Preis von Baden-Württemberg 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van de Duitse deelstaat Baden-Württemberg Preis von Baden-Württemberg 1986
Officiële naam Preis von Baden-Württemberg
Land Vlag van Duitsland Duitsland (Vlag van de Duitse deelstaat Baden-Württemberg Baden-Württemberg)
Datum 28 september 1986
Organisator FIM, ADAC Württemberg
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Luca Cadalora
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
80 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Nederland Hans Spaan
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt

De Preis von Baden-Württemberg 1986 was de twaalfde en laatste wedstrijd van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1986. De wedstrijd mocht de naam "Grand Prix" niet dragen omdat Duitsland zijn Grand Prix al op de Nürburgring had verreden. De races werd verreden op 28 september 1986 op de Hockenheimring nabij Hockenheim. In deze wedstrijd kwamen alleen de 80- en de 125 cc-klasse en de zijspanklasse aan de start en werden de wereldtitels in de 125cc- en de zijspanklasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Preis von Baden-Württemberg was eenmalig in het leven geroepen als vervanging van de Grand Prix van Zuid-Afrika. Die was in september 1985 op de kalender gezet, maar tijdens het FIM-najaarscongres wist de Russische afgevaardigde (met steun van alle Oostbloklanden en alle Zuid-Amerikaanse landen) te bewerkstelligen dat Zuid-Afrika en alle Zuid-Afrikaanse motorsporters werden uitgesloten van deelname aan FIM-wedstrijden. De Zuid-Afrikaanse Grand Prix zou op 22 maart het seizoen geopend hebben met de 250- en de 500cc-klasse. Wat dat betreft had men in Hockenheim een wat vreemde vervanger, want juist die twee klassen kwamen niet aan de start. Dat verklaarde waarschijnlijk ook het lage aantal toeschouwers: ca. 10.000. Twee wereldkampioenschappen stonden nog open, maar waren vrijwel beslist: in de 125cc-klasse had Luca Cadalora aan de vierde plaats voldoende en in de zijspanklasse mochten Alain Michel en Jean-Marc Fresc eveneens vierde worden om de titel veilig te stellen.

125 cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"22'94
2. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 2"23'71
3. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 2"24'04
4. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"24'34
5. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 2"24'85
6. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 2"26'21
7. Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 2"27'18
8. Vlag van Duitsland Mike Leitner MBA 2"27'18
9. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 2"27'83
10. Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 2"28'11

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125cc-race vochten dezelfde coureurs om de eerste plaats, die het hele seizoen gedomineerd hadden: Luca Cadalora, vrijwel zeker wereldkampioen, Fausto Gresini, die nog een kleine kans op de titel had, Domenico Brigaglia, zeker van de derde plaats in de eindstand en Bruno Kneubühler, Ezio Gianola en August Auinger, die vochten om de vierde plaats in de eindstand. Er werd regelmatig van positie gewisseld. In de laatste ronde deed Cadalora in het Motodrome een laatste aanval op Gresini, maar die mislukte. Gresini won voor Cadalora, Auinger, Gianola, Kneubühler en Brigaglia. Voor Gresini was het niet genoeg om de wereldtitel te pakken, die ging naar Cadalora. Auinger eindigde als vierde in het wereldkampioenschap.

Uitslag 125 cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 33"46'46 1 15
2 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 33"47'29 2 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 33"47'52 3 10
4 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 33"47'72 5 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 33"48'69 4 6
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 34"18'45 6 5
7 Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 34"33'92 10 4
8 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 34"39'31 7 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 34"39'53 15 2
10 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 34"39'85 12 1
11 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 34"40'24 8
12 Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 35"12'20 19
13 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 35"12'49 16
14 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 35"12'85 25
15 Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA 35"13'37 17
16 Vlag van Nederland Jan Eggens LCR-EGA 35"37'92 26
17 Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 35"38'39 36
18 Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA 35"38'99 18
19 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 35"48'60 28
20 Vlag van Duitsland Sepp Bader MBA 35"51'70 30
21 Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 35"57'70 35
22 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 35"38'38 43
23 Vlag van Duitsland Heinz Litz MBA +1 ronde 42
24 Vlag van Duitsland Helmut Hovange Seel-MBA +1 ronde 41
25 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 31
26 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +1 ronde 44
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA +1 ronde 29

