Grand Prix-wegrace van Duitsland 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1986
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 25 mei 1986
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Luca Cadalora
Tweede Vlag van Italië Fausto Gresini
Derde Vlag van Italië Ezio Gianola
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Eerste Vlag van Spanje Manuel Herreros
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott/Vlag van Zwitserland Shaun Smith

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1986 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1986. De races werd verreden op 25 mei 1986 op de Nürburgring nabij Nürburg. In de Duitse Grand Prix kwamen alle klassen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer/Bernard Schnieders (zijspanklasse) en Eddie Lawson (500cc-klasse) wonnen hun wedstrijden overtuigend. In de 250cc-race vierde Carlos Lavado zijn verjaardag met een overwinning en twee coureurs wonnen voor het eerst een WK-race: Luca Cadalora (125 cc) en Manuel Herreros (80 cc). De races werden onder zonnige omstandigheden voor ca. 70.000 toeschouwers verreden.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Lang stonden Eddie Lawson en Wayne Gardner op dezelfde (snelste) rondetijd, maar tegen het einde van de trainingen ging Lawson toch nog wat sneller en hij pakte poleposition. Rob McElnea werd enigszins verrassend derde, maar hij kon goed uit de voeten op de Nürburgring. Dat had hij in 1984 met de Suzuki al laten zien. Gardner had overigens nog steeds last van zijn knie na het startongeval tijdens de Grand Prix de Nations, maar nadat er vocht uit zijn knie werd gehaald ging het steeds beter.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 1"42'56
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"42'83
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 1"42'93
4. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"43'11
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"43'31
6. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"43'63
7. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 1"32'85
8. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 1"44'36
9. Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 1"45'19
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 1"45'37

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Didier de Radiguès had een uitstekende start, maar werd in de eerste ronde al achterhaald door Eddie Lawson. Terwijl de belangrijkste concurrenten (zonder de slecht gestarte Randy Mamola) hun posities bevochten ging Lawson ervandoor en na de eerste ronde had hij al een flinke voorsprong op De Radiguès, Wayne Gardner, Christian Sarron, Raymond Roche, Rob McElnea, Mike Baldwin en snelle starter Manfred Fischer, die van de zeventiende startplaats was gekomen. Gardner en Sarron bepaalden het tempo van de achtervolgers, dat McElnea en De Radiguès niet konden volgen. Fischer was met zijn productie-Honda RS 500 R toen al afgehaakt. Gardner, die met pijnstillende injecties reed, had moeite zich staande te houden tussen Sarron en Baldwin. Drie ronden voor het einde sloeg Sarron een klein gaatje, maar een ronde later viel hij doordat hij te veel gas gaf. Gardner wist toch tweede te worden voor Baldwin, McElnea, De Radiguès en de slecht gestarte Mamola.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 52"11'45 1 15
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 52"24'35 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 52"24'85 4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 52"40'46 3 8
5 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 52"47'23 7 6
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 53"03'32 6 5
7 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 53"34'10 8 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 53"38'19 10 3
9 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda-Deutschland 53"38'52 11 2
10 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki 53"38'94 12 1
11 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda + 1 ronde 17
12 Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki + 1 ronde 13
13 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda + 1 ronde 15
14 Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda + 1 ronde 18
15 Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda + 1 ronde 16
16 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki + 1 ronde 14
17 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki + 1 ronde 26
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda + 1 ronde 23
19 Vlag van Duitsland Gerald Fischer Honda + 1 ronde 29
20 Vlag van Nederland Rob Punt Bakker-SNRT-Honda +2 ronden 24
21 Vlag van Duitsland Georg Jung Honda +2 ronden 25
22 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +2 ronden 27
23 Vlag van Duitsland Bernd Steif Honda +2 ronden 32
24 Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Honda +2 ronden 31
25 Vlag van Duitsland Thomas Lange Suzuki +2 ronden 28
26 Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda +2 ronden 34
27 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Suzuki +2 ronden 35
28 Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda +2 ronden 36
29 Vlag van Frankrijk Philippe Robinet Honda +4 ronden 38

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val[1] 5
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Val 19
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Honda 37
Vlag van Duitsland Rolf Aljes Honda 30
Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Suzuki 33
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 20
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda 21
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Suzuki 39
Vlag van Duitsland Friedhelm Weber Honda 40
Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 9

