Grand Prix-wegrace van Duitsland 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1985
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 15 mei 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Eerste Vlag van Oostenrijk August Auinger
Tweede Vlag van Italië Fausto Gresini
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Derde Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Eerste Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Derde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1985 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1985. De races werd verreden op 15 mei 1985 op de Hockenheimring nabij Hockenheim. In de Duitse Grand Prix kwamen alle klassen aan de start, maar voor de zijspanklasse was het de openingsrace van het seizoen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het eerst in 1985 kwamen alle klassen aan de start en dat leverde in het rennerskwartier nogal wat drukte op. Daar bevonden zich niet minder dan 250 ingeschreven coureurs. De trainingen werden in goede omstandigheden afgewerkt, maar op de racedag regende het.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Freddie Spencer brak met zijn viercilinder Honda NSR 500 zijn eigen ronderecord uit 1982 met vier seconden. Met ook nog drie viercilinder-Yamaha's (Eddie Lawson, Raymond Roche en Christian Sarron) op de eerste startrij was duidelijk dat de driecilinder Honda NS 500's het op de snelle baan moeilijk zouden krijgen. Randy Mamola gebruikte in de training een Chevallier-frame, dat hem door Alain Chevallier persoonlijk ter beschikking was gesteld. Het mocht van Honda en sponsor Rothmans, zolang de stroomlijnkuip maar blanco bleef[1].

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"05'35
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"06'10
3. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 2"07'01
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"07'59
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 2"07'93
6. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 2"07'06
7. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 2"08'26
8. Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 2"08'91
9. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 2"09'05
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 2"10'64

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Freddie Spencer had al voor de race aangegeven dat hij het meest vreesde voor Christian Sarron, die inmiddels een reputatie als regenrijder had opgebouwd, maar pas zijn derde race op een 500cc-machine reed. Na de start nam Spencer meteen de leiding, terwijl Sarron zijn start verprutste. Achter Spencer vochten Ron Haslam, Didier de Radiguès, Randy Mamola, Rob McElnea, Eddie Lawson, Boet van Dulmen, Sito Pons en Wayne Gardner om de posities, maar Sarron begon ze een voor een te passeren. In de tweede ronde lag hij 15 seconden achter Spencer. In de zesde ronde lag hij op de derde plaats, in de negende ronde op de tweede plaats en in de dertiende ronde passeerde hij Spencer. Spencer en Lawson hadden een ander bandenprofiel gekozen en dat was funest, want allebei hadden ze aan het einde van de race geen profiel meer over. Spencer werd er nog tweede mee, maar Lawson moest genoegen nemen met de vierde plaats, ver achter Ron Haslam.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 45"05'24 4 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 45"16'83 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 45"20'59 5 10
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 45"45'34 2 8
5 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 46"03'82 6 6
6 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 46"04'73 7 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 46"18'29 10 4
8 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 46"29'90 9 3
9 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 46"34'46 13 2
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 46"40'57 15 1
11 Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 46"58'15 8
12 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki +1 ronde 17
13 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha +1 ronde 3
14 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha +1 ronde 29
15 Vlag van Duitsland Klaus Klein PVM +1 ronde 23
16 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda +1 ronde 19
17 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +1 ronde 22
18 Vlag van Duitsland Georg-Robert Jung Suzuki +1 ronde 36
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Suzuki +1 ronde 31
20 Vlag van Duitsland Rainer Sautter Suzuki +1 ronde 38
21 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda +1 ronde 30
22 Vlag van Duitsland Andreas Woditsch Yamaha +1 ronde 40
23 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +1 ronde 37
24 Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki +1 ronde 39
25 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 20
26 Vlag van Italië Marco Papa Suzuki +1 ronde 25
27 Vlag van Zweden Peter Lindén Honda +1 ronde 34
28 Vlag van Italië Armando Errico Honda +1 ronde 26
29 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Honda +2 ronden 42
30 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda +2 ronden 28

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Dave Petersen Honda Val 18
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki 41
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Suzuki 33
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 14
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 12
Vlag van Duitsland Gerold Fischer Suzuki 32
Vlag van Oostenrijk Karl Tuchsess Honda 27
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 16
Vlag van Italië Paolo Ferretti Honda 35
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda Val 11

