Grand Prix-wegrace der Naties 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1987
Officiële naam 65º Gran Premio D'Italia
Land Vlag van Italië Italië
Datum 23- en 24 mei 1987
Organisator FMI/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Loris Reggiani
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Duitsland Reinhold Roth
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Bruno Casanova
Snelste ronde Vlag van Italië Bruno Casanova
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Bruno Casanova
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger

De Grand Prix-wegrace der Naties 1987 was de vierde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1987. De races werden verreden op 23- en 24 mei 1987 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza. In Monza reden alle soloklassen (80 cc, 125 cc, 250 cc en 500 cc).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Een boycot van deze race was tijdens de Grand Prix van Duitsland maar net afgewend. De coureurs stoorden zich al jaren aan het vele publiek in het rennerskwartier. Volgens promotor Flammini was een pasjessysteem voor het rennerskwartier door de Italiaanse wetgeving verboden, maar dat sneed geen hout omdat Bernie Ecclestone dat voor de Formule 1 wel had weten in te voeren. Flammini wist uiteindelijk de International Road Racing Teams Association te overtuigen, maar organisatorisch klopte er nog steeds niet veel van. Omdat het “te druk" was in het rennerskwartier werd de 125cc-klasse net als vorig jaar naar de zaterdag verbannen, maar op zondag reden er wel twee nationale klassen op Monza. In een van deze races, de Yamaha Super Trophy, kwam de 23-jarige Mauro Ceccoli ten val. Hij verloor bij deze val zijn helm en overleed aan de gevolgen van het ongeluk.

In deze Grand Prix werd duidelijk wie de bovenliggende partijen in de wegrace van 1987 waren: Wayne Gardner in de 500cc-klasse, alle fabrieks-Honda's in de 250cc-klasse, Garelli in de 125cc-klasse en Derbi in de 80cc-klasse. Yamaha had het moeilijk om goede resultaten te boeken.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Door de lange rechte stukken en drie chicanes hadden veel coureurs moeite om hun rempunten te vinden. Daardoor vielen onder meer Pierfrancesco Chili, Ron Haslam, Niall Mackenzie, Raymond Roche, Christian Sarron en Tadahiko Taira. Haslam hield er de meeste problemen aan over, omdat hij onder zijn Honda terechtkwam. Wayne Gardner was veruit de snelste, ruim een seconde sneller dan Eddie Lawson, die vrij somber was over de vooruitzichten in deze race en de rest van het seizoen. Randy Mamola stond nog aan de leiding van het wereldkampioenschap, maar had grote problemen door een defecte ontsteking bij de ene en een uitgelopen krukaslager bij de andere machine. Teamchef Kenny Roberts hielp hem met het testen van banden en reed daarbij de 17e trainingstijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"48'66
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"49'89
3. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"50'08
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"50'53
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"50'64
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"50'65
7. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"50'87
8. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"50'93
9. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 1"51'24
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"51'40

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Volgens Wayne Gardner lag het aan zijn Honda NSR 500 dat hij zo snel was, want zelf was hij bepaald niet fit. Hij had hoofdpijn en in de tweede ronde kreeg hij een bloedneus. Juist in die ronde passeerde hij de leidende Eddie Lawson en hij nam meteen afstand, terwijl het bloed tegen de binnenkant van zijn helmvizier waaide en het zicht steeds slechter werd. Toch bleef de vraag waarom de andere Honda's het relatief slecht deden. Ron Haslam en Shunji Yatsushiro hadden nog last van blessures, Roger Burnett reed op een 1986-NSR 500 en Pierfrancesco Chili op een driecilinder NS 500, maar Niall Mackenzie viel ronduit tegen. Veel spanning was er niet in de race. Lawson volgde zo snel hij kon en enkele seconden achter hem vochten Randy Mamola, Christian Sarron en Rob McElnea (allen op Yamaha YZR 500's) om de derde plaats. In de laatste ronde raakten McElnea en Mamola elkaar en laatstenoemde landde in het gras. Sarron werd nu derde, nipt voor McElnea, die in de uitloopronde bij de Variante Ascari stopte om Mamola een lift te geven.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 24 44"04'81 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 24 +15'66 2 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 24 +32'46 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 24 +32'49 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 24 +32'55 4 6
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 24 +40'48 3 5
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 24 +1"01'89 7 4
8 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki 24 +1"02'19 13 3
9 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 24 +1"06'00 9 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 24 +1"06'26 10 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 24 +1"33'06 14
12 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda 23 +1 ronde 12
13 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Honda 23 +1 ronde 15
14 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda 23 +1 ronde 22
15 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 23 +1 ronde 28
16 Vlag van Italië Marco Papa Honda 23 +1 ronde 26
17 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda 23 +1 ronde 29
18 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda 23 +1 ronde 23
19 Vlag van Italië Vittorio Gibertini Suzuki 23 +1 ronde 32
20 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 22 +2 ronden 18
21 Vlag van Italië Vittorio Scatola Paton 22 +2 ronden 33
22 Vlag van Finland Esko Kuparinen Honda 22 +2 ronden 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 23 Val 8
Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 19 19
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda 17 16
Vlag van Duitsland Gerold Fischer Honda 14 34
Vlag van Italië Marco Marchesani Suzuki 9 27
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 4 Opgave[1] 11
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda 4 21
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 3 25
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda 3 30
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Honda 2 24
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda 1 37
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki 0 20

