TT Assen 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1987
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 25- en 27 juni 1987
Organisator FIM/KNMV
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Duitsland Reinhold Roth
Derde Vlag van Spanje Sito Pons
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Bruno Casanova
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Bruno Casanova
Derde Vlag van Italië Paolo Casoli
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Formule 1
Poleposition Vlag van Zweden Anders Andersson
Eerste Vlag van Italië Virginio Ferrari
Tweede Vlag van Italië Davide Tardozzi
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall

De TT van Assen 1987 was de zevende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1987.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De TT van Assen werd verreden in het kader van de "Speedweek Assen", die al begon op 23 juni met wedstrijden om het Europees kampioenschap wegrace. De WK-races werden verreden op 25 juni (Formule I) en op 27 juni (80-, 125-, 250- en 500 cc en de zijspanklasse). De WK-races begonnen op zaterdag op een droge baan, maar de 500cc-klasse werd ontsierd door het wisselvallige weer, waardoor er drie keer gestart werd en het programma ongeveer twee uur uitliep. Daardoor begon de zijspanrace pas om 18.15 uur.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training was WK-leider Wayne Gardner bijna 2 seconden sneller dan de concurrentie, die verrassend genoeg aangevoerd werd door Kevin Magee, die een uit onderdelen opgebouwde Yamaha YZR 500 had gekregen en pas zijn tweede Grand Prix reed. Beide nieuwe Cagiva's kwalificeerden zich bij de eerste tien.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"12'33
2. Vlag van Australië Kevin Magee Yamaha 2"14'01
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 2"14'07
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 2"14'27
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 2"14'31
6. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"14'60
7. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"14'64
8. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 2"14'74
9. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 2"14'74
10. Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 2"15'16

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-race verliep zeer rommelig door het wisselvallige weer. Er werd op slicks gestart, maar al in de eerste ronde begon het te motregenen en na anderhalve ronde werd de race afgevlagd. Toen waren Randy Mamola, Raymond Roche en Koos van Leyen al gevallen, maar Mamola en Roche stonden op tijd klaar voor de herstart. Het was inmiddels weer droog geworden zodat opnieuw op slicks werd gestart. Er vormde zich een kopgroep met Eddie Lawson, Ron Haslam en Wayne Gardner, die wegliep van Rob McElnea, Tadahiko Taira, Kevin Magee en Christian Sarron. Het begon echter weer te regenen en toen de wedstrijdleiding de race niet afvlagde besloten de drie leiders dat zelf te doen. In de zesde ronde reden ze demonstratief de pit in. Er werd besloten nog een keer te starten voor een race van vijftien ronden. De tijden van de eerste vijf ronden zouden bij deze "manche" worden opgeteld. De tijden van de eerste manche bepaalden ook de nieuwe startopstelling. De bandenkeus was nu eenvoudig, want het regende nog steeds en dus werd er gestart op regenbanden. In de regen was Mamola absoluut de snelste. Binnen enkele ronden maakte hij zijn eerder opgelopen achterstand goed, Lawson reed op de tweede plaats en Gardner was derde. Mamola verloor echter tijd door een remfout, waardoor Lawson weer aansloot. Daarmee was de beslissing gevallen, want Lawson zou totaalwinnaar worden, ondanks het feit dat Mamola de finish als eerste bereikte en ook Gardner was in totaal sneller dan Mamola. Erkende regenrijders presteerden ook goed: Didier de Radiguès werd zesde, Roger Burnett zevende en Kenny Irons achtste.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 50"12'91 3 15
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 50"19'58 1 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 50"25'90 7 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 50"29'34 5 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 50"51'22 4 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 50"56'25 10 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 50"58'14 13 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki 51"16'00 17 3
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 51"54'33 12 2
10 Vlag van Australië Kevin Magee Yamaha 52"13'02 2 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Honda 52"36'17 27
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda 53"07'93 31
13 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda 53"16'52 20
14 Vlag van Japan Shungi Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 53"32'28 15
15 Vlag van Italië Fabio Barchitta Honda 53"34'79 36
16 Vlag van Duitsland Gerold Fisher Honda 53"37'12 37
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley[1] Suzuki 54"28'75 29
18 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha +1 ronde 9
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat[1] Honda +1 ronde 33
20 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Fior-SNCF-Honda +2 ronden 23
21 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +2 ronden 30
22 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín[1] Honda +2 ronden 32

