Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1987
Officiële naam Großer Preis von Österreich
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 6- en 7 juni 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van België Didier de Radiguès
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Spanje Carlos Cardús
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Italië Loris Reggiani
Derde Vlag van Duitsland Reinhold Roth
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Paolo Casoli
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Bruno Casanova
Derde Vlag van Italië Paolo Casoli
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernard Schnieders
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1987 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1987. De races werden verreden op 6- en 7 juni 1987 op de Salzburgring nabij Salzburg.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Milieuactivisten hadden afgedwongen dat er in het rennerskwartier van Salzburg tussen 20.00 uur en 07.00 uur geen motoren gestart mochten worden. Dat was lastig voor monteurs die gewend waren 's avonds en zelfs 's nachts door te werken om de racemotoren klaar te maken. Bovendien werd de luchtkwaliteit gemeten. De 80cc-klasse moest al op zaterdag rijden, wat op weinig begrip stuitte, want net als in de GP des Nations was er op zondag genoeg tijd, want daar stonden twee nationale races gepland. Op donderdag en vrijdagochtend regende het, maar op zaterdag en zondag was het droog. In Oostenrijk kwamen alle klassen aan de start en de winnaars van de soloklassen waren dezelfde als in de genoemde GP des Nations. In de zijspanklasse scoorden Rolf Biland en Kurt Waltisperg eindelijk weer een overwinning.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw stond het hele HRC-team inclusief twee Honda NSR 500-racers, monteurs en PR-man tevergeefs te wachten op Freddie Spencer, die pas op het laatste moment had laten weten dat zijn tijdens de Duitse Grand Prix geblesseerde knie nog niet voldoende genezen was. De hoofdrollen waren voor Randy Mamola en Wayne Gardner, die in de training al dicht bij elkaar stonden en ook voor een - op het oog - spannende race zorgden. Daarbij kon regerend wereldkampioen Eddie Lawson geen rol spelen, hij gaf al na de eerste ronde op.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals men al had verwacht, had Kenny Roberts gekozen voor Richard Scott als vervanger voor de geblesseerde Mike Baldwin op de tweede Lucky Strike-Yamaha. Tijdens de natte trainingen op donderdag en vrijdag ging dat uitstekend, tot Scott in de chicane viel over de machine van de gevallen Dietmar Marehard, waarbij hij zijn heup kneusde. Ook Manfred Fischer en Josef Doppler vielen over de ravage. Tijdens de droge trainingen waren de verschillen tussen de Honda van Wayne Gardner en de Yamaha's van Randy Mamola en Eddie Lawson niet al te groot, maar vierde man Shunji Yatsushiro had al bijna een seconde achterstand. Ron Haslam trainde met de nieuwe ELF 4, maar koos in de race voor de Honda NSR 500-fabrieksracer.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"21'46
2. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"21'77
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"21'83
4. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"22'50
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"22'57
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"22'77
7. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"22'96
8. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"22'97
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"22'98
10. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"23'04

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de opwarmronde werd Eddie Lawson door een monteur aangeduwd, wellicht een voorbode van de rampspoed die hem wachtte, want na die ronde werden snel bougies gewisseld. Opnieuw maakte Ron Haslam vanaf de negende startpositie een bliksemstart, maar hij werd eerst ingerekend door Randy Mamola en daarna door Wayne Gardner en Niall Mackenzie. Haslam en Mackenzie vielen terug, maar Mamola bleef in gevecht met Gardner tot enkele ronden voor het einde, temeer omdat Gardner wat moeite had met het passeren van achterblijvers. Lawson was al na een ronde naar het rennerskwartier gereden, zonder zich bij zijn pitcrew af te melden.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 39"57'89 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 40"00'26 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 40"11'10 6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 40"17'26 9 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 40"22'26 5 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 40"32'10 7 5
7 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 40"42'07 4 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 40"54'52 12 3
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 40"54'86 10 2
10 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 40"55'09 8 1
11 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha 41"09'82 15
12 Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 41"16'35 17
13 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 20
14 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 19
15 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda +1 ronde 21
16 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda +1 ronde 22
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda +1 ronde 28
18 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +1 ronde 24
19 Vlag van Duitsland Gerold Fisher Honda +1 ronde 25
20 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Fior-SNCF-Honda +1 ronde 23
21 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Honda +2 ronden 29
22 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +2 ronden 33
23 Vlag van Duitsland Georg Jung Honda +2 ronden 30
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki +2 ronden 34
25 Vlag van Oostenrijk Rudolf Zeller Honda +2 ronden 37

