Grand Prix-wegrace van Brazilië 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Brazilië Grand Prix-wegrace van Brazilië 1987
Officiële naam GP Brasil de Velocidade 87
Land Vlag van Brazilië Brazilië
Datum 27 september 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Spanje Carlos Cardús

De Grand Prix-wegrace van Brazilië 1987 was de veertiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1987. De races werden verreden op 27 september 1987 op het Autódromo Internacional de Goiânia nabij Goiânia in Goiás, Brazilië. Alleen de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 500cc-klasse beslist. De titel in de 250cc-klasse was al eerder beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Het was lang onzeker geweest of de GP's van Brazilië en Argentinië wel door zouden gaan, maar nu het zover was, was in elk geval de titel in de 500cc-klasse nog niet beslist. Brazilië had nog nooit een GP georganiseerd, maar het weekend verliep zonder noemenswaardige problemen. Wel raakten de net ontwikkelde nieuwe Dunlop-banden van Randy Mamola onderweg naar Zuid-Amerika vermist en waren er slechts weinig privérijders die de dure reis konden betalen. Na eerdere slechte ervaringen met Zuid-Amerikaanse races waren rijders en pers aangenaam verrast in Goiânia. Afgezien van het hobbelige circuit waren de voorzieningen heel goed.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Slechts 18 deelnemers begonnen aan de trainingen voor de 500cc-klasse in Brazilië. Wayne Gardner was al bijna zeker van de wereldtitel, maar verspeelde zijn kansen bijna toen hij met hoge snelheid op zijn toerenteller keek, daardoor Pierfrancesco Chili over het hoofd zag het gras in moest. Hij kwam daarbij slechts enkele meters voor de vangrail tot stilstand. Freddie Spencer had nog steeds last van een hersenschudding, opgelopen tijdens de GP van San Marino. Daardoor zag hij slecht en sperde hij zijn ogen zo ver open dat hij tijdens de trainingen zes keer een contactlens verloor. Hij reed weliswaar de zevende trainingstijd, maar zag vanwege het probleem met zijn contactlenzen af van een start.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"27'36
2. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"28'13
3. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'36
4. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"28'39
5. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'62
6. Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 1"28'69
7. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 1"28'72
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'84
9. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 1"29'14
10. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"19'16

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In Brazilië sloeg Wayne Gardner al in de eerste ronden een groot gat met de concurrentie. Hij reed de hele race alleen en toen hij zeven seconden voorsprong had besloot hij die te consolideren. Achter hem vochten Eddie Lawson, Didier de Radiguès, Raymond Roche en Shunji Yatsushiro om de tweede plaats, terwijl Randy Mamola zijn slechte start aan het goedmaken was. Mamola bereikte de achtervolgende groep en ging in gevecht met Lawson, maar hij had niet de beschikking over zijn beste banden en koos uiteindelijk voor de derde plaats. De Radiguès werd vierde, het beste resultaat van Cagiva van het seizoen.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 47"39'57 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha +5'19 5 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha +12'61 2 10
4 Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva +24'49 6 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha +25'59 10 6
6 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda +42'33 4 5
7 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha +51'71 3 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda +56'69 12 3
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +1"01'12 13 2
10 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha +1"03'72 11 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF +1 ronde 14
12 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda +1 ronde 15
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 16
14 Vlag van Chili Vincenzo Cascino Suzuki +3 ronden 17
15 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +3 ronden 18

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Opgave 9
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha Val 8

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 7 Contactlenzen

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki Geen machine[1]
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki Geen machine[1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner (wereldkampioen) Rothmans-HRC-Honda 168
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 146
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 142
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda / ELF 71
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 57
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 53
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 52
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 45
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 39
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 32

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Dominique Sarron reed voor de derde keer in zijn carrière naar poleposition terwijl zijn teamgenoot Toni Mang op de tweede startrij terecht kwam. Mang, die al wereldkampioen was, was niet van plan veel te riskeren, kritisch als hij was over het hobbelige circuit.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"30'59
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"30'70
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"30'74
4. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"31'00
5. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"31'23
6. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 1"31'30
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"31'39
8. Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 1"31'40
9. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"31'41
10. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"31'50

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race in Brazilië was veel spannender dan de 500cc-race, omdat een grote groep rijders lang bij elkaar bleef. De groep bestond uit Dominique Sarron, Toni Mang, Carlos Cardús, Sito Pons, Martin Wimmer, Reinhold Roth, Luca Cadalora, Carlos Lavado en Loris Reggiani. Sarron, Cardús en Pons maakten zich los van de groep en uiteindelijk kwam Sarron alleen aan de leiding en hij won voor Pons en Cardús. Wimmer leek vierde te worden, maar hij viel in de laatste ronde. Op de negende plaats eindigde Masahiro Shimizu. Die had van HRC al in de Japanse Grand Prix mogen rijden (waar hij vierde werd) en zijn starts in de Zuid-Amerikaanse races waren de beloning voor het winnen van de Japanse 250cc-titel.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 41"22'22 1 15
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +3'44 9 12
3 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +5'88 4 10
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda +12'70 7 8
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha +12'79 3 6
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +13'23 5 5
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland +14'38 6 4
8 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +18'04 10 3
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu HRC-Honda +20'95 12 2
10 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha +28'13 8 1
11 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Parisienne-HRC-Honda +39'21 15
12 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax +46'13 14
13 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda +46'30 11
14 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +46'54 13
15 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +51'66 17
16 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda +52'86 19
17 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +1"14'34 16
18 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha +1"19'40 20
19 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +1"21'59 18
20 Vlag van Spanje Alberto Puig JJ Cobas-Rotax +1"32'26 22
21 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda +1 ronde 21
22 Vlag van Venezuela Miguel Gonzales Yamaha +1 ronde 26
23 Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha +1 ronde 25
24 Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda +1 ronde 23
25 Vlag van Venezuela Eduardo Aleman Yamaha +2 ronden 29

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Argentinië Sergio Granton Yamaha 30
Vlag van Argentinië Raul Piloni JJ Cobas-Rotax 31
Vlag van Brazilië Raul Calvelo Yamaha 32
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 2
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 24
Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Honda 27
Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax 28

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda Blessures[2]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang (wereldkampioen) Rothmans-HRC-Honda Deutschland 136
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 103
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 93
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 85
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 68
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 64
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 61
8 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 55
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 44

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Weinig starters[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-klasse werd in Brazilië aangevuld met enkele Venezolanen, Argentijnen, een Braziliaan en een Uruguayaan, maar in de 500cc-klasse was slechts een handvol privérijders present. Dat waren de meest kapitaalkrachtige, niet per se de beste. Zo kwalificeerde de Duitser Gerhard Vogt zich met een tijd die 13,5 seconde langzamer was dan die van Wayne Gardner. Vogt werd dan ook op drie ronden achterstand gereden.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 1987 		FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987
Vorige race:
Geen 		Grand Prix-wegrace van Brazilië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Brazilië_1987&oldid=67176182"