Grand Prix-wegrace van België 1957

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1957
Land Vlag van België België
Datum 7 juli 1957
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Keith Campbell
Eerste Vlag van Italië Libero Liberati
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett
Derde Vlag van Australië Keith Bryen
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Libero Liberati
Eerste Vlag van Australië Keith Campbell
Tweede Vlag van Italië Libero Liberati
Derde Vlag van Australië Keith Bryen
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Tarquinio Provini
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
Eerste Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Tweede Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
Derde Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand/Vlag van Duitsland Manfred Grunwald

De Grand Prix-wegrace van België 1957 was de vierde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1957. De races werden verreden op 7 juli 1957 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen alle klassen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen werden overschaduwd door de dood van Roberto Colombo. Het ongeluk gebeurde bij de ingang van de S-bochten bij Stavelot. De training werd niet stilgezet en de ambulance die Roberto Colombo meenam moest tussen een aantal trainende zijspancombanaties door laveren. Roberto overleed echter nog onderweg naar het ziekenhuis. MV Agusta trok de Italiaanse rijders Umberto Masetti en Fortunato Libanori terug uit de races, maar de "buitenlanders" John Surtees, John Hartle en Luigi Taveri namen wel deel aan de wedstrijden. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de zijspanklasse beslist.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In België nam Gilera-teamleider Roberto Persi een chauvinistische beslissing die slecht uit dreigde te pakken. De motor van Libero Liberati wilde niet starten en hij overlegde met de raceleiding om Liberati met de motor van Bob Brown te laten starten. Met die motor én het startnummer van Brown won Liberati, maar na protesten van MV Agusta en Norton werd hij alsnog gediskwalificeerd. Brown kon uiteraard niet rijden, maar Bob McIntyre ook niet omdat hij nog last had van een nekblessure na zijn val in Assen. Jack Brett (Norton) werd tot winnaar verklaard, maar die beslissing werd in januari 1958 door de FIM teruggedraaid. Slechts zes coureurs bereikten de finish. Keith Campbell reed de snelste ronde met de Moto Guzzi Otto Cilindri, maar viel uit.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 1:08"36'6 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton + 52'2 6
3 Vlag van Australië Keith Bryen Norton + 3"30'8 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton + 1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke Norton + 1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Hans-Günther Jäger BMW + 1 ronde 1

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta Teambeleid[1]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Gerold Klinger BMW
Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi
Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van België Pierre Nicholas Norton
Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton
Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Italië Giuseppe Colnago Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland John Anderson Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Noel McCutcheon Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown Gilera Geen machine[2]
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera Blessure[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera Blessure[4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd MV Agusta

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 22
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 9
5 Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW 8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 6
7 Vlag van Australië Keith Bryen Norton 5
8 Vlag van Australië Bob Brown Gilera 4
9 Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500cc-race reed Keith Campbell de snelste ronde, terwijl Libero Liberati de race won. In de 350cc-race was dat precies omgekeerd: Campbell won en Liberati reed de snelste ronde. Daardoor behield Campbell de leiding in de WK-stand. Keith Bryen profiteerde van zijn overstap van Norton naar Moto Guzzi en werd derde in de race. John Surtees viel met de MV Agusta 350 4C uit. Zijn teamgenoot Umberto Masetti startte niet uit piëteit met de verongelukte Roberto Colombo.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi 50"34'5 8
2 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 6
3 Vlag van Australië Keith Bryen Moto Guzzi 4
4 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi 3
5 Vlag van Australië Bob Brown Gilera 2
6 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Moto Guzzi 1
7 Vlag van Nieuw-Zeeland John Anderson AJS
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Noel McCutcheon Norton
10 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark Moto Guzzi
13 Vlag van België Jules Nies Norton
14 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
15 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta Teambeleid[1]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera Blessure[3]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Dick Thomson AJS
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Italië Adelmo Mandolini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi 22
2 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 7
5 Vlag van Australië Bob Brown Gilera 6
Vlag van Australië Keith Bryen Norton /
Moto Guzzi
7 Vlag van Italië Alano Montanari MV Agusta 5
8 Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU 4
9 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Net als Keith Bryen profiteerde John Hartle van zijn overstap naar een ander merk. Hartle verruilde zijn experimentele REG voor de nog experimentele MV Agusta 250 Bicilindrica en won er prompt de Belgische Grand Prix mee. Tarquinio Provini reed weliswaar de snelste ronde, maar hij viel in de laatste ronde uit. Sammy Miller werd tweede, maar zijn Mondial-teamgenoot Cecil Sandford had aan de derde plaats ruim voldoende om aan de leiding in het wereldkampioenschap te blijven.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta 44"23'5 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 3
5 Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ 2
6 Vlag van Duitsland Günter Beer Adler 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta Overleden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta Blessure[6]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Bob Brown NSU
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Andrews NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Hodgins Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb NSU
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial 22
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial 12
3 Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta 10
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 8
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle REG /
MV Agusta
8 Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 4
10 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 3
Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Tarquinio Provini won zijn derde 125cc-Grand Prix op rij en was - hoewel nog niet officieel - feitelijk al wereldkampioen. Luigi Taveri, die tweede werd en ook in de WK-stand tweede stond, kon hem niet meer inhalen, maar Carlo Ubbiali kon theoretisch nog op gelijke hoogte komen. Dat was mogelijk omdat Ubbiali al twee nulscores had die hij als "streepresultaat" kon gebruiken. Taveri kon nog op 32 punten komen, maar moest er daarna weer 6 wegstrepen. Ubbiali zat na zijn trainingsongeval in de TT van Assen echter geblesseerd thuis.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 41"08'2 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial 4
4 Vlag van Zwitserland František Bartoš ČZ 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Maddrick MV Agusta 1

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta Overleden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta Blessure[6]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial
Vlag van Italië Guido Sala Mondial
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 30
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 16
3 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 14
4 Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta 11
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial 9
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial 4
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 3
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
9 Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrace werd gewonnen door de combinatie Walter Schneider/Hans Strauß en Florian Camathias werd met zijn nieuwe bakkenist Hilmar Cecco tweede. Fritz Hillebrand/Manfred Grunwald werden slechts derde, maar dat was genoeg om wereldkampioen te worden. Schneider/Strauß konden qua punten nog wel op gelijke hoogte komen, maar niet meer in het aantal overwinningen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 42"28'3 8
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 6
3 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 3
5 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge BMW 2
6 Vlag van Frankrijk Marcel Beauvais Vlag van Frankrijk André Coudert Norton 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Josef Knebel (†) Vlag van Duitsland Rolf Amfaldern BMW Knebel overleden

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett Norton
Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW
Vlag van Duitsland Werner Großmann Vlag van Duitsland Alfred Schmidt Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss
Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Woollett Vlag van Verenigd Koninkrijk George Loft Norton
Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Rossano Milani Gilera

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand (wereldkampioen) Vlag van Duitsland Manfred Grunwald (wereldkampioen) BMW 28
2 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 20
3 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Jules Galliker en Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 13
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Billingham en Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge Norton 9
5 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 6
6 Vlag van Duitsland Josef Knebel (†) Vlag van Duitsland Rolf Amfaldern BMW 4
7 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett Norton 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton
Vlag van Frankrijk Marcel Beauvais Vlag van Frankrijk André Coudert Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell Norton 2
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge BMW
Vorige race:
TT Assen 1957
FIM wereldkampioenschap wegrace
9e seizoen (1957)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1957

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1956
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1958