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha Opgave[1] 3
Vlag van Zwitserland Christopher Bürki Honda 27
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda 32
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda Opgave[2] 18
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki Opgave[2] 14
Vlag van Oostenrijk Frans Kaserer Suzuki 36
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda Opgave[2] 16
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Val 13
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Opgave[2] 11
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda 35
Vlag van Duitsland Michael Rudroff Honda 26
Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda 31

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Dietmar Marehardt Honda
Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[3]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 58
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 44
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 40
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 39
5 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 24
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 23
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 20
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 18
9 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 15
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 11

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Veel meer dan in de 500cc-klasse werd in Oostenrijk duidelijk dat Yamaha op hogesnelheidscircuits in het nadeel was ten opzichte van Honda en de Aprilia van Loris Reggiani. Regerend wereldkampioen Carlos Lavado kwam niet verder dan de achtste plaats.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Desondanks wisten de Yamaha's in de trainingen nog redelijk bij te blijven. Zelfs Martin Wimmer, die zijn gebroken been had ingepakt in een opblaasbaar manchet en bovendien zijn Yamaha YZR 250 had laten ombouwen zodat hij rechts kon schakelen, wist zich binnen 1,1 seconde van Toni Mang te kwalificeren. Carlos Lavado kwalificeerde zich zelfs als tweede, voor Loris Reggiani, wiens Aprilia wel altijd snel, maar ook onbetrouwbaar was.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 1"26'36
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"26'67
3. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"26'76
4. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"26'77
5. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"27'12
6. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"27'15
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"27'20
8. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"27'35
9. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"27'46
10. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"27'47

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Carlos Lavado en Loris Reggiani stonden weliswaar op de eerste startrij, maar startten slecht, waardoor ze een inhaalrace moesten beginnen op een enorme kopgroep, die bestond uit Luca Cadalora, Carlos Cardús, Toni Mang, Stéphane Mertens, Sito Pons, Reinhold Roth, Dominique Sarron en Martin Wimmer. Cardús nam even de leiding, maar die werd overgenomen door Toni Mang. Mertens, Wimmer en Garriga verloren het contact met de voorste groep en werden als eersten ingerekend door Lavado en Reggiani. Cadalora kwam in de Nocksteinkurve (bocht 6) ten val. Lavado slaagde er niet in de voorste groep te bereiken, maar dat lukte Reggiani wel. Op het moment dat hij aansluiting vond zette Mang alles op alles om weg te lopen van zijn achtervolgers door ze uit zijn slipstream te houden. Dat lukte, door over de hele baan te slingeren kon hij enkele seconden voorsprong opbouwen, maar Reggiani zat intussen op de tweede plaats. Nu de Aprilia eindelijk eens heel bleef bleek hij inderdaad snel genoeg voor een podiumplaats, maar de hele groep van de tweede tot en met de zesde plaats finishte binnen 1,2 seconde. Martin Wimmer pakte een punt, een uitstekende prestatie omdat hij moest leren rechts te schakelen en met zijn ingepakte linker voet de achterrem niet kon gebruiken.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 35"01'18 1 15
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 35"06'64 3 12
3 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 35"06'86 7 10
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 35"07'15 9 8
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 35"07'37 5 6
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 35"07'64 4 5
7 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 35"07'87 8 4
8 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 35"28'37 2 3
9 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 35"44'21 13 2
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 35"44'43 10 1
11 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 35"44'71 11
12 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 35"51'56 14
13 Vlag van Oostenrijk Englebert Neumair Rotax 35"53'46 20
14 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 35"53'73 16
15 Vlag van Duitsland Wilhelm Hoerhager Honda 35"54'94 22
16 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda 35"55'22 25
17 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda 36"06'69 19
18 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 36"07'00 15
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Honda 36"07'46 23
20 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha 36"97'91 30
21 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda 36"08'10 18
22 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 36"08'07 35
23 Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Honda 36"08'74 28
24 Vlag van Oostenrijk Karl Thomas Bacher Rotax 36"08'97 21
25 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 36"09'24 32
26 Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Rotax 36"11'11 17
27 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 36"11'50 27
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Honda 36"14'26 26
29 Vlag van Zwitserland Urz Luzi Honda 36"14'53 29
30 Vlag van Zwitserland Urs Jucker Yamaha +1 ronde 31
31 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda +1 ronde 33

