Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1978
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1978
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 30 april 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
350 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Italië Franco Uncini
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Oostenrijk Harald Bartol
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzal/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch
Derde Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin/Vlag van Zwitserland Philippe Miserez

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1978 was derde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1978. De race werd verreden op 30 april 1978 op de Salzburgring nabij Salzburg. De Grand Prix trok ongeveer 100.000 toeschouwers.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Oostenrijk kwam Kenny Roberts na de eerste ronde pas als zevende door, maar hij reed een aantal zeer snelle ronden, nam een grote voorsprong en ging die daarna rustig consolideren. Zijn teamgenoot Johnny Cecotto kon hem niet volgen, maar wist wel de onderling strijdende teamgenoten Pat Hennen en Barry Sheene voor te blijven. Hennen viel later in de race uit en Barry Sheene eindigde de race als derde. Barry Sheene nam wel de leiding in het kampioenschap over.

Uitslag 500[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 48' 30" 30 15
2 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha +16" 46 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +46" 23 10
4 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +1' 13" 76 8
5 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +1' 17" 34 6
6 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +1 ronde 5
7 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +1 ronde 4
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki +1 ronde 2
10 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Leslie van Breda Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Jürgen Steiner Suzuki +2 ronden
15 Vlag van Duitsland Franz Heller Suzuki +2 ronden
16 Vlag van Zweden Bosse Granath Suzuki +2 ronden
17 Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki +2 ronden
18 Vlag van Duitsland Franz Rau Suzuki +2 ronden
19 Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Suzuki +2 ronden
DNF Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Suzuki val
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki motor
DNF Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki ontsteking
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki motor
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha motor
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos de San Antonio Suzuki motor
DNF Vlag van Oostenrijk Werner Nenning Suzuki motor
DNF Vlag van België Jean-Philippe Orban Suzuki ongeval
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki koelwaterlekkage
DNF Vlag van Italië Walter Villa Suzuki motor
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki motor
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki motor
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Suzuki motor
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki
DNF Vlag van Oostenrijk Hans Braumandl Suzuki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

34 Rijders kwalificeerden zich binnen vier seconden voor de Grand Prix van Oostenrijk, maar Walter Villa en Paolo Pileri slaagden daar niet in. Kork Ballington ging er met zijn Kawasaki KR 350 meteen na de start vandoor. Franco Uncini en Takazumi Katayama vochten nog een tijdje om de tweede plaats, tot Katayama wat vermogen miste en Uncini moest laten gaan. De race verloor daardoor al vroeg alle spanning, want de eerste posities veranderden niet meer.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 50' 38" 28 15
2 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha +14" 37 12
3 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +18" 19 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +46" 73 8
5 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +59" 64 6
6 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha +1' 05" 34 5
7 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki +1' 12" 82 4
8 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 13" 94 3
9 Vlag van Australië Victor Soussan Yamaha +1' 14" 11 2
10 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha +1' 14" 34 1
11 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1' 14" 67
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +1' 18" 98
13 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Leslie van Breda Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Josef Hage Yamaha +1 ronde
21 Vlag van Italië Franco Solaroli Yamaha +1 ronde
22 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Venezuela José Cecotto Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Australië Ray Quincey Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli
DNF Vlag van Italië Pierluigi Conforti Morbidelli

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Harald Bartol had in zijn thuisrace de kopstart, terwijl Pier Paolo Bianchi juist in het achterveld verzeild raakte. Eugenio Lazzarini had echter slechts enkele ronden nodig om weer aan de leiding te komen en de race te winnen. Bartol werd nog wel tweede en Bianchi wist zich nog naar de derde plaats te knokken.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA 47' 23" 66 15
2 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli +2" 23 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli +28" 74 10
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane +34" 18 8
5 Vlag van Italië Pierluigi Conforti MBA +34" 70 6
6 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +1' 01" 55 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli +1' 03" 98 4
8 Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli +1' 04" 69 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 11" 17 2
10 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco +1' 14" 37 1
11 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +1' 36" 00
12 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli +1' 36" 30
13 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +1 ronde
14 Vlag van Italië Felice Agostini Morbidelli +1 ronde
15 Vlag van Oostenrijk Johann Parzer Morbidelli +1 ronde
16 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli +1 ronde
17 Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli +1 ronde
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli
DNF Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Gert Bender Bender
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Morbidelli
DNF Vlag van Tsjechië Peter Baláž Morbidelli
DNF Vlag van Tsjechië Zbyněk Havrda Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Walter Koschine Bender
DNF Vlag van Italië Aldo Pero Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Bernd Schneider Bender
DNF Vlag van Zwitserland Karl Fuchs Morbidelli
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Manfred Kugler Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Hagen Klein Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Morbidelli
DNF Vlag van Italië Claudio Lusuardi Morbidelli
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese Morbidelli

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Josef "Sepp" Huber, de bakkenist van Rolf Steinhausen trainde nog voor de GP van Oostenrijk, maar moest vaststellen dat hij nog veel last had van de gevolgen van een verkeersongeluk in 1977. Zijn reactievermogen en de spiercontrole over een arm waren verminderd en hij besloot zijn carrière te beëindigen.

Rolf Biland kwam nog niet met de "Beo Imagine 77 A" aan de start. Tijdens tests was hij nog niet helemaal tevreden over de plaatsing van de achterwielen en daarom kwam hij met de door Ernst Trachsel gebouwde TTM-Yamaha naar Oostenrijk. Het belette hem niet de wedstrijd te winnen. De combinatie Werner Schwärzel/Andreas Huber wist nog wel de strijd met Biland aan te gaan en reed zelfs de snelste raceronde, maar viel uit door een gebroken demper. Mac Hobson/Kenny Birch werden met hun Schmid-Yamaha tweede en Alain Michel/Stuart Collins met de Seymaz-Yamaha derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams TTM-Yamaha 46' 19" 30 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch Schmid-Yamaha +17" 72 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha +17" 86 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Schmid-Yamaha +17" 86 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha +1' 21" 42 6
6 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Per-Erik Wickström Windle-Yamaha +1' 26" 83 5
7 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Karl Altrichter Schmid-Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Bernhard Schappacher König 3
9 Vlag van Oostenrijk Klaus Sprengel Vlag van Oostenrijk Manfred Kürnsteiner Suzuki 2
10 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Rainer Gundel Yamaha +2 ronden 1
11 Vlag van Zwitserland Ernst Trachsel Vlag van Zwitserland Andreas Stäger TTM-Suzuki +3 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Ward Windle-Yamaha
13 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Zwitserland Philippe Miserez Seymaz-Yamaha +5 ronden
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber ARO-Fath demper
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Seymaz-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Walter Ohrmann Vlag van Duitsland Bernd Grube Yamaha
DNF Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Finland Kalevi Rahko Vlag van Finland Kari Laatikainen Yamaha
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1977
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979