Olympische Zomerspelen 1980

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Spelen van de XXIIe Olympiade
Olympische Zomerspelen 1980
Locatie Vlag van Sovjet-Unie Moskou, Sovjet-Unie
Deelnemende landen 80
Deelnemende atleten 5.217 (4.093 mannen, 1.124 vrouwen)
Evenementen 203 in 21 sporten
Openingsceremonie 19 juli 1980
Sluitingsceremonie 3 augustus 1980
Officiële opening door Leonid Brezjnev
Atleteneed Nikolaj Andrianov (gymnastiek)
Juryeed Aleksandr Medved (worstelen)
Olympische vlam Sergej Belov (basketbal)
Vorige Spelen 1976: Montréal (Canada)
Volgende Spelen 1984: Los Angeles (Verenigde Staten)
Portaal  Portaalicoon   Olympische Spelen
Sport
De blauw gekleurde en gearceerde landen namen deel aan de boycot
De sluitingsceremonie op 3 augustus
De wedstrijd tussen Nederland en Hongarije op de Olympische Zomerspelen 1980.

De Olympische Zomerspelen van de XXIIe Olympiade werden in 1980 gehouden in Moskou, Sovjet-Unie. De enige andere stad die zich kandidaat had gesteld voor het organiseren van deze spelen was Los Angeles. Door een door de Verenigde Staten geleide boycot deden slechts 80 landen mee, het laagste aantal sinds de spelen van 1956.

De beslissing om de Spelen aan Moskou toe te wijzen was door het Internationaal Olympisch Comité genomen in oktober 1974. Het was toen evident om de universaliteit van de Spelen te onderstrepen door ze aan een communistisch land toe te wijzen. Moskou, dat al over veel sportinfrastructuur beschikte, paste perfect in dat plaatje.

Hoogtepunten[bewerken | brontekst bewerken]

  • Dit waren de eerste Spelen die gehouden werden in een communistisch land.
  • Ondanks de boycot van enkele grote landen, waren de Spelen toch van een hoog niveau. In de atletiek werden bijvoorbeeld drie Europese en zes wereldrecords verbeterd.
  • De mascotte van deze Spelen was Misha, een berenjong.
  • Er waren twee boeiende duels tussen twee Britse halve-fondlopers, Sebastian Coe en Steve Ovett. Op de 800 meter wist Ovett te profiteren van Coes afwachtende houding en won. Coe nam wraak door de 1500 meter te winnen.
  • De drieëndertigjarige Ethiopiër Miruts Yifter, die vier jaar eerder niet in Montreal aanwezig was door de boycot van vele Afrikaanse landen, kon nu wel zijn meesterschap tonen door de 5000 en de 10.000 meter te winnen.
  • Het polsstokhoogspringen werd gewonnen door de Pool Władysław Kozakiewicz in een nieuw wereldrecord: 5,78 m. Voor het eerst werd het wereldrecord polsstokhoogspringen verbeterd op de Olympische Spelen.
  • De Sovjet gymnast Aleksandr Dityatin won een medaille in elk van de acht onderdelen die op het programma stonden, waaronder drie gouden medailles.
  • Waldemar Cierpinski uit de DDR wist met succes zijn titel bij de marathon te verdedigen.
  • De Oost-Duitsers domineerden het roeien; zij wonnen elf van de veertien te verdelen titels.
  • Teófilo Stevenson uit Cuba werd de eerste bokser die drie opeenvolgende olympische titels wist te verzamelen.
  • Het zwemmen leed enorm onder de afwezigheid van de Verenigde Staten. Toch wist de Sovjetatleet Vladimir Salnikov voor een onvergetelijke prestatie te zorgen. Hij zwom als eerste de 1500 meter in minder dan een kwartier: 14.58.27 en won het goud. Salnikov won ook nog goud op de 400 m vrije slag en de 4 x 200 m vrije slag.
  • Nadia Comăneci, de grote vedette van de Spelen in Montreal, was ondertussen volwassen geworden en ze was niet opgewassen tegen de nieuwe lichting turnsters. De Sovjet-Russische Jelena Davydova won de individuele meerkamp. Toch verliet Comăneci de Spelen niet medailleloos; ze won nog twee gouden medailles: op de evenwichtsbalk en op de vloer.
  • In het kanoën behaalde de Sovjet-atleet Vladimir Parfenovitsj driemaal goud: op de K1 (500 m), de K2 (500 m) en de K2 (1000 m).

