Grand Prix-wegrace der Naties 1956

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1956
Officiële naam 34º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 9 september 1956
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke en Vlag van Italië Libero Liberati
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Italië Libero Liberati
Derde Vlag van Frankrijk Pierre Monneret
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Libero Liberati
Eerste Vlag van Italië Libero Liberati
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
Derde Vlag van Italië Roberto Colombo
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Derde Vlag van Italië Remo Venturi
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Tarquinio Provini
Derde Vlag van Italië Renato Sartori
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Italië Albino Milani/Vlag van Italië Rossano Milani
Eerste Vlag van Italië Albino Milani/Vlag van Italië Rossano Milani
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris/Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell
Derde Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand/Vlag van Duitsland Manfred Grunwald

De Grand Prix-wegrace der Naties 1956 was zesde en laatste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1956. De races werden verreden op 9 september 1956 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. In alle soloklassen waren de wereldtitels al beslist. In deze Grand Prix werd de titel in de zijspanklasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Gilera, dat door een schorsing van de FIM haar seizoen verloren had zien gaan, gebruikte de Grand Prix des Nations voor het succesvolle debuut van de nieuwe Gilera 350 4C en een speciale versie van de Gilera 500 4C voor de zijspancombinatie van de gebroeders Albino en Rossano Milani. Wilhelm Noll en Fritz Cron waren nog niet zeker van de zijspantitel, maar werden wereldkampioen ondanks het feit dat ze de race niet uitreden. Aftredend wereldkampioen Geoff Duke won zijn enige race van het seizoen. De Grand Prix trok 120.000 toeschouwers.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-race werd een groot succes voor Gilera, dat met Geoff Duke, Libero Liberati en Pierre Monneret alle podiumplaatsen bezette, terwijl Reg Armstrong vierde werd. Weliswaar in afwezigheid van de geblesseerde wereldkampioen John Surtees. De Moto Guzzi Otto Cilindri kwam niet aan de start. Ken Kavanagh weigerde er nog mee te rijden en vervanger Bill Lomas had tijdens de 350cc-race zijn pols gebroken. De Gilera 500 4C bleek ook zeer betrouwbaar: de uitgevallen Gilera's waren allemaal eencilinder Gilera Saturno's.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 1:05"59'2 8
2 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera +0'1 6
3 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera +40'8 4
4 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +1"18'0 3
5 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta +1"38'0 2
6 Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW +1"38'4 1
7 Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta +1"54'6
8 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera +1 ronde
9 Vlag van Oostenrijk Gerold Klinger BMW +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW +2 ronden
11 Vlag van Duitsland Ernst Riedelbauch BMW +2 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton +2 ronden
13 Vlag van Italië Giuseppe Cantoni Gilera +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi Mechanisch
Vlag van Duitsland Alois Huber BMW
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Bayle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Wood Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk William Hall Norton
Vlag van Italië Artemio Cirelli Gilera
Vlag van Italië Enrico Galante Norton
Vlag van Italië Francesco Guglielminetti Norton
Vlag van Italië Gerardo Düring Matchless
Vlag van Italië Giuseppe Mantelli Gilera
Vlag van Italië Martino Giani Gilera
Vlag van Italië Paolo Campanelli Gilera
Vlag van Italië Sergio Pinza Moto Guzzi
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta
Vlag van Nederland Martinus Van Son Matchless
Vlag van Zweden Olle Nygren Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown Matchless
Vlag van Australië Keith Bryen Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi Weigering[1]
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi Blessure[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett Matchless Overleden[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta Blessure[4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wilfred Herron Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Paul Fahey Matchless
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant Norton Overleden[5]

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 24
2 Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 14
4 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera 12
5 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 11
6 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 9
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 8
8 Vlag van Australië Bob Brown Matchless 6
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant (†) Norton 6

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Het debuut van de Gilera 350 4C verliep uitstekend. Geoff Duke viel weliswaar uit, maar Libero Liberati won met ruim een minuut voorsprong op Dickie Dale met de Moto Guzzi Monocilindrica 350 en bijna twee minuten op Roberto Colombo met de MV Agusta 350 4C. De DKW RM 350-rijders werden allemaal op een ronde gereden. De nieuwe wereldkampioen Bill Lomas kwam ten val en brak daarbij een pols.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 52"12'9 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi +1"15'3 6
3 Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta +1"48'3 4
4 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford DKW +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland August Hobl DKW +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Hans Bartl DKW +1 ronde
8 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +2 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton +2 ronden
11 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Bayle Norton +3 ronden
12 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Moto Guzzi +4 ronden
13 Vlag van Nederland Martinus Van Son Norton +4 ronden
14 Vlag van Duitsland Fritz Kläger Schnell-Horex +5 ronden
15 Vlag van Duitsland Heinz Kauert AJS +5 ronden
16 Montagne Norton +5 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Xaver Heiß Onbekend
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Wood Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk William Hall Norton
Vlag van Zweden Olle Nygren AJS

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett AJS/Moto Guzzi Overleden[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy AJS
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant Norton Overleden[5]

Top tien eindstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi 24
2 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 17
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford DKW 13 (15)
6 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 10
7 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett (†) AJS / Moto Guzzi 6
10 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW 6

