Grand Prix Formule 1 van Monaco
| Grand Prix van Monaco | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Lokale naam | Grand Prix de Monaco | |||
| Land |  Monaco
| |||
| Organisator | Fédération Internationale de l'Automobile | |||
| Geschiedenis | ||||
| Eerste editie | 1929 | |||
| Meeste overwinningen |  Ayrton Senna (6)
| |||
| Laatste editie | ||||
| Datum | 28 mei 2023 | |||
| Poleposition |  Max Verstappen Red Bull Racing-Honda RBPT
| |||
| Snelste ronde | .svg){kind=small} Lewis Hamilton Mercedes
| |||
| Winnaar | Max Verstappen Red Bull Racing-Honda RBPT
| |||
| Tweede |  Fernando Alonso Aston Martin-Mercedes
| |||
| Derde | .svg){kind=small} Esteban Ocon Alpine-Renault
| |||
| ||||
De Grand Prix van Monaco is een race uit de Formule 1-kalender. De race wordt verreden in de straten van Monaco, het Circuit de Monaco. De race behoort samen met de 24 uur van Le Mans en de Indianapolis 500 tot de bekendste races van de autosport.
Monaco is een van de Grands Prix die al sinds het ontstaan van het wereldkampioenschap Formule 1 op de kalender staat. Het wordt gezien als een klassieker, geldend als een van de meest prestigieuze races om gereden te hebben, evenals andere legendarische circuits zoals Monza en Spa-Francorchamps.
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
De Grand Prix van Monaco werd al verreden voordat het het Formule 1-kampioenschap ontstond. Op 14 april 1929 won William Grover-Williams in een Bugatti 35B voor de favoriete Duitser Rudolf Caracciola. Daarna werd de race elk jaar gereden tot 1938. Na de Tweede Wereldoorlog keerde de Grand Prix terug in 1948, winst was er voor Giuseppe Farina.
De eerste Formule 1 Grand Prix werd in 1950 georganiseerd door Anthony Noghès.
De veiligheid van het stratencircuit van Monaco is door de jaren heen sterk verbeterd, als gevolg van verschillende aanpassingen. In de jaren zeventig werden er, onder invloed van coureur Jackie Stewart, diverse Formule 1-evenementen afgelast vanwege veiligheidsredenen. Tijdens de Grand Prix van Monaco in 1969 werden er voor het eerst extra veilige Armco-barrières geplaatst op specifieke locaties op het circuit. Dit was noodzakelijk, aangezien de omstandigheden op het circuit tot dan toe onveilig waren. Coureurs liepen het risico om tegen gebouwen, bomen of lantaarnpalen te knallen of zelfs in het water terecht te komen, zoals gebeurde met Alberto Ascari en Paul Hawkins. In de jaren die volgden, werden er extra barrières geplaatst, de pitstraat verplaatst en delen van het parcours aangepast, wat bijdroeg aan een steeds veiliger circuit.[1]
In 2020 werd de race, vanwege de coronapandemie, voor het eerst sinds 1955 niet verreden.
Records[bewerken | brontekst bewerken]
De Grand Prix van Monaco werd in 1950 een van de wedstrijden voor het eerste wereldkampioenschap Formule 1. In 1951 werd de wedstrijd niet georganiseerd, in 1952 buiten de Formule 1 en in 1953 en 1954 opnieuw helemaal niet. Vanaf 1955 is de race een vast onderdeel op de Formule 1-kalender. Dat jaar eindigde Alberto Ascari's race in het water van de Middellandse Zee, toen hij met zijn Lancia uit de chicane vloog.
Recordwinnaar is Ayrton Senna die zes keer won tussen 1987 en 1993 (alleen in 1988 maakte hij als leider in de race een stuurfout en crashte, waardoor hij moest opgeven). Het was ook tijdens de Grand Prix van Monaco dat Senna voor het eerst in de Formule 1 zijn uitzonderlijk talent demonstreerde, toen hij in 1984 in de stromende regen met zijn inferieure Toleman van achter uit het veld aan een inhaalrace begon. Enkel Alain Prost bleef hem nog net voor toen de race, onder meer op aangeven van Prost zelf, door wedstrijddirecteur Jacky Ickx in de 31e ronde vroegtijdig werd afgevlagd. Het zou Prost duur te staan komen, want door het voortijdig stopzetten werden de toegekende punten gehalveerd (4,5 in plaats van 9) en op het eind van het seizoen kwam Prost een half puntje te kort om de wereldtitel te veroveren. Graham Hill en Michael Schumacher wisten de race ieder vijf keer te winnen.
De meest verwonderlijke overwinningen kwamen in 1982 toen in de laatste ronde drie keer na elkaar de leider met pech uitviel en Riccardo Patrese met zijn Brabham als eerste over de streep ging zonder zelf te beseffen dat hij won, en in 1996 toen er slechts vier auto's de finish wisten te halen en Olivier Panis zijn enige eerste plaats ooit in de Formule 1 binnenhaalde.
Winnaars van de Grands Prix[bewerken | brontekst bewerken]
- Een roze achtergrond geeft aan dat deze race onderdeel was van de Grand Prix-seizoenen tot 1949.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Fatale ongevallen[bewerken | brontekst bewerken]
- 1952 - Luigi Fagioli
- 1967 - Lorenzo Bandini
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 
· 
· 