TT Assen 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1985
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 29 juni 1985
Organisator FIM/KNMV
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Finland Jussi Hautaniemi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Italië Fausto Gresini
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Derde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Formule I
Poleposition Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop
Snelste ronde Vlag van Nederland Kees van der Endt
Eerste Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle

De TT van Assen 1985 was de zevende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1985. De races werden verreden op 29 juni 1985 op het TT Circuit in Assen. Behalve alle "normale" klassen uit het wereldkampioenschap reed in Assen ook de Formula One TT.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Afgezien van de droge training op vrijdag werd de Asser TT geteisterd door regen, waarvan veel rijders tijdens de races last hadden. Er waren niet alleen veel valpartijen, maar ook veel uitvallers door natte ontstekingen en beslagen helmvizieren. In Assen werd ook de tweede race van de Formule I afgewerkt. Daarmee kwamen er niet minder dan zes klassen aan de start.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Freddie Spencer was voldoende hersteld van zijn blessure om te racen. Hij was de enige die in de korte droge training onder de 2 minuut 14 kwam. Eddie Lawson, met nieuwe cilinderkoppen op zijn Yamaha OW 81, beweerde dat hij dezelfde tijd had kunnen rijden, maar tevreden was met zijn plaats op de eerste startrij, waar ook Christian Sarron en Randy Mamola stonden. Hoewel het ernaar uitzag dat het op zaterdag zou regenen, verklaarde juist erkend regenrijder Sarron liever op een droge baan te rijden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"13'91
2. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"14'73
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"15'54
4. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 2"15'82
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 2"16'21
6. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 2"16'74
7. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 2"17'11
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 2"17'35
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 2"19'10
10. Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 2"19'35

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Op de racedag in Assen regende het, waardoor de bandenkeuze eenvoudig was: iedereen begon op regenbanden. Ron Haslam had tegen zijn gewoonte in geen goede start, maar Randy Mamola wel. Hij zou de koppositie niet meer afgeven en de race winnen. Dat hij dat zonder problemen kon doen kwam omdat Christian Sarron na vier kilometer in de fout ging. Bij het aanremmen van de Stekkenwal probeerde hij Boet van Dulmen uit te remmen, maar pas toen hij naast van Dulmen zat kreeg hij goed zicht en realiseerde hij zich dat hij te veel snelheid had om nog te kunnen remmen. Hij ging onderuit en nam in zijn val Freddie Spencer, die de bocht al had ingezet, mee. Daarmee waren de nummers drie en een van het kampioenschap uitgeschakeld. Ook Sito Pons en Wolfgang von Muralt vielen gezamenlijk. Eddie Lawson, die Spencer had zien vallen, realiseerde zich dat hij optimaal kon profiteren en de leiding in het kampioenschap kon overnemen. Hij passeerde eerst Van Dulmen en daarna Haslam, maar maakte toen een fout: hij raakte de gladde witte lijn naast de baan en viel ook. Zo won Mamola met een ruime voorsprong op Haslam, terwijl Van Dulmen de derde plaats moest laten aan Wayne Gardner. Mamola had geluk dat hij de laatste ronde kon afleggen. Door brandstofgebrek liep zijn machine al op twee cilinders. Mamola had een kleinere tank om ruimte te maken voor een videocamera van Sky Channel.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 50"47'22 4 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 51"00'18 8 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 51"22'98 5 10
4 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 51"36'63 11 8
5 Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda 51"42'33 21 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 52"13'93 7 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 53"06'94 9 4
8 Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda +1 ronde 33 3
9 Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda +1 ronde 15 2
10 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki +1 ronde 23 1
11 Vlag van Italië Massimo Messere Honda +1 ronde 28
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 27
13 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki +1 ronde 13
14 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +1 ronde 30
15 Vlag van Italië Armando Errico Honda +1 ronde 32
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Suzuki +1 ronde 36
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Suzuki +3 ronden 26
18 Vlag van Italië Marco Papa Suzuki +3 ronden 31
19 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +3 ronden 34

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 35
Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha Val 3
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda Val 12
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda Val 14
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda Val 19
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha Ontsteking 6
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda Val 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 29
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 20
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 16
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 17
Vlag van Japan Takazumi Katayama Rothmans-HRC-Honda Motor 22
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 2
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Val 1
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki Val 18
Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki Val 10

