Ulster Grand Prix 1953

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Noord-Ierland Ulster Grand Prix 1953
Land Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Datum 13 en 15 augustus 1953
Organisator FIM/ACU
500 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Ken Kavanagh en Geoff Duke
Eerste Vlag van Australië Ken Kavanagh
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett
350 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman
250 cc
Snelste ronde Vlag van Ierland Reg Armstrong
Eerste Vlag van Ierland Reg Armstrong
Tweede Vlag van Duitsland Werner Haas
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
125 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Haas
Eerste Vlag van Duitsland Werner Haas
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford
Derde Vlag van Ierland Reg Armstrong
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris/Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell
Derde Vlag van Frankrijk Jacques Drion/Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge

De Ulster Grand Prix 1953 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1953. De races werden verreden op het Dundrod Circuit, een stratencircuit in County Antrim. In Ulster kwamen alle klassen aan de start: op donderdag 13 augustus reden de 350cc-klasse en de 250cc-klasse tegelijk en daarna de 125cc-klasse. Op zaterdag 15 augustus reden de 500cc-klasse en de zijspanklasse.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Ulster Grand Prix was verhuisd van het ene stratencircuit naar het andere, mogelijk om wat bredere wegen te krijgen voor de zijspanklasse. Het Dundrod Circuit lag slechts twee kilometer zuidelijker dan het Clady Circuit. De ACU leek nog steeds vastbesloten er een succesvolle Grand Prix van te maken. Ze werd zelfs uitgebreid met de zijspannen en in de 125cc-race kreeg men het recordaantal van negen deelnemers aan de start. De Nieuw-Zeelander Ken Mudford had een goede week: als privérijder toegevoegd aan het Norton-team scoorde hij een punt in de 500cc-race en won hij de 350cc-race.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De overwinning van Ken Kavanagh was belangrijk voor Norton, vooral nu haar beste rijder Ray Amm geblesseerd was. Kavanagh begon zich nu nadrukkelijk met de topposities in het WK te bemoeien, maar Geoff Duke (Gilera) deed met zijn tweede plaats ook goede zaken: hij naderde teamgenoot Reg Armstrong tot op één punt.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 2:28"38'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera +53'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +1"25'0 4
4 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +3"34'0 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS +5"02'0 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rod Coleman AJS +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Louis Carter Norton +2 ronden
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Salt BSA +3 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Matchless +3 ronden
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Dear Norton +3 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Harwood AJS +3 ronden
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Douglas Sides Velocette +3 ronden
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Bailey Norton +3 ronden
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leonard Williams Norton +3 ronden
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Matchless +3 ronden
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sparks Campbell Norton +3 ronden
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Oliver Norton +3 ronden
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Reginald MacDonald AJS +5 ronden
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jimmy Hayes AJS +5 ronden
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jimmy Hayes AJS
22 Vlag van Sri Lanka Rally Dean Norton
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Browne AJS
24 Vlag van Sri Lanka Zachary Dean Norton
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Williamson Norton
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Pusey Norton
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Joseph Wood Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Matchless
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
Vlag van Italië Nello Pagani Gilera
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 23
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 22
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 18
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 13
6 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 12
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 7
8 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS 2

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-klasse kwamen weinig toprijders aan de start. Ken Kavanagh en Jack Brett vielen uit, evenals Alano Montanari, die normaal alleen in de 250cc-klasse aantrad. Zo kon het gebeuren dat een groot aantal rijders zijn eerste punten van het seizoen scoorde: winnaar Ken Mudford, Bob McIntyre, Harry Pearce, Malcolm Templeton en Ken Harwood. In de top vijf van het wereldkampioenschap veranderde dan ook niets.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton 2:28"18'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Velocette 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Templeton AJS 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Harwood AJS 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ernie Ring (†) AJS Overleden[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Blessure[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi [4]
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi [4]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Tony McAlpine Norton
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Karl Hofman DKW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS
Vlag van Nieuw-Zeeland Ray Laurent AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 20
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 18
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 12
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 9
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton 8
7 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 5
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 3
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Velocette

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

NSU Rennmax zoals Reg Armstrong, Otto Daiker en Werner Haas gebruikten.

Dichter bij een thuisoverwinning kon een Ierse coureur als Reg Armstrong niet komen, maar dat had absoluut geen invloed op de stand in de 250cc-klasse. Werner Haas versloeg zijn grootste concurrent Fergus Anderson en liep zelfs nog uit in de totaalstand.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 2:16"3'0 8
2 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 4
4 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 3
5 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi [6]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus Moto Guzzi
Vlag van Australië Sid Willis Velocette
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Umberto Masetti NSU

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 28
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 18
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 12
4 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW 6
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
7 Vlag van Duitsland August Hobl DKW 5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 4
Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU
10 Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU 3

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

NSU Rennfox zoals Reg Armstrong, Otto Daiker en Werner Haas gebruikten.

Nog steeds kon men het startveld voor de 125cc-klasse in Ulster niet vullen. Dit jaar waren er negen deelnemers en dat was een recordaantal. Door zijn overwinning had Werner Haas de wereldtitel op een haar na binnen. Alleen Cecil Sandford kon hem theoretisch nog bedreigen.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 59"26'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 6
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
4 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU 3
5 Vlag van Italië Tito Forconi MV Agusta 2
6 Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham (†) MV Agusta Overleden[7]

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU
Vlag van Duitsland Georg Braun Mondial
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU
Vlag van Spanje Marcello Cama Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arnold Jones MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow MV Agusta
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini
Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini
Vlag van Italië Paolo Campanelli MV Agusta
Vlag van Nederland Drikus Veer Morini
Vlag van Nederland Lo Simons Mondial

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 28
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham (†) MV Agusta 8
5 Vlag van Duitsland Otto Daiker NSU 7
6 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 6
7 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
8 Vlag van Italië Luigi Zinzani Morini 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arnold Jones MV Agusta 2
Vlag van Nederland Drikus Veer Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Italië Tito Forconi MV Agusta
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Ook de zijspanklasse was in Ulster niet ruim bezet met slechts zeven deelnemende combinaties, waarvan er slechts vijf de finish bereikten. Bij de twee uitvallers waren Eric Oliver en Stanley Dibben, die tot dat moment om de leiding vochten met Cyril Smith/Les Nutt. Die laatsten namen met hun "normale" Norton Manx-Watsonian-combinatie de leiding in het kampioenschap, voor Oliver/Dibben met de experimentele Norton Silver Fish.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton 57"12'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton 6
3 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 4
4 Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Key BSA 2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian

Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton
Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald en
Vlag van Duitsland Georg Barth
BMW
Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW
Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW
Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Glover Norton

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 16
3 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton
5 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Jules Nies Norton 5
6 Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW 4
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton
8 Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton 3
Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Key BSA 2

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1953
FIM wereldkampioenschap wegrace
5e seizoen (1953)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953

Vorige race:
Ulster Grand Prix 1952
Ulster Grand Prix Volgende race:
Ulster Grand Prix 1954