TT Assen 1980

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1980
Jack Middelburg won de 500cc-race in Assen
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 28 juni 1980
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nederland Jack Middelburg
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Nederland Jack Middelburg
Tweede Vlag van Italië Graziano Rossi
Derde Vlag van Italië Franco Uncini
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Eerste Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Frankrijk Eric Saul
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres

De TT Assen 1980 was vijfde race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1980. De races werden verreden op 28 juni 1980 op het TT Circuit in Assen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De TT van Assen vierde haar 50-jarige jubileum. De wedstrijden werden onder wisselende weersomstandigheden verreden en in sommige klassen was de bandenkeuze dan ook doorslaggevend. Kork Ballington was nog steeds herstellende van een darmoperatie en kon niet deelnemen. Barry Sheene was herstellende van een pinkblessure (zijn pink was in een Brits ziekenhuis ternauwernood behouden) en moest de 500cc-race afbreken.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Zowel Jack Middelburg als Boet van Dulmen hadden voor de oplossing van de wegliggingsproblemen van hun Yamaha TZ 500's hun heil gezocht bij Nico Bakker, die voor beide IMN-Yamaha's een nieuw frame had gemaakt. Dat van Middelburg was zelfs op tijd klaar om eerst nog een test op de Salzburgring uit te voeren. Kenny Roberts kreeg voor zijn fabrieks-Yamaha YZR 500 een nieuwe motor, waarbij de buitenste cilinders achterstevoren stonden. Waarschijnlijk was dat gedaan vanwege de storingen aan de achterschokdemper, die door de nu anders lopende uitlaten beter gekoeld zou worden. Het hielp Kenny niet echt: de motor was zeker niet sneller, hij had nog steeds wegliggingsproblemen en moest teruggrijpen op een ouder en zwaarder frame omdat deze motor niet in het nieuwere, lichte frame paste. Van Dulmen en Middelburg waren in de GP van Spanje allebei op een ronde gereden, maar deden het in de training in Assen al erg goed: Middelburg was zelfs de snelste, van Dulmen tiende. Poleposition hielp Jack Middelburg niet echt, want hij had nog zoveel schroeven en pennen in zijn been dat hij nauwelijks een duwstart kon maken. Hij verloor bij de start dan ook ongeveer twintig plaatsen, maar maakte die zo snel goed dat hij na een ronde al op de vijfde plaats reed achter Kenny Roberts, Randy Mamola, Johnny Cecotto en Graziano Rossi. In de derde ronde had Middelburg de leiding overgenomen, nagejaagd door Roberts die last had van een heftig schuddende voorvork. Omdat hij daardoor lucht verloor liet hij in de pit zijn voorwiel vervangen, maar het mocht niet baten en hij nam met een aantal wheelies afscheid van het publiek. Jack, die op slicks gestart was, nam een steeds grotere voorsprong die twee ronden voor het einde twintig seconden bedroeg. Intussen vochten Rossi en Uncini om de tweede plaats terwijl van Dulmen, Cecotto en Mamola om de vierde plaats vochten. Die was even in handen van Cecotto, maar toen van Dulmen hem passeerde schrok hij zo dat ook Mamola voorbij kwam.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Jack Middelburg's Bakker-Yamaha TZ 500, in 2010 door Theo Bult bestuurd tijdens de Centennial Classic TT
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Jack Middelburg Bakker-Yamaha 48'22"0 1 15
2 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 48'36"0 9 12
3 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 48'37"8 8 10
4 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Yamaha 48'51"4 10 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 48'51"5 3 6
6 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 7 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 14 4
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 19 3
9 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki 17 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 11 1
11 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 28
12 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki 15
13 Vlag van Finland Markku Matikainen Yamaha 20
14 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki 22
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Yamaha 23
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Suzuki 24
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 21
18 Vlag van Verenigde Staten Dale Singleton Yamaha 26
19 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 12
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Coulon Suzuki Val 2
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 4
DNF Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 5
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha 6
DNF Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki 13
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha Blessure 16
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Suzuki 18
DNF Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Solo-Yamaha 26
DNF Vlag van Oostenrijk Werner Nenning Suzuki Val 27
DNF Vlag van Monaco Hubert Rigal Yamaha 29
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki 30
DNQ Vlag van Nederland Dick Alblas Suzuki 31
DNQ Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha 32
DNQ Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 33
DNQ Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki 34
DNQ Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki 35
DNQ Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha 36
DNQ Vlag van Oostenrijk Max Wiener Yamaha 37
DNQ Vlag van Japan Masaru Iwasaki Suzuki 38
DNQ Vlag van Duitsland Josef Hage Suzuki 39
DNQ Vlag van Nederland Henk Twikler Suzuki 40

