Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1988
Officiële naam Großer Preis von Österreich
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 12 juni 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van België Didier de Radiguès
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van België Didier de Radiguès
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Eerste Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Tweede Vlag van Duitsland Reinhold Roth
Derde Vlag van Spanje Juan Garriga
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Nederland Hans Spaan
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Duitsland Stefan Prein
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1988 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1988. De races werden verreden op 12 juni 1988 op de Salzburgring nabij Salzburg.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Er was nogal wat kritiek geweest op de organisatie van de Grand Prix van Oostenrijk, die de 80cc-klasse steeds op zaterdag plande, waardoor de Grand Prix twee dagen bestreek, maar de 80cc-rijders het vrijwel zonder publiek moesten doen. Nu had men slechts één dag nodig, door de 80cc-klasse van het programma te schrappen. Jacques Cornu scoorde na elf jaar in het wereldkampioenschap zijn eerste overwinning. Carlos Cardús was terug na een blessure en dat betekende dat Alberto Puig zijn motor weer moest inleveren. Opmerkelijker was de terugkeer van Loris Reggiani, die een zware heupblessure had en bepaald niet fit was. Hij moest op zijn Aprilia getild worden.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

HRC had zich na de tegenvallende resultaten veel voorgesteld van de Oostenrijkse Grand Prix. Hier vond men het circuit waar de Honda NSR 500 van Wayne Gardner zijn snelheid kon inzetten en zijn gebrekkige stuurkwaliteiten kon camoufleren. Men was zelfs voor extra tests naar Donington Park geweest. In de trainingen lukte dat nog niet, want Christian Sarron was de snelste, gevolgd door Eddie Lawson. De snelste Honda-man was Niall Mackenzie en ook Kevin Schwantz stond met zijn Suzuki nog voor Gardner. Gardner had wel een goed excuus voor zijn matige tijd: Alleen in de laatste training was het droog, maar hij kon slechts één ronde rijden omdat zijn machine in de tweede ronde vastliep.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"20'18
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"20'37
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"20'71
4. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"20'97
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"21'04
6. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"21'15
7. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"21'33
8. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"21'54
9. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"21'63
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 1"21'93

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Voor snelste trainer Christian Sarron was de race al in de eerste ronde voorbij omdat hij ten val kwam. Er vormde zich meteen een kleine kopgroep met snelste starter Wayne Gardner, Eddie Lawson, Didier de Radiguès en Wayne Rainey. Al snel scheidden Gardner en Lawson zich af, hoewel De Radiguès nog even dichtbij wist te komen maar scheen te begrijpen dat hij zijn kopman Lawson niet in de wielen moest rijden. Het duel tussen Gardner en Lawson was spannend: Gardner het snelst op de rechte stukken en Lawson het best in de bochten, waarbij tegen het einde de achterblijvers ook nog wat spanning toevoegden. In de vijftiende ronde viel Gardner echter ook, waarschijnlijk door een vastloper.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 39"40'63 2 20
2 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 39"46'42 6 17
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 39"53'18 8 15
4 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 39"54'22 4 13
5 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 39"59'94 7 11
6 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 40"02'70 11 10
7 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 40"07'46 9 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 40"40'08 12 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 40"41'00 10 7
10 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 40"48'29 13 6
11 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda +1 ronde 18 5
12 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 20 4
13 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 19 3
14 Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva +1 ronde 15 2
15 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda +1 ronde 21 1
16 Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki +1 ronde 23
17 Vlag van Duitsland Franz Holzmeier Honda +1 ronde 26
18 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +1 ronde 29
19 Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Honda +1 ronde 25
20 Vlag van Duitsland Georg Robert Jung Honda +1 ronde 24
21 Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda +2 ronden 27

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Moreno Vacondio Suzuki 32
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Honda 31
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Opgave 14
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda 30
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 17
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda Val 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda Val 3
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 1
Vlag van Italië Marco Papa Honda 16
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Honda 22

