TT Assen 1962

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1962
Mike Hailwood won de 500cc-race in Assen
Officiële naam 32e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 30 juni 1962
Organisator FIM / KNMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Silvio Grassetti
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Italië Silvio Grassetti
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Italië Tarquinio Provini
125 cc
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan Huberts
Eerste Vlag van Duitsland Ernst Degner
Tweede Vlag van Nederland Jan Huberts
Derde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Winter
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Duitsland Otto Kölle/Vlag van Duitsland Dieter Hess

De TT van Assen 1962 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1962. De races werden verreden op zaterdag 30 juni 1962 op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen. Alle klassen kwamen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De TT van Assen miste voor de start al enkele belangrijke spelers. Tom Phillis was tijdens de Isle of Man TT verongelukt en daardoor besloot Gary Hocking om onmiddellijk te stoppen met racen. Kunimitsu Takahashi de winnaar van de eerste twee GP's, herstelde nog van zijn ernstige verwondingen die hij in dezelfde TT had opgelopen, maar zou dit jaar niet meer racen. Bakkenist Horst Burkhardt was tijdens de Sidecar TT uit het zijspan van Florian Camathias gevallen en zodanig gewond geraakt dat ook zijn carrière moest beëindigen. Camathias maakte het seizoen af met de Brit Harry Winter.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:05"46'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton +23'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton +1"03'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless +1"22'8 3
5 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton +1"40'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton +1"46'3 1
7 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +2"57'8
8 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +3"05'5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton +3"13'2
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Ernst Hiller Matchless +1 ronde
12 Vlag van Australië Jack Findlay Norton +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Karl Recktenwald Norton +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen Matchless +1 ronde
16 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton +2 ronden
17 Vlag van Oostenrijk Ladi Richter Norton +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stephen Murray Matchless
Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Nederland Joop Vogelzang Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Amleto Pomesano Norton
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Matchless
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Manuel Soler Norton
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless
Vlag van Chili Pablo Gamberini Matchless
Vlag van Finland Anssi Resko Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Spence Norton
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta Gestopt[1]
Vlag van Zweden Harald Karlsson Norton
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 8
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
5 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 5
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

350cc-race: Mike Hailwood jaagt op František Šťastný

Jim Redman scoorde de eerste overwinning voor de Honda RC 170.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 1:06"49'5 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta +20'1 6
3 Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi +26'2 4
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +1"32'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton +1"55'3 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton +2"16'9 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS +2"59'1
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton +3"26'9
9 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Norton +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Norton +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +1 ronde
14 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +1 ronde
15 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton +2 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta Gestopt[1]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll AJS
Vlag van Tsjechië Gustav Havel jawa
Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Norton
Vlag van Finland Taneli Lepo AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Japan Moto Kitano Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 14
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 8
3 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 7
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 6
5 Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi 4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 3
7 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-race finishten de Honda's van Jim Redman en Bob McIntyre vlak na elkaar, maar ook Tarquinio Provini kon met de Moto Morini 250 Bialbero goed volgen en finishte binnen drie seconden van Redman. Frank Perris scoorde de eerste punten voor de Suzuki RV 62.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 58"52'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda +2'2 6
3 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini +2'6 4
4 Vlag van Nederland Cas Swart Honda +1"44'4 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +3"51'9 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Günter Beer Adler +1 ronde
8 Vlag van Nederland Joop Vogelzang Benelli +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco +1 ronde
10 Vlag van Italië Roberto Patrignani Morini +2 ronden
11 Vlag van Nederland Han Leenheer Aermacchi +2 ronden
12 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Adler +2 ronden
13 Vlag van Nederland Tinus van Son NSU +2 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Enrique Dietrich Aermacchi
Vlag van Argentinië Jorge Terengo Ducati
Vlag van Argentinië Raúl Kaiser NSU
Vlag van België Marcel Toussaint Benelli
Vlag van België Pierrot Vervroegen Aermacchi
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Michael Schneider NSU
Vlag van Frankrijk Benjamin Savoye Mondial
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Campbell Donaghy Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Benelli
Vlag van Italië Umberto Masetti Morini
Vlag van Japan Kenjiro Tanaka Honda
Vlag van Japan Moto Kitano Honda
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB
Vlag van Uruguay Carlos Marfetan Parilla