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Mitsui-Harris-Yamaha Afgezien van start[1] 24

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 81
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 74
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 53
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 52
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 46
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 40
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 30
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 19
9 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 16
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda/Bakker-Honda 11

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Freddie Spencer bij het lopen nog duidelijk last had van de zware spierblessure die hij tijdens de GP van Joegoslavië had opgelopen, had hij kennelijk zoveel zelfvertrouwen dat hij in drie dagen tijd slechts 16 trainingsronden reed. Carlos Lavado reed er 51, maar hij had dan ook drie machines ter beschikking die allemaal uitgebrobeerd moesten worden. Lavado reed uiteindelijk de snelste trainingstijd, voor Spencer en Martin Wimmer, die zijn snelste motor had stukgedraaid. Twee rijders maakten hun rentree na blessures: Manfred Herweh en Stéphane Mertens. Herweh kwam slechts tot de 36e startplaats, maar Mertens mocht als vierde starten, ondanks het feit dat hij tijdens de trainingen regelmatig moest pauzeren om zijn been te strekken. Toni Mang had een slechte startpositie omdat zijn motor tijdens de trainingen regelmatig vastliep, waardoor hij gedwongen was oude cilinders te monteren.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"19'97
2. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"20'53
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 2"21'83
4. Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 2"23'21
5. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda 2"23'42
6. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 2"23'58
7. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 2"23'75
8. Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 2"23'75
9. Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 2"23'88
10. Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 2"24'37

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Martin Wimmer na de eerste ronde op kop doorkwam, gevolgd door Carlos Lavado, Freddie Spencer, Loris Reggiani en Jacques Cornu, was de beste start toch voor Toni Mang. Hij had zich vanaf de 29e startplaats al op de zesde positie genesteld. In de derde ronde kwam Mang zelfs even aan de leiding van de race. In de vierde ronde maakte Mang een klein foutje, waarvan Lavado leek te profiteren, maar hij remde zichzelf onderuit. Spencer besloot er alleen vandoor te gaan en de race leek zich te stabiliseren, totdat Wimmer besloot een aanval op Mang in te zetten. Dat lukte en hij werd tweede, voor Mang, Reggiani en Cornu, die zich steeds beter herstelde van zijn eerder opgelopen hoofdblessure.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 45"14'57 2 15
2 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 45"26'87 3 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 45"31'06 29 10
4 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 45"49'42 7 8
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda 46"01'56 5 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 46"08'04 14 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 46"16'15 13 4
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 46"17'23 10 3
9 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 46"24'96 4 2
10 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 46"25'21 11 1
11 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 46"42'36 16
12 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 46"45'97 24
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Yamaha 46"51'90 27
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 46"54'22 12
15 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax 46"55'43 30
16 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 47"23'65 15
17 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 47"43'94 19
18 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 47"44'36 22
19 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha 47"44'65 20
20 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha 47"50'72 21
21 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax +1 ronde 18
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax +1 ronde 23
23 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +1 ronde 36
24 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +1 ronde 34
25 Vlag van België René Delaby Rotax +1 ronde 31
26 Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha +1 ronde 26

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha Val 1
Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda Val 8
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 25
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Val 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Fowler Yamaha 33
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda Val 17
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax Val 28
Vlag van Denemarken Anders Skov Yamaha 35
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 32

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax Val in opwarmronde 9

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod Teambeleid[2]
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Blessure[3]
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessure[3]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[4]
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[5]
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax Blessure[6]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 89
2 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 61
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 60
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 49
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 34
6 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 22
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda / Honda 18
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 16
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
13
10 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 11

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Domenico Brigaglia viel tijdens de training zo hard dat hij een startverbod van de wedstrijdleiding kreeg. Toen het vrijdag droog was zetten de beide Garelli-coureurs Fausto Gresini en Ezio Gianola de snelste tijden, terwijl WK-leider Pier Paolo Bianchi slechts op de vierde startplaats stond, naast Lucio Pietroniro.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"28'15
2. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 2"28'40
3. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 2"29'77
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"30'08
5. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2"31'09
6. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"31'24
7. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 2"31'47
8. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 2"31'55
9. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 2"31'62
10. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"31'67

