Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Brazilië Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988
Officiële naam GP Brasil de Velocidade 88
Land Vlag van Brazilië Brazilië
Datum 18 september 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Spanje Sito Pons

De Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988 was de vijftiende en laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1988. De races werden verreden op 18 september 1988 op het Autódromo Internacional de Goiânia nabij Goiânia in Goiás, Brazilië. Alleen de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 250cc-klasse beslist. De titel in de 500cc-klasse was al eerder beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De organisatie van de Braziliaanse Grand Prix leed onder het wegvallen van de Grand Prix van Argentinië, want ze zouden samen garant staan voor een groot deel van de reiskostenvergoeding van de teams en rijders. Ondanks het feit dat de IRTA en een aantal sponsors extra geld inlegden, bleef men zitten met een tekort van ca. 250.000 dollar, 40% meer dan begroot. Dat kon door het publiek niet worden opgebracht. De Brazilianen waren niet zo kapitaalkrachtig en daar droeg de inflatie van 1% per dag ook aan bij. Daarom had men de entreekosten beperkt tot (omgerekend) ongeveer 14 Euro, maar het circuit lag ver van de grote steden São Paulo en Rio de Janeiro en er waren dan ook niet meer dan 10.000 toeschouwers. Coureurs en teams stonden welwillend tegenover de organisatie, die niet alles goed deed, maar tenminste probeerde een goede Grand Prix over de bühne te brengen. Dat was een groot verschil met de GP van Venezuela en de GP van Argentinië, waar men te maken kreeg met corrupte douanebeambten, overboekte hotels, diefstallen en slechte circuits. Men nam dan ook genoegen met de gebrekkige tijdwaarneming en het vele publiek dat tot het middenterrein en het rennerskwartier kon doordringen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-klasse reed feitelijk om des keizers baard. De eerste drie posities in het wereldkampioenschap stonden al vast: Eddie Lawson, Wayne Gardner en Wayne Rainey.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Slechts twintig coureurs namen deel aan de Braziliaanse 500cc-race. Omdat het eigenlijk nergens meer om ging reed men in de trainingen niet op het scherp van de snede; alleen Christian Sarron maakte een valpartij mee. De Dunlop-rijders Wayne Rainey en Kevin Magee konden niet uit de voeten op de warme baan en zij stonden op de zevende en de achtste startplaats. Omdat er van de tijdwaarneming niet veel klopte stond Ron Haslam met zijn ELF op de vierde startplaats. Hij was in werkelijkheid een seconde langzamer geweest.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"26'93
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"26'97
3. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"27'19
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"27'44
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"27'81
6. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"27'89
7. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'93
8. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'99
9. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 1"28'02
10. Vlag van België Didier de Radiguès Marlboro-Yamaha 1"29'04

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start nam Eddie Lawson aanvankelijk de leiding, maar in de zesde ronde werd hij gepasseerd door Kevin Schwantz. Wayne Gardner had een slechte start, maar toen hij na enkele ronden aansloot en uiteindelijk in de buurt van Lawson kwam, ging die Schwantz weer voorbij en hij won de race. Ook Gardner wist Schwantz nog te passeren.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 32 47"06'32 2 20
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 32 +13'36 1 17
3 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 32 +21'35 3 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 32 +24'12 10 13
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 32 +24'24 4 11
6 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 32 +24'28 7 10
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 32 +1"13'10 5 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 32 +1"14'85 12 8
9 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 32 +1"23'30 9 7
10 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 31 +1 ronde 14 6
11 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda 31 +1 ronde 15 5
12 Vlag van Spanje Fernando González de Nicolás Honda 29 +3 ronden 20 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Honda 26 +6 ronden 19 3

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 24 Lekke voorband 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 19 11
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda 17 18
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 14 Val 8
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 8 17
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 3 Val 13
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 1 Val 16

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva Blessure[1]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda Blessure[2]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[3]
Vlag van Australië Malcolm Campbell ELF-Honda
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda [4]
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda [4]
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda [4]
Vlag van Zweden Peter Lindén Honda [4]
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda [4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki [4]
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda [4]
Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Chevallier-Honda [4]
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva [4]
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki [4]

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Team/merk Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 252
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 229
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 189
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 149
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 138
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie HRC-Honda 125
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 120
8 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 119
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 110
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 82