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De Moto Guzzi Bialbero 250 werd al twee jaar niet meer doorontwikkeld, maar Enrico Lorenzetti finishte toch heel kort achter winnaar en wereldkampioen Carlo Ubbiali met de MV Agusta 250 Monocilindrica Bialbero. Lorenzetti klom daardoor van de achtste naar de derde plaats in de eindstand.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 45"26'7 8
2 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +1'9 6
3 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta +15'5 4
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta +1"06'0 3
5 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +1"12'9 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller NSU +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU +1 ronde
8 Vlag van Duitsland Roland Heck NSU +1 ronde
9 Vlag van Nederland Kees Koster NSU +1 ronde
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Fritz Kläger NSU +2 ronden
12 Vlag van Italië Guido Paciocca Moto Guzzi +2 ronden
13 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Bayle NSU +2 ronden
14 Vlag van Duitsland Adolf Heck Adler +3 ronden
15 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Adler

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Florian Camathias NSU
Vlag van Duitsland Günter Beer Adler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Onbekend
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial
Vlag van Italië Bruno Francisci Moto Guzzi
Vlag van Italië Lanfranco Baviera Onbekend
Vlag van Italië Massimo Genevini Onbekend
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown NSU
Vlag van Zwitserland Maurice Büla NSU
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Tsjechië Jiří Koštír ČZ
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU Overleden[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Maddrick Moto Guzzi
Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta
Vlag van Nederland Lo Simons NSU
Vlag van Nieuw-Zeeland Bob Coleman NSU

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 32 (40)
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 26 (29)
3 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 10
4 Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta 9
5 Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU 9
6 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 8
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller NSU 7
8 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger (†) NSU 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 5
10 Vlag van Nederland Kees Koster NSU 3
Vlag van Nieuw-Zeeland Bob Coleman NSU

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Romolo Ferri viel bij het laatste optreden met de Gilera 125 GP-tweecilinder uit, maar eindigde als tweede in het WK achter Carlo Ubbiali. Tarquinio Provini reed de door Alfonso Drusiani verbeterde Mondial 125 Bialbero naar de tweede plaats, slechts 0,4 seconde achter Ubbiali en Renato Sartori werd met de Mondial derde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 38"38'2 8
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial +0'4 6
3 Vlag van Italië Renato Sartori Mondial +57'4 4
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta +1"39'8 3
5 Vlag van Italië Sandro Artusi Ducati +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW +1 ronde 1
7 Vlag van Italië Alberto Gandossi Ducati +1 ronde
8 Vlag van Duitsland August Hobl DKW +1 ronde
9 Vlag van Zweden Olle Nygren Ducati +2 ronden
10 Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Montesa +2 ronden
11 Vlag van Italië Massimo Genevini MV Agusta +2 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta +2 ronden
13 Vlag van Italië Luigi Falconi Ducati +3 ronden
14 Heiss L.W.H. +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta Val
Vlag van Italië Romolo Ferri Gilera Carburatie
Vlag van Italië Enzo Vezzalini MV Agusta Val
Vlag van Italië Gilberto Milani MV Agusta Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial
Vlag van Zwitserland Florian Camathias NSU
Vlag van Italië Mario Carini Ducati
Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer Ducati
Vlag van Italië Federigo Bettoni MV Agusta
Vlag van Italië Giuliano Maoggi Ducati
Vlag van Italië Roberto Pionava Ducati

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Tsjechië Václav Parus ČZ
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrico Sirera Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcello Cama Montesa
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Maddrick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick LEF
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Cope MV Agusta

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 32 (46)
2 Vlag van Italië Romolo Ferri Gilera 14
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 12
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 10
5 Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta 9
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcello Cama Montesa 6
7 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 6
8 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW 5
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Montesa 4
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Italië Renato Sartori Mondial

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Fritz Hillebrand/Manfred Grunwald konden nog op gelijke hoogte komen met Wilhelm Noll/Fritz Cron, maar dan moesten ze winnen en mochten Noll/Cron geen punten scoren. Noll/Cron vielen inderdaad uit, maar Hillebrand/Grunwald werden slechts derde achter Peter "Pip" Harris/Ray Campbell en de broers Albino en Rossano Milani, die een speciaal voor de zijspanklasse ontwikkelde Gilera 500 4C-motor hadden.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Rossano Milani Gilera 38"19'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton +1"43'8 6
3 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW +1"55'4 4
4 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Maurice Büla BMW +2"05'9 3
5 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge BMW +2"06'0 2
6 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW +2"57'1 1
7 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Emil Ohr BMW +1 ronde
8 Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut BMW +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +1 ronde
10 Vlag van Italië Alfonso Sammarchi Onbekend Norton +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Roland Benz Onbekend Onbekend
Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Onbekend Onbekend
Vlag van Frankrijk Marcel Beauvais Vlag van Frankrijk André Coudert Norton
Vlag van Italië Luigi Marcelli Onbekend Onbekend

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton
Vlag van België Jack Wijns Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett / Vlag van België Jean Verwoot BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Mundy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk William Storr Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Walker Vlag van Verenigd Koninkrijk Dun Roberts Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Taylor Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 30
2 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 26 (29)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 24
4 Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton 10
5 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Maurice Büla BMW 9
6 Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Rossano Milani Gilera 8
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton 6
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Emil Ohr BMW
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk William Storr Norton 4
10 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 4
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1956
FIM wereldkampioenschap wegrace
8e seizoen (1956)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1957

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1955
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1957