Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1983

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1983
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 12 juni 1983
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
250 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Eerste Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Tweede Vlag van Italië Maurizio Vitali
Derde Vlag van Italië Stefano Caracchi
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Nederland Hans Spaan
Derde Vlag van Duitsland Rainer Kunz

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1983 was zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1983. De race werd verreden op 12 juni 1983 op het Automotodrom Grobnik bij Rijeka. Tijdens de 125cc-race verongelukte de Zwitserse coureur Rolf Rüttimann.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Er was nog steeds kritiek op de veiligheid van het Automotodrom Grobnik, dat weliswaar een permanent circuit was, maar nog steeds stonden de vangrails veel te dicht langs de baan, terwijl ze niet overal afgeschermd waren door strobalen. Bovendien was het de vraag waarom die vangrails er überhaupt stonden, want het circuit was veel te smal voor autoraces en voor motorrijders waren ze levensgevaarlijk. Door het verongelukken van Rolf Rüttimann nam de kritiek nog toe.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Kenny Roberts sprong bij de start al op zijn Yamaha toen de motor nog niet liep en moest opnieuw aanduwen, waardoor hij met 25 seconden achterstand op het veld vertrok. Freddie Spencer startte beter en begon meteen weg te lopen van de concurrentie. Roberts begon aan een inhaalrace en na tien ronden zat hij al op de vierde plaats, achter Spencer, Randy Mamola en Roberts' teamgenoot Eddie Lawson. Iedereen verwachtte nu een stalorder van Yamaha, waardoor Lawson zou moeten wachten op Roberts, maar het pitbord van Lawson vermeldde slechts de tekst "SLOW". Een opdracht om Roberts voorbij te laten was er niet en dat deed Lawson dan ook niet. Bij Marlboro-Yamaha tilde men er niet al te zwaar aan; het kostte Roberts slechts twee punten.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen
De eerste vier startplaatsen in de 500cc-klasse waren voor Amerikanen en de verschillen waren klein. Raymond Roche viel en blesseerde zich licht, maar kreeg van de dokter een startverbod. De 500cc-trainingen werden gehinderd door temperaturen van meer dan 30 °C afgewisseld door zware regenbuien en rukwinden.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 50:19.82 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki +7.41 3 12
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha +19.86 4 10
4 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha +26.82 2 8
5 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda +47.16 6 6
6 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha +57.67 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki +1:09.14 12 4
8 Vlag van Italië Gianni Pelletier Honda +1:14.80 3
9 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda +1:15.14 9 2
10 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki +1:37.04 10 1
11 Vlag van Nederland Jack Middelburg Honda +1 ronde 11
12 Vlag van Italië Walter Magliorati Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Frankrijk Franck Gross Honda +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki +1 ronde
18 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde
19 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki +1 ronde
20 Vlag van Noorwegen Beni Slydal Suzuki +1 ronde
21 Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki +1 ronde
22 Vlag van Zwitserland Peter Huber Suzuki +2 ronden
23 Vlag van Frankrijk Christophe Guyot Suzuki +2 ronden
24 Vlag van Oostenrijk Franz Kaserer Suzuki +3 ronden
25 Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki +3 ronden
DNF Vlag van Brazilië Marco Greco Suzuki
DNF Vlag van Italië Maurizio Massimiani Honda
DNF Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Zuiger 8
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda Blessure[1] 5
DNF Vlag van Griekenland Dimitrios Papandreou Yamaha
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki
DNS Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda Blessure 7
DNS Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki
DNS Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva
DNQ Vlag van Italië Loris Reggiani HB-Gallina-Suzuki Blessure
DNQ Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Suzuki Blessure

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 83
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 70
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 52
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 42
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda
6 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 34
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 31
8 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 30
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 20
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 15

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start van de 250cc-race vormde zich een kopgroep van negen man, geleid door Guy Bertin. Na twee ronden nam Jean-François Baldé even de leiding, maar toen stelde Carlos Lavado orde op zaken. Hij nam de leiding over en liep elke ronde tientallen meters weg van Manfred Herweh, Baldé, Didier de Radiguès, Bertin en Jacques Bolle, die voor het eerst met de Pernod reed. Na een inhaalrace door een slechte start sloot ook Christian Sarron bij de groep aan. Herweh leek tweede te gaan worden, maar moest een ronde voor het einde zijn motorfiets flink corrigeren en dat kostte tijd, waardoor Sarron en Baldé hem passeerden. Herweh kon Baldé nog net terugpakken, maar de tweede plaats ging naar Sarron.