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Manfred Fischer[1] Honda 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jeffrey[1] Suzuki 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda Opgave 11
Vlag van Nederland Henk van der Mark[1] Honda Val 26
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki Val 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Phillips[1] Suzuki[2] 24
Vlag van Nederland Rob Punt[1] Suzuki Opgave 34
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Opgave 6
Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha Val 14
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess[1] Honda Val 25
Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda 22
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Val 8
Vlag van Nederland Koos van Leyen[1] Suzuki Krom frame[3] 28

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Italië Marco Papa[1] Honda 18
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 25

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Gustav Reiner[4] Hein Gericke-Honda
Vlag van Venezuela Larry Moreno Vacondio Suzuki
Vlag van Nederland Maarten Duyzers[1] HDJ-Honda
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe[1] Honda
Vlag van Nederland Hennie Boerman[1] Honda
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler[1] Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki Verplichtingen elders[5]
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[6]
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha Blessure[7]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 85
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 66
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 64
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 54
5 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 28
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 25
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 23
9 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 15
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Na de overwinning in de GP van Joegoslavië leek Carlos Lavado zijn goede vorm voort te zetten in de TT van Assen, want hij zette de snelste trainingstijd. Bovendien raakte hij een belangrijke concurrent kwijt toen Loris Reggiani de gevallen Rudi Gächter niet kon ontwijken en daarbij twee middenvoetsbeentjes brak. Opvallend was de zesde startplaats van Stéphane Mertens met de Armstrong-Honda.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"18'65
2. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 2"19'08
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 2"19'09
4. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"19'23
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 2"19'48
6. Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 2"19'60
7. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 2"19'71
8. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 2"19'91
9. Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 2"19'97
10. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"20'24

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Snelste trainer Carlos Lavado had een redelijke start, maar was later weg dan Jacques Cornu, Reinhold Roth, Sito Pons en Carlos Cardús. Toni Mang had een ronduit slechte start, maar hij kwam gestaag naar voren, in tegenstelling tot Lavado, die even doorstootte naar de vijfde plaats maar daarna posities begon in te leveren. Reinhold Roth nam al snel de leiding over, maar hij stond onder druk van Sito Pons. Lavado werd eerst ingerekend door de oprukkende Toni Mang, die doorstootte naar de kopgroep en daar achtereenvolgens Cornu, Cardús, Pons en Roth inhaalde. Lavado werd opgeslokt door een achtervolgende groep van zes man, maar verloor ook daarmee de aansluiting toen hij het gras in reed, gehinderd door de vallende Stéphane Mertens. Mertens kon weer starten en werd uiteindelijk dertiende.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 41"47'20 2 15
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 41"53'65 5 12
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 42"00'34 4 10
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 42"14'34 7 8
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 42"21'24 8 6
6 Vlag van Venezuela Ivàn Palazzese Yamaha 42"21'56 18 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 42"21'89 3 4
8 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 42"22'16 9 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 42"26'59 11 2
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 42"33'19 1 1
11 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda 42"37'17 12
12 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda 42"40'07 16
13 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 42"45'25 6
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax 42"45'47 15
15 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 42"46'19 10
16 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 42"51'36 23
17 Vlag van Andorra Javier Cardelús[8] JJ Cobas 42"53'92 14
18 Vlag van Duitsland Jochen Schmid[8] Yamaha 42"54'13 17
19 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 42"54'49 27
20 Vlag van Spanje Alberto Puig[8] JJ Cobas 42"54'74 26
21 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 42"55'27 19
22 Vlag van Nederland Cees Doorakkers[8] Grundig-Honda 42"56'06 24
23 Vlag van Zwitserland Urz Luzi Honda 42"56'31 29
24 Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh[8] Grundig-Honda 42"59'91 25
25 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier 43"12'25 22
26 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 43"19'47 21
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan[8] Honda 43"32'47 31
28 Vlag van België René Delaby Yamaha 43"36'43 33
29 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 43"36'70 28
30 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining[8] Rotax 44"11'50 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda Val 13
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 20
Vlag van Zwitserland Nedy Crotta[8] Rotax 34
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda 35
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha 32