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Roberts-Lucky Strike-Yamaha 17 Alleen getraind[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda 31
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda 35 Val[3]

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jeffery Suzuki
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Carey Suzuki
Vlag van Venezuela Larry Moreno Vacondio Suzuki

Niet Deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha Blessure[4]
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[5]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 43
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 39
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda
5 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 22
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 17
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 14
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 13
9 Vlag van Japan Takumi Ito Suzuki 10
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-klasse liet men 58 deelnemers toe tot de trainingen. Dat waren er zo veel, dat er in twee groepen (even en oneven startnummers) getraind moest worden. Men lichtte de hand met de reglementen door niet te kijken naar de snelste rondetijden, maar van elke groep de 18 snelsten toe te laten tot de race.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De grote verrassing in de training was Loris Reggiani, die met zijn Aprilia-Rotax overtuigend de snelste was. Ook de Yamaha YZR 250's van Carlos Lavado en Patrick Igoa konden nog redelijk meekomen. Reinhold Roth had geen enkele last meer van het scheurtje in zijn sleutelbeen dat hij in de Duitse GP had opgelopen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
Carlos Lavado reed de derde trainingstijd (1"56'34),

maar kreeg de tweede startpositie, ten koste van Reinhold Roth (1"56'31).

Dat kwam omdat men nogal vreemd rekende:

1: De snelste rijder met even nummer (Loris Reggiani, startnummer 18).

2: De snelste rijder met oneven nummer (Carlos Lavado, startnummer 1).

3: De tweede rijder met even nummer (Reinhold Roth, startnummer 24).

4: De tweede rijder met oneven nummer (Jacques Cornu, startnummer 7) enz.

1. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"55'69
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"56'34
3. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"56'31
4. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"56'51
5. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"56'62
6. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 1"56'64
7. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"56'79
8. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"57'05
9. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"57'21
10. Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 1"57'50

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race werd de spannendste van de dag. Carlos Cardús nam aanvankelijk een kleine voorsprong, maar een slecht lopende motor wierp hem terug. Er ontstond een grote kopgroep met Loris Reggiani, Toni Mang, Reinhold Roth, Jacques Cornu, Carlos Lavado, Dominique Sarron en Sito Pons. De posities wisselden regelmatig doordat er op Monza volop geslipstreamed en uitgeremd kon worden. Tegen het einde van de race brak de groep en bleven alleen Mang, Roth, Sarron en Cornu over, nadat Reggiani met ontstekingspech was uitgevallen. Het bleef spannend tot op de streep, waar de eerste vier binnen driekwart seconde finishten. Het werd een overtuigende overwinning voor Honda, met NSR 250's op de eerste vijf plaatsen. Lavado was met zijn YZR 250 de eerste Yamaha-coureur. De tweede was Patrick Igoa met een Yamaha TZ 250-productieracer.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 35"10'63 6 15
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda +0'20 2 12
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +0'56 7 10
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +0'78 4 8
5 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +5'52 12 6
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha +5'70 3 5
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +15'60 8 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +22'45 5 3
9 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli +30'48 10 2
10 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda +30'80 16 1
11 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +45'38 9
12 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +45'74 14
13 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda +46'08 19
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax +46'18 18
15 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda +50'05 17
16 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Rotax +50'28 26
17 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +50'76 15
18 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda +1"08'12 24
19 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda +1"08'23 27
20 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda +1"09'38 23
21 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha +1"09'81 33
22 Vlag van België René Delaby Yamaha +1"23'99 31
23 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Honda +1"24'16 25
24 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Parisienne-Honda +1"49'50 35
25 Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Honda +1"50'29 30
26 Vlag van Zuid-Afrika Graham Singer Rotax +1 ronde 37

Niet gefiinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 29
Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha Val 11
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 20
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Ontsteking 1
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 22
Vlag van Italië Marcello Iannetta Yamaha 28
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Honda 32
Vlag van Italië Fabrizio Pirovano Yamaha 34
Vlag van Zwitserland Nedy Crotta Armstrong-Rotax 36

