Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1985
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 2 juni 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Ezio Gianola
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Oostenrijk August Auinger
Derde Vlag van Italië Ezio Gianola
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1985 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1985. De races werden verreden op 2 juni 1985 op de Salzburgring nabij Salzburg.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Zowel de 500cc- als de zijspanklasse werden gehinderd door regen, waardoor beide klassen hun races in twee manches moesten afwerken. Daardoor werd voor het eerst een nieuwe regel van de FIM toegepast: Niet de posities in beide manches telden voor de einduitslag, maar de bij elkaar opgetelde tijden.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Eddie Lawson reed de tweede trainingstijd, maar was bepaald niet tevreden, temeer omdat hij ruim een halve seconde verloor op Freddie Spencer. Het Marlboro-Yamaha-team werkte de hele nacht door om nog wat extra vermogen uit de Yamaha OW 81 te halen. Kenny Roberts, die als toeschouwer aanwezig was, dacht dat Spencer met de driecilinder Honda NS 500 nog sneller zou kunnen zijn, maar dat was een gepasseerd station: Spencer reed de trainingen en de race gewoon met de viercilinder Honda NSR 500. Toch waren Lawson en Spencer nog een klasse apart: Christian Sarron was met zijn Yamaha nog ruim een seconde langzamer dan Lawson en de Honda NS-rijders Randy Mamola, Ron Haslam, Wayne Gardner en Takazumi Katayama stonden daar nog achter.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"18'13
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"18'78
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"18'83
4. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"19'25
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"19'76
6. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"19'88
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"20'02
8. Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha 1"20'23
9. Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 1"20'24
10. Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 1"20'41

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste manche[bewerken | brontekst bewerken]

Bij aanvang van de 500cc-race in Oostenrijk scheen de zon. Bij de start kwamen Thierry Espié en Mike Baldwin met elkaar in botsing. Baldwin kon alsnog vertrekken, maar Espié's machine was te zwaar beschadigd. Freddie Spencer had een zeer slechte start terwijl Randy Mamola de leiding nam, gevolgd door Christian Sarron, Eddie Lawson, Ron Haslam, Didier de Radiguès, Rob McElnea, Spencer en Boet van Dulmen. Sarron en Lawson leken weg te lopen, maar na vier ronden nam Spencer de leiding al over. Het begon echter te regenen, waardoor de race na zestien ronden werd afgevlagd.

Tweede manche[bewerken | brontekst bewerken]

Conform het nieuwe reglement van de FIM zou er een tweede manche volgen, waarbij de tijden van beide manches opgeteld de winnaar zouden bepalen. Volgens afspraak mochten de coureurs in de pit andere banden monteren, maar na de opwarmronde besloot een aantal van hen (veertien rijders) alsnog banden te wisselen, tot woede van hen die genoegen namen met hun eerste keuze. Het deed ook het effect van de opwarmronde teniet, want alles stond weer af te koelen. Het merendeel ging van start op intermediates of opgesneden slicks. Opnieuw namen Spencer, Lawson en Sarron de leiding, maar Sarron had net als Wayne Gardner en Ron Haslam voor volle regenbanden gekozen en op de opdrogende baan moest hij al snel afhaken. Zo ontstond een gevecht om de leiding tussen Spencer en Lawson. Spencer kreeg echter bandenproblemen en moest Lawson, die ook wat resoluter was bij het passeren van achterblijvers, laten gaan. Lawson won de tweede manche, maar toen de tijden bij elkaar geteld waren bleek Spencer 0,03 seconde sneller te zijn geweest.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 40"40'48 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 40"40'51 2 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 41"14'84 3 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 41"27'01 4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 42"02'32 15 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 42"05'76 14 5
7 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 42"21'14 11 4
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 42"21'23 10 3
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha 42"22'34 8 2
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 42"34'42 7 1
11 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 42"35'08 22
12 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 42"35'76 18
13 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 42"51'42 16
14 Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda +1 ronde 9
15 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK +1 ronde 6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK +1 ronde 5
17 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki +1 ronde 17
18 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda +1 ronde 21
19 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda +1 ronde 19
20 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda +1 ronde 23
21 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +1 ronde 24
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Suzuki +2 ronden 29
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda +2 ronden 13
24 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki[1] +2 ronden 26
25 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha +2 ronden 28
26 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Suzuki +2 ronden 32
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Suzuki +2 ronden 30
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki +3 ronden 34

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda Val 20
Vlag van Duitsland Georg Jung Suzuki 33
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 27
Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 25
Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki 31
Vlag van Italië Massimo Broccoli Suzuki 35
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda Val 12

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Blessure
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki Geen motorfiets[2]
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Teambeleid[3]
Vlag van Italië Virginio Ferrari

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 69
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 59
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 46
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 33
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 26
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 25
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 21
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 12
9 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 11
10 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 10