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Vlak voor de start van de 125cc-race in Assen moesten de coureurs nog regenbanden monteren. Hoewel Lucio Pietroniro als snelste vertrok, werd hij vrijwel onmiddellijk voorbijgestoken door Pier Paolo Bianchi, die al snel gezelschap kreeg van Fausto Gresini. Diens stalgenoot Ezio Gianola zat toen nog in een achtervolgende groep met Pietroniro, Olivier Liégeois, Bruno Kneubühler, Jean-Claude Selini en Jussi Hautaniemi. Dankzij wat vertragend werk van Gresini wist Gianola echter de kopgroep te bereiken en zo ontstond een mooi gevecht om de leiding. De posities wisselden regelmatig, waarbij Bianchi soms aan de leiding kwam door een hogere topsnelheid, terwijl de Garelli-rijders het moesten hebben van hun uitremacties. Toen het harder begon te regenen wist Bianchi echter een voorsprong op te bouwen. Hoewel het voor Garelli belangrijk was dat Gresini tweede zou worden, ging Gianola beter met de nattigheid om en hij kwam na Bianchi over de finish, terwijl Gresini nog bedreigd werd door Selini, die vierde werd.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 43"49'24 4 15
2 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 43"58'89 2 12
3 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 44"13'02 1 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 44"18'00 5 8
5 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 44"23'02 11 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 44"41'80 10 5
7 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 44"42'51 9 4
8 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 44"46'97 6 3
9 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 45"38'97 15 2
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 45"46'53 17 1
11 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 46"11'65 19
12 Vlag van Nederland Jan Eggens EGA 46"14'26 29
13 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 46"15'38 14
14 Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA 46"33'92 35
15 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 46"36'47 23
16 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +1 ronde 3
17 Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA +1 ronde 36
18 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 33
19 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +2 ronden 13
20 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +2 ronden 25
21 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA +2 ronden 18

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA Vocht 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA Vocht 21
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 20
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA Vocht 26
Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA Vocht 30
Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 31
Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA Vocht 24
Vlag van Nederland Boy van Erp MBA Remmen 34
Vlag van België Olivier Liégeois MBA Vocht 8
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA Vocht 12
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA Vocht 16
Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 27
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Beslagen vizier 28
Vlag van België Eric Gijsel MBA 37

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA Startverbod[7]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 63
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 49
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 42
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 30
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 28
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 21
7 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 18
8 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 14
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 10
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA
Vlag van België Olivier Liégeois MBA

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Stefan Dörflinger zijn eigen snelste tijd uit 1984 met zeven seconden verbeterde, was vooral de prestatie van Ángel Nieto opmerkelijk. Nieto nam - om te zien hoever zijn herstel na een val in 1984 was gevorderd - deel als lid van het Derbi-team, en hij zette de vierde trainingstijd. Het Derbi-team had door de natte omstandigheden grote moeite de juiste afstelling voor de droge vrijdagtraining te vinden en verdween zelfs een tijdje om buiten het circuit op een polderweggetje te trainen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 2"35'26
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2"36'03
3. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 2"40'44
4. Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 2"41'04
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 2"41'85
6. Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 2"42'10
7. Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 2"42'68
8. Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 2"43'18
9. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 2"43'83
10. Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 2"43'85