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Honda 28

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Blessure[1]
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva Blessure[2]
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Katayama-ELF-Honda
Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 125
2 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 97
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 85
4 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 77
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 76
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 60
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 59
Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 42
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 36

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In tegenstelling tot de 500cc-klasse werd de kwalificatie van de 250cc-klasse wel door topsnelheid beslist. Dat vertelde Jacques Cornu tenminste. Hij was de snelste omdat zijn Parisienne-HRC-Honda de hoogste topsnelheid had. Toch lagen de tijden dicht bij elkaar: de eerste zeventien stonden binnen anderhalve seconde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"25'19
2. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 1"25'23
3. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"25'26
4. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"25'29
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"25'55
6. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"25'85
7. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"25'96
8. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"26'02
9. Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 1"26'03
10. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 1"26'05

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Jacques Cornu liet er geen gras over groeien en nam na de start meteen enkele tientallen meters voorsprong op Reinhold Roth, Juan Garriga en Dominique Sarron. Zes ronden voor het einde veranderde de situatie pas, toen Roth de leiding nam en Cornu achter Garriga op de derde plaats terecht kwam. Later bleek dat Cornu dit opzettelijk had gedaan: zo kon hij zijn banden sparen om op het einde toe te slaan. Dat deed hij door gebruik te maken van de dubbele windschaduw van Roth en Garriga. Zijn snelheid werd zo hoog dat hij meteen een groot gat met Roth sloeg. Toen die ook nog werd aangevallen door Garriga verloor hij meer snelheid en werd Cornu onbereikbaar. Jacques Cornu haalde zo de eerste overwinning van zijn carrière en was de zevende winnaar in zeven Grands Prix in 1988.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 31"29'23 1 20
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 31"29'85 2 17
3 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 31"30'21 6 15
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 31"30'50 3 13
5 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 31"39'29 5 11
6 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 31"39'54 11 10
7 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 31"57'89 4 9
8 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 31"58'17 10 8
9 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 31"58'50 9 7
10 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 32"04'25 7 6
11 Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax 32"14'50 14 5
12 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 32"14'92 18 4
13 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 32"15'11 15 3
14 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 32"15'37 16 2
15 Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax 32"15'57 30 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 32"16'19 25
17 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha 32"16'49 21
18 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax 32"16'98 17
19 Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Aprilia-Rotax 32"33'36 34
20 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 32"33'69 19
21 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda 32"33'98 24
22 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 32"40'66 23
23 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Défi-Rotax 32"53'81 20
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha 32"54'06 36
25 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 32"54'30 32
26 Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha 32"54'72 33
27 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 32"55'33 28
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Yamaha +1 ronde 37

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Opgave 12
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 13
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda 35
Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax Val 27
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Val 8
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 29
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 31
Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Rotax 22

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Blessure[3] 26

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli[4]
Vlag van Spanje Alberto Puig Honda[5]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 99
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 98
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 78
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 68
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 65
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 59
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 57
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 51
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 30

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De snelste tijd van Jorge Martínez, die tijdens de trainingen nog was aangereden door stalgenoot Julián Miralles, was geen verrassing, maar de tweede tijd van Hans Spaan was dat wel, temeer omdat hij zich nog voor Derbi-fabrieksrijder Manuel Herreros wist te plaatsen. Ook de Duitse privérijder Stefan Prein deed het goed met de vierde trainingstijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"32'67
2. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"33'42
3. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 1"33'91
4. Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 1"34'03
5. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 1"34'21
6. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 1"34'23
7. Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 1"34'67
8. Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 1"34'69
9. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax 1"34'69
10. Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 1"34'93