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 42
2 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 30
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 27
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 25
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 14
6 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 9
9 Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda 5
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Dat Carlos Lavado, Toni Mang en Martin Wimmer de eerste startplaatsen bezetten was geen verrassing, maar vierde man Donnie McLeod met de Silverstone-Armstrong-Rotax was dat wel. Tuner Michael Schaftleitner had een nieuwe krukas ontwikkeld en die leverde flink wat extra vermogen op. Toch was ook het stuurwerk van McLeod zelf van belang, want hij kwam nog steeds 10 km/uur topsnelheid tekort ten opzichte van de japanse fabrieksracers.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"47'69
2. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"47'81
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 1"47'87
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 1"48'53
5. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 1"48'63
6. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 1"48'91
7. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"48'95
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 1"48'98
9. Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 1"49'04
10. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 1"49'04

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Martin Wimmer en Toni Mang startten allebei in het middenveld. Voor Mang was dat een slechte start, maar voor Wimmer eigenlijk een goede, want zijn Yamaha YZR 250 startte slecht en in de eerste twee races was hij bijna als laatste vertrokken. Dat overkwam nu Tadahiko Taira met zijn identieke machine. Jacques Cornu en Pierre Bolle waren met hun Parisiennes als snelsten weg, maar werden meteen gepasseerd door Fausto Ricci en Carlos Lavado. Die laatste nam al in de eerste ronde de leiding om ze niet meer af te staan. Wimmer en Mang drongen pas in de zevende ronde door tot de kopgroep, maar konden Lavado niet meer bedreigen. In plaats daarvan zorgden ze getweeën voor een spannende race. Ze wisselden regelmatig van positie, maar uiteindelijk werd Mang tweede met Wimmer in zijn slipstream. Voor Carlos Lavado was de overwinning een mooi verjaardagscadeau, want hij kwam nu ook alleen aan de leiding van het wereldkampioenschap te staan.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 45"03'00 1 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 45"13'62 2 12
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 45"13'94 3 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda 45"32'16 11 8
5 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 45"33'35 23 6
6 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 45"33'69 9 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 45"38'89 5 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 45"41'00 4 3
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 45"53'52 7 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 45"55'64 8 1
11 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 45"56'00 10
12 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 46"01'76 17
13 Vlag van Spanje Carlos Cardús[2] Campsa-Honda 46"05'10 12
14 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda 46"10'12 18
15 Vlag van Italië Stefano Caracchi Aprilia-Rotax 46"15'98 20
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Newton Armstrong-Rotax 46"16'32 33
17 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 46"16'58 21
18 Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha 46"17'01 22
19 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 46"20'14 13
20 Vlag van Duitsland Herbert Hauf Honda 46"21'48 34
21 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 46"29'10 36
22 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 46"29'51 19
23 Vlag van Nieuw-Zeeland Brent Jones Yamaha 46"30'24 31
24 Vlag van Italië Virginio Ferrari Total-Katayama-HRC-Honda[3] 46"33'21 29
25 Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha 46"35'78 25
26 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax 46"43'41 15
27 Vlag van Duitsland Herbert Besendörfer Yamaha 46"43'87 24
28 Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Bartol 46"44'46 27
29 Vlag van België René Delaby Rotax 46"48'53 32
30 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 46"55'40 39
31 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha + 1 ronde 40
32 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax + 1 ronde 30
33 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax + 1 ronde 38

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 6
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 14
Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda Val 16
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 37
Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax Koppeling 26
Vlag van België Michel Simeon Yamaha 28
Vlag van Duitsland Michael Lederer Rotax 35

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Blessure[4]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 42
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 39
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 26
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 21
5 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 16
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 15
7 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 13
8 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 7
10 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 4

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Garelli besloot in Duitsland (nog) geen stalorders uit te vaardigen en dat leek ook niet nodig gezien het gemak waarmee Luca Cadalora en Fausto Gresini de eerste twee startplaatsen haalden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 1"51'62
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"52'07
3. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 1"53'23
4. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 1"53'53
5. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 1"53'61
6. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 1"53'95
7. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"54'10
8. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 1"54'40
9. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"54'57
10. Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 1"54'79

