Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1975
Officiële naam Grand Prix de France Motos et Side-Cars, Championnat du Monde de Vitesse
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 30 maart 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Japan Hideo Kanaya
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Japan Hideo Kanaya
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun
250 cc
Poleposition Vlag van Japan Ikujiro Takaï
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Japan Ikujiro Takaï
Derde Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Zweden Kent Andersson
Tweede Vlag van Zweden Leif Gustafsson
Derde Vlag van Italië Paolo Pileri
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Kurt Gerber/Vlag van Zwitserland Jakob Epprecht
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Hermann Schmid/Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile
Eerste Vlag van Zwitserland Hermann Schmid/Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson/Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Burns

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1975 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1975. De race werd verreden op 30 maart 1975 op het Circuit Paul Ricard nabij Le Castellet, Frankrijk.

In deze Grand Prix debuteerde Johnny Cecotto in het wereldkampioenschap met twee klasse-overwinningen. Het duo Hermann Schmid/Martial Jean-Petit-Matile debuteerde in de zijspanklasse eveneens met een overwinning. Kurt Gerber en Jakob Epprecht scoorden de poleposition bij hun debuut in de zijspanklasse, maar haalden geen punten.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Franse Grand Prix begon net als in 1973, toen ook op Paul Ricard werd gereden, met een overvol trainingsveld. Opnieuw was het zo druk dat gerenommeerde rijders geen goede tijd konden rijden en zich niet konden kwalificeren. Grote afwezigen waren Gianfranco Bonera, die tijdens een race in Modena een been gebroken had, en Barry Sheene, die flink gewond was geraakt tijdens de Daytona 200. BMW werd in de zijspanklasse definitief afgetroefd door de tweetaktmotoren. Terwijl Klaus Enders in 1974 nog wereldkampioen was geworden, haalde de snelste BMW in de openings-GP in Frankrijk niet eens punten: Otto Haller/Erich Haselbeck werden met de ex-Auerbacher-BMW elfde. Opmerkelijk was dat de regerend 500cc-wereldkampioen Phil Read van de organisatie het startnummer 58 toegewezen kreeg, terwijl nummer 1 voor Teuvo Länsivuori was. Read pikte het niet en startte met nummer 0.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de openingsrace in Frankrijk had Teuvo Länsivuori met zijn Suzuki RG 500 de snelste trainingstijd gereden. Hij nam ook de leiding in de race, maar viel na enkele ronden uit door een kapotte versnellingsbak. Toen ontstond een spannende race tussen de Yamaha-fabrieksrijders Giacomo Agostini en Hideo Kanaya, dat door Agostini met slechts een halve seconde voorsprong gewonnen werd. Phil Read (MV Agusta) kreeg weinig respect van zijn tijdelijke teamgenoot Armando Toracca, die mocht invallen voor de geblesseerde Gianfranco Bonera. Toracca dwong Read te vechten om de derde plaats. Daardoor lag dit duo ruim achter de beide Yamaha's, maar Read werd derde met 1,4 seconden voorsprong op Toracca.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 50' 09" 8 2 15
2 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha +0" 5 3 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +29" 2 5 10
4 Vlag van Italië Armando Toracca MV Agusta +30" 6 4 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Sonauto-Yamaha +1' 36" 3 6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha +1' 49" 8 11 5
7 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley Davidson +1' 54" 1 15 4
8 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1' 55" 2 10 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1' 55" 4 17 2
10 Vlag van Noorwegen Kjell Solberg Yamaha +2' 02" 8 22 1
11 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Suzuki +1 ronde 14
12 Vlag van Brazilië Adu Celso Santos Yamaha +1 ronde 18
13 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +1 ronde 13
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha +1 ronde 34
15 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha +1 ronde 21
16 Vlag van Zwitserland Florian Bürki Yamaha +1 ronde 25
17 Vlag van Australië Les kenny Yamaha +1 ronde 27
18 Vlag van Zwitserland Félix Harzenmoser Yamaha +1 ronde 30
19 Vlag van Italië Nico Cereghini Suzuki +1 ronde 29
20 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Yamaha +2 ronden 39
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha 16
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha versnellingsbak 1
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Tüngethal Yamaha 20
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 19
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 26
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott Yamaha 24
DNF Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König 36
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 12
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha 32
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Longet Yamaha 35
DNF Vlag van Oostenrijk Gernot Maass Rotax 28
DNF Vlag van Frankrijk Didier Ravel Yamaha 23
DNF Vlag van Duitsland Horst Lahfeld König 31
DNF Vlag van Italië Guido Mandracci Yamaha 33
DNF Vlag van Frankrijk Roger Ruiz Yamaha 9
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) James Samaranch Harley-Davidson 38
DNS Vlag van Zwitserland Ruedi Keller Yamaha 7
DNS Vlag van Frankrijk Gérard Debrock Yamaha 8
DNS Vlag van Duitsland Ernst Hiller König 36
DNS Vlag van Frankrijk Christian Léon Yamaha 37
DNQ Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Rotax
DNQ Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Yamaha
DNQ Vlag van Finland Kahri Latinen Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna
DNQ Vlag van Duitsland Alfred Bajohr König
DNQ Vlag van Duitsland Frank Fellmann König
DNQ Vlag van Frankrijk Jean-Bernard Beyre Yamaha
DNQ Vlag van Australië Dave Stanley Suzuki
DNQ Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Rod Scivyer CAT Solo[1]