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Ook de 80cc-race in Assen begon op een natte baan. Henk van Kessel had de snelste start, maar werd al snel gepasseerd door Gerd Kafka, Domingo Gil Blanco en Stefan Dörflinger. Dörflinger zette de aanval in op Kafka, die hij drie ronden voor het einde passeerde. De overwinning leek binnen, maar Dörflinger werd het gras in gedwongen toen hij Johan Auer op een ronde wilde rijden. Auer verwachtte hem aan de binnenkant en week uit naar buiten, juist waar Dörflinger reed. Toch wist Dörflinger opnieuw aan de leiding te komen, maar in de laatste bocht van de laatste ronde, de Geert-Timmerbocht, verremde hij zich, waardoor Kafka alsnog naar de overwinning reed. Dörlinger had echter een enorme voorsprong op Jorge Martínez, waardoor hij zijn Krauser opnieuw kon aanduwen om tweede te worden met bijna een halve minuut voorsprong.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 33"33'88 7 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 34"06'94 1 12
3 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 34"35'41 2 10
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 34"48'47 6 8
5 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 34"54'26 10 6
6 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 34"56'51 14 5
7 Vlag van België Serge Julin Bakker-Casal 35"02'61 11 4
8 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 35"03'59 16 3
9 Vlag van Nederland Kees Besseling CJB 35"28'44 19 2
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 35"28'80 3 1
11 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 35"30'05 9
12 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg HuVo-Casal 35"57'16 21
13 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 35"57'51 22
14 Vlag van Nederland Henri van Heist Casal 36"00'39 24
15 Vlag van Duitsland Stefan Prein HuVo-Casal 36"27'04 17
16 Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa 36"41'10 13
17 Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal 37"32'13 23
18 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal +1 ronde 28
19 Vlag van Duitsland Johan Auer Eberhardt +1 ronde 33
20 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1 ronde 36
21 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach HuVo-Casal +1 ronde 15
22 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler +1 ronde 29
23 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel +1 ronde 18
24 Vlag van Finland Mika-Sakari Komu Eberhardt +1 ronde 34
25 Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch +1 ronde 30
26 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde 31
27 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek OM-Spezial +1 ronde 35
28 Vlag van Nederland Aad Wijsman Harmsen +2 ronden 32

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser Val 5
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi Vocht 4
Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi 20
Vlag van Nederland Bert Smit BZ Val 12
Vlag van Duitsland René Dunki Krauser 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason HuVo-Casal 26
Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler 27
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen Koelsysteem[8] 8

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal Blessure[9]
Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico Blessure[10]

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 64
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 52
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 40
4 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 39
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 26
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
19
7 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 18
8 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 11
9 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 8
Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Slechts drie combinaties profiteerden op vrijdagochtend van de nog enigszins droge baan door met slicks hun snelste ronde te rijden. Dat waren Steve Webster/Tony Hewitt, Rolf Steinhausen/Bruno Hiller en Theo van Kempen/Geral de Haas. Webster reed de beste tijd, maar later was Egbert Streuer in het nat met volle regenbanden slechts 0,04 seconde langzamer. Alain Michel/Jean-Marc Fresc reden de derde tijd, terwijl die van Werner Schwärzel (negende) en Rolf Biland (elfde) nogal tegenvielen. Biland was opnieuw met zijn zelfbouw LCR-Krauser met membraaninlaten verschenen, maar dit keer had hij zijn LCR-Yamaha niet eens meegebracht, zodat de Krauser voor het eerst in een race zou verschijnen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"32'22
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"32'26
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"33'22
4. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO 2"33'40
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 2"33'50
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"33'88
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 2"34'09
8. Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 2"34'24
9. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 2"35'64
10. Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha 2"36'78

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij aanvang van de zijspanrace was het circuit nog hier en daar nat, maar de meeste toppers stonden toch op slicks. Rolf Biland had zijn kansen goed berekend. Hij stond links op de zesde startrij, maar wist dat zijn membraangestuurde Krausermotor sneller zou aanslaan dan de zuigergestuurde Yamaha's. Dat klopte; terwijl de motoren van de voorsten net aansloegen kwam Biland met het zijspanwiel door het gras voorbijstuiven. Toch nam Steve Webster vrijwel meteen de leiding van hem over. Werner Schwärzel had een slechte start en zat in het middenveld, terwijl Egbert Streuer ook de strijd met Biland aanbond. Deze twee wisselden regelmatig van positie, maar Webster reed tamelijk comfortabel op kop. Alain Michel reed op de vierde plaats, maar viel in de vierde ronde uit. In de zesde ronde nam Streuer definitief de tweede plaats van Biland over en ging hij op jacht naar Webster. Die reed zijn snelste ronde, maar in de achtste ronde vloog hij op spectaculaire wijze van de baan. De combinatie kwam bij het uitkomen van de Ramshoek even in het gras, Webster corrigeerde te veel en machine kwam in een sloot terecht. Webster brak hierbij een pols. Streuer kwam zodoende aan de leiding en liep uit tot 16 seconden op Biland. Tegen het einde van de race begon zijn voorsprong echter terug te lopen. De monteurs dachten dat Streuer het gewoon wat rustiger aan deed, maar in werkelijk was hij steeds meer remvermogen aan het verliezen om uiteindelijk alleen nog op de motor af te kunnen remmen. Eerst kwam Biland voorbij en daarna ook Schwärzel, waardoor Streuer opnieuw zijn thuisrace niet won en slechts derde werd. Oorzaak was de montage van verkeerde remblokken, die geheel waren weggesleten, inclusief de remzuigers waardoor de remvloeistof was weggestroomd.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 39"01'47 11 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 39"04'51 9 12
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 39"07'79 2 10
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 39"59'65 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 5
7 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha 10 4
8 Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha 18 3
9 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 8 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha 1
11 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO +1 ronde 4
12 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha +1 ronde 5
13 Vlag van Zwitserland Hans-Rüdi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha Ontsteking 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha Ongeval[11] 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 7