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax[9]
Vlag van Italië Maurizio Vitali[10] FMI-Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Bosworth[8] Yamaha
Vlag van Nederland Gerard van der Wal[8] Rotax
Vlag van Oostenrijk Josef Hutter[8] Honda
Vlag van Nederland André Stamsnijder[8] Honda
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax
Vlag van Nederland Mar Schouten[8] Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Honda
Vlag van Duitsland Rüdi Gächter[8] Yamaha
Vlag van België Albert Jacqmin Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Orme[8] Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 67
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 45
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 42
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 34
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 30
7 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 27
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 26
9 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 24
10 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 23

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Al in de trainingen waren de Garelli-rijders Bruno Casanova en Fausto Gresini bijna een seconde sneller dan MBA-rijder Paolo Casoli. August Auinger deed het goed met de vierde startpositie, gegeven het feit dat hij zich nogal ziek voelde. Hij hoopte voor de race op zaterdag op een pilletje van dr. Costa.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 2"25'34
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"25'82
3. Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 2"26'67
4. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"26'94
5. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 2"27'26
6. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 2"27'80
7. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"28'15
8. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 2"29'19
9. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 2"29'56
10. Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 2"29'79

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race in Assen leek uitermate saai, want Fausto Gresini en Bruno Casanova reden meteen weg van Paolo Casoli en August Auinger. Ze wisselden enkele malen van positie, wat leek op het "spelletje" dat Ángel Nieto weleens met zijn teamgenoten speelde om de wedstrijd spannend te laten lijken. Stalorders zouden immers bepalen wie er zou moeten winnen, in dit geval Gresini, die al vier wedstrijden gewonnen had. Toch bleek het achteraf niet zo te zijn, want Casanova verklaarde na de race dat hij wel degelijk had geprobeerd te winnen. Die bewering werd gestaafd door het feit dat Gresini tegen het einde van de race tot twee keer toe het ronderecord verbeterde om Casanova voor te blijven. De beide Garelli's finishten ruim een halve minuut voor Casoli, die net als Auinger (vierde) een eenzame race gereden had.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 39"00'97 2 15
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 39"01'26 1 12
3 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 39"34'67 3 10
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 39"42'86 4 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 39"57'15 7 6
6 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 40"02'56 6 5
7 Vlag van Italië Corrado Catalano[11] MBA 40"12'67 14 4
8 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 40"17'01 10 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini[11] MBA 40"19'25 12 2
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 40"20'32 9 1
11 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 40"26'79 11
12 Vlag van Duitsland Adi Stadler[11] MBA 40"27'09 16
13 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 40"34'05 19
14 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 40"46'65 21
15 Vlag van Duitsland Norbert Peschke[11] Seel 40"47'34 26
16 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol 40"47'59 29
17 Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA 41"01'47 20
18 Vlag van Zwitserland Peter Sommer[11] MBA 41"10'92 18
19 Vlag van Spanje Manuel Hernández Benetti 41"19'98 17
20 Vlag van Finland Esa Kytölä[11] MBA 41"20'40 22
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 41"44'39 36
22 Vlag van Spanje Fernando Gonzales[11] JJ Cobas +1 ronde 31
23 Vlag van Tsjechië Peter Balaz[11] MBA +1 ronde 34

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA Val[12] 5
Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA 24
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA Val 13
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet[11] MBA 28
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 30
Vlag van Nederland Jan Eggens[11] LCR-EGA Opgave[13] 35
Vlag van Duitsland Heinz Litz[11] MBA 33
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA Val 15
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA Val[14] 32
Vlag van Nederland Anton Straver[11] MBA Val[15] 27
Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA 23
Vlag van Duitsland Alfred Waibel Special 25

