporen. Dergelijke orgaantjes zijn zeer gevoelig en kunnen temperatuursverschillen van een dertigste graad Celsius waarnemen. De orgaantjes komen ook voor bij de niet-verwante groefkopadders die er hun naam aan te danken hebben. De zwartkoppythons uit het geslacht Aspidites hebben deze orgaantjes niet, deze pythons leven dan ook voornamelijk van andere reptielen zoals hagedissen en slangen.^[3]

De meeste pythonsoorten zijn boombewoners die veel klimmen. Sommige soorten zijn vaker op de bodem te vinden en klimmen zelden. Pythons zijn meestal 's nachts actief en zonnen overdag in bomen om de spijsvertering te bevorderen.

Voortplanting

Pythons hebben veel gemeen met boa's, maar er zijn ook verschillen. Pythons produceren bijvoorbeeld eieren, terwijl vrijwel alle boa's eierlevendbarend zijn. Ook kennen pythons een vrij vergaande vorm van broedzorg; het vrouwtje legt haar eieren op een hoop en kronkelt zich er vervolgens omheen.^[3] Het vrouwtje is in deze periode zeer agressief, en broedt de eitjes letterlijk uit. Omdat slangen koudbloedig zijn, kan ze dit niet met haar lichaamswarmte, maar door met het lichaam te rillen via spiersamentrekkingen, stijgt de lichaamstemperatuur.

Verspreiding en habitat

Pythons hebben een enorm verspreidingsgebied in Australië, Afrika en Azië^[2], zie de tabel hierboven voor de precieze landen. De habitat bestaat meestal uit tropische en subtropische bossen maar er zijn ook soorten die in drogere gebieden voorkomen zoals woestijnen.

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties

Referenties

↑ Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 439. ISBN 90 274 8626 3.
↑ ^a ^b Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Pythonidae.
↑ ^a ^b ^c Steve K. Wilson (2015). The Reptiles of Queensland. Reed New Holland Publishers, Pagina 226 - 232. ISBN 9781921517488.

Bronnen

(en) – Steve K. Wilson - A Fied Guide to The Reptiles of Queensland (2015) – Pagina 226 - 232 – Reed New Holland Publishers – ISBN 9781921517488
(en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Pythonidae - Website Geconsulteerd 3 november 2020

[GRZ-1] Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 439. ISBN 90 274 8626 3.

[EMBL-2] Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Pythonidae.

[QUEEN-3] Steve K. Wilson (2015). The Reptiles of Queensland. Reed New Holland Publishers, Pagina 226 - 232. ISBN 9781921517488.

[1]

[2]

[3]