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Val 6
Vlag van België René Delaby Yamaha 36
Vlag van Duitsland Konrad Hefele Honda 34
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha Val[4] 12
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 24

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Alberto Rota Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Rotax
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha
Vlag van Oostenrijk Werner Felber Rotax
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha
Vlag van Italië Fausto Ricci Iberna-Honda
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 48
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 45
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 32
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 30
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 22
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda
7 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 18
Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda
10 Vlag van Japan Masaru Kobayashi HRC-Honda 15
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

August Auinger was erop gebrand eindelijk eens zijn thuis-GP te winnen, maar hij was met zijn Bartol-MBA niet opgewassen tegen de fabrieksracers van Paolo Casoli, Bruno Casanova en Fausto Gresini.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen verliepen al erg spannend, waarbij de top drie zich binnen 0,06 seconden kwalificeerden. August Auinger moest zich tevreden stellen met de vierde trainingstijd. In het Pileri-MBA-team nam Paolo Casoli de rol over van Domenico Brigaglia, die nog steeds vrij ernstig geblesseerd was (twee gekneusde ribben), maar die zich desonanks in de top tien kwalificeerde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 1"32'14
2. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 1"32'16
3. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"32'20
4. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"32'37
5. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"32'81
6. Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 1"33'81
7. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 1"34'07
8. Vlag van Argentinië Willy Pérez LCR-MBA 1"34'07
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"34'71
10. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 1"32'82

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De kopgroep in de race bestond uit de vier rijders met de snelste trainingstijden: Bruno Casanova, Fausto Gresini, Paolo Casoli en August Auinger. De twee Garelli-rijders vielen elkaar niet aan, maar hielpen elkaar en vanaf de twaalfde ronde begonnen ze weg te lopen van Casoli en Auinger. Ze braken in de laatste ronde het ronderecord en finishten zeventien seconden voor Casoli, die de slipstreamende Auinger net achter zich wist te houden. Domenico Brigaglia werd ondanks zijn blessure toch nog vijfde, voor zijn stalgenoot Andrés Sánchez.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 33"57'20 3 15
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 33"58'82 2 12
3 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 34"14'67 1 10
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 34"14'98 4 8
5 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 34"49'10 10 6
6 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 34"54'65 13 5
7 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 35"08'20 6 4
8 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 35"16'68 7 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 35"16'89 18 2
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 35"17'10 8 1
11 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 35"17'38 11
12 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 35"17'61 14
13 Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA 35"30'09 29
14 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 35"33'07 21
15 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 22
16 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1 ronde 20
17 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA +1 ronde 23
18 Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA +1 ronde 25
19 Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas +1 ronde 34
20 Vlag van Oostenrijk Peter Zwidl MBA +1 ronde 19
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA +1 ronde 30
22 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol +1 ronde 24
23 Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA +1 ronde 27
24 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda +1 ronde 33
25 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +1 ronde 32
26 Vlag van Duitsland Helmut Hovenga Seel +2 ronden 17

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 28
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 5
Vlag van Oostenrijk Alexander Eschig MBA 35
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA Val[5] 12
Vlag van Duitsland Norbert Peschke Seel 15
Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA Val[5] 9
Vlag van Italië Ezio Gianola Honda Val[6] 26
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Val[6] 36

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA
Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA
Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA
Vlag van Oostenrijk Karl Bubenicek MBA
Vlag van Duitsland Alfred Waibel Special
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax
Vlag van Oostenrijk Alfred Gangelberger MBA
Vlag van Italië Marco Cipraini MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA
Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Robert Hmeljak MBA
Vlag van Oostenrijk Heinz Pristavnik MBA
Vlag van België Manfred Braun MBA
Vlag van Spanje Manuel Hernández Benetti
Vlag van Duitsland Gerd Kafka Kazuo

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 60
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 42
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 34
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 32
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 20
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA
7 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 15
8 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 10
9 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA 7
10 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 6

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 80cc-klasse had een dag minder tijd om te trainen, want ze moest al op zaterdag, tussen de trainingen van de andere klassen door, rijden. Dat betekende dat alle trainingen in de regen hadden plaatsgevonden, terwijl de racedag droog was. Zowel in de trainingen als in de race was Jorge Martínez de sterkste.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training was Martínez bijna een halve seconde sneller dan Stefan Dörflinger, maar het leek er toch op dat de Krausers net als in de Duitse GP wat meer tegenstand konden bieden tegen de Derbi's. Zo reed Gerhard Waibel de vierde tijd, maar opmerkelijk was ook de vijfde startplaats van de jonge Alex Barros met zijn Casal. Hans Spaan was nog steeds niet helemaal hersteld van zijn blessure, maar reed - eveneens op Casal - de vijfde tijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"45'30
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 1"45'76
3. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 1"45'95
4. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 1"46'51
5. Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 1"48'01
6. Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal 1"48'07
7. Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser 1"48'16
8. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 1"48'45
9. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 1"48'72
10. Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 1"48'88