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 13
Vlag van Italië Massimo Messere Agostini-Marlboro-Yamaha 21 Blessure[6]

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Honda
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha
Vlag van Italië Andrea Borgonovo Honda
Vlag van Italië Alberto Rota Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda
Vlag van Italië Andrea Brasini Honda
Vlag van Italië Fabrizio Furlan Yamaha
Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Italië Fausto Ricci Iberna-Honda
Vlag van Italië Renzo Colleoni Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha
Vlag van Oostenrijk Englebert Neumair Rotax
Vlag van Italië Claudio Antonellini Honda
Vlag van Italië Paolo Aita Honda
Vlag van Spanje Manuel Gonzalez Yamaha
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Honda
Vlag van Italië Gilberto Gambelli Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda
Vlag van Italië Massimo Sirianni Yamaha

Niet Deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha Blessure[7]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 35
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 33
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 25
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 24
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 21
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 18
Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda
9 Vlag van Japan Masaru Kobayashi HRC-Honda 15
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Het door Paolo Pileri geleide MBA-fabrieksteam trad wat gehavend aan in Monza, na de Duitse GP waarin Paolo Casoli drie vingers had gebroken en waar ook Domenico Brigaglia geblesseerd was geraakt. Casoli liet verstek gaan, maar Brigaglia zette de vierde trainingstijd. De fabrieks-Garelli's waren duidelijk de snelsten, terwijl Pier Paolo Bianchi met zijn privé-MBA de derde tijd reed.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 2"03'82
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"04'07
3. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"04'64
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 2"05'11
5. Vlag van Oostenrijk August Ainger Bartol-MBA 2"05'20
6. Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA 2"05'87
7. Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 2"06'12
8. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 2"06'39
9. Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 2"06'68
10. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 2"07'14

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de race (op zaterdag, tussen de trainingen van de andere klassen door) ontstond er al snel een kopgroep met drie rijders: Fausto Gresini, Bruno Casanova en August Auinger. Daarachter volgden op enkele seconden afstand Domenico Brigaglia, Pier Paolo Bianchi en Andrés Sánchez. Brigaglia kon nog niet voluit gaan door zijn blessures, maar het gevecht tussen Gresini, Casanova en Auinger duurde tot in de laatste bocht, temeer omdat Garelli geen stalorders had uitgevaardigd en Casanova gerust mocht winnen. Zover kwam het niet. In de Curva Parabolica zette Auinger zijn aanval in op Gresini, maar hij ging te wijd en Gresini kwam binnendoor. Doordat deze twee naast elkaar zaten moest Casanova even inhouden, maar zijn Garelli accelereerde beter dan de Bartol-MBA van Auinger. Het drietal ging binnen een seconde over de finish.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 37"23'63 2 15
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli +0'16 1 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA +0'49 5 10
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA +27'21 4 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +33'13 3 6
6 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA +33'87 7 5
7 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA +40'27 6 4
8 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA +46'68 8 3
9 Vlag van Italië Corrado Catalano MBA +1"12'41 20 2
10 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA +1"18'75 14 1
11 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1"19'14 12
12 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1"20'74 15
13 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA +1"22'36 13
14 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA +1"22'49 9
15 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1"31'04 17
16 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 10
17 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1"36'380 16
18 Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA +1"36'460 18
19 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +1 ronde 27
20 Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas +1 ronde 25
21 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA +1 ronde 19
22 Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA +1 ronde 26
23 Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA +1 ronde 23
24 Vlag van Italië Marco Cipraini MBA +1 ronde 34
25 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +1 ronde 33
26 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda +1 ronde 28
27 Vlag van Italië Stefano Bianchi MBA +1 ronde 24
28 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 32
29 Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA +5 ronden 21

Niet gefiinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 11
Vlag van Italië Luciano Garagnani MBA 36
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 29
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA 30
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA 35
Vlag van Italië Emilio Cuppini Honda 32

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 22

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA
Vlag van Italië Ezio Gianola Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie MBA[8]
Vlag van Spanje Fernando Hernandez Benetti
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Hans Spaan MBA Blessure[9]
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA Blessure[10]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 45
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 30
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 26
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 20
6 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 10
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA
8 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 7
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA
10 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 5