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA Motor[16] 8

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen[11] MBA
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda
Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA
Vlag van Nederland Hans Spaan MBA
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal
Vlag van Duitsland Helmut Hovenga MBA
Vlag van Nederland Boy van Erp[11][17] MBA
Vlag van België Alain Kempener[11] MBA
Vlag van Ierland Michael McCarrity MBA

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Blessure[18]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 75
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 54
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 42
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 32
5 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 30
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 26
7 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 18
8 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 11
9 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA 7
10 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 6
Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA
Vlag van Italië Corrado Catalano MBA

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Enkele rijders zetten opvallend snelle tijden in de trainingen. Stefan Dörflinger verbeterde zichzelf in één ronde met 4½ seconde, wat deed vermoeden dat er een fout bij de tijdwaarneming was gemaakt. Logischer was de verbetering van 8 seconden van Àlex Crivillé, die in de training voor de race om het Europees kampioenschap 2"44'32 reed en nu 2"36'16 neerzette. Hij had echter in de EK-race veel circuitkennis opgebouwd. Jorge Martínez pakte de tweede startplaats, voor Ian McConnachie. Hans Spaan kwalificeerde zich slechts als 13e, na veel technische problemen in de trainingen. Dat bleek te wijten te zijn geweest aan een verkeerd brandstofmengsel.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 2"32'83
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"34'28
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 2"34'67
4. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 2"35'60
5. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 2"36'16
6. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 2"37'55
7. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 2"37'64
8. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"37'72
9. Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 2"37'88
10. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 2"38'17

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de race sloegen Jorge Martínez en Gerhard Waibel al snel een gaatje met de achtervolgende groep die bestond uit Manuel Herreros, Stefan Dörflinger, Ian McConnachie, Alex Barros, Luis Miguel Reyes en Jörg Seel. Martínez was echter sneller dan Waibel en liep alleen weg. Waibel viel en gaf in de pit op. Toen ook McConnachie langzamer werd door een te slappe voorvork, kwam Spaan achter Dörflinger en Herreros als vierde door. Uiteindelijk werd Dörflinger in de laatste ronde ingehaald door Herreros, terwijl Spaan ten val kwam.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 31"02'52 2 15
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 31"24'93 8 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 31"25'99 1 10
4 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 31"39'72 7 8
5 Vlag van Spanje Julián Miralles[19] Marlboro-Derbi 31"42'37 9 6
6 Vlag van Hongarije Karoly Juhasz[19] Krauser 31"44'09 27 5
7 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 31"48'34 6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 32"10'82 3 3
9 Vlag van Duitsland Peter Öttl[19] Krauser 32"12'96 18 2
10 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer[19] Krauser 32"28'24 26 1
11 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer[19] Seel 32"36'16 17
12 Vlag van Duitsland Heinz Paschen[19] Casal 32"36'75 23
13 Vlag van Duitsland Stefan Prein[19] Casal 32"37'15 25
14 Vlag van Zwitserland René Dünki[19] Krauser 32"39'30 19
15 Vlag van Zwitserland Reiner Koster[19] Kroko 32"39'73 22
16 Vlag van Nederland Bert Smit[11][19] Minarelli[20] 32"42'77 16
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar[11][19] Eberhardt 32"43'72 30
18 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal 32"52'61 33
19 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann[19] ERK 32"55'50 14
20 Vlag van Nederland Jos van Dongen[19] Krauser 32"55'74 35
21 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko 33"11'98 12
22 Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 33"15'36 11
23 Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal 33"11'98 29
24 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič[19] Seel +1 ronde 31

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler 24
Vlag van Nederland Kees Besseling[19] Special 32
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 15
Vlag van Spanje Àlex Crivillé[19] Marlboro-Derbi 5
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Krauser Opgave[21] 4
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 20
Vlag van Finland Raimo Lipponen[19] Krauser 21
Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 28
Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal Val 13
Vlag van Frankrijk Lionel Robert[19] SPR 36
Vlag van Duitsland Jörg Seel[19] Seel Val[22] 10
Vlag van Italië Mario Stocco[19] Faccioli 34

