Grand Prix-wegrace van Finland 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1978
Officiële naam Finnish GP
Land Vlag van Finland Finland
Datum 30 juli 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Nederland Wil Hartog
Tweede Vlag van Japan Takazumi Katayama
Derde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
350 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Japan Takazumi Katayama
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Japan Takazumi Katayama
Derde Vlag van Noord-Ierland Tom Herron
250 cc
Poleposition Vlag van Australië Gregg Hansford
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Australië Gregg Hansford
Derde Vlag van Italië Mario Lega
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Oostenrijk Harald Bartol

De Grand Prix-wegrace van Finland 1978 was de negende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1978. De races werden verreden op 30 juli 1978 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland).

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in Finland had Wil Hartog kopstart vanaf de vijfde startpositie, en hoewel Kenny Roberts in de eerste ronde de leiding even wist over te nemen, werd hij al snel weer naar de tweede plaats verwezen. Van stalorders voor Hartog kwam het ditmaal niet, want Barry Sheene reed toen nog achter Takazumi Katayama en Virginio Ferrari. Die wist hij weliswaar te passeren, maar in de zesde ronde viel Sheene uit. Dat overkwam Roberts in de achtste ronde en toen Katayama en Cecotto wat dichter bij Wil Hartog kwamen gaf deze eenvoudig wat meer gas om opnieuw uit te lopen en de race te winnen. Katayama werd tweede, Cecotto derde. Michel Rougerie vernielde door een val de reserve-Suzuki van Barry Sheene.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 45' 44" 1 15
2 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +4" 8 12
3 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha +11" 4 10
4 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +43" 7 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +58" 4 6
6 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Suzuki +1' 04" 7 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +1' 11" 7 4
8 Vlag van Duitsland Jürgen Steiner Suzuki +1' 23" 3 3
9 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki +2' 27" 1 2
10 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Padgett Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Nederland Dick Alblas Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Finland Ilkka Jaakkola Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Suzuki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki
DNF Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Franz Rau Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki motorstoring[1]
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Walter Hoffman Suzuki
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva-Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki val
DNF Vlag van Zweden Lars Johansson Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Lehtelä Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Leslie van Breda Suzuki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland John Woodley Suzuki
DNF Vlag van Finland Timo Haarala Suzuki
DNF Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha ontsteking
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki versnellingsbak
DNS Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha blessure[2]

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-race startte Kork Ballington als snelste, maar vervolgens liet hij Michel Rougerie elf ronden lang kopwerk doen. Toen nam Ballington de leiding over om als eerste naar de finish te rijden. Takazumi Katayama en Gregg Hansford waren slecht gestart maar intussen opgerukt naar posities achter Rougerie. Hansford viel echter in de zesde ronde uit, terwijl Rougerie uiteindelijk door een slecht lopende motor terugviel naar plaats zeven. Dat bracht Katayama op de tweede plaats aan de finish, terwijl Tom Herron derde werd.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 45' 33" 2 15
2 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +3" 2 12
3 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +35" 8 10
4 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +36" 9 8
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +44" 7 6
6 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha +49" 0 5
7 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha +50" 7 4
8 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 10" 4 3
9 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +1' 10" 8 2
10 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1' 12" 2 1
11 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +1' 35" 8
12 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +1' 45" 8
13 Vlag van Finland Seppo Rossi Yamaha +2' 09" 8
14 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +2' 22" 4
15 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Leslie van Breda Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Harley-Davidson
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Italië Maurizio Massimiani Yamaha motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha val
DNF Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha
DNF Vlag van Finland Seppo Ojala Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha val
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-klasse kwam regerend wereldkampioen Mario Lega voor het eerst in 1978 op het podium. Hij startte dan ook als snelste, met achter zich Kork Ballington. Paolo Pileri en Jon Ekerold (die nu was overgestapt op een Morbidelli) hadden juist een slechte start. Na een ronde nam Ballington de leiding over om vervolgens weg te lopen. In de vierde ronde kwam Hansford op de tweede plaats terecht en hij hield die plaats ook vast. Lega werd wel derde. Walter Villa reed ook voor het eerst op de 250cc-MBA, maar viel uit, net als Kenny Roberts.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 43' 56" 5 15
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki +29" 2 12
3 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +33" 4 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +42" 5 8
5 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +51" 2 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +51" 5 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki +1' 03" 7 4
8 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1' 04" 1 3
9 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +1' 10" 3 2
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Morbidelli +1' 30" 4 1
11 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 30" 7
12 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +2' 31" 4
13 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +3' 12" 2
14 Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Padgett Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Finland Sami Torvinen Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa MBA
DNF Vlag van Finland Seppo Ojala Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
DNF Vlag van Finland Timo Pohjola Yamaha
DNF Vlag van Finland Seppo Kokkonen Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Bernd Tüngethal Yamaha
DNF Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Finland Martti Solja Yamaha
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Yamaha
DNF Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Kuma
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol HBI

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race in Finland was ernorm spannend omdat de Minarelli's van Pier Paolo Bianchi en Ángel Nieto een betere acceleratie hadden, maar de MBA van Eugenio Lazzarini had een hogere topsnelheid. Daardoor bleven ze steeds vlak bij elkaar, waarbij Nieto waarschijnlijk de snelste was, maar hij moest Bianchi beschermen tegen de aanvallen van Lazzarini. Toen de laatste ronde begon was zijn plan gelukt: Bianchi reed voorop, daarachter Nieto en Lazzarini. Lazzarini wist de beide Minarelli's in een bocht te passeren. Bianchi waagde te veel door te proberen Lazzarini buitenom in te halen. Hij viel en brak een been. Lazzarini moest remmen waardoor Nieto won. Harald Bartol finishte als derde. De gecompliceerde, meervoudige beenbreuk van Bianchi beëindigde zijn seizoen en zijn kansen op de wereldtitel. Officieus was Lazzarini nu al wereldkampioen, er moest een wonder gebeuren als Bianchi zijn 31 punten achterstand nog wilde goedmaken.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 43' 55" 6 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA +0" 9 12
3 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli +56" 8 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 14" 3 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +1' 19" 0 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli +1' 22" 9 5
7 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane +1' 23" 1 4
8 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +1' 23" 6 3
9 Vlag van Duitsland Walter Koschine Bender +1' 39" 3 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli +2' 01" 3 1
11 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +2' 04" 5
12 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli +2' 32" 3
13 Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli +3' 13" 1
14 Vlag van Frankrijk François Granon Morbidelli +1 ronde
15 Vlag van Zwitserland Karl Fuchs Morbidelli +1 ronde
16 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli +1 ronde
17 Vlag van Zweden Roland Olsson Morbidelli +1 ronde
18 Vlag van Finland Juhani Valaskari Yamaha +3 ronden
DNF Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli val
DNF Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Jan Ubels Buton
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli
DNF Vlag van Italië Enrico Cereda Morbidelli
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Morbidelli
DNF Vlag van Finland Juhani Lehtiranta Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Leif Krigh Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Bernd Schneider Bender
DNF Vlag van Frankrijk Laurent Gomis Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Jan Bäckström Maico
DNF Vlag van Nederland Bennie Wilbers Morbidelli
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1977
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1979