Grand Prix-wegrace van Duitsland 1961

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1961
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 14 mei 1961
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris
Derde Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger
350 cc
Snelste ronde Vlag van Tsjechië František Šťastný
Eerste Vlag van Tsjechië František Šťastný
Tweede Vlag van Tsjechië Gustav Havel
Derde Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer
250 cc
Snelste ronde Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi
Eerste Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Italië Tarquinio Provini
125 cc
Snelste ronde Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner
Eerste Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Duitsland Horst Burkhardt
Derde Vlag van Duitsland Otto Kölle/Vlag van Duitsland Dieter Hess

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1961 was de tweede Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1961. De races werden verreden op 14 mei 1961 op de Hockenheimring nabij Hockenheim. Alle klassen kwamen aan de start, maar voor de 350cc-klasse en de 500cc-klasse was dit de opening van het seizoen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Behalve de vijf WK-klassen kende de Duitse Grand Prix ook een wedstrijd om de Coupe d' Europe voor 50cc-machines. Deze race werd gewonnen door de Joegoslaaf Miro Zelnik op een Tomos. Er waren 120.000 toeschouwers. De vernieuwing in de racerij werd duidelijk met overwinningen van de Oostblokmerken Jawa en MZ en van Honda. Voor het eerst won een Japanse coureur een WK-race. Mike Hailwood had inmiddels een 125- en een 250cc-Honda gehuurd, maar was er nog niet succesvol mee. De Grand Prix moest het doen zonder de zijspan-coryfeeën Helmut Fath en Florian Camathias. Zij hadden in verschillende wedstrijden ongelukken gehad, waarbij de bakkenisten Alfred Wohlgemuth en Hilmar Cecco het leven verloren en beide rijders ernstig gewond raakten.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat hij zowel in de 250- als in de 350cc-race was uitgevallen won Gary Hocking met zijn MV Agusta 500 4C de 500cc-race overtuigend. Hij zette het hele veld op minstens een ronde, wat een voorsprong van bijna acht kilometer betekende. Frank Perris reed zijn Norton 30M naar de tweede plaats en Hans-Günther Jäger (BMW) werd derde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 1:07"03'1 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton +1 ronde 6
3 Vlag van Duitsland Hans-Günther Jäger BMW +1 ronde 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton +1 ronde 3
5 Vlag van Duitsland Ernst Hiller Matchless +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Lothar John BMW +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton +2 ronden
8 Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless +3 ronden
9 Vlag van Duitsland Klaus Hamelmann Norton +3 ronden
10 Vlag van Duitsland Heinz Kauert Matchless +3 ronden
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Horton Norton +3 ronden
12 Vlag van Frankrijk Jacques Insermini Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Alois Huber BMW
Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Norton
Vlag van Duitsland Karl Recktenwald Norton
Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Argentinië Juan Perkins Norton
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Australië Jack Findlay Norton
Vlag van Australië Ron Miles Norton
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Zwitserland Fritz Messerli Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Finland Anssi Resko Norton
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Farnsworth Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Chatterton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Norton
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Gary Hocking met de MV Agusta 350 4C uit was gevallen, was de weg vrij voor de Jawa's. František Šťastný won de race voor zijn team- en landgenoot Gustav Havel, die daarmee sterk debuteerde in het wereldkampioenschap. Drie rijders reden de nieuwe Bianchi-tweecilinders: Bob McIntyre, Ernesto Brambilla en Gilberto Milani, maar ze vielen allemaal uit.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 51"14'4 8
2 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa +46'3 6
3 Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton +1"17'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton +1"33'9 3
5 Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton +1"34'4 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton +2"18'7 1
7 Vlag van Duitsland Karl Hoppe AJS +1 ronde
8 Vlag van Australië Jack Findlay Norton +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Andreas Klaus Norton +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi
Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi
Vlag van Italië Gilberto Milani Bianchi
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta Geen machine[1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb AJS
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Norton

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-race viel Gary Hocking met zijn MV Agusta 250 Bicilindrica uit. De Honda-rijders Kunimitsu Takahashi en Jim Redman profiteerden daar wellicht van. Zij finishten binnen een halve seconde van elkaar en acht seconden voor Tarquinio Provini op zijn Moto Morini 250 Bialbero. De MZ RE 250's van Ernst Degner, Alan Shepherd en Hans Fischer bleven daar ruim achter.

250cc-Honda RC 162

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 49"43'6 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +0'4 6
3 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini +4'8 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ +53'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +2"13'5 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ +2"14'0 1
7 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli +2"14'5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda +1 ronde
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Helmut Weber MZ +1 ronde
10 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta Mechanisch

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha [3]
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha [3]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Tom Phillis Honda
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey NSU
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 9
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 8
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
4 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 6
5 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 4
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 3
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey NSU 1

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Honda had de GP van Spanje nog gewonnen, maar kon nu geen vuist maken tegen de MZ RE 125's. Ernst Degner won voor zijn teamgenoten Alan Shepherd, Walter Brehme en Hans Fischer. Pas op de vijfde plaats eindigde Luigi Taveri met een Honda RC 144. Dit was de enige keer dat Honda de [RC 144 met een lange slag inzette. Honda beschouwde deze machine na de tegenvallende uitslag als "unfortunate bike" en hij verdween in het museum.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 43"53'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +23'3 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ +23'3 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ +1"28'8 3
5 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +1"29'3 2
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda +2"10'4 1
7 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +2"23'7
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Helmut Assmann MZ +2"36'9
9 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco +3"02'7
10 Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ +1 ronde

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco
Vlag van Australië Tom Phillis Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Spanje Ricardo Quintanilla Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 14
2 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 8
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 6
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ 4
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC
8 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco 2
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
10 Vlag van Spanje Ricardo Quintanilla Bultaco 1
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrace begon zonder Florian Camathias en Helmut Fath, die het hele jaar door verwondingen niet meer konden starten. Max Deubel/Emil Hörner wonnen de race ruim voor Fritz Scheidegger/Horst Burkhardt en Otto Kölle/Dieter Hess.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 35"56'2 8
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW +25'9 6
3 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +39'0 4
4 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW +1"30'1 3
5 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Manfred Ludwigkeit BMW +1"30'1 2
6 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Fritz Reitmaier BMW 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth (†) BMW [4]
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco (†) BMW [5]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Kurt Huber BMW
Vlag van Zwitserland Henry Curchod Vlag van Zwitserland Armand Beyeler BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 12
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 8
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth (†) BMW
4 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Manfred Ludwigkeit BMW 5
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 4
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Kurt Huber BMW
7 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW 3
8 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 2
9 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Fritz Reitmaier BMW 1
Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1961
FIM wereldkampioenschap wegrace
13e seizoen (1961)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1961

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1960
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1962