Ulster Grand Prix 1956

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Noord-Ierland Ulster Grand Prix 1956
Land Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Datum 9- en 11 augustus 1956
Organisator FIM/ACU
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
Tweede Vlag van Australië Bob Brown
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Romolo Ferri
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Eerste Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris/Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell
Derde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Zwitserland Maurice Büla

De Ulster Grand Prix 1956 was de vijfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1956. De races werden verreden op 9- en 11 augustus 1956 op het Dundrod Circuit, een stratencircuit in County Antrim.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In Ulster kwamen alle klassen aan de start: Op donderdag 9 augustus de 250cc-klasse en de 350 cc-klasse en op zaterdag 11 augustus de 125cc-, 500cc- en de zijspanklasse. De werelditels in de 125cc-klasse en de 250cc-klasse waren al beslist. In deze Grand Prix werden de 350cc- en de 500cc-wereldtitels beslist. Bij een ongeluk tijdens de 350cc-race kwam Derek Ennett om het leven.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-klasse startte zonder de geblesseerde John Surtees. Geoff Duke reed de snelste ronde, maar viel uit. Toen ook Walter Zeller uitviel, was Surtees zeker van de wereldtitel. Ken Kavanagh weigerde met de Moto Guzzi Otto Cilindri te rijden en toen ook Arthur Wheeler, Bill Lomas en Reg Armstrong uitgevallen waren bleven er alleen nog Britse machines over. Het werd de laatste WK-overwinning voor Norton, met John Hartle als winnaar. Bob Brown werd met een Matchless G45 tweede voor Geoff Tanner.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 2:20"14'6 8
2 Vlag van Australië Bob Brown Matchless + 2"47'4 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless + 2"48'4 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton + 3"29'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Wilf Herron Norton + 1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton + 1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Austin Carson Norton + 1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton + 1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton + 2 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Angus Martin Matchless + 2 ronden
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Chapman Norton + 3 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stephen Murray Norton + 3 ronden
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton + 3 ronden
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Turner Norton + 4 ronden
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Des Sloan Norton + 4 ronden
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk William Roberton Matchless + 4 ronden
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Brosnan BSA + 4 ronden
18 Vlag van Nieuw-Zeeland Harry Lowe BSA + 4 ronden
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Williamson Norton + 4 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera Val
Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Gerold Klinger BMW
Vlag van Australië Keith Bryen Norton
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi Weigering[1]
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett (†) Matchless Overleden[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta Blessure[3]
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta
Vlag van Nieuw-Zeeland Paul Fahey Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant (†) Norton Overleden[4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees (wereldkampioen) MV Agusta 24
2 Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW 15
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 14
4 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 9
5 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera 8
Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant (†) Norton 6
Vlag van Australië Bob Brown Matchless
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 5
10 Vlag van Australië Keith Bryen Norton 4
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Met zijn overwinning stelde Bill Lomas zijn wereldtitel zeker. Dickie Dale werd tweede en John Hartle, de latere winnaar van de 500cc-race, werd derde. Tijdens de race miste Derek Ennett de S-bocht, raakte een talud en daarna een telegraafpaal. Hij was op slag dood. Het was waarschijnlijk zijn eerste race met een Moto Guzzi Monocilindrica 350.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi 2:03"14'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy AJS 2
6 Vlag van Australië Bob Brown AJS 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford DKW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett Moto Guzzi Val (†)

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta Blessure[3]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant (†) Norton Overleden[4]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Hans Bartl DKW
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas (wereldkampioen) Moto Guzzi 24
2 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford DKW 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 11
6 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett (†) AJS/Moto Guzzi 6
9 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW 3
Vlag van Duitsland Hans Bartl DKW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Carlo Ubbiali viel uit nadat hij al de snelste ronde had gereden, maar hij was al als wereldkampioen aan de race begonnen. Luigi Taveri verstevigde zijn tweede plaats in de ranglijst door te winnen voor Sammy Miller met een NSU Sportmax-productieracer en Arthur Wheeler met de Moto Guzzi Bialbero 250. Maurice Büla, de bakkenist van Florian Camathias, werd met een NSU Sportmax zesde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 1:07"02'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller NSU 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Bob Coleman NSU 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Maddrick Moto Guzzi 2
6 Vlag van Zwitserland Maurice Büla NSU 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Bob Brown NSU
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Tsjechië Jiří Koštír ČZ
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU
Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU
Vlag van Duitsland Roland Heck NSU
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Bayle NSU
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta
Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta
Vlag van Nederland Kees Koster NSU
Vlag van Nederland Lo Simons NSU

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali (wereldkampioen) MV Agusta 32
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 26
3 Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta 9
Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU
5 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 7
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller NSU 6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 5
8 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 4
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta
10 Vlag van Nederland Kees Koster NSU 3
Vlag van Nieuw-Zeeland Bob Coleman NSU

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvankelijk kende de 125cc-klasse in Ulster acht deelnemers en dat waren er al veel, alleen in de Ulster GP van '53 waren er meer geweest: negen. Luigi Taveri besloot echter niet te starten, waardoor er nog maar zeven deelnemers waren. Daarvan reden er slechts twee daadwerkelijk over de finish: Carlo Ubbiali en Romolo Ferri. Nog drie anderen hadden genoeg ronden afgelegd om in elk geval geklasseerd te worden.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 1:05"55'0 8
2 Vlag van Italië Romolo Ferri Gilera 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Maddrick MV Agusta 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Cope MV Agusta 2

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Tsjechië Václav Parus ČZ
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrico Sirera Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcello Cama Montesa
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick LEF
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Montesa
Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta
Vlag van Italië Renato Sartori Mondial
Vlag van Italië Sandro Artusi Ducati
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali (wereldkampioen) MV Agusta 32 (38)
2 Vlag van Italië Romolo Ferri Gilera 14
3 Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta 9
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 8
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcello Cama Montesa 6
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Montesa 4
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrace in Ulster was nogal saai. Cyril Smith viel al kort na de start stil, terwijl Wilhelm Noll aan de leiding ging en die niet meer afstond. Op de tweede plaats lag Pip Harris en Fritz Hillebrand was aanvankelijk derde, maar viel al in de eerste ronde uit, waardoor Florian Camathias die positie overnam. Een korte regenbui veroorzaakte nog wat schuivers, maar vooraan veranderde niets meer. Door hun overwinning namen Wilhelm Noll/Fritz Cron de WK-leiding weer over van Fritz Hillebrand/Manfred Grunwald.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 56"24'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 6
3 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Maurice Büla BMW 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Taylor Norton 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Mundy Norton 2
6 Vlag van België Jack Wijns Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett BMW 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Emil Ohr BMW
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW
Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk William Storr Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Walker Vlag van Verenigd Koninkrijk Dun Roberts Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton
Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Rossano Milani Gilera

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 30
2 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 25
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 18
4 Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton 6
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Emil Ohr BMW
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Maurice Büla BMW
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk William Storr Norton 4
9 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Taylor Norton
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1956
FIM wereldkampioenschap wegrace
8e seizoen (1956)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1956

Vorige race:
Ulster Grand Prix 1955
Ulster Grand Prix Volgende race:
Ulster Grand Prix 1957