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 21
Vlag van Duitsland Karl Dauer MBA 39
Vlag van Spanje Nicolas Hernandez Benelli 40
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 27
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 9
Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA 11
Vlag van Duitsland Stefan Prein Casal 33
Vlag van Duitsland Ernst Himmelsbach MBA 32
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 22
Vlag van Frankrijk Patrick Daudier PMDF 37
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 34
Vlag van Duitsland Erich Zürn Seel-MBA 38
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 13
Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA 24
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 23
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 20

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 14

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 122
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 114
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 80
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 60
5 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 57
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 54
7 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 37
8 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 34
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 33
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 26

80 cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 2"30'93
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 2"31'30
3. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 2"32'29
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 2"33'79
5. Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 2"34'01
6. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 2"34'73
7. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 2"35'30
8. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 2"35'58
9. Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser 2"36'45
10. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 2"37'34

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De dag nadat Ángel Nieto bekend had gemaakt definitief te zullen stoppen met racen, wilde het Ducados-Derbi team alles in het werk stellen hem deze race te laten winnen. Nieto had echter nog maar één keer het podium gehaald, in Spanje, toen het Krauser-fabrieksteam nog niet zo sterk was als nu. Inmiddels had Ian McConnachie een fabrieks-Krauser gekregen en voor deze gelegenheid kreeg ook Gerhard Waibel een Krauser-fabrieksmotor. Waibel ging er vanaf poleposition meteen vandoor, terwijl Jorge Martínez en Ángel Nieto hem probeerden te volgen. In de vierde ronde riskeerde Martínez daarbij te veel en hij ging onderuit. Nieto leek zich tevreden te moeten stellen met de tweede plaats, maar in de voorlaatste ronde brak zijn drijfstang. Stefan Dörflinger en Ian McConnachie waren slecht gestart. Dörflinger werkte zich nog op naar de tweede plaats, maar McConnachie viel uit door een vastloper. Hans Spaan reed een probleemloze race en werd derde, waardoor hij in de eindstand van het wereldkampioenschap opschoof naar de vierde plaats.

Uitslag 80 cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 27"58'50 1 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 28"20'07 2 12
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 28"32'52 5 10
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 28"44'95 6 8
5 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal 29"04'78 13 6
6 Vlag van Duitsland Hubert Abold Seel-MBA 29"05'12 14 5
7 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel-MBA 29"06'27 11 4
8 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Real-Krauser 29"18'62 12 3
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel Krauser 29"21'38 16 2
10 Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal 29"23'58 23 1
11 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser 29"38'62 21
12 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 29"39'42 18
13 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 29"48'79 19
14 Vlag van Duitsland Michael Gschwander Krauser 29"59'78 33
15 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Krauser 29"59'98 39
16 Vlag van Nederland Bert Smit BZ 30"04'70 30
17 Vlag van Duitsland Richard Bay Maico 30"05'10 22
18 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko 30"05'81 28
19 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Krauser 30"08'00 34
20 Vlag van België Chris Baert Seel-MBA 30"08'18 24
21 Vlag van Duitsland Josef Lutzenberger Eberhardt 30"19'95 27
22 Vlag van Duitsland Peter Öttl Eberhardt 30"20'30 31
23 Vlag van Duitsland Reiner Partl Eberhardt 30"33'08 37
24 Vlag van Duitsland Johan Auer Huvo-Casal 30"35'78 42
25 Vlag van Nederland Kees Besseling CJB 30"37'20 45
26 Vlag van Nederland Aad Wijsman Harmsen +1 ronde 38
27 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1 ronde 35
28 Vlag van Duitsland Olivier Friedrich Ziegler +1 ronde 44

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Serge Julin Casal 36
Vlag van Duitsland Stefan Prein Casal 26
Vlag van Spanje Felix Rodriguez Autisa 32
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi Drijfstang 7
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser 9
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 10
Vlag van Duitsland Roland Bosch Krauser 43
Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi Val 3
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Krauser 41
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser Vastloper 4
Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser 25
Vlag van Duitsland Hagen Klein Hess 29