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De tijdwaarnemers speelden een wat vreemde rol op de Salzburgring. Volgens de tijdwaarneming was Toni Mang slechts 0,05 seconde langzamer dan Freddie Spencer, maar Sepp Schlögl, de tuner van Mang's Honda, had hem zelf ruim 1½ seconde langzamer geklokt. Wellicht wilde men de vele Beierse supporters van Mang wat hoop geven, maar binnen zijn team was die er in elk geval niet.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"22'75
2. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"22'80
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"23'95
4. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 1"24'18
5. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"24'24
6. Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 1"24'46
7. Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Rotax 1"24'51
8. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 1"24'56
9. Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Bakker-Rotax 1"24'59
10. Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 1"24'90

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Dat de Salzburgring slechts 15 km van de Beierse grens lag was goed te merken aan het gejuich dat de Duitse toeschouwers veroorzaakten toen Toni Mang de leiding in de 250cc-race nam. Hij werd toen nog gevolgd door Fausto Ricci, Maurizio Vitali en daarachter pas Freddie Spencer. Vitali kreeg echter problemen en zakte langzaam weg tot buiten de top tien, terwijl Spencer zijn race rustig opbouwde tot hij aansloot bij Mang. Toen ontstond er een spelletje, waarbij Mang en Spencer regelmatig van positie wisselden, tot het gejuich zeven ronden voor het einde veranderde in gefluit. Spencer had nu echt gas gegeven en reed Mang nog op 1½ seconde. Ricci werd op flinke achterstand derde, nog voor Martin Wimmer, die tegenviel omdat zijn machine niet optimaal liep.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 35"19'89 1 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 35"21'47 2 12
3 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 35"32'87 10 10
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 35"33'99 4 8
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 35"34'99 15 6
6 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Bakker-Rotax 35"35'25 9 5
7 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 35"35'49 21 4
8 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 35"36'05 19 3
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 35"36'30 3 2
10 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 35"37'37 17 1
11 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 35"52'06 8
12 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 35"52'34 24
13 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda 35"53'41 30
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 35"53'65 29
15 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 35"53'97 6
16 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 35"58'12 33
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda 35"58'49 12
18 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 35"58'95 23
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 35"59'14 11
20 Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha 36"05'77 32
21 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Honda 36"06'07 22
22 Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Bartol 36"08'77 18
23 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax 36"11'17 26
24 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 36"11'45 25
25 Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Rotax 36"42'37 7
26 Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax +1 ronde 20

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 5
Vlag van België René Delaby Rotax 13
Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha 16
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 28
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 31
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax Val[4] 36
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 34
Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha Val 35

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Blessure[5]
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax Blessure[6]
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod Teambeleid[7]
Vlag van Frankrijk Jacky Onda
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessure[8]
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha Blessure[9]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 59
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 50
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 41
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 37
5 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 22
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda / HRC-Honda 18
7 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 16
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 11
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 10
10 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 9

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 1"29'12
2. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"29'40
3. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"29'54
4. Vlag van Italië Fabio Meozzi MBA 1"30'11
5. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"30'13
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"30'25
7. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 1"30'48
8. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 1"30'680
9. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 1"30'90
10. Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 1"31'80

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de eerste ronde van de 125cc-race leidde Pier Paolo Bianchi nog, maar zijn MBA maakte vreemde geluiden waardoor hij het gas wat dichtdraaide en zich liet terugzakken naar de vierde plaats. In eerste instantie leken de Garelli-rijders Ezio Gianola en Fausto Gresini daarvan te profiteren, maar zij kregen tegenstand van August Auinger, die in de vierde ronde de leiding nam. Zo ontstond een spannende strijd, want de Garelli's moesten slipstreamen om Auinger op de vlakke delen te kunnen volgen, terwijl op het hellende deel Auinger alle zeilen moest bijzetten om de Garelli's te kunnen volgen. Drie ronden voor het einde beslechtte Gresini het pleit in zijn voordeel door de snelste ronde te rijden en uiteindelijk enkele tienden van seconden weg te lopen van Auinger, die nipt tweede werd voor Gianola.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 34"24'79 3 15
2 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 34"25'05 5 12
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 34"25'74 1 10
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 35"06'60 6 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 35"16'63 2 6
6 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 35"19'03 7 5
7 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 35"19'73 9 4
8 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 35"19'93 14 3
9 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 35"20'20 10 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 35"30'17 12 1
11 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 35"30'17 13
12 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 35"39'53 11
13 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 35"39'53 19
14 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 35"40'10 18
15 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 35"40'38 26
16 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 35"42'05 23
17 Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA 35"48'01 31
18 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 35"52'43 20
19 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA +1 ronde 22
20 Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA +1 ronde 32
21 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 28
22 Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA +1 ronde 24
23 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA +1 ronde 17
24 Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA +1 ronde 33
25 Vlag van Zwitserland Beat Sidler MBA +1 ronde 36
26 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 30
27 Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA +1 ronde 35
28 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1 ronde 15
29 Vlag van Denemarken Robert Hmeljak MBA +1 ronde 34
30 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA +1 ronde 8

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Fabio Meozzi MBA 4
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 16
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 27

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Vastloper in opwarmronde 29

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 48
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 39
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 30
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 27
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 23
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 18
7 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 14
8 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 13
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 10
Vlag van België Olivier Liégeois MBA