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de trainingen konden Stefan Dörflinger en Gerhard Waibel met hun Krausers de Derbi van Jorge Martínez nog redelijk volgen, zeker in vergelijking met Ian McConnachie en Manuel Herreros, die ruim twee seconden langzamer waren. De trainingstijden lagen ver uit elkaar. Günter Schirnhofer reed naar de tiende startplaats, maar hij moest 6½ seconde toegeven op Martínez. Het JVC-HuVo-Casal-team liet verstek gaan; Hans Spaan was geblesseerd en Theo Timmer was juist vader geworden en bleef daarom thuis.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"10'39
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 2"11'01
3. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 2"11'15
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 2"13'12
5. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"13'15
6. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 2"15'37
7. Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser 2"15'51
8. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 2"15'73
9. Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 1"16'19
10. Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 2"17'16

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Gerhard Waibel nam meteen de leiding, gevolgd door Jorge Martínez en Manuel Herreros. Na enkele ronden sloot ook Stefan Dörflinger bij dit drietal aan. Zo waren er twee Derbi's en twee Krausers in de strijd, maar Dörflinger leek een wat afwachtende houding aan te nemen, terwijl Waibel meer vechtlust toonde. Dat moest hij in de zesde ronde bekopen met een valpartij in de Curva Parabolica. Hij kon zijn machine wel weer oprapen en hij werd toch nog tiende. Vier ronden voor het einde ging Martínez er alleen vandoor en hij sloeg een gat van 11 seconden met Herreros, die Dörflinger (met een scheurtje in de uitlaat) nipt voor kon blijven.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 28"47'31 1 15
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi +11'20 5 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser +11'33 2 10
4 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser +28'23 6 8
5 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel +30'24 11 6
6 Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser +31'88 7 5
7 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser +48'31 13 4
8 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1"01'14 10 3
9 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa +1"06'04 8 2
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser +1"23'42 3 1
11 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT +1"24'90 20
12 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal +1"25'51 14
13 Vlag van Spanje Felix Rodríguez JJ Cobas +1"40'53 22
14 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1"40'64 18
15 Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler +1"50'96 12
16 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko +1"56'23 16
17 Vlag van Italië Mario Stocco Faccioli +2"00'16 25
18 Vlag van België Serge Julin Casal +2"00'25 27
19 Vlag van Italië Mario Scalinci HuVo-Casal +2"12'30 30
20 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +2"18'26 26
21 Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser +1 ronde 23
22 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser +1 ronde 21
23 Vlag van België Chris Baert Seel +1 ronde 24
24 Vlag van Italië Claudio Granata Autisa +1 ronde 31

Niet gefiinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser Carburatie[11] 4
Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 33
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 9
Vlag van Italië Vincenzo Saffiotti UFO 32
Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas 17
Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch 29

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 15
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 28

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Nicola Casadei Unimoto
Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser
Vlag van Italië Francesco Fantini RB

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal Blessure[9]
Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal Familieomstandigheden[12]

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 42
2 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 24
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 23
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 20
5 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser
7 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 11
8 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 10
9 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 9
10 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 8

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

500cc-test 1[bewerken | brontekst bewerken]

Al op maandag voor de Grand Prix kreeg Luca Cadalora de gelegenheid te testen met de Yamaha YZR 500 van Eddie Lawson. Wellicht was die test eigenlijk voor Martin Wimmer bedoeld, maar die was nog geblesseerd.

500cc-test 2[bewerken | brontekst bewerken]

Kenny Roberts kwalificeerde zich als 17e voor de 500cc-race, maar hij trainde met de machine van Mike Baldwin alleen als test. Al in Hockenheim had hij aangegeven in Monza te gaan trainen om Randy Mamola met zijn bandenkeuze te helpen. Zijn Roberts-Lucky Strike-Yamaha-team was het enige dat Dunlop-banden gebruikte en Dunlop had daardoor niet veel feedback, zeker nu Baldwin geblesseerd was.

500cc-test 3[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn indrukwekkende debuut tijdens de Spaanse Grand Prix werd Richard Scott al snel genoemd als tijdelijke vervanger voor Mike Baldwin. Dat gebeurde in Monza nog niet, maar Scott werd wel benaderd om na deze Grand Prix te gaan testen op het Automotodrom Grobnik in Rijeka. Dat kwam ook omdat Kenny Roberts, die deze test graag zelf had gedaan, voor overleg met Yamaha naar Japan moest. De dertiende plaats van Richard Scott in Monza leek wat tegen te vallen, maar hij bereikte de finish met een haperende motor (uitgelopen krukaslager).

Nieuwe Cagiva[bewerken | brontekst bewerken]

Raymond Roche en Didier de Radiguès hadden zich tot nu toe moeten behelpen met de Cagiva uit 1986, maar in Monza kon Roche gebruikmaken van de 1987-versie van de machine, de Cagiva V 587. Voor De Radiguès was nog geen machine beschikbaar.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1986
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1988