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Jorge Martínez en Gerhard Waibel liepen vanaf de start van de race meteen weg en bleven de hele wedstrijd duelleren om de eerste plaats. Na acht ronden kwam Martínez voor het eerst op kop. Stefan Dörflinger had zich na een matige start opgewerkt naar de derde plaats en sloot aan bij het leidende tweetal. Tegen het einde van de race ging zijn machine slechter lopen en in de voorlaatste ronde viel hij uit met ontstekingsproblemen. Nu streden Manuel Herreros, Ian McConnachie, Josef Fischer, Hubert Abold en Hans Spaan om de derde plaats. Martínez pakte op het laatst bijna een seconde voorsprong op tweede man Waibel, maar de achtervolgers finishten binnen 1,3 seconden van elkaar, met Herreros op de laatste podiumplaats.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 28"12'31 1 15
2 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 28"13'20 4 12
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 28"44'22 3 10
4 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 28"44'62 11 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 28"44'83 13 6
6 Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal 28"45'16 6 5
7 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 28"45'54 9 4
8 Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 29"12'39 5 3
9 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 29"12'62 8 2
10 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 29"14'05 14 1
11 Vlag van Duitsland Michael Gschwander Seel 29"21'23 18
12 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann ERK 29"23'86 15
13 Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler 29"33'35 17
14 Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal 29"40'50 23
15 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 29"43'12 16
16 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal 29"43'58 21
17 Vlag van Duitsland Matthias Ehinger Krauser 29"52'02 25
18 Vlag van Duitsland Peter Öttl Krauser 29"52'30 19
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel 29"53'31 24
20 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas 29"55'86 32
21 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1 ronde 29
22 Vlag van Nederland Bert Smit Minarelli +1 ronde 28
23 Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser +1 ronde 36
24 Vlag van België Chris Baert Seel +1 ronde 35
25 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler +1 ronde 34
26 Vlag van België Serge Julin Casal +1 ronde 12

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Seppe Bader Auer 30
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 31
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser Ontsteking 2
Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser Val 7
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko 31
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 27
Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser 33
Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 26
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Eberhardt 22
Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay Krauser 38

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Paolo Priori Krauser
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek H&M
Vlag van Duitsland Thomas Engl GPE
Vlag van Finland Mika-Sakari Komu Eberhardt
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal
Vlag van Duitsland Erich Reuberger Hummel

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 57
2 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 36
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 33
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 20
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 18
6 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 13
7 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 12
8 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 11
9 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 10
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Viervoudig wereldkampioen Rolf Biland had op 29 juni 1985 voor het laatst een Grand Prix gewonnen, de TT van Assen. Bij de Spaanse GP van dit jaar had hij poleposition, maar in de race viel hij uit en bij de Duitse GP wist hij zich door technische problemen niet eens te kwalificeren. In Oostenrijk kwam er eindelijk weer een zege.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer had eindelijk carburateurs en de juiste sproeiers voor zijn motor met zelf ontwikkelde membraaninlaten en daarmee kwalificeerde hij zich op poleposition, voor Steve Webster en Rolf Biland. Theo van Kempen moest aanvankelijk bakkenist Geral de Haas missen, die op vrijdag naar Nederland reisde vanwege familieomstandigheden. Om van Kempen in staat te stellen in elk geval de juiste afstellingen te vinden stapte de Belgische 80cc-coureur Chris Baert in het zijspan. Toen De Haas weer terug was reed hij met Van Kempen de tiende trainingstijd. Ook Alfred Zurbrügg reed met een vervangende bakkenist voor zijn geblesseerde broer Martin. Na het minder succesvolle optreden met Andreas Räcke vertrouwde hij nu op de zeer ervaren Simon Birchall, met wie hij zich als zesde kwalificeerde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"26'94
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Fowler-LCR-Krauser 1"27'23
3. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"27'33
4. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"27'89
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"28'14
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 1"29'25
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1"29'60
8. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"29'77
9. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 1"29'81
10. Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"30'17