Uitslag250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen
De nieuwe Bartols waren eindelijk klaar, maar kenden grote stuurproblemen. Patrick Fernandez kwalificeerde zich slechts al tiende, maar August Auinger en Jeffrey Sayle stonden niet bij de 36 startgerechtigden. Jacques Bolle, bij Pernod de vervanger van Christian Estrosi, plaatste zich als zevende. Alan Carter, Christian Sarron en Thierry Espié kwamen ten val, maar alleen Carter kon daardoor niet van start gaan. De onbekende Deen Svend Andersson stond op de vierde startplaats, maar vermoedelijk was dat een fout van de tijdwaarneming.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 49:09.17 2 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha +8.08 3 12
3 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax +8.35 6 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha +8.63 5 8
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA +13.93 8 6
6 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod +26.16 7 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Rotax +38.10 10 4
8 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Morena-Rotax +55.68 3
9 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +55.89 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol +1:04.67 1
11 Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha +1:04.88
12 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax +1:05.11
13 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha +1:06.75
14 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha +1:13.44
15 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha +1:21.67
16 Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha +1:32.01
17 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +1:35.78
18 Vlag van Japan Kiyotaka Sakai Yamaha +1:41.81
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax +1 ronde
20 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha
21 Vlag van Oostenrijk Manfred Obinger Yamaha
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Val 1
DNF Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki Vastloper
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 9
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Armstrong-Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha Val[2]
DNF Vlag van Italië Paolo Ferretti Rotax
DNF Vlag van Spanje Ángel Nieto Yamaha
DNF Vlag van Denemarken Svend Andersson Yamaha 4
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri MBA
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Mitsui-Yamaha Blessure
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod Blessure[3]
DNQ Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Blessure[4]
DNQ Vlag van Nederland Mar Schouten MBA Blessure[5]
DNQ Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax Blessure[6]
DNQ Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Mitsui-Yamaha Blessure[7]
DNQ Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol Stuurproblemen
DNQ Vlag van Australië Jeffrey Sayle Bartol Stuurproblemen

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 57
2 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 44
3 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax 40
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 36
5 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 35
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha 32
7 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 30
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 27
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 26
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na een paar ronden van de 125cc-race nam Fausto Gresini met de Garelli de leiding en hij bepaalde het tempo. In de kopgroep werd achter Gresini gevochten door Ricardo Tormo, Pier Paolo Bianchi, Maurizio Vitali en Ángel Nieto. Dat kostte tijd, waardoor Bruno Kneubühler met zijn door het Huvo-team getunede MBA aansluiting wist te vinden. Gresini ging te snel en viel en dat gebeurde drie ronden voor het einde ook met Nieto, die zijn machine nog op kon rapen om uiteindelijk elfde te worden. Kneubühler had intussen een voorsprong van zeven seconden op Vitali, die hij probleemloos vast wist te houden. In de slotfase van de race viel de Zwitser Rolf Rüttimann tegen een onbeschermde vangrail. Hij zat bekneld onder de vangrail en werd ook nog door zijn eigen machine geraakt. 's Avonds overleed hij in het ziekenhuis.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen
Eugenio Lazzarini brak bij een val in de training een rib en liep een hersenschudding op. Om de constructeurstitel veilig te stellen huurde teambaas Michele Verini Fausto Gresini in als vervanger. Gresini had al met de 125cc-Garelli in Italiaanse kampioensraces gereden en reed in Joegoslavië de snelste trainingstijd.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 35:16.67 5 15
2 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +1.74 12
3 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +7.08 10
4 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +14.54 9 8
5 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA +15.00 6
6 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +15.41 5
7 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA +26.94 4
8 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger MBA +39.25 8 3
9 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA +48.79 2
10 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +49.35 1
11 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli +54.82 2
12 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1:19.07 25
13 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1:19.89
14 Vlag van Italië Libero Piccirillo MBA +1:23.90
15 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1:27.93
16 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA +1:30.11
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlic MBA +1:33.62
18 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Robert Hmeljak MBA +1:41.07
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja MBA +1:45.96
DNF Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli Val 1
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 3
DNF Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA Brandstof 4
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 6
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 10
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA Val 16
DNF Vlag van Nederland Hans Spaan MBA Koelsysteem 33
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero Motor 7
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Rüttimann MBA Val (†)
DNS Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli Blessure[8]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 60
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 48
3 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 41
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 39
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 30
6 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA 24
7 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 20
8 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 18
9 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA/Garelli 17
10 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 14