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda Blessure[2]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Piëteit[3]
Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda Piëteit[3]
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda Blessure[4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 39
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 35
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 30
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 23
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 21
6 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 15
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 9
8 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 7
9 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 6
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Freddie Spencer was veel sneller dan zijn concurrenten in de training. Alleen Martin Wimmer, nu ondersteund door Helmut Fath, liep minder dan een seconde achterstand op. Maurizio Vitali wist de nieuwe 250cc-Garelli naar de 7e tijd te rijden, maar Ángel Nieto's poging faalde: hij reed de 54e tijd, maar was nog steeds niet fit.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"15'66
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 2"16'01
3. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 2"16'69
4. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"16'90
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 2"17'16
6. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 2"17'41
7. Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 2"17'43
8. Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 2"17'45
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda[5] 2"17'84
10. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 2"17'91

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Maurizio Vitali en Fausto Ricci haalden de start van de 250cc-race niet. Vitali's machine kreeg in de opwarmronde een vastloper waardoor hij zelfs viel. Op de natte baan was de race allesbehalve spannend. Martin Wimmer nam meteen de leiding en was niet meer te achterhalen. Aanvankelijk werd hij achtervolgd door Toni Mang, maar toen die zijn vizier verloor werd hij gepasseerd door Freddie Spencer, die na een slechte start een inhaalrace had gereden. Spencer wilde Wimmer nog wel aanvallen, maar na enkele glijpartijen besloot hij eieren voor zijn geld te kiezen.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 39"56'50 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 40"07'53 1 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 40"15'90 3 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda[5] 40"37'78 9 8
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 40"47'62 11 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 40"55'66 24 5
7 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 40"56'25 23 4
8 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 40"57'19 12 3
9 Vlag van Italië Loris Reggiani[6] Aprilia-Rotax 40"58'41 10 2
10 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 41"14'64 21 1
11 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 41"22'99 5
12 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 41"27'90 37
13 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Honda 41"28'37 16
14 Vlag van Zwitserland Constant Pittet Yamaha 41"29'93 43
15 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha 41"35'46 17
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax 41"45'82 22
17 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 41"50'02 6
18 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Honda 41"51'37 39
19 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Honda 42"02'14 15
20 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 42"04'94 34
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Fowler Yamaha 42"11'57 28
22 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 42"18'52 19
23 Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 42"25'37 36
24 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha +1 ronde 33
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax +1 ronde 20
26 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha +1 ronde 25
27 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Honda +1 ronde 32
28 Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda +1 ronde 44
29 Vlag van Duitsland Konrad Hefele Yamaha +1 ronde 38
30 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Bakker-Rotax +1 ronde 13

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha Val 4
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 14
Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 18
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 26
Vlag van België René Delaby Rotax 27
Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 30
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax 31
Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha 35
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 40
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 41
Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha 42

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessures[7]

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Honda 29
Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 8
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Val in opwarmronde. 7
Vlag van Nederland Mar Schouten Onbekend Pech[8] 55

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Blessure[9]
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha Blessure[10]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha Blessure[11]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 33
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 32
3 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 29
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 23
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda / HRC-Honda 16
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 11
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 10
8 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 8
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 6
10 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 5
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"24'98
2. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"25'26
3. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 2"26'68
4. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"25'78
5. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 2"26'91
6. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"27'12
7. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2"27'24
8. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 2"28'18
9. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 2"26'60
10. Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA 2"29'02

De race[bewerken | brontekst bewerken]