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125cc-race bleef het tot het einde spannend. Er ontstond een grote kopgroep met negen man, die enigszins uiteenviel toen Pier Paolo Bianchi ten val kwam, waardoor onder andere Hans Spaan veel tijd verloor. Jorge Martínez wist een kleine voorsprong op te bouwen op Esa Kytölä, Mandy Fischer en Mike Leitner. Uiteindelijk ging de strijd om de tweede plaats tussen Ezio Gianola en Stefan Prein, maar de achtervolgende groep was nog zo compact dat Hans Spaan met zijn zesde plaats nog maar anderhalve seconde achter Gianola eindigde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 35"03'59 1 20
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 35"07'91 5 17
3 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 35"08'12 4 15
4 Vlag van Oostenrijk Mandy Fischer Rotax 35"08'86 17 13
5 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax 35"09'08 9 11
6 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 35"09'46 2 10
7 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 35"09'67 6 9
8 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel-Honda 35"09'93 13 8
9 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 35"13'04 10 7
10 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 35"13'51 8 6
11 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 35"16'24 7 5
12 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 35"16'54 18 4
13 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax 35"18'29 33 3
14 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 35"34'64 21 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 35"34'86 27 1
16 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 35"35'55 29
17 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 35"39'49 28
18 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 35"43'19 24
19 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 35"43'63 31
20 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 35"52'61 19
21 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 36"05'49 15
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 36"05'84 32
23 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda 36"20'39 35
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krysztof Galatowicz Honda 36"20'75 34
25 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 36"20'98 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva Val 20
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi Val 3
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva 23
Vlag van Duitsland Reinhard Strack Honda 37
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda 16
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 22
Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax 30
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 11
Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 12
Vlag van Duitsland Norbert Peschke Rotax 26
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Rotax 25

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda
Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli[4]
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli[4]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi
Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 60
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 52
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 42
4 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 40
5 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 39
6 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 30
7 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 26
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 24
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda
10 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 23

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Er stond al in de kwalificatie geen maat op Rolf Biland, die 2½ seconde sneller was dan Egbert Streuer. Streuer had veel moeten sleutelen en verschillende motorblokken geprobeerd, maar het reikte slechts tot de tweede startplaats. Bovendien voorzag Streuer al dat hij het extra vermogen van Biland's Krauser met sturen wel deels goed kon maken, maar dat dit te veel van zijn banden zou vergen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"23'82
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"26'22
3. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"26'29
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 1"26'30
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"27'18
6. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 1"27'23
7. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 1"27'74
8. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"27'74
9. Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 1"28'16
10. Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 1"28'70

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start namen Egbert Streuer en Bernard Schnieders even de leiding, die al snel werd overgenomen door Steve Webster/Tony Hewitt, met Rolf Biland/Kurt Waltisperg op de derde plaats. Streuer moest zich echter laten terugzakken vanwege een oververhitte koppeling. Hij belandde op de vijftiende plaats, maar toen de koppeling was afgekoeld vocht hij zich weer terug naar de vijfde plaats. Biland won uiteindelijk de race voor Alain Michel/Jean-Marc Fresc en Webster/Hewitt.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 32'11"52 20
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +1"90 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser +2"11 15
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha +22"48 13
5 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha +35"89 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha +38"96 10
7 Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha +42"04 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha +42"98 8
9 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser +58"54 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha +59"04 6
11 Vlag van Australië André Bosman Vlag van Australië David Kellett LCR-Yamaha 5
12 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 4
13 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Krauser 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Irlam LCR-Yamaha 1

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM Koelsysteem 6
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 7

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 60
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 47
3 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 34
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 30
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 28
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 26
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 24
8 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 22
Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser
10 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 20

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Wel of niet fit?[bewerken | brontekst bewerken]

Twee coureurs waarvan nog lang niet verwacht werd dat ze weer fit zouden zijn verschenen in Oostenrijk bij de trainingen. Loris Reggiani, die op zijn machine moest worden getild, trainde de 26e tijd maar mocht van dr. Costa niet starten. Carlos Cardús trainde ook, reed de 12e tijd maar stopte al na één ronde. Dat was jammer voor Alberto Puig, die van Ángel Nieto op de fabrieks-Honda NSR 250 van Cardús had mogen rijden, maar die machine nu moest inleveren.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
TT Assen 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1987
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1989