Grand Prix-wegrace van San Marino 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1984
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 2 september 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Maurizio Vitali
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Maurizio Vitali
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Fausto Gresini
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Duitsland Hubert Abold

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1984 was de twaalfde en tevens laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1984. De races werden verreden op 2 september 1984 op het Circuit Mugello in Scarperia e San Piero in de provincie Florence in Italië. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 80cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Al maanden dreigden met name de 500cc-rijders met een boycot van de Grand Prix in Mugello, vanwege de matige voorzieningen en vooral omdat er steeds weer - tegen de reglementen van de FIM in - kaarten voor het rennerskwartier aan het publiek werden verkocht. Daardoor werd het rennerskwartier overspoeld met mensen die daar niets te zoeken hadden en was diefstal aan de orde van de dag. Begin augustus had de organisatie echter al gegarandeerd dat het dit jaar anders zou zijn en daarmee was de boycot van de baan. Tijdens de Grand Prix viel er geen onvertogen woord over de organisatie. Het was weliswaar druk in het rennerskwartier, maar dat lag aan het grote aantal deelnemers. Wel had men last van de hitte, waardoor er aanpassingen aan de motorfietsen werden gedaan: grotere of extra radiateurs en luchthappers op de schijfremmen. Er waren in Mugello slechts 20.000 toeschouwers. De openingsrace was de belangrijkste, want in de 80cc-klasse moest de beslissing van de wereldtitel nog vallen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Raymond Roche was gedreven om een goed resultaat te zetten in de trainingen. Zéér gedreven, want nadat hij eerst een knokpartijtje met een baancommissaris had gehad omdat hij het circuit op wilde zonder controlekaart, had hij de volgende dag een handgemeen met een official. Ondanks of dankzij dit alles reed hij de snelste trainingstijd voor Randy Mamola, Eddie Lawson en Ron Haslam. Nu alle viercilinder Honda NSR 500's in Japan stonden moesten alle HRC-rijders met de driecilinder Honda NS 500 aan de start komen. Dat was waarschijnlijk ook de meer geschikte machine voor een bochtig circuit als Mugello.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda 2"03'18
2. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 2"03'69
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"03'72
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 2"03'97
5. Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 2"04'49
6. Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 2"04'67
7. Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 2"04'82
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 2"04'82
9. Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 2"05'23
10. Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva 2"05'45

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-race werd uitgevochten door drie Honda-rijders: Raymond Roche, Ron Haslam en Randy Mamola. Haslam was de eerste die moest afhaken toen zijn voorrem slecht werd. Mamola verremde zich nog even toen hij probeerde Roche voor te blijven, maar wist weer snel aansluiting te krijgen. Roche op zijn beurt kreeg last van kramp in zijn arm en moest uiteindelijk de winst aan Mamola laten. Intussen reed wereldkampioen Eddie Lawson een wat gezapige race. Pas halverwege wist hij Didier de Radiguès in te halen en hij werd vierde. Lawson was zelf niet tevreden. Hij miste de concentratie en de motivatie om er een spannende race van te maken.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 24 49"56'63 2 15
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda 24 +1'19 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 24 +8'39 4 10
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 24 +24'46 3 8
5 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 24 +41'27 5 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki 24 +1"00'13 18 5
7 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 24 +1"00'69 9 4
8 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 24 +1"05'75 6 3
9 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 24 +1"29'51 16 2
10 Vlag van Italië Armando Errico Suzuki 24 +1"49'42 25 1
11 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki 24 +1"50'62 24
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 24 +1"50'63 21
13 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki 23 +1 ronde 23
14 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 23 +1 ronde 35
15 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha 23 +1 ronde 30
16 Vlag van Italië Paolo Ferretti Suzuki 23 +1 ronde 32
17 Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Suzuki 23 +1 ronde 29
18 Vlag van Italië Alessandro Valesi Suzuki 23 +1 ronde 36
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki 23 +1 ronde 38
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 23 +1 ronde 34
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 22 +2 ronden 37

