Grand Prix-wegrace van San Marino 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1981
Autodromo Enzo e Dino Ferrari
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 12 juli 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Loris Reggiani
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Loris Reggiani
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Nederland Theo Timmer

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1981 was tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1981. De race werd verreden op 12 juli 1981 op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari nabij Imola in de provincie Bologna (Italië).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Grand Prix van San Marino werd bij zeer hoge temperaturen gereden, afgezien van de hevige regenbui die de 500cc-race vroegtijdig beëindigde. Dat was vooral onplezierig voor de zieken, zoals Boet van Dulmen, die zijn koorts probeerde te onderdrukken door uren in het kinderbadje van zijn dochter Annemiek door te brengen, en de familie Roberts, waar eerst vriendin Pam en zoontje Kenny junior en later ook Kenny Roberts senior ziek werden. Kenny kon uiteindelijk niet eens van start gaan. De wereldtitel in de 50cc-klasse werd in Imola beslist. Nadat Toni Mang in de 350cc-klasse zijn grootste concurrent Jon Ekerold was kwijtgeraakt toen die in Raalte een enkel brak, kwam de 250cc-titel dichterbij omdat Carlos Lavado in Imola tijdens de training zijn onderbeen brak. De training kostte het leven aan Sauro Pazzaglia.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Met donkere wolken boven het circuit liet Roberto Gallina een intermediate voorband op de Suzuki van Marco Lucchinelli leggen, maar na de opwarmronde werd die weer vervangen door een slick, zoals alle andere rijders ook hadden. Kenny Roberts lag intussen met darmklachten in zijn motorhome, net als de rest van de familie Roberts. Graeme Crosby was als snelste weg, achtervolgd door Lucchinelli en Jack Middelburg. Diens motor kreeg al in de eerste ronde een vastloper, waardoor hij niet uitviel, maar wel veel vermogen miste omdat de machine regelmatig op drie cilinders ging lopen. Bovendien moest hij de motor opnieuw aanduwen waardoor hij op de laatste plaats terechtkwam. Barry Sheene nam in de tweede ronde de leiding voor Randy Mamola, Graeme Crosby en Marco Lucchinelli. Lucchinelli passeerde Sheene en begon een flinke voorsprong op te bouwen. Sheene hield de tweede plaats vast maar Crosby ging Mamola weer voorbij. Mamola's achterband was niet goed gemonteerd waardoor het achterwiel zo hard trilde dat de ketting soms over het tandwiel schoot. In de 19e ronde barstte een forse regenbui los en drie ronden later besloot de wedstrijdleiding de race af te breken. In de zesde ronde viel Willem Zoet, maar ook Gianni Rolando, die hem niet meer kon ontwijken. Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht: Rolando met een gebroken voet en Zoet met een aantal botbreuken.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 42:19.980 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha +3.310 12
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki +6.460 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki +44.780 8
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +1:12.190 6
6 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha +1:21.280 5
7 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki +1:22.720 4
8 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha +1:22.850 3
9 Vlag van Italië Gianni Pelletier Suzuki +1:27.380 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha +1:35.230 1
11 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki +1:43.040
12 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +2:07.320
13 Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki +2:21.660
14 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki +2:22.680
15 Vlag van Finland Kimmo Kopra Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Italië Fabio Biliotti Suzuki +1 ronde
18 Vlag van Italië Raffaele Pasqual Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva +1 ronde
DNF Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki Val[1]
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Lombardini Val
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki Val
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha Motor
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli Contract beëindigd

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 88
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 72
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 58
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 57
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 56
6 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 47
7 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 27
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 25
9 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 19
10 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha 14

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Roland Freymond was met zijn Ad Maiora opnieuw als eerste weg, maar Toni Mang haalde hem binnen een paar ronden in. Freymond had op zijn beurt geen enkele moeite om zijn achtervolgers voor te blijven. Aanvankelijk reed Pierluigi Conforti op de derde plaats, maar hij werd ingehaald door Jean-François Baldé. Thierry Espié werd vijfde en haalde daarmee de eerste punten voor Pernod binnen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 45:43.810 15
2 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora +19.910 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +23.020 10
4 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Kawasaki +33.200 8
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod +40.320 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha +46.150 5
7 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha +47.070 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha +49.570 3
9 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha +52.550 2
10 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha +59.160 1
11 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax +59.600
12 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki +1:15.690
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Armstrong-Rotax +1:22.960
14 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +1:30.230
15 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha +1:31.770
16 Vlag van Duitsland Jean-Marc Toffolo Armstrong-Rotax +1:31.870
17 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +1:39.960
18 Vlag van Italië Franco Marcheggiani Yamaha +1:40.170
19 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha +1:44.140
20 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1:45.160
21 Vlag van Australië Graeme Geddes Yamaha +1:53.050
22 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Rotax +2:01.630
DNS Vlag van Italië Sauro Pazzaglia MBA Gewond in training (†)[2]
DNS Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Blessure in training[3]

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 100
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 67
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 56
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 38
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 36
6 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha/Pernod 24
7 Vlag van Italië Massimo Massimiani Ad Maiora 22
8 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 19
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha
10 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha 15