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 45
2 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 30
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 28
4 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 26
5 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 22
6 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 20
7 Vlag van Japan Takazumi Katayama Suzuki 18
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Yamaha/
Bakker-Yamaha		 15
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 10
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 9

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De snelste start in de 350cc-klasse in Assen was voor Toni Mang en Mar Schouten, maar die laatste moest door gebrek aan vermogen en slechte banden al snel afhaken[1]. Walter Villa kreeg al in de opwarmronde een vastloper en ook Eric Saul en Carlo Perugini vielen al vroeg uit. Na de eerste ronde kwam Jeff Sayle als verrassende koploper door, maar na twee ronden leidde Mang, gevolgd door Jon Ekerold, Jeff Sayle, Patrick Fernandez, Johnny Cecotto, Roland Freymond en Carlos Lavado. In de vierde ronde nam Ekerold de leiding en hij stond die niet meer af. Mang en Fernandez vochten tot de laatste bocht om de tweede plaats. In die bocht pakte Fernandez de tweede plaats. Johnny Cecotto was intussen op slechts één bougie aan het rondtoeren en werd in de laatste ronde door Ekerold gelapt om uiteindelijk twintigste te worden.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Bimota-Yamaha 48'41"7 3 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 48'54"4 4 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 48'55"0 1 10
4 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 49'23"0 15 8
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Bimota-Yamaha 49'24"4 5 6
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 8 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 9 4
8 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 16 3
9 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 28 2
10 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 22 1
11 Vlag van België René Delaby Yamaha 13
12 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 26
13 Vlag van Frankrijk Hervé Guillieux But 8
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Toni Head Yamaha 27
15 Vlag van Zuid-Afrika Alan North Yamaha 19
16 Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha 24
17 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha 29
18 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha 23
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 30
20 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bimota-Yamaha 2
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 6
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha Val 7
DNF Vlag van Italië Walter Villa Yamaha Vastloper 10
DNF Vlag van Italië Carlo Perugini RTM 11
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 14
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha 15
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha Val 17
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha banden 18
DNF Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha 21
DNQ Vlag van Noord-Ierland Graham Young Yamaha 31

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Bimota-Yamaha 35
2 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bimota-Yamaha 27
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 18
4 Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha 16
5 Vlag van Italië Walter Villa Adriatica-Yamaha 15
6 Vlag van Frankrijk Eric Saul Bimota-Yamaha 14
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 12
8 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 11
9 Vlag van Italië Carlo Perugini RTM 10
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Nu Kork Ballington nog herstelde was van een darmoperatie werd verwacht dat Toni Mang tamelijk gemakkelijk zou winnen in Assen. In de training was hij dan ook vier seconden sneller geweest dan Jacques Cornu, die de tweede startplaats had. In de regen nam Mang, die al wist dat hij na Assen de leiding in het kampioenschap zou behouden, geen risico's. Eric Saul had de beste start, maar kwam in een kopgroep samen met Roland Freymond en Jacques Cornu en later ook Sauro Pazzaglia. Freymond viel echter in de GT-bocht en Pazzaglia stootte even door naar de koppositie tot hij door machinepech uitviel. Cornu liep tamelijk ver weg van tweede man Saul, maar Carlos Lavado riskeerde het meeste in de regen en passeerde eerst Saul en daarna ook Cornu. Die laatste probeerde Lavado nog te volgen, maar in de dertiende ronde viel hij. Hij kon nog wel verder rijden en werd twaalfde. Toni Mang besloot tegen het einde van de race toch de aanval op Eric Saul te openen, maar wist slechts tot op 0,7 seconde te komen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 48'50"5 9 15
2 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 49'29"2 7 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 49'29"9 1 10
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 49'58"6 13 8
5 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha 50'23"5 4 6
6 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 50'41"9 15 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 8 4
8 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 24 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Cotton 29 2
10 Vlag van België René Delaby Yamaha 19 1
11 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha 23
12 Vlag van Zwitserland Jaques Cornu Yamaha 2
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Cotton 21
14 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 25
15 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Yamaha 17
16 Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha 30
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha Val 3
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora Val 5
DNF Vlag van Zuid-Afrika Alan North Yamaha 10
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 11
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Val 12
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 14
DNF Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha Val 16
DNF Vlag van Italië Giampaolo Marchetti MBA 18
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora Val 20
DNF Vlag van Italië Loris Reggiani Yamaha Val 22
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 28
DNQ Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 31