Sporten[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens deze Spelen werd er gesport binnen 21 sporten.

Olympische sporten[bewerken | brontekst bewerken]

Atletiek
Basketbal
Boksen
Boogschieten
Gewichtheffen
Handbal

Hockey
Judo
Kanovaren
Moderne vijfkamp
Paardensport
Roeien

Schermen
Schietsport
Turnen
Voetbal
Volleybal
Wielersport

Worstelen
Zeilen
Zwemsport
Baanzwemmen
Schoonspringen
Waterpolo

Mutaties[bewerken | brontekst bewerken]

Sport Nieuw Verdwenen (t.o.v. 1976) Opmerkingen
Atletiek 50km snelwandelen (m) 50km keer weer terug na 8 jaar
Gewichtheffen Zwaar I
hockey vrouwen
judo extra licht (m)
half licht (m)
zeilen star tempest
6 -1 +5

Deelnemende landen[bewerken | brontekst bewerken]

Deelnemende landen. Blauw: debuterend land op de Zomerspelen. Groen: al eerder deelgenomen aan de Zomerspelen.

Aan deze Spelen namen 81 landen deel. Liberia trok zich na de openingsceremonie terug waardoor er olympiërs uit 80 landen in actie kwamen.

Ondanks de brede boycot debuteerden zes landen op de Spelen: Angola, Botswana, Jordanië, Laos, Mozambique en de Seychellen. Cyprus nam voor het eerst aan de Zomerspelen deel nadat het eerder dat jaar op de Winterspelen actief was.

In de onderstaande lijst staat het nummer achter de deelnemende landen voor het aantal deelnemers dat namens dat land meedeed. De cursief gedrukte landen zijn de landen die tijdens de officiële onderdelen de olympische vlag voerden.

Vlag van Afghanistan Afghanistan 11
Vlag van Algerije Algerije 59
Vlag van Andorra Andorra 2
Vlag van Angola Angola 13
Vlag van Australië Australië 126
Vlag van België België 61
Vlag van Benin Benin 17
Vlag van Botswana Botswana 7
Vlag van Brazilië Brazilië 109
Vlag van Bulgarije Bulgarije 295
Vlag van Colombia Colombia 23
Vlag van Costa Rica Costa Rica 30
Vlag van Cuba Cuba 216
Vlag van Cyprus Cyprus 14
Vlag van Denemarken Denemarken 63
Vlag van Dominicaanse Republiek Dominicaanse Republiek 6
Vlag van Ecuador Ecuador 11
Vlag van Ethiopië Ethiopië 41
Vlag van Finland Finland 124
Vlag van Frankrijk Frankrijk 125
Vlag van Griekenland Griekenland 42

Vlag van Guatemala Guatemala 10
Vlag van Guinee Guinee 9
Vlag van Guyana Guyana 8
Vlag van Hongarije Hongarije 279
Vlag van Ierland Ierland 48
Vlag van IJsland IJsland 9
Vlag van India India 74
Vlag van Irak Irak 44
Vlag van Italië Italië 163
Vlag van Jamaica Jamaica 18
Vlag van Joegoslavië Joegoslavië 162
Vlag van Jordanië Jordanië 4
Vlag van Kameroen Kameroen 26
Vlag van Koeweit Koeweit 58
Vlag van Laos Laos 19
Vlag van Lesotho Lesotho 5
Vlag van Libanon Libanon 17
Vlag van Liberia Liberia 0
Vlag van Libië Libië 32
Vlag van Luxemburg Luxemburg 3
Vlag van Madagaskar Madagaskar 11