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda 21 Val 31
Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 16 12
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda 12 22
Vlag van Italië Marco Papa Honda 11 11
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Suzuki 10 20
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 9 Motor 8
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda 8 Val 33
Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 4 Banden?[1] 13
Vlag van Italië Massimo Messere Suzuki 4 Val 27
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva 3 Val 10
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 2 17
Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki 2 Val 26
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 1 Motor 7

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Australië Wayne Gardner Honda 14 Val in training[2]
Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Cagiva 15 Val in training[3]
Vlag van Oostenrijk Klaus Klein Suzuki 19 Val in training[4]
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 20 Hersenschudding[5]

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda
Vlag van Italië Massimo Brutti Suzuki
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[6]
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Breuk met team[7]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda Gestopt[8]

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 142
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 111
3 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
99
4 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 87
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 77
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 34
7 Vlag van Australië Wayne Gardner Honda /
HRC-Honda
33
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 25
9 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda /
Chevallier-ELF-HRC-Honda
24
10 Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 22

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-klasse ging het alleen nog om de derde plaats in het wereldkampioenschap. De kanshebber Carlos Lavado reed de snelste trainingstijd, maar zijn concurrenten Toni Mang en Sito Pons stonden op de twaalfde en de twintigste startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"06'46
2. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 2"06'99
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 2"07'16
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 2"07'37
5. Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha 2"07'71
6. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 2"07'74
7. Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha 2"07'86
8. Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha 2"08'00
9. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 2"08'18
10. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 2"08'25

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw was de 250cc-race, die op het heetst van de dag werd verreden, de spannendste. Teruo Fukuda nam de leiding van een kopgroep met Carlos Lavado en Manfred Herweh, die bijna elke ronde van positie wisselde. Carlos Cardús reed een inhaalrace en voegde zich bij de groep, maar viel uit door een gebroken bougie. Twee ronden voor het einde kwamen Martin Wimmer en Harald Eckl, die constant snelle tijden reden, bij de kopgroep. Eckl verloor echter de controle en torpedeerde daarbij Fukuda, die bij zijn val een enkel brak. Herweh had inmiddels de leiding overgenomen en won voor Lavado en Jacques Cornu, die Wimmer vlak voor de finish nog gepasseerd was.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 43"04'71 2 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +0'18 1 12
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha +5'81 9 10
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +7'39 3 8
5 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax +10'77 20 6
6 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha +28'28 16 5
7 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +32'32 19 4
8 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha +32'77 12 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha +33'04 27 2
10 Vlag van Italië Loris Reggiani Kawasaki +45'28 13 1
11 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha +48'28 18
12 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +53'90 28
13 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha +1"10'38 25
14 Vlag van België Richard Hubin Yamaha +1"14'82 14
15 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1"16'64 24
16 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha +1"16'75 30
17 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha +1"41'18 36
18 Vlag van België René Delaby Yamaha +1"43'13 31
19 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +1"53'61 32
20 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha +2 ronden 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha 8
Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha Motor 11
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha Koelsysteem 4
Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha Val[9] 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha Val[10] 17
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 22
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod Krukas 6
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 15
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha Vastloper 21
Vlag van Oostenrijk Manfred Obinger Yamaha 23
Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha Val 5
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Honda Motor 26
Vlag van Italië Davide Tardozzi Yamaha 33
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod Motor 34
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Bougie 10
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Rotax 37
Vlag van Zweden Eilert Lundstedt Yamaha 38
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha 29
Vlag van Frankrijk Gabriel Gabria Yamaha 39
Vlag van Duitsland Erich Klein Rotax 40
Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Yamaha 41
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Yamaha 42
Vlag van Zweden Bengt Elgh MBA 43
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Yamaha 44
Vlag van Italië Marino Neri Yamaha 45

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 109
2 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 100
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 77
4 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 66
5 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 61
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 60
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 47
8 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 29
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 25
10 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 25