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Loris Reggiani had het hele seizoen teamorders gehad om Ángel Nieto voor te laten, maar in zijn thuisrace werd dat omgedraaid: Nieto moest zorgen dat Reggiani kon winnen. Na de opwarmronde moesten Jan Thiel en Martin Mijwaart snel de bougies van Reggiani's Minarelli vervangen, want de motor sloeg over. Reggiani startte als snelste, terwijl Nieto de rest van het veld probeerde af te remmen, maar dat lukte niet helemaal. Maurizio Vitali en Iván Palazzese wisten voorbij te glippen en joegen op Reggiani. Ook Pier Paolo Bianchi en Guy Bertin volgden, waardoor Nieto besloot de leiding maar over te nemen en Reggiani op sleeptouw te nemen. Na veertien ronden was de strijd gestreden. Reggiani ging op kop voor Nieto, terwijl Bertin uitviel. Bianchi was op achterstand gereden, maar reed het gat weer dicht, waardoor het op de finishlijn nog spannend werd. Uiteindelijk finishte hij 20 meter achter Nieto.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 43:57.520 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli +1.800 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +2.100 10
4 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Sanvenero +21.910 8
5 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane +27.670 6
6 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA +33.580 5
7 Vlag van Italië Roberto Ruosi MBA +1:13.230 4
8 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA +1:13.550 3
9 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA +1:13.700 2
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1:18.480 1
11 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA +1:25.300
12 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1:41.200
13 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +2:09.140
14 Vlag van België Olivier Liégeois MBA +2:17.010
15 Vlag van Zwitserland Joe Genoud MBA +1 ronde
16 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA +1 ronde
17 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +1 ronde
18 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Afam +1 ronde
19 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero Ontsteking
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer MBA
DNF Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA Motor
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
DNS Vlag van Nederland Henk van Kessel EGA/MBA[4]

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 110
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 89
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 68
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 55
5 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane 31
6 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 28
7 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 27
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA
9 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 26
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 12
Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Henk van Kessel kreeg vanaf Imola een fabrieks-Van Veen-Kreidler. Daardoor hoopte Van Veen in elk geval de constructeurstitel nog veilig te stellen. De machine was weliswaar iets sneller dan Van Kessels eigen Kreidler, maar had ook andere (Metzeler) banden, terwijl Van Kessel gewend was aan Michelin-banden. Van Kessel had een goede start, terwijl de Bultaco van Ricardo Tormo maar moeizaam op gang kwam. Van Kessel werd in de eerste ronden dan ook gevolgd door Theo Timmer, Giuseppe Ascareggi, Rolf Blatter, Hans-Jürgen Hummel en Hagen Klein. Binnen enkele ronden was Tormo echter bij Van Kessel, passeerde hem en bouwde een flinke voorsprong op. Van Kessel moest wel inhouden omdat zijn motor warm begon te lopen. Timmer moest intussen de aanvallen van Ascareggi afslaan, maar wist toch derde te worden. Tormo's overwinning betekende dat hij wereldkampioen was.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 31:43.750 15
2 Vlag van Nederland Henk van Kessel Van Veen-Kreidler +5.550 12
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco +29.120 10
4 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli +31.870 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs +1:15.940 6
6 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler +1:15.950 5
7 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa +1:41.250 4
8 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler +1:50.770 3
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco +1:50.930 2
10 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler +1:51.240 1
11 Vlag van Italië Giuliano Gerani BBFT +2:16.000
12 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +2:19.070
13 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +2:24.570
14 Vlag van Italië Claudio Granata Kreidler +2:25.000
15 Vlag van Italië Giuliano Tabanelli Ringhini +2:25.810
16 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramon Gali Kreidler +2:34.430
17 Vlag van Italië Enrico Cereda Kreidler +1 ronde
18 Vlag van Duitsland Thomas Engl PCR +1 ronde
19 Vlag van Italië Enzo Saffiotti UFO +1 ronde
20 Vlag van Italië Pascale Buonfante UFO +1 ronde
21 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Malanca +1 ronde
22 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler +1 ronde
23 Vlag van Duitsland Klaus Kull Kreidler +1 ronde
24 Vlag van Zwitserland Joe Genoud RYB +1 ronde
25 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler +1 ronde
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler Val

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo (wereldkampioen) Bultaco 90
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 51
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 50
4 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 37
5 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 36
6 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 34
7 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler 32
8 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco 19
9 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 18
10 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Bultaco 16

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Bliksem[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de onweersbui tijdens de 500cc-race werden zes toeschouwers door de bliksem getroffen, maar de meesten kwamen er met lichte brandwonden vanaf. Een van hen moest ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat zijn hart had stilgestaan.

Contract beëindigd[bewerken | brontekst bewerken]

Graziano Rossi beëindigde abrupt zijn samenwerking met Morbidelli vanwege de slechte resultaten. Hij hoopte op de Kawasaki KR 500 van Gregg Hansford te kunnen starten, maar die machine was al terug naar Japan. Morbidelli ging op zoek naar een vervangende rijder, maar ving bot bij Jack Middelburg, Gianni Pelletier en Christian Estrosi. Graziano Rossi wist al dat de oude Suzuki-productieracers van Franco Uncini weer zouden worden opgebouwd voor hem.

Banden[bewerken | brontekst bewerken]

Boet van Dulmen had al vaker geklaagd over zijn Michelin-banden, die door Suzuki-rijders ontwikkeld waren en niet voldeden op zijn Yamaha. In Imola kreeg hij toestemming om met Dunlop-banden te testen, maar toen de asfalttemperatuur op de racedag 53 °C bedroeg koos hij toch voor de Michelins, omdat hij die beter kende.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1981

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1982