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De Venezolaan Johnny Cecotto debuteerde in Frankrijk in het WK. Hij was bovendien de jongste van het veld en had al de 250cc-race gewonnen. Met zijn Yamaha nam hij ook in de 350cc-race meteen de leiding om die niet meer af te staan. Fabrieksrijder Giacomo Agostini kon hem niet volgen en werd tweede met 24 seconden achterstand. De Fransman Gérard Choukroun (Yamaha) werd in zijn thuiswedstrijd derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Venemotos-Yamaha 50' 21" 5 1 15
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +24" 0 3 12
3 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha +57" 0 5 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha +1' 00" 8 10 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Huguet Yamaha +1' 01" 1 11 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1' 02" 8 6 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 28" 1 15 4
8 Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha +1' 31" 2 20 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha +1' 33" 3 17 2
10 Vlag van Noorwegen Kjell Solberg Yamaha +1' 36" 2 27 1
11 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha 7
12 Vlag van Nederland Boet van Dulmen MZ 9
13 Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha 13
14 Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha 31
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 26
16 Vlag van Frankrijk Jean Luc Yamaha 19
17 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha 39
18 Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha 32
19 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha 22
20 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha 33
21 Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha 25
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 8
DNF Vlag van Brazilië Adu Celso Santos Yamaha 23
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha aanrijding[2] 4
DNF Vlag van Zwitserland Rüdi Keller Yamaha aanrijding[2] 28
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha 24
DNF Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha 2
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha 29
DNF Vlag van Frankrijk Ramon Jimenez Yamaha 15
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 18
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Tüngethal Yamaha 34
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ 36
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 15
DNF Vlag van Frankrijk André Pogolotti Yamaha 35
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott Yamaha 30
DNF Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha 40
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Pons Sonauto-Yamaha 5
DNS Vlag van Italië Mario Lega Yamaha 12
DNS Vlag van Italië Vinicio Salmi Yamaha 14
DNS Vlag van Frankrijk Gérard Debrock Yamaha 38
DNQ[3] Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha 41
DNQ Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 42
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha 44
DNQ Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 45
DNQ Vlag van Italië Guido Mandracci Yamaha 49
DNQ Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel 57
DNQ Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha 58
DNQ Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha 62
DNQ Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 75