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race leek wel wat op de wedstrijden uit het verleden, toen Ángel Nieto de regie voerde over zijn teamgenoten door achteruitkijkend aanwijzingen te geven en vervolgens te winnen. Dit keer was de regisseur Luca Cadalora die probeerde Fausto Gresini naar voren te krijgen en hem de overwinning te laten. Gresini had echter veringproblemen en toen Cadalora zich dat realiseerde reed hij weg om de race te winnen. Ze hadden op dat moment Ezio Gianola, Domenico Brigaglia, August Auinger en Bruno Kneubühler op achterstand gereden. Brigaglia viel echter in de laatste bocht en Auinger viel uit. Gresini had voldoende voorsprong om Gianola achter zich te houden en werd tweede. Het Ducados-MBA-team van manager Paolo Pileri leed een gevoelige nederlaag, want behalve Brigaglia viel ook Ángel Nieto uit.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 43"34'77 1 15
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 43"47'14 2 12
3 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 44"01'60 4 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 44"11'26 7 8
5 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 44"29'07 8 6
6 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 44"32'59 16 5
7 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 44"36'99 12 4
8 Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 44"37'91 11 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 44"38'92 14 2
10 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 44"45'56 10 1
11 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 44"46'61 9
12 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA 45"06'79 17
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 45"13'36 29
14 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 45"20'00 36
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 45"20'25 27
16 Vlag van Frankrijk Patrick Daudier MBA 45"20'69 20
17 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 45"20'88 21
18 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA + 1 ronde 31
19 Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA + 1 ronde 26
20 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA + 1 ronde 19
21 Vlag van Spanje Manuel Hernández MBA + 1 ronde 23
22 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA + 1 ronde 28
23 Vlag van Duitsland Klaus Huber MBA + 1 ronde 30
24 Vlag van Nederland Jan Eggens LCR-EGA + 1 ronde 37
25 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA + 1 ronde 6
26 Vlag van Duitsland Ernst Himmelsbach MBA + 1 ronde 33
27 Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA + 1 ronde 22

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 18
Vlag van Duitsland Erich Zürn MBA 34
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA Val 3
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Elit-MBA 25
Vlag van Zwitserland Thierry Maurer MBA 32
Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 15
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 24
Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 39
Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA 35
Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 40
Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA 13
Vlag van Duitsland Heinz Litz MBA 38
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 5

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 42
2 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 31
3 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 20
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 12
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA
6 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 11
7 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 10
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Ian McConnachie kreeg wat krediet van Krauser, waardoor hij zijn machine kon oplappen die na zijn val in Monza én een vastloper flink beschadigd was. McConnachie beloonde dit met een vierde trainingstijd, precies even snel als Hans Spaan, die ook zijn eerste redelijke startpositie bereikte. Stefan Dörflinger reed opnieuw de snelste trainingstijd voor Jorge Martínez en Ángel Nieto.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"57'96
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 1"58'17
3. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 1"58'53
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 1"58'81
5. Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 1"58'81
6. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 1"59'50
7. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 2"00'06
8. Vlag van Spanje Juan Bolart Autisa 2"00'42
9. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Krauser 2"01'70
10. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 2"02'09

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 80cc-klasse opende de Duitse Grand Prix met een spectaculaire wedstrijd. De start was voor Pier Paolo Bianchi, die werd gevolgd door Jorge Martínez, Manuel Herreros en Hans Spaan. Stefan Dörflinger had vier ronden nodig om aansluiting te vinden, maar Ian McConnachie had de pech dat hij om een grote valpartij te omzeilen door het gras moest omrijden. Martínez nam de leiding voor Herreros, Dörflinger en Ángel Nieto, maar viel in de zesde ronde stil door een defecte ontsteking. Herreros nam de leiding over, maar nu had Ducados duidelijk stalorders uitgevaardigd. Dat was ook wel nodig gebleken na het debacle in de GP des Nations. Herreros besloot dan ook om Dörflinger zoveel mogelijk dwars te zitten om Nieto aansluiting te laten krijgen. Diens Derbi kwam echter vermogen tekort en toen dat duidelijk werd ging Herreros voor zijn eigen kansen. Intussen had McConnachie, die de eerste ronde als laatste had voltooid, een geweldige inhaalrace gereden en hij finishte als derde, nog voor Nieto.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 36"06'81 6 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 36"08'13 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 36"08'72 4 10
4 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 36"17'56 3 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Krauser 36"34'57 9 6
6 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 36"35'53 5 5
7 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser 36"48'33 18 4
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel Krauser 36"50'61 15 3
9 Vlag van Spanje Felix Rodríguez Autisa 37"04'23 14 2
10 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Autisa 37"04'60 20 1
11 Vlag van Brazilië Alex Barros Autisa 37"04'77 19
12 Vlag van Oostenrijk Gert Kafka Krauser 37"06'27 16
13 Vlag van Duitsland Michael Gschwander Krauser 37"39'46 26
14 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser 37"39'65 24
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 38"14'48 33
16 Vlag van Duitsland Richard Bay Maico + 1 ronde 28
17 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser + 1 ronde 22
18 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Krauser + 1 ronde 27
19 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler + 1 ronde 32
20 Vlag van België Chris Baert Seel-MBA + 1 ronde 40
21 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa + 1 ronde 37
22 Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser + 1 ronde 38
23 Vlag van Duitsland Rainer Partl Huvo-Casal + 1 ronde 39
24 Vlag van Finland Raimo Lipponen Keifer + 1 ronde 36
25 Vlag van Nederland Bert Smit[5] BZ-Minarelli + 1 ronde 23
26 Vlag van Nederland Aad Wijsman Harmsen + 1 ronde 41[6]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Mario Stocco Casal 29
Vlag van Finland Jarno Piepponen Krauser 35
Vlag van Frankrijk Lionel Robert Krauser 30
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 21
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler Val 10
Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal Val 12
Vlag van Spanje Jorge Martinez Ducados-Derbi Ontsteking 2
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 7
Vlag van Spanje Juan Bolart Autisa 8
Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa 13
Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel-MBA Val 17
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser Val 31