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan had in eerste instantie niet veel aan zijn vijfde startpositie, want zijn Kreidler sloeg pas aan toen de rest van het veld al door de eerste bocht was. Ricardo Tormo, als invaller op de Garelli van Eugenio Lazzarini, leidde het veld. Stefan Dörflinger was ook al slecht weg en moest een drietal rijders passeren om op de tweede plaats terecht te komen. Spaan wist echter al in de zesde ronde de derde plaats te bereiken en hij besloot daar te blijven om Rainer Kunz te bestuderen en een plaats te bepalen om hem in te halen. Twee ronden voor het einde bleek dat men zich bij Garelli blijkbaar misrekend had met het brandstofverbruik van Tormo, want hij viel zonder benzine stil. Dörflinger won dus alsnog en Spaan passeerde inderdaad in de twaalfde en laatste ronde Kunz, waardoor hij tweede werd.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen
Ricardo Tormo had eerder in het seizoen bij Garelli al gevraagd om een 50cc-racer, maar nul op rekest gekregen. Nu Eugenio Lazzarini geblesseerd was wilde teammanager Michele Verini in elk geval de constructeurstitel veilig stellen en kreeg Tormo alsnog een machine. Hij reed er de tweede trainingstijd mee, terwijl hij nog moest wennen aan het links geplaatste schakelpedaal.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 34:12.40 1 15
2 Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler +24.88 5 12
3 Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN-Kreidler +25.30 3 10
4 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Tomos +42.19 8
5 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler +57.64 6 6
6 Vlag van Duitsland Rainer Scheidhauer Kreidler +1:08.70 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Ziegler +1:10.92 8 4
8 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +1:22.27 3
9 Vlag van Italië Mario Stocco Kreidler +1:23.68 2
10 Vlag van Nederland Jos van Dongen Kreidler +1:39.87 24 1
11 Vlag van Italië Claudio Granata Kreidler +1:46.87
12 Vlag van Duitsland Thomas Engl Engl +1 ronde 4
13 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler
14 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Mijo Lisjak Kreidler
15 Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss Kreidler +2 ronden
16 Vlag van Finland Mika-Sakari Komu Kreidler
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Boja Miklos Kreidler
18 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) ? Persic Sever
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Rudge
20 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko
DNF Vlag van Spanje Ricardo Tormo Garelli
DNF Vlag van Italië Massimo de Lorenzi Minarelli 7
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Casal 9
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler 10
DNF Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Roton
DNS Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli Blessure[8]

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 57
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 54
3 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 34
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler 27
5 Vlag van Duitsland Hagen Klein FKN-Kreidler 21
6 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa 20
Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Ziegler
8 Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN-Kreidler 17
9 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 14
10 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Kreidler 13

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Volkslied[bewerken | brontekst bewerken]

Al twee keer had Carlos Lavado een GP gewonnen, maar het Volkslied van Venezuela was nog nooit gespeeld. Daarom bracht hij dit keer zelf een grammofoonplaat met zijn eigen volkslied mee.

Paolo Pileri[bewerken | brontekst bewerken]

Paolo Pileri had in 1979 zijn laatste Grand Prix gereden, maar was in een Italiaanse kampioensrace zo makkelijk vierde geworden dat hij het nog eens in een GP wilde proberen.

Blunder op blunder[bewerken | brontekst bewerken]

Yamaha-teamchef Kel Carruthers had in Hockenheim het HRC-Honda-team bespot toen Freddie Spencer achter zijn teamgenoten Takazumi Katayama en Marco Lucchinelli finishte zonder dat deze door pitsignalen gewaarschuwd werden om Spencer voor te laten. Dat was echter begrijpelijk, want deze race werd - wegens regen - onverwacht afgevlagd. Nu gebeurde hetzelfde echter bij Yamaha, toen Eddie Lawson twee punten afsnoepte van Kenny Roberts. Teameigenaar Giacomo Agostini vond dit niet zo erg, maar Roberts was woedend. Aan het einde van het seizoen bleek pas hoe terecht dit was: Roberts werd tweede met twee punten achterstand op Spencer.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
35e seizoen (1983)
Volgende race:
TT Assen 1983

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1982
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984