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van België Jacques Bernard[19] HuVo-Casal
Vlag van België Serge Julin Casal
Vlag van Duitsland Thomas Engl[19] GPE
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal
Vlag van België Chris Baert[19] Seel
Vlag van Nederland Hans Koopman[19] Ziegler
Vlag van Nederland Adri Nijenhuis[19] Casal
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Batchelor[19] Krauser
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek H&M
Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas
Vlag van Finland Mika-Sakari Komu[19] Eberhardt

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 87
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 51
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 44
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 42
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 31
6 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 22
7 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 18
8 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 16
9 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 15
10 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 12

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training was de combinatie Rolf Biland/Kurt Waltisperg bijna een seconde sneller dan Egbert Streuer en Bernard Schnieders, maar hij bleek dat hebben gedaan met erg zachte banden, die het geen race konden volhouden. Streuer gebruikte zijn nieuwe motorblok met membraaninlaten en Mikuni-carburateurs. Teamgenoot Theo van Kempen had inmiddels hetzelfde blok, maar uitgerust met Dell'Orto-carburateurs en hij kwalificeerde zich in zijn thuisrace slechts als zestiende.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"18'11
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"19'04
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Fowler-LCR-Krauser 2"19'45
4. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 2"20'03
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"20'52
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 2"21'87
7. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 2"22'04
8. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"22'91
9. Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 2"22'97
10. Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser 2"22'97

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start op de natte baan waren Egbert Streuer/Bernard Schnieders, Steve Webster/Tony Hewitt en Rolf Steinhausen/Bruno Hiller goed weg, maar de combinatie Alain Michel/Jean-Marc Fresc bleef aanvankelijk gewoon staan en kwam op de twaalfde plaats terecht. Egbert Streuer wilde per se voor het eerst zijn thuis-Grand Prix winnen. Hij liep enorm snel weg van Steve Webster, die het zich ook wel kon veroorloven om tweede te worden, want hij had al twaalf punten voorsprong op Streuer en Alain Michel was nergens te bekennen. Bovendien wist men al dat de Grand Prix-wegrace van België zou vervallen, waardoor er na Assen nog maar vier wedstrijden over waren. Streuer nam aldus een grote voorsprong en finishte 24 seconden eerder dan Webster/Hewitt. Michel/Fresc reden een goede inhaalrace en werden uiteindelijk nog derde, terwijl de sterk gestarte Steinhausen/Hiller ook nog Rolf Biland/Kurt Waltisperg voor moesten laten gaan.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 41"13'86 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Fowler-LCR-Krauser 41"37'61 3 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 41"45'79 5 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 41"54'32 1 8
5 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 42"13'41 7 6
6 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 42"23'34 6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 42"32'21 13 4
8 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BRS-Yamaha 42"51'23 14 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Windle-Yamaha 43"05'65 12 2
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 42"21'15 16 1
11 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 8
12 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 18
13 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle[23] Vlag van Duitsland Hubert Stölzle[23] LCR-Yamaha +1 ronde 17
14 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser +1 ronde 10
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff White LCR-Yamaha +1 ronde 20

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Grid Oorzaak
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 4 Koppeling
Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 9
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 11
Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 15
Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Verenigd Koninkrijk Iain Colquhoun LCR-Yamaha 19

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 50
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 42
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 39
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 23
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg
Vlag van Duitsland Andreas Räcke
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall
LCR-Yamaha 19
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 16
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Andreas Räcke en
Vlag van Zwitserland Markus Fährni
LCR-Yamaha 10
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
LCR-Yamaha

Formule I[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training was Anders Andersson, die in de TT van Man een toptienklassering teloor had zien gaan toen zijn Suzuki GSX-R 750 op drie cilinders ging lopen, de snelste. Opvallende tweede was Mark Phillips, een vreemde eend in de bijt met zijn tweetakt-Suzuki RG 500. Henk de Vries werd met zijn grote circuitkennis derde, nog voor de favorieten Virginio Ferrari, Davide Tardozzi en Joey Dunlop.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zweden Anders Andersson Suzuki 2"20'11
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Phillips Suzuki 500[2] 2"20'22
3. Vlag van Nederland Henk de Vries JVR-Bakker-Yamaha 2"20'38
4. Vlag van Italië Virginio Ferrari Bimota-Yamaha 2"20'48
5. Vlag van Italië Davide Tardozzi Bimota-Yamaha 2"20'49
6. Vlag van Finland Jari Suhonen Yamaha 2"20'50
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Joey Dunlop Rothmans-HRC-Honda 2"20'93
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Skoal Bandit-Suzuki 2"21'00
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Skoal Bandit-Suzuki 2"21'33
10. B. Schmidt