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf de start namen vier combinaties de leiding: Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Alain Michel/Jean-Marc Fresc, Egbert Streuer/Bernard Schnieders, en Steve Webster/Tony Hewitt. Op enige afstand volgden Rolf Steinhausen/Bruno Hiller met hun inmiddels toch wat verouderde Busch-Yamaha, de enige combinatie met een rechts zijspan. Omdat de Salzburgring een echt slipstreamcircuit was, wisselden de posities voorin voortdurend, met Streuer wat afwachtend steeds op de derde of de vierde plaats. Dat hield hij vol tot hij zag dat Biland een kleine voorsprong opbouwde. Toen sloot Streuer op de tweede plaats aan. Toch kon Biland loskomen, toen Streuer verwikkeld raakte in het gevecht om de tweede plaats met Alain Michel. Uiteindelijk kwam Streuer ook los van Michel, maar Biland was niet meer te achterhalen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 32"15'43 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 32"18'90 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 32"19'89 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Fowler-LCR-Krauser 32"30'97 8
5 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 33"19'68 6
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 33"19'90 5
7 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 33"27'48 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 33"27'77 3
9 Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 33"34'02 2
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 33"35'02 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Windle-Yamaha
12 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha
13 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha
14 Vlag van Zwitserland Luigi Casagrande Vlag van Zwitserland Adolf Hänni LCR-Yamaha
15 Thomas Onbekend Onbekend

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 9

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha Blessures[7]

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 38
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 32
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 24
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 15
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg
Vlag van Duitsland Andreas Räcke
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall
LCR-Yamaha 14
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 12
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Andreas Räcke en
Vlag van Zwitserland Markus Fährni
LCR-Yamaha 10
8 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 9
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
LCR-Yamaha

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Eindelijk resultaat[bewerken | brontekst bewerken]

Niall Mackenzie scoorde eindelijk een langverwachte podiumplaats. Tot dit moment had hij eigenlijk nog niet beter gepresteerd dan in het seizoen 1986, toen hij nog met een verouderde Suzuki RG 500 reed. Met de veel snellere Honda NSR 500 had men eigenlijk betere resultaten verwacht en daarom was de derde plaats een verademing zowel voor Mackenzie als voor teambaas Roberto Gallina.

Richard Scott[bewerken | brontekst bewerken]

Richard Scott mocht de Roberts-Lucky Strike-Yamaha van de geblesseerde Mike Baldwin inzetten en reed in de natte trainingen erg snel. Hij viel echter over een motorfiets van een gevallen Oostenrijkse privérijder, waarbij hij de Yamaha bijna volledig afschreef. Scott hield er zelf een gekneusde heup aan over en in dat licht bezien waren zijn 15e trainingstijd en 11e plaats in de race heel verdienstelijk.

125cc-eencilinders[bewerken | brontekst bewerken]

1987 was het laatste jaar dat er in de 125cc-klasse met tweecilinders gereden mocht worden. Honda voorzag daarom Ezio Gianola en Hubert Abold van Honda RS 125 eencilinder-productieracers. Zij konden geen indruk maken met de 26e en de 33e trainingstijd. MBA had aanvankelijk Hans Spaan ingehuurd om met het 125cc-eencilinder prototype te rijden, maar door diens blessure was hij steeds vervangen door Ian McConnachie. Nu Spaan weer enigszins fit was reed hij echter alleen met de 80cc-HuVo-Casal, maar McConnachie startte ook niet met de MBA.

Bakkenisten[bewerken | brontekst bewerken]

Een aantal zijspanrijders moest terugvallen op vervangende bakkenisten. Alfred Zurbrügg miste zijn broer Martin, die in de training van de GP van Duitsland zijn voet gebroken had. Martin was in die race vervangen door Andreas Räcke, maar dat was geen succes. In Oostenrijk reed Alfred met de meer ervaren Simon Birchall, die al met Mick Harvey, Dave Saville, Mick Barton, Frank Wrathall en Derek Jones gewerkt had. Birchall was beschikbaar omdat Jones weer kon beschikken over zijn vaste bakkenist Brian Ayres. Theo van Kempen moest op vrijdag Geral de Haas missen, die wegens familieomstandigheden terug naar Nederland moest. Van Kempen werd geholpen door de Belgische politieagent en 80cc-rijder Chris Baert, die bereid was in het zijspan plaats te nemen zodat Van Kempen in elk geval een tiental ronden kon rijden om zijn zijspancombinatie af te stellen. Bij de kwalificatietrainingen op zaterdag was De Haas weer terug.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1986
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1988