Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 16 mei 1971
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Nederland Rob Bron
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Hongarije László Szabó
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Duitsland Klaus Huber
Derde Vlag van Australië John Dodds
125 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Tweede Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Derde Vlag van Zweden Kent Andersson
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Georg Auerbacher/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Tweede Vlag van Duitsland Arsenius Butscher/Vlag van Duitsland Josef Huber
Derde Vlag van Duitsland Richard Wegener/Vlag van Duitsland Adi Heinrichs

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971 was tweede race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1971. De race werd verreden op 16 mei 1971 op de Hockenheimring nabij Hockenheim.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Theo Louwes op de Salzburgring vriend en vijand verbaasde door met zijn "Fanclub Theo Louwes" Kawasaki H 1 R vier ronden lang op de derde plaats te rijden gooide op de Hockenheimring een andere Nederlander hoge ogen: Rob Bron was met zijn Suzuki T 500 als snelste weg, maar moest het hoofd buigen voor Giacomo Agostini. Daarna moest hij het gevecht om de tweede plaats aangaan met Dave Simmonds (Kawasaki H 1 R), Eric Offenstadt (SMAC-Kawasaki H 1 R) en Lothar John (Yamaha). De Japanse tweetakten gebruikten nog steeds veel benzine, en Bron moest terwijl hij op de tweede plaats lag tanken. Dat kostte hem 30 seconden, waardoor hij gepasseerd werd door Jack Findlay (JADA-Suzuki T 500) en Ron Chandler (Kawasaki H 1 R). Findlay werd ook binnengeroepen voor benzine, maar nog voor hij kon tanken ging zijn motor kapot. Bron en Chandler vochten om de tweede plaats, die uiteindelijk naar Rob Bron ging. De overmacht van Agostini met zijn MV Agusta was wel overduidelijk: ze hadden twee ronden achterstand. Ginger Molloy viel met zijn Kawasaki voor de tweede keer uit, maar wist al dat Hockenheim zijn laatste Europese race zou zijn. Hij vertrok naar de Verenigde Staten om met Honda CB 750's te gaan racen.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h 15' 16" 9 15
2 Vlag van Nederland Rob Bron Suzuki + 2 ronden 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Kawasaki + 2 ronden 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Kawasaki + 2 ronden 8
5 Vlag van Italië Alberto Pagani Linto + 2 ronden 6
6 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Seeley + 2 ronden 5
7 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW + 3 ronden 4
8 Vlag van Duitsland Kurt-Willy Bertsch BMW + 3 ronden 3
9 Vlag van Duitsland Horst Dzierzawa Yamaha + 4 ronden 2
10 Vlag van Australië John Dodds König + 4 ronden 1
DNF Vlag van Australië Jack Findlay JADA-Suzuki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Kawasaki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 350 cc race in Duitsland was lang spannend, omdat Phil Read (Yamaha TR 2 B) en László Szabó (Yamaha TR 2 B) Agostini lang konden volgen. Ze wisten hem zelfs te passeren, maar uiteindelijk viel Read uit met een defecte versnellingsbak, terwijl Szabó het tempo halverwege de race niet meer kon bijbenen. Theo Bult (Yamsel) was enige tijd derde, maar werd gepasseerd door Paul Smart (Yamaha TR 2 B).

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 58' 20" 7 15
2 Vlag van Hongarije László Szabó Yamaha + 52" 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Yamaha + 1' 02" 10
4 Vlag van Nederland Theo Bult Yamsel 8
5 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 6
6 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Walter Sommer Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamsel 2
10 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de verschillen in de 250 cc klasse klein waren, vormde zich op de Hockenheimring al snel een kopgroep bestaande uit Phil Read, Rodney Gould en Ginger Molloy. Gould en Molloy vielen echter uit, waardoor de tweede plaats naar Klaus Huber ging, die als 32e gestart was. John Dodds werd derde, maar had minder dan 1 seconde voorsprong op Gyula Marsovszky, Kent Andersson en János Drapál. De top zeven reed op een Yamaha, pas op de achtste plaats kwam Theo Bult met een Yamsel, een Yamaha-blok in een Seeley-frame.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 1h 00' 42" 2 15
2 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha + 22" 2 12
3 Vlag van Australië John Dodds Yamaha + 25" 10
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha + 25" 6 8
5 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha + 25" 8 6
6 Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha + 26" 5
7 Vlag van Hongarije László Szabó Yamaha 4
8 Vlag van Nederland Theo Bult Yamsel 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamsel 2
10 Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha 1
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125 cc klasse begon de debuterende Barry Sheene met de verouderde Suzuki RT 67 toch wel indruk te maken, toen hij in het begin van de race zelfs aan de leiding ging. Hij vocht alleen met Ángel Nieto (Derbi) om de leiding, terwijl het gevecht om de derde plaats ging tussen Gilberto Parlotti (Morbidelli) en Dave Simmonds (Kawasaki). Simmonds kon zich iets losmaken van Parlotti, en toen de beide kopmannen uitvielen lag de overwinning voor het grijpen. Kent Andersson (Yamaha) werd derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 47' 22" 6 15
2 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Morbidelli + 44" 2 12
3 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha + 59" 9 10
4 Vlag van Duitsland Toni Gruber Maico + 1' 26" 8
5 Vlag van Duitsland Gert Bender Maico + 1' 36" 5 6
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 4
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ 3
9 Vlag van Nederland Jan Huberts MZ 2
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Köhler MZ 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de GP van Oostenrijk had Jan de Vries met ruim een minuut voorsprong gewonnen. In Duitsland won de Vries opnieuw, nadat hij bij de start al meteen de leiding had genomen. Toch had hij wat meer moeite om Rudolf Kunz en Ángel Nieto af te schudden, tot Nieto een fout maakte en door het gras moest. Hij werd toch nog derde, achter de Vries en Kunz.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 45' 46" 15
2 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler + 5" 4 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Angel Nieto Derbi + 2' 02" 7 10
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Federico van der Hoeven Derbi + 3' 23" 9 8
5 Vlag van Nederland Aalt Toersen Jamathi + 3' 23" 9 6
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Parés March Derbi 5
7 Vlag van Nederland Leo Commu Jamathi 4
8 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler 3
9 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler 2
10 Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Hummel Kreidler 1

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Hockenheim wonnen Georg Auerbacher/Hermann Hahn door van start tot finish aan de leiding te gaan. Siegfried Schauzu viel net als in Oostenrijk uit en Arsenius Butscher/Josef Huber werden tweede. Richard Wegener/Adi Heinrichs wonnen de derde plaats nipt van Heinz Luthringshauser/Hans-Jürgen Cusnik.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 41' 58" 5 15
2 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW + 10" 2 12
3 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW + 22" 6 10
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik BMW 8
5 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John McPherson BMW 4
8 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland André Mayenzet BMW 3
9 Vlag van Duitsland Wolfgang Klenk Vlag van Duitsland Roland Veil BMW 2
10 Vlag van Zwitserland Hanspeter Hubacher Vlag van Zwitserland John Blum BMW 1
DNF Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1971 		FIM wereldkampioenschap wegrace
23e seizoen (1971) 		Volgende race:
Isle of Man TT 1971
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970 		Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1972
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Duitsland_1971&oldid=67259902"