TT Assen 1954

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1954
Officiële naam 24e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 20 juli 1954
Organisator FIM/KMNV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Derde Vlag van Italië Carlo Bandirola
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman
250 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Haas
Eerste Vlag van Duitsland Werner Haas
Tweede Vlag van Australië Rupert Hollaus
Derde Vlag van Duitsland Hans Baltisberger
125 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Rupert Hollaus
Eerste Vlag van Australië Rupert Hollaus
Tweede Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller
Derde Vlag van Italië Carlo Ubbiali

De TT van Assen 1954 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1954. De races werden verreden op zaterdag 10 juli op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen, Nederland. In deze Grand Prix bracht men vier klassen aan de start: 500 cc, 350 cc, 250 cc en 125 cc.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In Assen werd de werelditel in de 250cc-klasse al beslist. Ook Geoff Duke deed in de 500cc-klasse goede zaken, net als Rupert Hollaus in de 125cc-klasse. De Nederlander Drikus Veer kreeg voor de gelegenheid een reserve-Gilera 500 4C.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De verschillen in de 500cc-klasse waren weer enorm. Geoff Duke (Gilera) won met anderhalve minuut voorsprong op Fergus Anderson met de Moto Guzzi viercilinder. Die had het gevecht met Carlo Bandirola (MV Agusta) nipt gewonnen. Rod Coleman liep met de AJS E95 ruim twee minuten achterstand op. Omdat Gilera zowel Alfredo Milani als Umberto Masetti thuis had gelaten, was er voor Drikus Veer een machine beschikbaar. Hij moest Duke en Reg Armstrong wel voor laten, maar dat was geen probleem. Veer werd slechts achtste en Armstrong haalde de finish niet. Omdat ook Ray Amm (Norton) uitviel, liep Duke erg ver uit in het wereldkampioenschap. Pierre Monneret stond daarin nog steeds op de gedeelde tweede plaats, maar hij was geen bedreiging omdat hij slechts af en toe een fabrieks-Gilera kreeg.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 1:34"13'7 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +1"28'5 6
3 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta +1"30'6 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +2"11'1 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale MV Agusta +2"14'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS +4"01'2 1
7 Vlag van Italië Nello Pagani MV Agusta +5"34'7
8 Vlag van Nederland Drikus Veer Gilera +5"34'9
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Ahearn Norton +1 ronde
10 Vlag van Australië Maurice Quincey Norton +1 ronde
11 Vlag van Nederland Piet Knijnenburg BMW
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike O'Rourke Norton
13 Vlag van Nederland Piet Bakker Norton
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton
15 Vlag van Nederland Lo Simons Matchless
16 Vlag van Nederland Cees van Burik Norton
17 Vlag van Nederland Jaap Lesberts Matchless
18 Vlag van Zweden Evert Carlsson Norton
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Norton
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Morgan Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Julian Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Clark Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Rudy Allison Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 22
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 8
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
4 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 6
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 4
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 350cc-klasse kreeg in haar vijfde race ook haar vijfde winnaar. Na Pierre Monneret, Rod Coleman, Ray Amm en Ken Kavanagh won dit keer Fergus Anderson, overtuigend met 2½ minuut voorsprong op zijn stalgenoot Enrico Lorenzetti en ruim drie minuten op Rod Coleman. Omdat Anderson in de Grand Prix van België tweede was geworden, nam hij de leiding in het wereldkampioenschap. Dat bleef nog helemaal open: de eerste acht konden nog makkelijk wereldkampioen worden.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 1:15"26'5 8
2 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +2"29'7 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +3"10'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS 3
5 Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW 2
6 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Gibraltar John Grace Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Australië Maurice Quincey Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Firmin Dauwe Norton
Vlag van Duitsland Georg Braun Schnell-Horex
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Keeler Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Barry Stormont BSA
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 14
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 12
3 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 9
4 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 8
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS 6
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de vierde keer op rij won Werner Haas met zijn vernieuwde NSU Rennmax de 250cc-race. Daarmee was hij al zeker van de wereldtitel. Stalgenoot Rupert Hollaus kon theoretisch weliswaar nog op veertig punten komen, maar er moesten drie resultaten worden weggestreept. Haas kon de laatste drie races als "0" noteren, maar Hollaus moest ze allemaal winnen om vervolgens tien punten te moeten wegstrepen. Dat bracht zijn maximumscore op dertig punten.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 1:04"21'3 8
2 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU +46'4 6
3 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 4
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 3
5 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 1

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Georg Braun NSU
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier Adler
Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Walter Vogel Adler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Geeson REG
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Angelo Marelli Moto Guzzi
Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi
Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi
Vlag van Italië Romolo Ferri Moto Guzzi

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas (wereldkampioen) NSU 32
2 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 16
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 15
4 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 14
5 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
7 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Rupert Hollaus won de 125cc-race in Assen en had daarmee nu alle (drie) tot nu toe gereden races gewonnen. Toch was zijn wereldtitel nog niet helemaal zeker, want het seizoen was pas op de helft. HP Müller klom naar de tweede plaats in het kampioenschap.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 50"21'7 8
2 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU +8'4 6
3 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta +28'7 4
4 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 3
5 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 2
6 Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta 1

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Arturo Paragues Lube
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Gabriel Corsín MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Antonio Elizalde Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bertran Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta
Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta
Vlag van Italië Franco Bertoni MV Agusta
Vlag van Italië Guido Sala MV Agusta
Vlag van Italië Massimo Genevini MV Agusta
Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 24
2 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 12
3 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 10
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 6
6 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta 2
8 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1954
FIM wereldkampioenschap wegrace
6e seizoen (1954)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1954

Vorige race:
TT Assen 1953
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1955