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvankelijk nam Joey Dunlop de leiding voor Anders Andersson, Mark Phillips, Fred Merkel, Davide Tardozzi, Roger Marshall, Steve Williams en Virginio Ferrari. In de zesde ronde nam Tardozzi de leiding, terwijl Andersson na een stuurfout wegzakte. Virginio Ferrari kwam uiteindelijk op de tweede plaats terecht. Joey Dunlop werd uitgeschakeld door Merkel, die hem in de GT-bocht probeerde in te halen. Phillips reed op de derde plaats, maar zijn tweetakt kon de race niet zonder tankstop voltooien, waardoor hij uiteindelijk slechts zesde werd en de laatste podiumpositie in handen van Roger Marshall moest geven.

Uitslag Formule I[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Virginio Ferrari Bimota-Yamaha 59"02'05 4 15
2 Vlag van Italië Davide Tardozzi Bimota-Yamaha 59"02'10 5 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Skoal Bandit-Suzuki 59"28'78 8 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Skoal Bandit-Suzuki 59"32'04 9 8
5 Vlag van Duitsland Peter Rubatto Bimota-Yamaha 59"34'58 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Phillips[1] Suzuki 500[2] 2 5
7 Vlag van Zweden Anders Andersson Suzuki 1 4
8 Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki 3
9 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Kawasaki 2
10 Vlag van Nederland Henk de Vries JVR-Bakker-Yamaha 3 1
11 Vlag van Duitsland Klaus Klein Bimota-Yamaha
12 Vlag van Denemarken Henrik Ottesen Yamaha
13 Vlag van Nederland Dick Bemelman Yamaha 24
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha
15 Vlag van Duitsland Michael Galinsky Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Finland Jari Suhonen Yamaha +1 ronde 6
17 Vlag van Denemarken René Rasmussen Suzuki +1 ronde
18 Vlag van Duitsland Bernd Caspers Suzuki +1 ronde
19 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Honda +1 ronde
20 Vlag van Ierland Eddie Laycock Yamaha +1 ronde
21 Vlag van België Michel Simeon Suzuki +1 ronde
22 Vlag van Nieuw-Zeeland Glenn Williams Suzuki +1 ronde
23 Vlag van België Johan van Vaerenbergh Harris-Kawasaki +1 ronde 34

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joey Dunlop Rothmans-HRC-Honda Val 7
Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel HRC-Honda Opgeblazen motor
Vlag van Nederland Peter Smetsers Yamaha Val[24] 33
Vlag van Nederland Mile Pajic Yamaha Val[25] 18

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Nederland Harrie Benthem Kawasaki
Vlag van Nederland Gerrie van Rooijen Onbekend
Vlag van Nederland Eddie van Drongelen Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Mellor Virgin-Heron-Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Leach Padgett's-Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Harris-Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Iain Duffus Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Reid Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Henshaw Suzuki

Onbekend[bewerken | brontekst bewerken]

(coureurs die wel waren ingeschreven, maar niet in de uitslagenlijsten voorkomen)

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Nation Loctite-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Johnson Loctite-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy McGladdery Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Jefferies Honda
Vlag van Luxemburg Patrick Bettendorf Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Linsdell Flitwick-Yamaha
Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda
Vlag van Australië Graeme McGregor Suzuki
Vlag van Oostenrijk Franz Kaserer[1] Suzuki
Vlag van België Patric Orban Kawasaki
Vlag van België Eric Bragard Honda
Vlag van Finland Esko Kuparinen Kawasaki
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki
Vlag van Italië Mauro Ricci Honda
Vlag van Italië Stefano Caracchi Ducati
Vlag van Zwitserland Paddy Loser Honda
Vlag van Zwitserland Hans Künzi Yamaha
Vlag van Zwitserland Claudio Biesele Yamaha
Vlag van Nederland Johnny Willemsen Suzuki