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-klasse moest de wereldtitel nog beslist worden. Sito Pons (Honda) had zes punten voorsprong op Juan Garriga (Yamaha). Pons had echter een groot aantal merkgenoten die hem zouden kunnen helpen. Garriga had die steun niet, hij was de enige Yamaha-rijder die in de top mee kon draaien. Men verwachtte dat Yamaha hulp zou optrommelen, bijvoorbeeld van John Kocinski, die alleen in de Verenigde Staten reed, of van Toshihiko Honma, die 250cc-kampioen van Japan was geworden. In plaats daarvan gaf Yamaha een fabrieks-Yamaha YZR 250 aan Jean-Philippe Ruggia, die het met zijn productie- Yamaha TZ 250 tot de zevende plaats in de tussenstand had geschopt, en vertrouwde men op de steun van Martin Wimmer. Garriga had overigens van Honda-rijder Dominique Sarron niets te vrezen. Hij was geen vriend van Sito Pons en zonder officiële stalorders zou hij hem zeker niet helpen.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In tegenstelling tot Sito Pons had Juan Garriga veel tijd nodig om de juiste afstelling voor het circuit te vinden. Jean-Philippe Ruggia wende snel aan zijn Yamaha YZR 250, maar maakte een flinke valpartij mee toen de machine vastliep. Ook hier klopte niet veel van de tijdwaarneming. Sito Pons wist zelf dat hij een seconde cadeau had gekregen en Luca Cadalora reed weliswaar dezelfde tijd als Garriga, maar later, waardoor hij reglementair achter Garriga had moeten staan. Garriga diende echter geen protest in omdat hij in elk geval op de eerste startrij stond.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"29'20
2. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"29'30
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"30'03
4. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"30'10
5. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"30'10
6. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"30'30
7. Vlag van Duitsland Jochen Schmid Rothmans-HRC-Honda 1"30'35
8. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'45
9. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 1"30'55
10. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"30'84

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De titelaspiraties van Juan Garriga eindigden al in de eerste bocht, nota bene door toedoen van merkgenoot Carlos Lavado. Die verremde zich waardoor Martin Wimmer moest uitwijken naar het gras. Wimmer tikte Garriga aan die ook het gras in moest, weliswaar terug de baan op kon rijden maar toen al op de zestiende plaats lag. Sito Pons kon zich nu beperken tot het lezen van de pitsignalen en de leiding van de race aan Luca Cadalora en Dominique Sarron laten. Lavado was op de baan gebleven en lag op de derde plaats, gevolgd door Reinhold Roth en Sito Pons. In de vijftiende ronde schoof Cadalora onderuit waardoor Sarron de race won, voor Lavado en Pons. Garriga had door de aanrijding een afgebroken uitlaat waardoor hij vermogen verloor, maar hij wist zich toch terug te vechten naar de vijfde plaats.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 41"04'39 1 20
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha +5'32 3 17
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +11'38 2 15
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda +11'64 9 13
5 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +16'68 5 11
6 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Rothmans-HRC-Honda +18'34 13 10
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +20'04 6 9
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +20'66 8 8
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda +30'46 14 7
10 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +38'86 22 6
11 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha +1"01'47 16 5
12 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax +1"01'64 17 4
13 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +1"01'79 15 3
14 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +1"01'94 24 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax +1"09'03 21 1
16 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda +1"15'60 26
17 Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha +1"17'52 19
18 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha +1"34'12 25
19 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha +1 ronde 23
20 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha +1 ronde 18
21 Vlag van Spanje Alberto Puig Honda +1 ronde 28
22 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax +1 ronde 27
23 Vlag van Venezuela Eduardo Aleman Yamaha +1 ronde 31
24 Vlag van Argentinië Sergio Granton Yamaha +2 ronden 34
25 Vlag van Argentinië Ricardo Blanco Yamaha +3 ronden 33

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Ontsteking 10
Vlag van Brazilië Alex Barros Fior-Rotax 29
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 22
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 4
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 32
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Rothmans-HRC-Honda 7
Vlag van Argentinië Eduardo Amen Yamaha 35
Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha 30
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha Val 11
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 20

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Francisco Incorvaia Yamaha
Vlag van Argentinië Paul Piloni JJ Cobas-Rotax
Vlag van Argentinië Alfredo Rios Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Gestopt
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda
Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax [4]
Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha [4]
Vlag van Duitsland Hermann Holder Yamaha [4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Yamaha [4]
Vlag van Ierland Gary Cowan Yamaha [4]
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha [4]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha [4]
Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax [4]
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha [4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha [4]

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Team/merk Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 231
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 221
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 166
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 158
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 158
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 136
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 104
8 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 87
9 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 71
10 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 68

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

ELF[bewerken | brontekst bewerken]

Het was de laatste race van het merk ELF van Serge Rosset. Honda had de patenten van de onafhankelijke voor- en achterwielophanging gekocht en de achterwielophanging al op de markt gebracht als Pro Arm. Rosset kon nog wel blijven racen onder de vlag van sponsor Elf Aquitaine, maar niet meer met zijn eigen constructies.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1988 		FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1989
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1987 		Grand Prix-wegrace van Brazilië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1989
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Brazilië_1988&oldid=64759201"