Grand Prix-wegrace van België 1973

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1973
Officiële naam Grote Prijs van België voor Moto's/Grand Prix de Belgique des Motos
Land Vlag van België België
Datum 1 juli 1973
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Australië Jack Findlay
250 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Eerste Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Tweede Vlag van Australië John Dodds
Derde Vlag van Italië Paolo Pileri
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Nederland Jos Schurgers
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
50 cc
Poleposition Vlag van Nederland Jan de Vries
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Derde Vlag van Nederland Theo Timmer
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Bircht
Derde Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hermann Hahn

De Grand Prix-wegrace van België 1973 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1973. De race werd verreden op 1 juli 1973 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In België was er eindelijk succes voor Giacomo Agostini. Eindelijk bleef zijn MV Agusta een keer heel en zijn eerste punten van het hele seizoen waren er meteen 15. Hij won zelfs met een ruime voorsprong op zijn teamgenoot Phil Read. Read stond echter comfortabel aan de leiding van de WK-stand met 54 punten. Kim Newcombe kon in Francorchamps lang de derde plaats vasthouden, maar hij werd ingehaald door Dieter Braun en Jack Findlay. Braun kreeg echter problemen en Newcombe ook maar die wist achter Jack Findlay toch nog vierde te worden.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 49' 05" 3 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +1' 15" 4 12
3 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki +1' 34" 6 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe König +1' 58" 7 8
5 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson +2' 14" 0 6
6 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König +2' 19" 4 5
7 Vlag van Duitsland Ernst Hiller König +3' 28" 6 4
8 Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha +3' 45" 9 3
9 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel +3' 48" 0 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +4' 02" 9 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
12 Vlag van Duitsland Lothar John Suzuki
13 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
14 Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna
15 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Kawasaki
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Suzuki
17 Vlag van België François Hollebecq Yamaha
18 Vlag van België Jérôme van Haeltert Suzuki
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Italië Roberto Gallina Paton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNF Vlag van België Guy Cooremans Kawasaki
DNF Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Kawasaki
DNF Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Teuvo Länsivuori leidde in de 250cc-race van start tot finish en was onhoudbaar voor de concurrentie. Achter hem werd flink gevochten om de tweede plaats, die uiteindelijk voor John Dodds was. Hij finishte enkele seconden voor de Belg Oronzo Memola, die lang in gevecht was geweest met Paolo Pileri (Yamaha). Pileri diende een protest in tegen Memola, die al vaker met een 350cc-motor in de 250cc-klasse betrapt was. Memola weigerde zijn machine te laten inspecteren en werd gediskwalificeerd[1], waardoor Pileri automatisch de derde plaats kreeg.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha 34' 22" 3 15
2 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +35" 1 12
3 Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha +47" 9 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson +1' 00" 2 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha +1' 01" 6 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +1' 15" 9 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +1' 39" 5 4
8 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha +1' 40" 6 3
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha +1' 41" 3 2
10 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha +1' 50" 9 1
11 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
12 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
13 Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha
14 Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha
15 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamaha
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
17 Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha
18 Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha
19 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
20 Vlag van België Charles Nies Harley-Davidson
21 Vlag van België Alein Fieuw Yamaha
22 Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt SHF
DSQ Vlag van België Oronzo Memola Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Jos Schurgers was al bijna het hele seizoen op het podium gefinisht, áls hij tenminste aan de eindstreep kwam. In België was hij als een van de eersten weg en halverwege de eerste ronde had hij al een flinke voorsprong op Ángel Nieto en Chas Mortimer. Pas in de derde van zeven ronden begon Nieto iets in te lopen en in de vijfde ronde kon hij Schurgers even passeren. Aan het einde van die ronde reed Schurgers met een klein verschil op kop maar in de laatste ronde kreeg Nieto kennelijk een probleem, want hij passeerde de eindstreep 25 seconden achter Jos Schurgers. Chas Mortimer werd derde na een gevecht met Eugenio Lazzarini, dat eindigde toen de MZ van Lazzarini stuk ging. Jos Schurgers werd nu, ondanks een achterstand van 28 punten, toch weer als een kandidaat voor de wereldtitel beschouwd, afhankelijk van de genezing van Kent Andersson, die tijdens de TT van Assen een been gebroken had.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Jos Schurgers Bridgestone 32' 58" 7 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Morbidelli +23" 5 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +1' 10" 1 10
4 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico +1' 40" 9 8
5 Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ +1' 41" 8 6
6 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha +2' 02" 5 5
7 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha +2' 12" 1 4
8 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha +2' 19" 4 3
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha +2' 38" 6 2
10 Vlag van Cuba Rafael Serrer MZ +2' 49" 7 1
11 Vlag van Italië Paolo Pileri DRS
12 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha
13 Vlag van Cuba Antonio García MZ
14 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha
15 Vlag van Cuba Benigno Jull MZ
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Walley Maico
17 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Maico
18 Vlag van Hongarije János Reisz MZ
19 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MZ

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 50cc-klasse kwam Jan de Vries moeilijk van de plaats omdat zijn eerste versnelling wegens de hoge topsnelheden (hij haalde 205 km/h in de training) heel lang gegeard was. Na vier kilometer had hij Theo Timmer echter al ingehaald. Timmer had toen nog niet veel voorsprong op Gerhard Thurow en Rudolf Kunz, maar die waren met elkaar in gevecht waardoor Timmer toch kon weglopen. Intussen was Bruno Kneubühler als voorlaatste gestart maar hij baande zich ronde na ronde een weg naar voren. In de laatste ronde wist hij op het nippertje de tweede plaats van Timmer af te nemen.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 21' 02" 2 15
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Van Veen-Kreidler +30" 7 12
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi +32" 9 10
4 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +46" 6 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler +47" 2 6
6 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler +54" 2 5
7 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler 4
8 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler 3
9 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 2
10 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 1
11 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler
12 Vlag van Duitsland Jürgen Röller Kreidler
13 Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler
14 Vlag van Nederland Nico Polane Roton
15 Vlag van Nederland Ton Kooyman Hemeyla
16 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
17 Vlag van Duitsland Siegfried Lohman Kreidler
18 Vlag van België Jerôme van Haeltert Kreidler
19 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Pasquier Derbi
20 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Armando Lopez Derbi
21 Vlag van Frankrijk Pierre Metzger Derbi
22 Vlag van België Henri Simon Kreidler
23 Vlag van België Chris Baert Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Werner Schwärzel nam in België weliswaar de leiding na de start, maar in de training was Klaus Enders al 4 seconden sneller geweest en die verwees hem dan ook al snel terug naar de tweede positie. De gebroeders Gerry en Nick Boret reden lang op de tweede plaats, gevolgd door Schwärzel/Kleis en Gawley/Birch. De Borets vielen echter uit en Gawley passeerde Schwärzel om onbedreigd tweede te worden. Schwärzel viel zelfs uit en daardoor werden Heinz Luthringshauser/Hermann Hahn derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 32' 24" 7 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch König +28" 3 12
3 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +46" 6 10
4 Vlag van Duitsland Siegfried Schazu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk Don Smith BMW 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex MacFadzean BMW 5
7 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jacobson BMW 4
8 Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Monark 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk David Loach Kawasaki 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Currie Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott GSM-Weslake 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis König
DNF Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste BMW
Vorige race:
TT Assen 1973 		FIM wereldkampioenschap wegrace
25e seizoen (1973) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1973
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1972 		Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1974
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_België_1973&oldid=67259867"