August Auinger zat na de start van de 125cc-race in een kopgroep met Pier Paolo Bianchi, Domenico Brigaglia, Luca Cadalora, Fausto Gresini, Bruno Kneubühler en Olivier Liégeois. Auinger wilde het aanvankelijk opgeven omdat zijn MBA door het opspattende water van de voorliggers niet goed wilde lopen. Na veel enerverende gevechten waarbij de koppositie regelmatig wisselde kwam Auinger echter aan de leiding en daarmee was het gespetter ook afgelopen. Gianola kwam ten val en Cadalora gaf op met een beslagen vizier, terwijl Gresini en Bianchi niet konden volgen en vochten om de tweede plaats. Auinger scoorde de eerste WK-overwinning van zijn carrière.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 38"00'74 6 15
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 38"13'63 4 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 38"13'79 1 10
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 38"14'49 14 8
5 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 38"17'53 11 6
6 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 38"26'84 8 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 38"40'50 2 4
8 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 38"45'81 19 3
9 Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA 38"51'28 31 2
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 39"19'50 12 1
11 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 39"30'96 27
12 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 39"33'65 13
13 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 39"41'74 9
14 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 39"54'57 17
15 Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA 40"26'13 43
16 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 40"28'25 32
17 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 40"31'42 21
18 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 40"44'14 26
19 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 40"44'63 22
20 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 40"45'26 33
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 28
22 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +1 ronde 30
23 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA +1 ronde 34
24 Vlag van Zwitserland Franz Birrer MBA +1 ronde 41
25 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 36
26 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 35
27 Vlag van Zweden Lars-Erik Kallesö MBA +1 ronde 25

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA 10
Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli Val 3
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Vizier[12] 5
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 7
Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 15
Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 18
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 20
Vlag van Nederland Boy van Erp MBA 23
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 24
Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA 29
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA 37
Vlag van Nederland Ton Spek MBA 38
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki MBA 39
Vlag van Zwitserland Beat Sidler MBA 40
Vlag van Spanje Fernando Gonzales MBA 42

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 25
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 24
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 18
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 15
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 9
6 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 8
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 6
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA
9 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 5
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals verwacht was Stefan Dörflinger tijdens de training duidelijk sneller dan zijn concurrenten. Opvallend was de vijfde trainingstijd voor Ian McConnachie, die zijn HuVo-Casal had ingeruild voor een Krauser.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 2"32'61
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2"33'82
3. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 2"35'68
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 2"36'31
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 2"37'95
6. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 2"19'18
7. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 2"39'79
8. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 2"40'99
9. Vlag van Duitsland Gerd Kafka Seel 2"41'13
10. Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 2"41'33

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Voor Hans Spaan begon de pech al in de opwarmronde, waarvan hij terugkeerde met een lekke achterband. Het wiel kon wel verwisseld worden, maar alleen met een intermediate, waarmee hij eigenlijk kansloos was. Spannend werd de race niet, want ook het Derbi-team werd door pech geplaagd: Jorge Martínez stopte al na een ronde door een kapotte bougie en Manuel Herreros kampte met een ketting die over het tandwiel sprong. Ver achter Dörflinger vochten de beide Seel-coureurs Gerhard Waibel en Gerd Kafka om de tweede plaats.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 31"23'76 1 15
2 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 31"32'79 6 12
3 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 31"37'04 9 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 31"40'60 5 8
5 Vlag van Duitsland Stefan Prein HuVo-Casal 32"26'43 12 6
6 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 32"28'52 3 5
7 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel 32"33'83 15 4
8 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 32"47'80 7 3
9 Vlag van België Serge Julin Casal 33"00'46 27 2
10 Vlag van Duitsland Richard Bay Maico 33"01'97 25 1
11 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 33"05'15 11
12 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach HuVo-Casal 33"13'20 17
13 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal 33"30'49 18
14 Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal 33"34'13 28
15 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler 33"38'76 20
16 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 33"40'19 13
17 Vlag van Italië Giuliano Tabanelli BBFT +1 ronde 24
18 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Bultaco +1 ronde 39
19 Vlag van Italië Salvatore Milano Casal +1 ronde 26
20 Vlag van Duitsland Johan Auer Eberhardt +1 ronde 34
21 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal +1 ronde 22
22 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde 36
23 Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch +1 ronde 29
24 Vlag van Duitsland Günter Maussner Casal +1 ronde 38
25 Vlag van Nederland Bert Smit BZ +1 ronde 30
26 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Matulja Zdravko Ziegler +1 ronde 31
27 Vlag van Finland Raimo Lipponen Imatra Sp. +2 ronden 40