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Ángel Nieto uit was op zijn 90e WK-zege, trainde hij zoals meestal niet als snelste. Er stonden zelfs drie MBA's voor de Garelli's, waarbij Maurizio Vitali voor zijn thuispubliek de snelste was.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 2"11'80
2. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"12'07
3. Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 2"12'72
4. Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 2"12'80
5. Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 2"12'82
6. Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli 2"13'16
7. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 2"13'45
8. Vlag van Italië Stefano Caracchi Garelli 2"13'56
9. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2"13'66
10. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 2"14'12

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Ángel Nieto had de Zweedse Grand Prix wegens "vermoeidheid" overgeslagen, maar in Italië was hij terug. Om het feest compleet te maken had Garelli een vierde machine geprepareerd voor Stefano Caracchi, die tot dat moment met een MBA-productieracer gereden had. Na de start, waarbij Fausto Gresini als snelste vertrok, vormde zich een groep met Ezio Gianola, Eugenio Lazzarini, Ángel Nieto, Maurizio Vitali en Stefano Caracchi. Hans Müller stopte al vroeg in de race, zoals beloofd aan dr. Costa. Die had hem ondanks een gebroken hand toestemming gegeven te starten omdat dit de laatste race van zijn carrière zou zijn. Al snel ging het gevecht om de leiding tussen Vitali en Nieto, waarbij Vitali meestal voorop reed. Nieto reed wel de snelste ronde, maar vijf ronden voor het einde viel hij hard. Zo won Vitali zijn thuisrace en haalde hij de enige overwinning voor een MBA van het seizoen binnen. Garelli-rijders Lazzarini en Gresini werden tweede en derde, op grote achterstand. Ook Lazzarini reed hier zijn laatste race.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 39"38'55 1 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +17'81 5 12
3 Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli +26'32 6 10
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA +34'15 2 8
5 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA +44'23 12 6
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +1"01'59 13 5
7 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA +1"02'03 11 4
8 Vlag van België Olivier Liégeois MBA +1"21'45 14 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1"24'25 21 2
10 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +1"32'73 10 1
11 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1"32'74 19
12 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +1"33'38 16
13 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1"58'87 15
14 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson MBA +2"03'71 25
15 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +2"04'77 27
16 Vlag van Duitsland Willi Hupperich Seel +2"05'55 22
17 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA +2"05'84 23
18 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +2"06'11 31
19 Vlag van Zwitserland Jacques Grandjean MBA +2"06'47 30
20 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA +2"06'99 28
21 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janos Pintar MBA +1 ronde 32
22 Vlag van Spanje Andreas Sanches-Marin MBA +1 ronde 38
23 Vlag van Finland Jussi Hautanimi MBA +1 ronde 33
24 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1 ronde 24
25 Vlag van Zwitserland Beat Sidler MBA +1 ronde 29
26 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alois Pavlic MBA +1 ronde 37

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Opgave[11] 3
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 9
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili MBA 17
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Val[12] 4
Vlag van Italië Stefano Caracchi Garelli Motor 8
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 20
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 7
Vlag van Duitsland Hubert Abold MBA 34
Vlag van Italië Fabio Meozzi MBA 18
Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA Motor 26

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Denemarken Thomas Möller-Pedersen MBA 35
Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 36

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 90
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 78
3 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA / Garelli 51
4 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 45
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 41
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 33
7 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA / Garelli 29
8 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 27
9 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 27
10 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 27