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 39
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha/
LCR-Krauser
38
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 28
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 22
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 20
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 11
7 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 7
8 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha
10 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha

Formule I[bewerken | brontekst bewerken]

De speciale Honda RVF 750 van Patrick Igoa en Joey Dunlop

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Honda Britain trad aan met Joey Dunlop en Roger Marshall, maar Dunlop was de enige die de speciale HRC-Honda RVF 750 tot zijn beschikking had. Marshall reed met een "gewone" Honda VF 750 uit 1984. Hij had ontstekingsproblemen tijdens de training en kwalificeerde zich slechts als zevende. De Nederlandse rijders, die niet aan de eerste race tijdens de TT van Man hadden deelgenomen, deden het goed met Dirk Brand op de tweede startplaats en Henk de Vries op de derde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Rothmans-HRC-Honda-UK 2"23'62
2. Vlag van Nederland Dirk Brand Bakker-Roadrunner-Suzuki 2"25'06
3. Vlag van Nederland Henk de Vries Bakker-Yamaha 2"25'20
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Mitsui-Harris-Yamaha 2"25'94
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Heron-Suzuki 2"25'06
6. Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki 2"26'18
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Rothmans-Honda-UK 2"27'39
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 2"27'85
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Harris-Kawasaki 2"27'90
10. Vlag van Italië Davide Tardozzi Bimota-Ducati 2"28'00

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat de minimale afstand voor de Formula One TT 150 km was, moesten er 25 ronden worden gereden. De bandenkeuze was lastig. Het was bij de start weliswaar droog, maar het had bijna de hele dag geregend en een aantal rijders verwachtte opnieuw regen tijdens de race. Zij kozen voor regenbanden, terwijl anderen voor intermediates kozen. Meteen na de start gingen Joey Dunlop en Roger Marshall er samen vandoor en in de eerste helft van de race wisselden ze regelmatig van positie. Halverwege de wedstrijd ging de Honda van Marshall op drie cilinders lopen. Men probeerde het op te lossen door wat anti-vochtspray te gebruiken, maar dat hielp niet en Marshall stopte in de pit. Dunlop had toen al veertig seconden voorsprong op Mick Grant, maar Dunlop moest een tankstop maken en Grant niet. Bovendien kreeg Dunlop bandenproblemen en dat alles zorgde ervoor dat Grant acht ronden voor het einde nog slechts acht seconden achterstand had. Uiteindelijk sloot Grant aan bij Dunlop, maar hij verloor iets bij het passeren van een achterblijver en Dunlop won met slechts 0,3 seconde voorsprong. Mark Salle deed goede zaken met zijn derde plaats, want omdat hij Tijdens de TT van Man zesde was geworden klom hij naar de tweede plaats in het totaalklassement.