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 30
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 18
3 Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda 12
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 7
6 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
9 Vlag van Nederland Cas Swart Honda 3
10 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Morini 2
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Zonder de ernstig geblesseerde Kunimitsu Takahashi ging de strijd om de leiding in het wereldkampioenschap tussen Luigi Taveri en Jim Redman. Taveri won de strijd met slechts 0,2 seconde voorsprong. Tommy Robb werd derde, maar werd binnen een seconde gevolgd door de Suzuki RT 62D(egner) van Ernst Degner en ook Mike Hailwood gaf niet veel toe met zijn EMC.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 50"36'6 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +0'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda +18'0 4
4 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki +18'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC +19'6 2
6 Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ +1"02'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC +1"15'6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco +2"58'2
9 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +3"18'2
10 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Ducati +1 ronde

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[2]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt[4]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Bultaco
Vlag van Argentinië Limburg Moreira Bultaco
Vlag van Argentinië Marzillo Chizzini Bultaco
Vlag van Argentinië Pedro Rosenthal Tohatsu
Vlag van Argentinië Raúl Kissling DKW
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Finland Jukka Petäjä MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda
Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Honda
Vlag van Italië Francesco Villa Mondial
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver EMC

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 23
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 20
3 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 16
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC 5
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
7 Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda
10 Vlag van Argentinië Jorge Kissling Bultaco 1
Vlag van Italië Francesco Villa Mondial
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Kreidler had een dilemma. Hans Georg Anscheidt was eigenlijk eerste rijder, maar Jan Huberts had al een overwinning op zak én reed een thuisrace. Er was maar één echt snelle machine en die ging uiteindelijk naar Anscheidt. Ernst Degner (Suzuki) won met acht seconden voorsprong op Huberts, die door zijn circuitkennis de snellere machine van Anscheidt voor wist te blijven. Voor Kreidler was het de vraag of Huberts met de snelste machine misschien wel gewonnen had. De WK-stand bleef in elk geval spannend, met Degner, Anscheidt, Huberts en Luigi Taveri (Honda) vlak bij elkaar.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 32"56'2 8
2 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler +8'0 6
3 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler +8'9 4
4 Vlag van Japan Seiichi Suzuki Suzuki +17'6 3
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +44'5 2
6 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler +48'2 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Kreidler +49'3
8 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki +55'4
9 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +55'6
10 Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda +1"36'6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda +1"36'9
12 Vlag van Duitsland Rudi Kunz Kreidler +2"42'2
13 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Rajko Piciga Tomos +3"21'3
14 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetič Tomos +1 ronde
15 Vlag van Nederland Kor Lantinga Benelli +1 ronde
16 Vlag van Nederland Ferry Swaep Tomos +1 ronde
17 Vlag van Nederland Pierre Kemperman Itom +1 ronde

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt[4]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Günter Beer Kreidler
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 16
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 15
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 14
Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 9
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 7
7 Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi 6
8 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 5
Vlag van Japan Seichi Suzuki Suzuki
10 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler 4

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Florian Camathias reed met zijn nieuwe bakkenist Harry Winter de snelste ronde, maar viel terug om ten slotte met een ronde achterstand als zevende geklasseerd te worden. Nu wonnen Fritz Scheidegger/John Robinson, maar zij vormden in het wereldkampioenschap geen bedreiging voor Max Deubel/Emil Hörner, die tweede werden voor Scheideggers tuner Otto Kölle met Dieter Hess in het zijspan.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 52"16'2 8
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW +9'0 6
3 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +43'0 4
4 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW +55'0 3
5 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Gottfried Rüfenacht BMW +56'4 2
6 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Alfred Herzig BMW +1"28'6 1
7 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Winter BMW +1 ronde
8 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Josef Zach BMW +1 ronde
9 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Boško Šnajder Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Mladen Kytka BMW +2 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Reynolds-BMW +3 ronden

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Horst Knopp BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Pickup Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Scholes Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 22
2 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA 13
4 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Horst Burkhardt /
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Winter
BMW 12
5 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 8
6 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Alfred Herzig BMW 6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless 4
8 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 3
Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW
10 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Horst Knopp BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Scholes Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay /
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott
BMW
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Gottfried Rüfenacht BMW
Vorige race:
Isle of Man TT 1962
FIM wereldkampioenschap wegrace
14e seizoen (1962)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1962

Vorige race:
TT Assen 1961
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1963