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 64
2 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 36
3 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 30
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 29
5 Vlag van Frankrijk Erick Saul Yamaha 24
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 23
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 16
Vlag van Italië Giampaolo Marchetti Yamaha
9 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 14
10 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Yamaha 10
Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora
Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Cees van Dongen in de 50cc-klasse vijftiende was geworden, sloot hij met een achttiende plaats in de 125cc-race zijn carrière af. Peter Looijesteijn pakte vanaf de elfde startplaats na de start even de leiding, gevolgd door Pier Paolo Bianchi. Na de tweede ronde was de leiding in handen van Giampaolo Marchetti en Guy Bertin, op korte afstand gevolgd door Ángel Nieto. Door de regen waren er veel valpartijen, met name in de Geert Timmer-bocht, waar door het ontbreken van verkanting en tonrondte het regenwater niet wegliep en plassen vormde. Na enige tijd nam Nieto de leiding over en was er weinig strijd meer om de kopposities. Er ontstond afstand tussen de volgers Bertin, Marchetti en Loris Reggiani, die inmiddels naar voren was gekomen. Marchetti moest met motorpech afhaken en Bertin werd tweede, gevolgd door Reggiani en Bianchi. Tijdens deze race brak Barry Smith door een val een been, maar dit was de enige ernstige blessure van de hele TT van Assen.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Cees van Dongen beëindigde zijn racecarrière na de 125cc-race in Assen
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 46'59"5 4 15
2 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 47'13"4 1 12
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 47'52"5 25 10
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 48'20"4 3 8
5 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 48'21"7 7 6
6 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo MBA 48'26"8 31 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 48'28"4 2 4
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor 9 3
9 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA 18 2
10 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 21 1
11 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 11
12 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 23
13 Vlag van Nederland Jan Huberts Huvo 24
14 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender 10
15 Vlag van Nederland Peter van Niel Morbidelli 20
16 Vlag van Tsjechië Peter Baláz MBA 29
17 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA 16
18 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli 26
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Val 5
DNF Vlag van Italië Giampaolo Marchetti MBA 6
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA Val 8
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA Val 12
DNF Vlag van Australië Barry Smith MBA Val 13
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli Val 14
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA 17
DNF Vlag van Monaco Patrick Hérouard MBA Val 19
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA Val 23
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Blatter MBA 27
DNF Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli Val 28

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 50
2 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 39
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 38
4 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 36
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 32
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 24
7 Vlag van Australië Barry Smith MBA 17
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo MBA 11
10 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 9

