Grand Prix-wegrace van België 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1981
Officiële naam G.P. Moto 1981
Land Vlag van België België
Datum 5 juli 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Snelste ronde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Eerste Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Nederland Theo Timmer
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt

De Grand Prix-wegrace van België 1981 was negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1981. De races werden verreden op 5 juli 1981 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Belgische Grand Prix keerde in 1981 terug naar Spa-Francorchamps, nadat ze in het seizoen 1980 in Zolder was verreden. Dat was gebeurd na een boycot van alle topcoureurs in het seizoen 1979, toen het nieuwe asfalt veel te glad bleek te zijn. Op een aantal punten was de organisatie in Francorchamps ver te zoeken. Publiek wandelde ongehinderd door het rennerskwartier en bekeek de races vanaf de vangrail en de strobalen. Pas nadat Gregg Hansford na een bandenwissel geen remmen meer had en hard tegen een geparkeerde auto reed, greep de gendarmerie in.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Na de afgang in de TT van Assen, waar Barry Sheene en Kenny Roberts al bij de start bleven stilstaan, moest Yamaha in België wel een goed resultaat boeken. Sheene vertrok dit keer als snelste, maar werd al in de eerste ronde ingehaald door Roberts. In de tweede ronde kwam er een korte maar heftige regenbui, terwijl iedereen op slicks reed. Dat was koren op de molen van Boet van Dulmen en Jack Middelburg. Van Dulmen nam zelfs een ronde lang de leiding in de race, maar de bui stopte binnen enkele minuten en de baan droogde snel weer op. Roberts nam de leiding weer over, terwijl Sheene kampte met een onwillige koppeling. Intussen was Marco Lucchinelli bezig met een inhaalrace en halverwege de wedstrijd lag hij al op de tweede plaats. Van Dulmen en Middelburg zakten weer wat terug en Sheene kwam in gevecht met Randy Mamola. Lucchinelli sloot aan bij Roberts en passeerde hem bij La Source, toen Michel Frutschi op een ronde gereden moest worden. Roberts wilde dat buitenom doen, terwijl Frutschi juist naar buiten stuurde om ruimte te maken. Binnendoor kon Roberts ook niet, want daar reed Lucchinelli, die de laatste kilometer op kop bleef. Gregg Hansford, die pas in Assen zijn rentree gemaakt had na een val in de Imola 200, kwam opnieuw in het ziekenhuis terecht. Toen zijn remmen weigerden reed hij tussen het publiek door tegen een auto van een baancommissaris en brak een been. Het was voor de gendarmerie wel het teken om het publiek, dat op de meest gevaarlijke plaatsen zat, achter de vangrail te sturen.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 54'29"37 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 54'29"90 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 54'46"30 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 54'47"54 8
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 55'10"86 6
6 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 5
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 4
8 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha 3
9 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki 2
10 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki 1
11 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha
12 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dale Singleton Suzuki
15 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Yamaha
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki Vastloper
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki Val

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 73
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 64
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 58
4 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 47
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 46
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 45
7 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 23
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 19
Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki
10 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki 10

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Roland Freymond had de snelste start in Spa-Francorchamps, maar werd al in de eerste ronde gepasseerd door Carlos Lavado. Die werd op zijn beurt weer ingehaald door Toni Mang en op dat moment was de meeste spanning al verdwenen. Jean-François Baldé werd derde, maar Jean-Marc Toffolo wist zich vanuit het achterveld naar de vierde plaats te rijden en zijn gevecht met Baldé was wel spannend. Freymond's Ad Maiora draaide te weinig toeren en hij werd uiteindelijk elfde. Thierry Espié wist bijna de eerste punten voor Pernod te scoren, maar werd getorpedeerd door Martin Wimmer, waardoor ze allebei vielen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 50'37"74 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 50'45"47 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 51'16"59 10
4 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Armstrong-Rotax 51'19"24 8
5 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 51'21"24 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha 5
7 Vlag van Spanje Sito Pons Siroko-Rotax 4
8 Vlag van Italië Massimo Massimiani Ad Maiora 3
9 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 2
10 Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha 1
11 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora
12 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha
13 Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha
14 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki
15 Vlag van Frankrijk Tocco Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod Val
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha Val
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten MBA Big-end lager
DNQ Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Bartol
DNQ Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Rotax
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Armstrong-Rotax
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Armstrong-Rotax
DNQ Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Rotax