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi Bougie 2
Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi Ketting 4
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler Val 8
Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal Val 10
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alois Pavlic Seel 14
Vlag van Frankrijk Juan Ramón Bolart Autisa 16
Vlag van Duitsland Michael Gschwander Casal 19
Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa 21
Vlag van Zwitserland René Dünki Zündapp 32
Vlag van Spanje Joaquin Gali Derbi 33
Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss Siku 35
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Om-Spezial 37
Vlag van Nederland Aad Wijsman Harmsen 41

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jamie Lodge Krauser

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 27
2 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 18
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 17
4 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 15
5 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 10
6 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 9
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
8
8 Vlag van Duitsland Stefan Prein HuVo-Casal 6
9 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 5
10 Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico 4
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Bij deze eerste ontmoeting van de zijspanrijders toonde Rolf Biland zijn nieuwe zelfbouw LCR-Krauser-viercilinder, maar hij gebruikte hem alleen in de training en reed de derde tijd. Voor hem stonden de LCR-Yamaha's van Werner Schwärzel met zijn nieuwe bakkenist Fritz Buck en Egbert Streuer/Bernard Schnieders.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 2"16'90
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"16'94
3. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 2"17'35
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"18'28
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"19'41
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"20'02
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 2"20'20
8. Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 2"22'01
9. Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha 2"22'18
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 2"22'58

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland/Kurt Waltisperg en Egbert Streuer/Bernard Schnieders gingen er na de start samen vandoor en in de zesde ronde wist Streuer zelfs de leiding te nemen. Toen het zicht beter werd en de baan opdroogde wist hij echter dat hij het tempo met de zachte compound van zijn regenbanden niet kon volhouden. Twee ronden later moest hij de leiding dan ook afstaan aan Werner Schwärzel/Fritz Buck, die net als Steve Webster/Tony Hewitt voor hardere banden hadden gekozen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 35"10'05 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 35"12'81 12
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 35"14'79 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 8
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 6
6 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 3
9 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 2
10 Vlag van Zwitserland Hans-Rüdi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Seymaz-Yamaha
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Brown Onbekend
13 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks LCR-Yamaha
15 Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha
16 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha
17 Berger Hänni Onbekend
18 Vlag van Zwitserland Luigi Casagrande Vlag van Zwitserland René Nydegger LCR-Yamaha
19 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha
20 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Christian Depraz Seymaz-Yamaha

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 7
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha Ongeval 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha Ongeval

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha Blessure[13] 10

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Helpende hand[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Theo van Kempen en Geral de Haas tijdens de zijspanrace naast de baan waren geschoven kon "Ballie" de Haas helpen om bakkenist Iain Colquhoun te bevrijden. Hij was onder de gekapseisde combinatie van Hein van Drie terechtgekomen. Nadat Colquhoun bevrijd was en de combinatie weer op de wielen stond werden Van Drie/Colquhoun toch nog zestiende in de wedstrijd.

Mijlpalen[bewerken | brontekst bewerken]

De overwinning van Christian Sarron was de eerste van een Europeaan in de 500cc-klasse na die van Franco Uncini in de Britse GP van 1982, maar ook de eerste van een Fransman sinds Pierre Monneret met een Gilera 500 4C de Franse GP van 1954 won.

Zeldzame overwinning[bewerken | brontekst bewerken]

Werner Schwärzel won voor het eerst sinds de Duitse GP van 1978 een Grand Prix. Toch was hij in het seizoen 1982 wereldkampioen geworden, maar toen won hij geen enkele Grand Prix.

Nieuwe Krauser[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland en Mike Krauser stelden tijdens de trainingen hun nieuwe "Krauser L 4" zijspancombinatie voor. Het chassis was van Louis Christen, maar de 500cc-viercilindertweetaktmotor was ontwikkeld door de vaste tuner Romero Folghera en Charles auf der Maur. Voorlopig werd er alleen met de machine getraind. In de race gebruikte Biland zijn LCR met Yamaha-motor.

Las-tig[bewerken | brontekst bewerken]

Van een professioneel team als Marlboro-Yamaha van Giacomo Agostini zou men het niet verwachten, maar nadat er tijdens de Grand Prix van Spanje een lasapparaat geleend moest worden van Rothmans Honda UK, gebeurde het in Duitsland nog eens. Een frame werd gelast met apparatuur van crosser Willy Bauer.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1984
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1986