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Vooral de zijspanrijders werden tijdens hun trainingen getroffen door zware regenbuien. Toen het even droog was reden Egbert Streuer en Bernard Schnieders de snelste tijd, maar de verschillen met de concurrentie waren klein. Er gebeurden een aantal ongelukken, waarvan dat van Theo van Kempen/Geral de Haas het ernstigste leek toen zij op het snelste deel in de vangrail klapten. Toch bleef het beperkt tot materiële schade.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"23'27
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 1"23'35
3. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 1"23'84
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"24'56
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"24'74
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"24'94
7. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"25'11
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1"25'34
9. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 1"25'40
10. Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 1"26'44

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste manche[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanrace gingen de combinaties Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Werner Schwärzel/Fritz Buck er gedrieën vandoor, waarbij Schwärzel over het meeste vermogen leek te beschikken terwijl Streuer en Biland het verschil met goed stuurwerk moesten goedmaken. Ook tijdens deze race begon het echter te regenen en omdat het hele veld op slicks stond besloot de wedstrijdleider om voor de tweede keer op dag af te vlaggen, net toen Biland 0,2 seconde achter Schwärzel zat en Streuer daar weer 0,73 seconde achter.

Tweede manche[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de herstart wist Streuer dus dat hij ongeveer een seconde voor Schwärzel moest finishen, maar hij kwam pas als voorlaatste weg. Schwärzel had ook geen goede start, maar kon toch aanhaken bij Biland. Na het optellen van de tijden van beide manches bleek Biland de snelste, gevolgd door Schwärzel en Steve Webster, die zijn achterstand van tien seconden op Streuer in de eerste manche in de tweede had weten goed te maken.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 35"53'64 2 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 35"59'61 3 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 36"10'27 4 10
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 36"20'75 1 8
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 36"47'12 6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 10 3
9 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 9 2
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO 1
11 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha
12 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha
13 Vlag van Zwitserland Hans-Rüdi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha
14 Onbekend
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Seymaz-Yamaha

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Grid Oorzaak
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 8
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 11 Vastloper
Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha 17

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 7 Ketting[10]

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Grid
Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha 23

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 27
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 23
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 22
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 18
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 12
6 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 5
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc LCR-Yamaha
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 4
10 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 3

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Protest[bewerken | brontekst bewerken]

HRC diende na afloop van de 500cc-race een protest in tegen vier rijders (Christian Sarron, Raymond Roche, Tadahiko Taira en Takazumi Katayama) omdat HRC zelf had geconstateerd dat ze na de opwarmronde nog banden hadden gewisseld. Katayama was nog wel een Rothmans-HRC-rijder, maar stond onder contract bij Rothmans International, niet bij HRC. Bovendien zou het oneerlijk zijn geweest zijn naam weg te laten. Het protest werd echter niet gehonoreerd door de internationale jury, omdat niet alle (veertien) rijders die banden gewisseld hadden werden genoemd. Daar ging het HRC echter ook niet om: men wilde de FIM dwingen en goed reglement voor dit soort situaties te maken en de organisatoren om dit ook te handhaven.

Sjekkie[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel ze gesponsord werden door het sigarettenmerk "Barclay", rookten Egbert Streuer en Bernard Schnieders allebei shag. En zij niet alleen: in de pauze tussen de beide manches van de zijspanrace kwam Werner Schwärzel bij Streuer ook even een sjekkie draaien.

Druk (1)[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland gebruikte in Oostenrijk zijn Yamaha TZ 500-motor, maar was bezig met het ontwikkelen van een eigen viercilindertweetaktmotor, de "Krauser L4". Voor die ontwikkeling was echter niet veel tijd, want hoewel teamsponsor Mike Krauser hem altijd alle ruimte gaf om te experimenteren, deed hoofdsponsor Rothmans dat niet. Rothmans wilde prestaties zien, het liefst de wereldtitel.

Druk (2)[bewerken | brontekst bewerken]

Raymond Roche had in het seizoen 1984 als privérijder alle kans om de fabrieksrijders het leven zuur te maken, soms geholpen door HRC, dat hem regelmatig een fabrieks-Honda NS 500-blok gaf. Als fabriekscoureur voor Marlboro-Yamaha ondervond hij echter veel meer druk door het grote team en de hooggespannen verwachtingen. Hij vertelde de pers in Oostenrijk dat hij zich "bepaald niet happy" voelde.

Feestje[bewerken | brontekst bewerken]

Kel Carruthers kreeg de felicitaties van Yamaha omdat hij een nieuw record vestigde. Onder zijn verantwoordelijkheid ging voor de 76e keer een 500cc-Yamaha van start en de laatste 25 keer waren de Yamaha's niet één keer uitgevallen. Misschien was dit ook wel de reden van de aanwezigheid van Kenny Roberts, die de Oostenrijkse GP bezocht als toeschouwer om daarna door te reizen om de 8 uur van Suzuka te gaan rijden. Met Roberts beleefde Carruthers zijn grootste successen, niet alleen in het wereldkampioenschap wegrace, maar ook in de Daytona 200.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1984
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1986