Grand Prix-wegrace van Duitsland 1973

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1973
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1973
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 13 mei 1973
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Finland Jarno Saarinen
Snelste ronde Vlag van Finland Jarno Saarinen
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Zwitserland Werner Giger
Derde Vlag van Duitsland Ernst Hiller
350 cc
Poleposition Vlag van Australië John Dodds
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo
Derde Vlag van Finland Pentti Korhonen
250 cc
Poleposition Vlag van Finland Jarno Saarinen
Snelste ronde Vlag van Finland Jarno Saarinen
Eerste Vlag van Finland Jarno Saarinen
Tweede Vlag van Japan Hideo Kanaya
Derde Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
125 cc
Poleposition Vlag van Zweden Kent Andersson
Snelste ronde Vlag van Zweden Kent Andersson
Eerste Vlag van Zweden Kent Andersson
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Nederland Jos Schurgers
50 cc
Poleposition Vlag van Nederland Jan de Vries
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Theo Timmer
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Sales
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis
Derde Vlag van België Michel Vanneste/Vlag van België Serge Vanneste

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1973 was derde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1973. De race werd verreden op 13 mei 1973 op de Hockenheimring nabij Hockenheim. Voor de 50cc-klasse was de Duitse Grand Prix de eerste race van het seizoen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Yamaha had nu het de nieuwe viercilinder TZ 500 had ontwikkeld voor het eerst sinds jaren een echt fabrieksteam, met Jarno Saarinen en Hideo Kanaya als rijders in de 250- en de 500cc-klasse. In de eerste twee GP's hadden zij een overheersende rol gespeeld; in de 250cc-klasse had Saarinen twee keer gewonnen en Kanaya was twee keer tweede. In de 500cc-klasse had Saarinen ook twee keer gewonnen, terwijl Kanaya een derde en een tweede plaats had gehaald. MV Agusta had daarentegen grote problemen, vooral met de nieuwe 500 cc viercilinder. Daarom greep men vaak terug naar de minder snelle maar meer betrouwbare driecilinder.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland ging Phil Read (MV Agusta) aan kop, opgejaagd door Saarinen en Kanaya, terwijl Giacomo Agostini (MV Agusta) zijn machine twee keer moest aanduwen en daardoor al kansloos leek. Dit keer lieten de Yamaha's hun coureurs echter in de steek: Kanaya kwam binnen met een vastloper en enige tijd later verloor Saarinen zijn ketting. Daardoor leek Agostini toch nog tweede te kunnen worden, maar hij viel opnieuw uit. Read won de race en werd door zijn team met champagne overgoten. De tweede plaats was nu voor Werner Giger met een opgeboorde Yamaha TZ 350 en derde werd Ernst Hiller met een König. De familie Hiller had een leuke dag: zoon Reinhard, ook met een König, had nog even voor zijn vader gereden maar werd na een pitstop uiteindelijk zesde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta 50' 03" 7 15
2 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha + 1 ronde 12
3 Vlag van Duitsland Ernst Hiller König + 1 ronde 10
4 Vlag van Duitsland Georg Pohlmann Yamaha + 1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha + 1 ronde 6
6 Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König + 1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Peter Stocksiefen Suzuki + 1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Udo Kochanski König + 2 ronden 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha + 2 ronden 2
10 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Kawasaki + 2 ronden 1
11 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Yamaha + 2 ronden
12 Vlag van Duitsland Horst Lahfeld Yamaha + 2 ronden
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Suzuki + 2 ronden
14 Vlag van Nederland Rob Bron Suzuki + 2 ronden
15 Vlag van Zwitserland Hansueli Rothermann Yamaha + 2 ronden
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Harris Suzuki + 5 ronden
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Kawasaki
DNF Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha kettingbreuk
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe König
DNF Vlag van Duitsland Kurt-Harald Florin König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Suzuki
DNF Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
DNF Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha vastloper
DNF Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki
DNF Vlag van Oostenrijk Alois Maxwald Rotax
DNF Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna
DNF Vlag van Finland Kaarlo Koivuniemi Kawasaki
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Kawasaki
DNF Vlag van Duitsland Lothar John Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta krukaslager
DNF Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Kawasaki
DNF Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland ontbrak het fabrieksteam van Harley-Davidson, dat hard werkte om de watergekoelde RR 250 klaar te krijgen. Dat gaf hoop voor MV Agusta, dat nu misschien eindelijk weer wat punten kon pakken, maar in de trainingen reed privérijder John Dodds (Yamaha TZ 350) het snelste. Het werd echter weer een drama voor MV Agusta. Giacomo Agostini ging aan de leiding, terwijl Phil Read op de hielen gezeten werd door Teuvo Länsivuori (Yamaha). In de vijfde ronde viel Read echter uit en in de elfde ronde gebeurde hetzelfde met Agostini. Kent Andersson lag nu tweede achter Länsivuori, maar verspeelde die positie door een tankstop te maken terwijl het team hem niet verwachtte. Nu werd Víctor Palomo (Yamaha) tweede en Pentti Korhonen (Yamaha) derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha 51' 50" 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha + 1' 02" 4 12