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 85
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 57
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 56
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 35
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 24
6 Vlag van Italië Massimo Massimiani Ad Maiora 22
7 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 19
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha
9 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha/Pernod 18
10 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha 15

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Nu Stefan Dörflinger door een gebroken pols was uitgeschakeld door een val in de TT van Assen, kon niemand Ricardo Tormo meer bedreigen. Theo Timmer had in Francorchamps weliswaar de beste start, maar Tormo stelde snel orde op zaken en begon zijn voorsprong uit te bouwen. Henk van Kessel was niet zo goed gestart maar bereikte Timmer na een paar ronden, passeerde hem en werd tweede. De beide Nederlanders waren op hun beurt veel te snel voor hun achtervolgers, vooral nadat Hagen Klein met een gebroken gaskabel moest opgeven en Rainer Kunz viel.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 33'25"22 15
2 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 33'32"53 12
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 33'36"64 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 33'58"43 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 34'22"24 6
6 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 34'47"01 5
7 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco 4
8 Vlag van Frankrijk Pascal Kambourian Kreidler 3
9 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler 2
10 Vlag van België Chris Baert Kreidler 1
11 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Kreidler
12 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Kreidler
13 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Kreidler
14 Vlag van Frankrijk Joe Genoud Kreidler
15 Vlag van Nederland Jos van Dongen Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler Gaskabel
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler Val
DNS Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler Blessure

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 75
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 51
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 40
4 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 34
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 31
6 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler 27
7 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 24
8 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco 15
Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler
10 Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF 14

Zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Jock Taylor reed na de start in België heel even aan de leiding, maar werd al snel ingehaald door Rolf Biland en Alain Michel. Michel nam de leiding over en begon weg te lopen van Biland. Egbert Streuer reed op de vierde plaats, met zijn oud-bakkenist Johan van der Kaap weer in het zijspan, nu Bernard Schnieders in Assen geblesseerd was geraakt. Zowel Michel als Streuer kregen problemen met hun powervalve, waardoor ze terugvielen: Michel naar de derde plaats en Streuer naar de achtste plaats.

Uitslag zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 50'29"85 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 50'58"86 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 51'07"04 10
4 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Seymaz-Yamaha 52'24"47 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 52'37"49 6
6 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 4
8 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Jesco Höckert Vlag van Duitsland Thomas Riedel Yamaha 1
17 Vlag van Nederland Piet Huybers Vlag van Nederland Karl-Heinz Bucholz Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jo van der Ven Vlag van Nederland Tonny Troeyen Yamaha Klapband

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 72
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 67
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 65
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 26
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha
6 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha 23
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha 18
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 16
9 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Seymaz-Yamaha 14
10 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Vlag van Nederland Johan van der Kaap		 LCR-Yamaha 11

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Luxeprobleem[bewerken | brontekst bewerken]

Suzuki kreeg na de derde overwinning van Marco Lucchinelli een luxeprobleem, want men moest een keuze maken tussen Lucchinelli en Randy Mamola als eerste rijder. Mamola had aanvankelijk de voorkeur, maar stond nu negen punten achter Lucchinelli, die ook al vijftien punten voorsprong op Kenny Roberts had.

Niet verschenen[bewerken | brontekst bewerken]

Twee merken verschenen niet in de 500cc-race omdat hun machines nog steeds niet klaar waren: Sanvenero (met Carlo Perugini) en Cagiva (met Virginio Ferrari). Honda (met Takazumi Katayama) kwam niet aan de start omdat de Honda NR 500 na twee jaar ontwikkeling nog steeds niet competitief was. Graziano Rossi kwam met de 500cc-Morbidelli wel aan de start, maar viel al snel uit.

Oude bekenden[bewerken | brontekst bewerken]

Naast Johan van der Kaap, die de geblesseerde Bernard Schnieders verving, reden er meer "gestopte" bakkenisten mee: Kenny Arthur in het zijspan van Rolf Steinhausen en de 52-jarige Wolfgang Kalauch bij Egon Schons.

Vorige race:
TT Assen 1981 		FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1981
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1980 		Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1982
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_België_1981&oldid=62649980"