Top tien tussenstand WK-Formule TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Virginio Ferrari Bimota-Yamaha 30
2 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Rothmans-HRC-Honda 28
3 Vlag van Duitsland Peter Rubatto Bimota-Yamaha 26
4 Vlag van Italië Davide Tardozzi Bimota-Yamaha 24
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Skoal Bandit-Suzuki 23
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Skoal Bandit-Suzuki 18
7 Vlag van Zweden Anders Andersson Suzuki 14
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Merkel HRC-Honda 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Mellor Virgin-Heron-Suzuki
10 Vlag van Italië Geoff Johnson Loctite-Yamaha 10

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Kevin Magee[bewerken | brontekst bewerken]

De Australiër Kevin Magee debuteerde in Europa. Nadat hij tijdens de Grand Prix van Japan met een fabrieks-Yamaha YZR 500 uit 1986 had mogen rijden, kreeg hij nu een nieuwe, die was opgebouwd uit onderdelen van een machine van Roberts-Lucky Strike-Yamaha, maar die in de Yamaha-fabriekskleuren was gespoten. Magee reed op uitnodiging van Kenny Roberts, maar kon nog niet aan alle GP's deelnemen vanwege verplichtingen in het Australische Superbike-kampioenschap.

Patrick Igoa[bewerken | brontekst bewerken]

Onverwacht snel keerde Patrick Igoa terug op het circuit, nadat hij op 7 juni een heup gebroken had tijdens de Grand Prix van Oostenrijk. Hij had er nog wel veel last van bij het omleggen van de motorfiets in bochten, maar finishte desalniettemin als negende.

Hans Spaan[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan had eigenlijk te veel hooi op zijn vork genomen nu hij voor MBA ook de nieuwe 125cc-eencilinder voor het seizoen 1988 testte. Zijn eigen 80cc-HuVo-Casal had enorme problemen in de trainingen: tot twee keer toe kreeg hij een vastloper door een verbrande zuiger, zijn versnellingsbak ging stuk en een lager van de krukas ging stuk. Op vrijdagavond reed hij naar Castricum om thuis de problemen op te lossen en daar ontdekte hij dat hij een verkeerd brandstofmengsel had gebruikt. Met betere mengsmering liep de machine veel beter en 's nachts op drie uur was hij terug op het circuit. Tussen alle problemen door moest hij ook nog de 125cc-MBA kwalificeren, maar dat lukte niet omdat hij in de laatste tijdtraining het gras in moest omdat Boy van Erp voor hem viel. In de 80cc-kwalificatie bleef het bij de dertiende tijd die hij nog met de verkeerde benzine had gereden, maar in de race viel hij omdat hij op de verkeerde banden reed. Dat was ook al een gevolg van het feit dat hij door alle problemen slechts zestien trainingsronden had gereden.

EK-rijders[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat tijdens de "Speedweek Assen" eerst wedstrijden om het Europees kampioenschap werden gereden, startten een flink aantal EK-rijders ook in de WK-races. Vooral in de lichte klassen deden ze dat goed en sommigen scoorden zelfs punten, zoals Corrado Catalano (7e in de 125cc-klasse), Jean-Claude Selini (9e in de 125cc-klasse), Julián Miralles (5e in de 80cc-klasse), Karoly Juhasz (6e in de 80cc-klasse), Peter Öttl (9e in de 80cc-klasse) en Günter Schirnhofer (10e in de 80cc-klasse). De Brit Mark Phillips startte met dezelfde Suzuki RG 500 zelfs in drie races: In het EK 500 cc werd hij 7e, in de Formule 1-race werd hij werd hij 6e en in de WK 500cc-race viel hij uit.

Late prijsuitreiking[bewerken | brontekst bewerken]

Door het uitlopen van het programma was de prijsuitreiking ook verlaat. De zijspanrijders kregen hun prijzen pas rond middernacht uitgereikt. Toni Mang klaagde over het late tijdstip, maar hij kwam er overheen. Om twee uur 's nachts hing hij nog aan de bar.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1987

Vorige race:
TT Assen 1986
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1988