Vlag van Mali Mali 7
Vlag van Malta Malta 8
Vlag van Mexico Mexico 45
Vlag van Mongolië Mongolië 43
Vlag van Mozambique Mozambique 14
Vlag van Myanmar Birma 2
Vlag van Nederland Nederland 86
Vlag van Nepal Nepal 11
Vlag van Nicaragua Nicaragua 5
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 5
Vlag van Nigeria Nigeria 44
Vlag van Noord-Korea Noord-Korea 50
Vlag van Oeganda Oeganda 13
Vlag van de DDR DDR 362
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 89
Vlag van Peru Peru 30
Vlag van Polen Polen 320
Vlag van Portugal Portugal 11
Vlag van Puerto Rico Puerto Rico 3
Vlag van Congo-Brazzaville Congo-Brazzaville 23

Vlag van Roemenië Roemenië 243
Vlag van San Marino San Marino 17
Vlag van Senegal Senegal 32
Vlag van de Seychellen Seychellen 11
Vlag van Sierra Leone Sierra Leone 14
Vlag van de Sovjet-Unie Sovjet-Unie 506
Vlag van Spanje Spanje 159
Vlag van Sri Lanka Sri Lanka 4
Vlag van Syrië Syrië 69
Vlag van Tanzania Tanzania 41
Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago 9
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije 216
Vlag van Venezuela Venezuela 38
Vlag van Groot-Brittannië Groot-Brittannië 231
Vlag van Vietnam Vietnam 30
Vlag van Zambia Zambia 40
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe 46
Vlag van Zweden Zweden 148
Vlag van Zwitserland Zwitserland 84

Belgische prestaties[bewerken | brontekst bewerken]

Zie België op de Olympische Zomerspelen 1980 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
  • De Oostendenaar Robert Van de Walle, die eerder al Europees kampioen in de open klasse en vicewereldkampioen in de categorie -95 kilo was geworden, veroverde de olympische titel in de categorie -95 kg. De finale tegen de thuisspelende Sovjetrus Tengis Koeboeloeri was een moeilijke opgave. Van de Walle scoorde pas een koka op het einde van de kamp, maar die ene uithaal bleek voldoende te zijn voor goud. Het was de enige medaille die namens België werd behaald.
Medailles
Medaille Winnaar Onderdeel
Goud Goud (1) Robert Van de Walle judo, -95 kg

Nederlandse prestaties[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Nederland op de Olympische Zomerspelen 1980 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
  • Gelet op het gedevalueerde deelnemersveld vielen de prestaties van het Nederlandse team over het algemeen tegen.[1]
  • Uitzondering was de zilveren medaille op de marathon van Gerard Nijboer.
  • Verder was er brons bij het judo (Henk Numan) en het zwemmen (vrouwenestafette 4x100 meter vrije slag).
Medailles
Medaille Winnaar Onderdeel
Zilver Zilver (1) Gerard Nijboer atletiek, marathon
Brons Brons (2) Henk Numan judo, tot 95 kilo
Dames estafetteploeg zwemmen, 4x100m vrije slag

Medaillespiegel[bewerken | brontekst bewerken]

Er werden 631 medailles uitgereikt. Het IOC stelt officieel geen medailleklassement op, maar geeft desondanks een medailletabel ter informatie. In het klassement wordt eerst gekeken naar het aantal gouden medailles, vervolgens de zilveren medailles en tot slot de bronzen medailles.

In de volgende tabel staat de top-10 en het Belgische en Nederlandse resultaat. Het gastland heeft een blauwe achtergrond en het grootste aantal medailles in elke categorie is vetgedrukt.

Zie de medaillespiegel van de Olympische Zomerspelen 1980 voor de volledige weergave.

 Plaats  Land NOC Goud Goud Zilver Zilver Brons Brons Totaal
1 Vlag van de Sovjet-Unie Sovjet-Unie URS 80 69 46 195
2 Vlag van de DDR DDR GDR 47 37 42 126
3 Vlag van Bulgarije Bulgarije BUL 8 16 17 41
4 Vlag van Cuba Cuba CUB 8 7 5 20
5 Vlag van Italië Italië ITA 8 3 4 15
6 Vlag van Hongarije Hongarije HUN 7 10 15 32
7 Vlag van Roemenië Roemenië ROM 6 6 13 25
8 Vlag van Frankrijk Frankrijk FRA 6 5 3 14
9 Vlag van Groot-Brittannië Groot-Brittannië GBR 5 7 9 21
10 Vlag van Polen Polen POL 3 14 15 32
23 Vlag van België België BEL 1 0 0 1
30 Vlag van Nederland Nederland NED 0 1 2 3