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Stefan Prein Casal Blessure[7]

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 35
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 29
3 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 27
4 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 20
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 18
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 16
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 14
8 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 9
9 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 5
Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de Yamaha TZ 500-motoren die de meeste zijspanrijders gebruikten toch begonnen te verouderen, ging de nieuwe Krauser van Rolf Biland steeds meer op die motoren lijken. Hij had nu ook - zoals de meeste concurrenten - Hummel-cilinders gemonteerd. Met dit blok, waar ook teamgenoot Alain Michel op zat te wachten, reed hij de snelste trainingstijd in Duitsland. Egbert Streuer maakte zich echter nog niet te veel zorgen. Hij was druk met het testen van banden, die het op het wisselende asfalt 25 ronden moesten uithouden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"47'78
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"47'88
3. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 1"48'11
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"48'59
5. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 1"49'07
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"49'27
7. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"49'66
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1"50'22
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1"51'13
10. Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 1"51'48

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste startplaats van Rolf Biland bleek in de race geflatteerd. Hij ging met bakkenist Kurt Waltisperg weliswaar vanaf de start aan de leiding, maar al in de eerste ronde passeerden Egbert Streuer/Bernard Schnieders de combinatie Steve Webster/Tony Hewitt en sloten achter Biland aan. Beide combinaties sloegen samen een enorm gat met de concurrentie, waarbij Rolf Steinhausen/Bruno Hiller, Steve Abbott/Shaun Smith, Alain Michel/Jean-Marc Fresc en Derek Jones/Brian Ayres mooie gevechten leverden. Webster pakte de derde positie maar viel met ontstekingsproblemen uit. Rolf Steinhausen nam de positie over, maar kreeg ook pech. Derek Jones was nu derde maar maakte een fout en viel terug naar de vijfde positie en zo kwam Alain Michel op de derde plaats terecht. Intussen bleef Streuer achter Biland rijden tot drie ronden voor het einde. Toen kon hij zich niet meer inhouden, passeerde Biland en reed nog ruim vijf seconden van hem weg. Streuer had naar eigen zeggen wel drie seconden per ronde sneller kunnen gaan, maar vond het op deze manier "leuker voor het publiek". Michel leek derde te worden, maar kreeg in de laatste ronde een lekke band, waardoor hij als zesde over de finish ging.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 45"49'88 2 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 45"55'09 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 46"32'22 9 10
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 8 6
6 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 7 5
7 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 3 4
8 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 10 3
9 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 12 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Duitsland Fritz Buck LCR-Yamaha 14 1
11 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 15
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha
13 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha
14 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Zwitserland Adolf Hänni BSR-Yamaha
15 Vlag van Duitsland Erwin Weber Vlag van Duitsland Klaus Kolb LCR-Rotax
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 11
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Jones Windle-Yamaha

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha Ontsteking 4
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks LCR-Yamaha 13

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha Blessure[8]

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Klappen[bewerken | brontekst bewerken]

Na afloop van de 80cc-race kreeg Rainer Kunz een klap tegen zijn hoofd van Theo Timmer, die door Kunz onderuit gereden was. Voor Kunz was het de tweede klap die hij van een Nederlander kreeg. In 1985 had hij er - ook in Duitsland - een ontvangen van Henk van Kessel.

Starthulp[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw oefende Wayne Gardner de duwstart uitgebreid tijdens de trainingen, maar met zijn geblesseerde knie kreeg hij de Honda NSR 500 bijna niet aan de praat. De monteurs markeerden vervolgens de juiste stand van de twistgrip met een streepje en dat werkte uitstekend. De machine sloeg al na één stap aan en daardoor had Gardner de volgende dag ook een prima start.

Freddie Spencer[bewerken | brontekst bewerken]

Nog steeds was de reden van de afwezigheid van Freddie Spencer in de races nevelen gehuld, maar Spencer was wel in Duitsland aanwezig en hij gaf daar een interview met de verklaring. Hij hoopte de peesschedeontsteking in zijn arm te laten genezen met massage, elektroshocktherapie en ijsbehandelingen. Een operatie was ook mogelijk, maar dan zou hij maanden aan de kant moeten blijven. Met de therapieën hoopte hij sneller te genezen en hij had zelfs zijn kansen op de wereldtitel nog niet opgegeven.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1985
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1987