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in Joegoslavië trainde Ricardo Tormo als snelste en ook in de race nam hij al snel vijf seconden voorsprong op Stefan Dörflinger, Hans Spaan en Henk van Kessel. Na drie ronden had Tormo al negen seconden voorsprong, maar na de vijfde ronde begon zijn voorsprong plotseling te krimpen. De Van Veen-Kreidler liep niet meer optimaal en teamgenoot Dörflinger kwam rap dichterbij. Dörflinger kwam zelfs aan de leiding te liggen, maar hij mocht volgens stalorders niet weg rijden van Tormo. In plaats daarvan liet hij Tormo in zijn slipstream rijden zodat Eugenio Lazzarini, die intussen op de derde plaats lag, niet te dichtbij kon komen. Lazzarini was wat tijd verloren in het gevecht met Spaan, die moest afhaken omdat ook zijn Van Veen-Kreidler slechter liep door een vastzittende zuigerveer.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Van Veen-Kreidler 33.46"0 1 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 33'47"2 2 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem-Kreidler 34'02"9 4 10
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler 34'18"1 3 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 34'19"6 6 6
6 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 34'20"9 7 5
7 Vlag van Nederland Henk van Kessel[2] Pentax-X-16 5 4
8 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 11 3
9 Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler 8 2
10 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler 20 1
11 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau[3] ABF 9
12 Vlag van Nederland Humphrey Siegel Kreidler 17
13 Vlag van Italië Enrico Cereda Kreidler 16
14 Vlag van Nederland Jan Welvaarts Kreidler 18
15 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 15
16 Vlag van Duitsland Günther Schirnhofer Kreidler 22
17 Vlag van Duitsland Rainer Scheidhauer Rupp 19
18 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Kreidler 23
19 Vlag van België Chris Baert Kreidler 21
20 Vlag van Zwitserland Walter Rapolani Kreidler 25
21 Vlag van Duitsland Hagen Klein Horex 10
22 Vlag van Frankrijk Bruno di Carlo MDC 29
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 12
DNF Vlag van Nederland Rudi Oosting Kreidler 13
DNF Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler 14
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramon Gali Bultaco 24
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 27

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem-Kreidler 50
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 42
3 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Van Veen-Kreidler 36
4 Vlag van Nederland Henk van Kessel Pentax-X-16 28
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 21
6 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 17
Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF
8 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 11
9 Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF 8
Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler

Zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Derek Jones/Brian Ayres hadden in Assen de snelste trainingstijd gereden maar startten erg slecht. Jock Taylor/Benga Johansson startten vanaf de tweede startrij juist erg snel, maar moesten zich inhouden om te wachten tot ook de motoren van Jones en Alain Michel waren aangeslagen. Daardoor kon de combinatie Egbert Streuer/Johan van der Kaap als eerste de leiding nemen. Ze werden echter al snel gepasseerd door Taylor/Johansson, Michel/Burkhardt en Biland/Waltisperg. Taylor nam een voorsprong op Michel en Biland die om de tweede plaats vochten tot Biland de pit in reed met versnellingsbakproblemen. Michel werd nu tweede, maar Streuer werd ook nog gepasseerd door Jones, die intussen zijn slechte start had goedgemaakt. Michel wist met een nieuw ronderecord nog tot dicht bij Taylor te komen, maar werd gehinderd door de achterblijvers Hermann Huber/Rainer Gundel, die naar rechts uitweken om Michel voorbij te laten, precies op het moment dat Michel besloot hen rechts te passeren. Daardoor moest Michel door het gras rijden om een aanrijding te voorkomen.

Uitslag zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 43'33"7 4 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 43'36"0 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 44'29"8 1 10
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha 44'44"2 3 8
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 45'28"6 7 6
6 Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Denis Vernet Seymaz-Yamaha 45'32"7 6 5
7 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-LCR-Yamaha ? 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 10 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Yamaha ? 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Windle-Yamaha 9 1
11 Vlag van Zwitserland P. Frick Vlag van Zwitserland R. Delarze Yamaha ?
12 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Yamaha ?
13 Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Rainer Gundel Krauser-LCR-Yamaha ?
14 Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Erik de Groot Seymaz-Yamaha ?
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Versnellingsbak 5

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 37
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 30
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van België Paul Gérard en
Vlag van Duitsland Michael Burkhardt		 Seymaz-Fath /
Seymaz-Yamaha		 27
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha 24
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 22
6 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-LCR-Yamaha 11
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 10
8 Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Denis Vernet Seymaz-Yamaha 9
9 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 8
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Bartol-LCR 6

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • In de 50cc-klasse had Stefan Dörflinger duidelijke stalorders om Ricardo Tormo voor te laten. Ze wisselden een paar keer van positie omdat Dörflinger Tormo wilde laten slipstreamen, maar die laatste probeerde de schijn op te houden door een aantal malen om te kijken waar Dörflinger zat. Daardoor torpedeerde hij op de finishlijn bijna achterblijver Bruno di Carlo.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1980 		FIM wereldkampioenschap wegrace
32e seizoen (1980) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1980
Vorige race:
TT Assen 1979 		TT Assen Volgende race:
TT Assen 1981
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=TT_Assen_1980&oldid=66221068"