Amerikaanse boycot[bewerken | brontekst bewerken]

Vanwege de inval van de Sovjet-Unie in Afghanistan in de laatste week van december 1979, stelde de Amerikaanse president Jimmy Carter een ultimatum aan de Russen: de Verenigde Staten zouden niet deelnemen aan de Spelen in Moskou als de Sovjet-troepen zich niet hadden teruggetrokken vóór 20 februari 1980. Dit ultimatum was geheel tegen de olympische gedachte, die voorschrijft dat sport en politiek strikt gescheiden moeten blijven. Op 21 maart werd de officiële boycot bekendgemaakt.

President Carter oefende druk uit op verschillende landen om het Amerikaanse voorbeeld te volgen. De regeringen van een aantal bevriende landen, zoals Groot-Brittannië en Australië, steunden de boycot maar lieten de keus om wel of niet af te reizen aan de individuele atleten. De Amerikaanse atleten kregen deze keuze niet, aangezien Carter dreigde het paspoort in te trekken van elke atleet die naar de Sovjet-Unie zou afreizen. Uiteindelijk zouden 65 landen de uitnodiging om deel te nemen aan de Spelen niet aanvaarden; 45 tot 50 deden dit waarschijnlijk in verband met de boycot. Onder de landen die ingingen op de boycot waren de Bondsrepubliek Duitsland, Japan, Canada, Noorwegen en China.

De meeste Europese landen gingen in op de uitnodiging onder één voorwaarde: ze wilden niet deelnemen aan het ritueel van de Spelen. Tijdens de openingsplechtigheid zou de ploeg achter de witte olympische vlag opstappen en bij een overwinning zou men niet het nationale volkslied spelen, maar wel de olympische hymne.

De Nederlandse regering onder leiding van Dries van Agt wilde dat Nederland zich aansloot bij de boycot. De Nederlandse sportbonden voelden daar echter niets voor. Zij vroegen zich af waarom de sport op moest draaien voor het falen van de internationale politiek. Om haar afkeuring duidelijk te maken over hetgeen gaande was in Afghanistan nam de Nederlandse delegatie geen deel aan de openingsplechtigheid.

Het hockeytoernooi en de paardensportevenementen waren als gevolg van de boycot zo verzwakt dat besloten werd geen Nederlandse afvaardiging te sturen[2].

Niet-deelnemende landen[bewerken | brontekst bewerken]

De boycottende landen zijn in groen en blauw gekleurd

Deze Spelen werden door 62 landen geboycot. Een groot aantal landen volgde de Amerikaanse boycot. Andere landen deden dit om eigen redenen. Iran, Mozambique, Qatar en Taiwan waren niet door het IOC uitgenodigd om aan de Spelen deel te nemen.

Albanië
Amerikaanse Maagdeneilanden
Antigua en Barbuda
Argentinië
Bahama's
Bahrein
Bangladesh
Barbados
Belize
Bermuda
Bolivia
Bondsrepubliek Duitsland
Canada
Centraal-Afrikaanse Republiek
Chili
China

Egypte
El Salvador
Fiji
Filipijnen
Gabon
Gambia
Ghana
Haïti
Honduras
Hongkong
Indonesië
Israël
Ivoorkust
Japan
Kaaimaneilanden
Kenia

Liberia
Liechtenstein
Malawi
Maleisië
Marokko
Mauritanië
Monaco
Nederlandse Antillen
Niger
Noorwegen
Pakistan
Panama
Papoea-Nieuw-Guinea
Paraguay
Saoedi-Arabië
Singapore

Soedan
Somalië
Swaziland
Thailand
Togo
Tsjaad
Tunesië
Turkije
Uruguay
Verenigde Arabische Emiraten
Verenigde Staten
Zaïre
Zuid-Korea

Zie de categorie 1980 Summer Olympics van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.