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Johnny Cecotto (Yamaha) won de 250cc-race, nadat hij al veel indruk had gemaakt door tijdens de Daytona 200 als laatste te starten en derde te worden. Een andere debutant in Europa, de Japanner Ikujiro Takaï, werd met zijn Yamaha tweede. Walter Villa viel met zijn Harley-Davidson RR 250 uit, maar zijn teamgenoot Michel Rougerie werd derde.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Venemotos-Yamaha 51' 07" 1 15
2 Vlag van Japan Ikujiro Takai Yamaha +2" 2 12
3 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley Davidson +1' 27" 4 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Sonauto-Yamaha +1' 43" 8 8
5 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +1' 50" 2 6
6 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha +2' 01" 1 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +2' 09" 0 4
8 Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ +2' 11" 8 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Herron Yamaha +2' 21" 6 2
10 Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha +2' 22" 8 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Maxton-Yamaha
12 Vlag van Finland Jussi Rantanen Yamaha
13 Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha
14 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha
15 Vlag van Frankrijk Christian Huguet Yamaha
16 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
17 Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha
18 Vlag van Frankrijk Philippe Michel Yamaha
19 Vlag van Frankrijk Hubert Rigal Yamaha
20 Vlag van Frankrijk Félix Vanoverschelde Yamaha
21 Vlag van Frankrijk René Hordelalay Yamaha
22 Vlag van Ierland Bob Coulter Yamaha
23 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha
DNF Vlag van Nederland Leo Bovee Yamaha
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen MZ
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Duitsland Horst Lahfeld Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gilles Husson Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Ramon Jimenez Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Sailler Yamaha
DNF Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Alain Terras Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNS Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha blessure
DNQ[4] Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
DNQ Vlag van Italië Armando Toracca Harley-Davidson
DNQ Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
DNQ Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Yamaha
DNQ Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNQ Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt SMAC-Yamaha
DNQ Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNQ Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Henderson Yamaha
DNQ Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca
DNQ Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha
DNQ Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Rolf Thiele Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Léon Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125cc-klasse stonden Kent Andersson (Yamaha), Bruno Kneubühler (Yamaha), Paolo Pileri (Morbidelli) en Pier Paolo Bianchi (Morbidelli) op de eerste startrij. Pileri had zelfs de snelste trainingstijd gereden, maar hij viel samen met zijn teamgenoot Bianchi al in de eerste ronde. Bianchi viel definitief uit, maar Pileri reed een geweldige inhaalrace die hem tot de derde plaats bracht. Andersson won na een fel gevecht met Leif Gustafsson (Yamaha), die tweede werd. Gustafsson reed de Yamaha van Andersson uit 1974.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 46' 16" 2 15
2 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +4" 6 12
3 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +23" 8 10
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +40" 0 8
5 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki +58" 0 6
6 Vlag van Frankrijk Maurice Maingret Yamaha +2' 01" 5 5
7 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha +2' 16" 6 4
8 Vlag van Duitsland Peter Frohnmeyer Maico +2' 17" 8 3
9 Vlag van Italië Vincenzo Novella Yamaha +2' 18" 6 2
10 Vlag van Zwitserland Xavier Tschannen Maico +2' 19" 1 1
11 Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax
12 Vlag van Duitsland Rolf Thiele Maico
13 Vlag van Zweden Per Zachrisson Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Finland Matti Kinnunen Maico
15 Vlag van Frankrijk François Granon Maico
16 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha
17 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
18 Vlag van Frankrijk Vincent Gouy Yamaha
19 Vlag van Italië Gianni Ribuffo Yamaha
20 Vlag van Frankrijk Jackie Hutteau Yamaha
21 Vlag van Frankrijk Christian Fresquet Maico
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Christopher Kingsland Maico
23 Vlag van Frankrijk Michel Baloche Motobécane
DNF Vlag van Nederland Leo Bovee Yamaha
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli val
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Kari Lathinen Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha val
DNF Vlag van Ierland Bob Coulter Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Horst Seel Maico
DNF Vlag van Oostenrijk Rudolf Weiss Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Didier Delente Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jean-François Lecureux Yamaha
DNF Vlag van Nederland Thierry Noblesse Yamaha
DNS Vlag van Duitsland Gert Bender Bender
DNQ[5] Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
DNQ Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca
DNQ Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrace in Le Castellet opende het WK-seizoen van 1975 en werd gewonnen door het onbekende duo Hermann Schmid/Martial Jean-Petit-Matile met een Schmid-König. Werner Schwärzel/Andreas Huber (König) werden tweede doordat ze schakelproblemen hadden en Malcolm Hobson/Mick Burns (Yamaha) derde. Schmid/Jean-Petit-Matile debuteerden met hun overwinning in het wereldkampioenschap.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-König 45' 49" 9 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Burns Hamilton-Yamaha 10
4 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 8
5 Vlag van Zwitserland Angelo Pantellini Vlag van Zwitserland Freddo Mazzoni König 6
6 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Keen Keen-König 4
8 Vlag van Frankrijk Gilbert Aymé Vlag van Frankrijk Patrick Loiseau König 3
9 Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Crescent 2
10 Vlag van Zwitserland Ernst Trachsel Vlag van Zwitserland Christian Graf TTM-Suzuki 1
11 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1974
FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1975

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1974
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1976