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 8
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel-MBA 15
Vlag van Brazilië Alex Barros Autisa 17
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser 20
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Brane Rokavec Seel-MBA 40

Top tien eindstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 94
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 85
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 82
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 57
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 51
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 50
7 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 45
8 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 44
9 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser 13
10 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Krauser 9

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"13'62
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"14'52
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"15'64
4. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"16'54
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"16'96
6. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 2"17'74
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 2"18'02
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 2"18'71
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Kerry Chapman LCR-Yamaha 2"18'83
10. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 2"19'46

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Zowel voor Egbert Streuer/Bernard Schnieders als voor Steve Webster/Tony Hewitt telde in Hockenheim alleen de overwinning. Dan moesten ze ook nog hopen dat Alain Michel/Jean Marc Fresc uit zouden vallen, want als ze de finish haalden zouden ze zeker bij de eerste vier eindigen. De problemen voor Michel begonnen feitelijk al bij de start. Hij miste de aansluiting bij de kopgroep die bestond uit Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Streuer/Schnieders en Webster/Hewitt. Michel moest afrekenen met Frank Wrathall, Theo van Kempen, de gebroeders Zurbrügg en Masato Kumano. Hij reed geen moment op de vierde plaats die hij nodig had om wereldkampioen te worden, vooral door problemen met de D-sluiting van zijn helm, die los zat waardoor de helm op de snelle stukken omhoog kroop. Michel moest daardoor rechtop gaan zitten en verloor veel snelheid. De koplopers wisten niets van de problemen van Alain Michel en vochten om de overwinning. In de laatste ronde leidde Rolf Biland, maar in de Sachskurve zette Streuer zijn combinatie ernaast, met de stroomlijnkuip tegen die van Biland en het zijspanwiel in de berm. Het was genoeg voor de overwinning, maar bij het passeren van de streep wist hij nog niet dat hij wereldkampioen was. Eerst moest hem worden verteld dat Michel/Fresc vijfde waren geworden. Ze stonden nu gelijk op 75 punten, maar Streuer had vijf overwinningen geboekt en Michel slechts een.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 31"50'37 1 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 31"50'57 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 31"54'62 3 10
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 32"12'94 4 8
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 32"14'41 5 6
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 32"17'43 7 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 32"17'83 8 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Kerry Chapman LCR-Yamaha 32"20'34 9 3
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 32"55'01 6 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 32"56'23 1
11 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 14
12 Vlag van Zwitserland Luigi Casagrande Vlag van Zwitserland Jürg Egli LCR-Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hennigan LCR-Yamaha
14 Vlag van Duitsland Erwin Weber Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Sams
15 Vlag van Duitsland Kurt Hock Vlag van Duitsland Kuno Hock Hock

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 10

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha Blessure[1]

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 75
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 75
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 71
4 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 51
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 38
6 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg en
Vlag van Zwitserland Adolf Hänni
LCR-Yamaha 38
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vince Biggs
Windle-Yamaha 36
8 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 32
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 29
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 20

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Biland blundert[bewerken | brontekst bewerken]

Sponsor Mike Krauser was na afloop woedend op zijn team en vooral op Rolf Biland. Die was echter ook kwaad op zichzelf want hij had in de laatste honderden meters twee fouten gemaakt: allereerst had hij Egbert Streuer de kans gegeven om hem in de Sachskurve te passeren, maar hij had ook voor de finishlijn moeten wachten op zijn stalgenoot Alain Michel. Die was dan vierde geworden en had daarmee de wereldtitel behaald. Ter verdediging van Biland moet worden vermeld dat hij geen idee had over de positie van Michel in de race.

Verrassing voor Reinhold Roth[bewerken | brontekst bewerken]

In Hockenheim kreeg Reinhold Roth het bericht dat hij in het seizoen 1987 de enige rijder zou worden van het HB-Römer-team, maar daarmee was de verrassing nog niet compleet. Het team had twee Honda NSR 500-viercilinders voor hem geregeld en bovendien kreeg hij technische ondersteuning van Sepp Schlögl, die jarenlang steun had gegeven aan Toni Mang.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1987

Vorige race:
Preis von Baden-Württemberg 1968
Grand Prix-wegrace van Baden-Württemberg Volgende race:
Geen