3 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha + 1' 48" 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha + 2' 18" 5 8
5 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha + 1 ronde 6
6 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha + 1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Yamaha + 1 ronde 4
8 Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha + 1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Franz Weidacher Yamaha + 1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Harry Konschock Yamaha + 1 ronde 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta
DNF Vlag van Italië Walter Villa Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha
DNF Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel
DNF Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ
DNF Vlag van Zwitserland Hans Mühlebach MZ
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Siegried Güttner Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Harley-Davidson
DNF Vlag van Duitsland Klaus Leonhardt Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Tony Gruber Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Wolfgang Stephan Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Peter Hartenstein Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna
DNF Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Horst Klingebiel Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-race gingen de drie snelste Yamaha-rijders Hideo Kanaya, Jarno Saarinen en Teuvo Länsivuori lange tijd samen aan de leiding, maar tegen het einde lieten de fabriekscoureurs toch zien wie de sterkste was. Saarinen won met 22 seconden voorsprong op Kanaya, die weer 10 seconden voor Länsivuori finishte.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 48' 28" 6 15
2 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha + 21" 8 12
3 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha + 32" 2 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha + 44" 1 8
5 Vlag van Zweden Börje Jansson Yamaha + 56" 1 6
6 Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ + 1' 02" 9 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha + 1' 52" 4
8 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha + 2' 00" 2 3
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha + 2' 04" 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha + 2' 17" 1 1
11 Vlag van Duitsland Peter Stocksiefen Yamaha + 2' 35" 3
12 Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt SHF[1] + 1 ronde
13 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha + 1 ronde
14 Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz Yamaha + 1 ronde
15 Vlag van Duitsland John Lothar Yamaha + 1 ronde
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Walter Rungg Maico
DNF Vlag van België Oronzo Memola Harley-Davidson
DNF Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Günter Fischer Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
DNF Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Bob Coulter Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Harald Merkl Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Heinz Kittler Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Horst Pleyer Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Siegried Güttner Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rau Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Horst Klingebiel Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125cc-race reed Andersson net als in de Grand Prix van Oostenrijk van start tot finish aan de leiding, achtervolgd door Ángel Nieto (Morbidelli). Jos Schurgers, met zijn zelfbouw Bridgestone al twee keer uitgevallen, reed in het begin op de derde plaats, maar werd ingehaald door Börje Jansson (Maico) die een slechte start had gehad. Jansson stootte zelfs door naar de tweede plaats, maar zijn uitlaat brak af waardoor hij terugviel naar de zesde plaats. Schurgers kwam voor het eerst dit seizoen aan de finish en pakte dus meteen een podiumplaats.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 49' 56" 3 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Angel Nieto Morbidelli + 33" 4 12
3 Vlag van Nederland Jos Schurgers Bridgestone + 1' 08" 2 10
4 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha + 1' 59" 7 8
5 Vlag van Duitsland Horst Seel Maico + 2' 22" 7 6
6 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico + 2' 28" 9 5
7 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Maico + 2' 59" 7 4
8 Vlag van Duitsland Lothar Mülbert Maico + 3' 02" 3 3
9 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Yamaha + 3' 18" 7 2
10 Vlag van Duitsland Gottlob Schweikardt Maico + 1 ronde 1
11 Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha + 1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Josef Kullmer Yamaha + 1 ronde
13 Vlag van Duitsland Toni Gruber Maico + 1 ronde
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki
DNF Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Rossell Maico
DNF Vlag van Duitsland Gert Bender Maico
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Peter Frohnmeyer Maico
DNF Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Maico
DNF Vlag van België Oronzo Memola RTM
DNF Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico
DNF Vlag van Duitsland Günter Fischer Maico
DNF Vlag van Zwitserland Walter Rungg Maico
DNF Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
DNF Vlag van Duitsland Manfred Kügler Maico
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Yamaha
DNF Vlag van Italië Alberto Ieva Malanca
DNF Vlag van Duitsland Michael Fahrmeir Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Heinz Kittler Maico