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Stand van zaken in het wereldkampioenschap na de vorige Grand Prix: Stefan Dörflinger leidde het kampioenschap met 76 punten, 11 meer dan zijn teamgenoot Hubert Abold en 13 meer dan Pier Paolo Bianchi. Dörflinger had aan de zevende plaats genoeg als Abold zou winnen. Als Bianchi zou winnen had hij aan de negende plaats genoeg om wereldkampioen te worden.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Al tijdens de trainingen bleek dat er geen serieuze aanval van het HuVo-Casal-team zou komen. Fabrieksrijder Pier Paolo Bianchi reed slechts de vijfde tijd, 2½ seconde langzamer dan Stefan Dörflinger. De beste tijd voor een HuVo werd zelfs gezet door privérijder Hans Spaan, die zich als tweede kwalificeerde. Bovendien voelde Gerhard Waibel zich erg sterk nu Seel wat extra vermogen had gevonden en voor de gelegenheid Hans Müller van een Seel-racer had voorzien.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 2"17'51
2. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 2"18'98
3. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 2"19'12
4. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2"19'71
5. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 2"20'25
6. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 2"21'16
7. Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN 2"22'03
8. Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal 2"22'45
9. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 2"22'73
10. Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 2"22'81

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Al snel na de start vonden Stefan Dörflinger en Gerhard Waibel elkaar, terwijl de achtervolgende groep bestond uit Hans Spaan, Jorge Martínez en Theo Timmer. In de vijfde ronde nam Waibel de leiding en Dörflinger begon steeds verder terug te vallen. Zijn temperatuurmeter stond door een kleine waterlekkage al op 100°C en hij ging langzamer rijden om in elk geval de finish te halen. Zijn grote angst was dat Pier Paolo Bianchi zou winnen, maar die speelde in de race door een verkeerde bandenkeuze geen enkele rol. Hij werd slechts zesde. Hans Spaan gleed van de baan en moest opgeven. Waibel won de race voor Martínez en Hubert Abold, maar de vijfde plaats was voor Dörflinger ruim voldoende om voor de derde keer achter elkaar wereldkampioen in de lichtste klasse te worden.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 32"32'79 3 15
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi +15'82 4 12
3 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp +33'91 6 10
4 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal +38'16 9 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp +43'81 1 6
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal +53'03 5 5
7 Vlag van Oostenrijk Gert Kafka Bakker-Sachs[13] +1"17'99 14 4
8 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen +1"26'69 10 3
9 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal +1"49'19 12 2
10 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +1"50'38 19 1
11 Vlag van Duitsland Johann Auer Eberhardt +1"50'82 15
12 Vlag van Italië Salvatore Milano Casal +2"09'91 17
13 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach Casal +2"10'87 22
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Arfryn +2"10'96 18
15 Vlag van Italië Bruno Casanova Casal +2"19'29 23
16 Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN +3"34'62 7
17 Vlag van Italië Massimo Fargeri Casal +1 ronde 25
18 Vlag van Italië Giuliano Tabanelli BBFT +1 ronde 28
19 Vlag van Nederland Jos van Dongen Sachs +1 ronde 27
20 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde 20
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA +1 ronde 31
22 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Honda +1 ronde 34
23 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Casal +1 ronde 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal Val 2
Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Hummel 29
Vlag van Zwitserland Hans Müller Seel[14] Val[15] 11
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler 16
Vlag van Italië Mario Stocco Lusuardi 24
Vlag van Nederland Hans Koopman Kreidler Koppeling 26
Vlag van Nederland George Looijesteijn Casal Val 13
Vlag van Italië Nicola Casadei Casal 32
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel 21
Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal Val[16] 8
Vlag van Italië Massimo De Lorenzi RB 33
Vlag van Italië Pasquale Buonfante Kreidler 30
Vlag van Duitsland Thomas Engl Sachs 36

Top tien eindstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 82
2 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp /
Krauser-LCR-Zündapp
75
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 68
4 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 62
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 61
6 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal / Kreidler 47
7 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 29
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller hs / Bakker-Sachs / Seel 18
9 Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal 16
10 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 13

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Leuk weekend

Jacques Cornu had niet alleen een goed weekend vanwege zijn derde plaats in de 250cc-race. Zaterdag voor de race was hij vader geworden van een dochter.

Afscheid

Een aantal coureurs nam in Mugello afscheid van de motorsport op dit niveau: Eugenio Lazzarini, die een toekomst als teammanager voor zich zag, en Hans Müller, die zich wilde gaan richten op zijn eigen garagebedrijf.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1983
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1985