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Duitsland al de derde Grand Prix op de WK-kalender was, opende deze race het 50 cc-seizoen. De openingsronden waren voor Jan de Vries en Bruno Kneubühler (beiden Van Veen-Kreidler), terwijl Theo Timmer (Jamathi) slechts vierde was achter Ulrich Graf (Kreidler). Timmer had het nadeel dat zijn Jamathi niet optimaal was. Constructeurs Martin Mijwaart en Jan Thiel waren al naar huis om vervangers voor de snelste cilinders, die in de training stuk gegaan waren, te maken (Theo Timmer had maar liefst vijf vastlopers gehad). Theo startte dan ook alleen om in elk geval het startgeld te incasseren en zijn "team" bestond slechts uit zijn verloofde en één monteur. Voor de Kreidlers kwamen de problemen echter juist tijdens de race, toen eerst Kneubühler en daarna de Vries en Graf uitvielen. Timmer gaf zijn leidende positie niet meer uit handen. Henk van Kessel (Kreidler) werd tweede en Wolfgang Gedlich (Kreidler) werd derde.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi 38' 01" 1 15
2 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler + 23" 4 12
3 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler + 33" 5 10
4 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler + 47" 7 8
5 Vlag van Duitsland Jürgen Roller Kreidler + 1' 05" 5 6
6 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler + 1' 07" 1 5
7 Vlag van Duitsland Rainer Bratenstein Kreidler + 1' 19" 4 4
8 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler + 1' 20" 1 3
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi + 1' 46" 2
10 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler + 1' 46" 4 1
11 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Maico + 2' 16" 9
12 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler + 2' 18" 1
13 Vlag van Duitsland Siegfried Lehman Kreidler + 3' 10" 1
14 Vlag van Duitsland Walter Däuwel Kreidler + 3' 10" 4
15 Vlag van Duitsland Roland Schuster Kreidler + 3' 13" 2
DNF Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
DNF Vlag van Zweden Lars Persson Monark
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Van Veen-Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Dieter Gedlich Kreidler
DNF Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca
DNF Vlag van Duitsland Manfred Kügler Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Josef Kullmer Derbi
DNF Vlag van Duitsland Rudi Jourdan Kreidler
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler
DNF Vlag van Oostenrijk Werner Michawitz Kreidler
DNF Vlag van Italië Alberto Ieva Malanca

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanrace moest Klaus Enders met zijn door Dieter Busch geprepareerde BMW enige ronden lang weer achter de Königs van de gebroeders Gerry en Nick Boret en Jeff Gawley en Peter Sales jagen, maar hij wist ze toch allebei te passeren. Nadat ze enige achterstand hadden opgelopen konden de gebroeders Boret toch weer wat dichterbij komen, maar zowel zij als Jeff Gawley vielen uit. Werner Schwärzel/Karl-Heinz Kleis werden nu tweede, gevolgd door de gebroeders Michel en Serge Vanneste.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 51' 02" 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis König + 1' 19" 3 12
3 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste BMW 10
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk Don Smith BMW 6
6 Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW 5
7 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck BMW 4
8 Vlag van Duitsland Karl Venus Vlag van Duitsland Rainer Gundel BMW 3
9 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Zwitserland Franz Kallenberg BMW 2
10 Vlag van Zwitserland Fritz Hänzi Vlag van Zwitserland Marcel Clerc BMW 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Sales König
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1973
FIM wereldkampioenschap wegrace
25e seizoen (1973)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1973

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1972
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1974