Uitslag Formule I[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Rothmans-HRC-Honda-UK 1:06"36'07 1 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Heron-Suzuki 1:06"36'37 5 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 1:06"56'75 8 10
4 Vlag van Zwitserland Christian Monsch Honda 1:07"17'20 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roland Brown Suzuki 6
6 Vlag van Nederland Dirk Brand Bakker-Roadrunner-Suzuki 2 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Harris-Kawasaki 9 4
8 Vlag van Nederland Henk de Vries Bakker-Yamaha 3 3
9 Vlag van Australië Graeme McGregor Suzuki 12 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy McGladdery Suzuki 1
11 Vlag van Nederland Kees van der Endt Horeon-Kawasaki 11
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Suzuki
13 Vlag van Zwitserland Martin Decker Yamaha
14 Vlag van Duitsland Mario Rubatto Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Nederland Ben van der Maaten Ducati +1 ronde 32
16 Vlag van Duitsland Holger Krause Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Hobson Honda +1 ronde
18 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scoular Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Finland Vesa Kultalahti Honda +1 ronde
20 Vlag van Nieuw-Zeeland Des Barry Manchester-Yamaha +1 ronde
21 Vlag van België Paul Ramon Horeon-Kawasaki +1 ronde 15
22 Vlag van Nederland Bert Philippi Honda +1 ronde 30

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Mitsui-Harris-Yamaha 4
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Val 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Rothmans-Honda-UK Motor 7
Vlag van Italië Davide Tardozzi Bimota-Ducati Motor 10
Vlag van Nederland Gerard Flameling Moriwaki-Kawasaki Schakelpedaal 14
Vlag van Nederland Hans Coster Kawasaki Val 18

Top tien tussenstand Formule I[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Rothmans-HRC-Honda-UK 30
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 15
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Suzuki 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Heron-Suzuki
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sam McClements Yamaha 10
6 Vlag van Duitsland Mario Rubatto Suzuki 8
Vlag van Zwitserland Christian Monsch Honda
8 David Dean Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roland Brown Suzuki
10 Vlag van Nederland Dirk Brand Bakker-Roadrunner-Suzuki 5

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Nummer 57?[bewerken | brontekst bewerken]

Startnummer 57 van de 500cc-klasse stond niet in het programmaboekje, omdat de rijder daarvoor te laat was aangemeld. ELF-Honda-Benelux wilde een derde rijder als ondersteuning voor Didier de Radiguès en Christian Le Liard en dat werd de endurancerijder Pierre-Etienne Samin. Samin, die voor Godier & Genoud met een Kawasaki GPz 900-viertaktmotor reed, had nog nooit op een 500cc-tweetakt gezeten toen hij woensdag aan de trainingen begon. Op donderdag viel hij, waardoor hij een nacht in het ziekenhuis moest blijven en ook vrijdag niet kon trainen. Hij startte vanaf de 21e positie. Erg veel steun hadden zijn collega's niet van hem, want de Radiguès kon hem op de natte baan niet bijhouden en Le Liard haalde de eindstreep niet. Zo debuteerde Samin meteen met 6 punten.

Ángel Nieto, Garelli en Derbi[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat Ángel Nieto nog steeds herstellende was van zijn val tijdens de GP van San Marino van 1984 en ook Maurizio Vitali een blessure had was het Garelli-250cc-team niet in Assen verschenen. Nieto wilde graag zijn fitheid beproeven, maar een start in de 125cc-klasse was door het verbond tussen Garelli en de Italiaanse bond (Federazione Motociclistica Italiana) niet mogelijk. Hij ging daarom in op het verzoek van Derbi om Jorge Martínez en Manuel Herreros in de 80cc-race te ondersteunen.

Manfred Herweh[bewerken | brontekst bewerken]

Manfred Herweh reed zijn eerste race sinds hij tijdens de trainingen van de Spaanse Grand Prix een pols had gebroken. Hij had echter nog veel last en werd slechts 23e. Hij zou zich na afloop van het seizoen pas laten opereren.

Steve Webster/Tony Hewitt[bewerken | brontekst bewerken]

De goede prestaties van Steve Webster en Tony Hewitt waren voor insiders geen verrassing. Ze hadden al in de twee vorige GP's (ook allebei nat) op het podium gestaan, maar ook al op vier Britse circuits de ronderecords gebroken, en dat terwijl hun LCR weliswaar een vrij nieuw Yamaha TZ 500-blok had, maar toch al drie jaar oud was.

Onboard camera[bewerken | brontekst bewerken]

Sky Channel monteerde voor het eerst een videocamera op de motorfiets van Randy Mamola. In deze tijd was Bernie Ecclestone nog bezig met het ontwikkelen van plannen om dergelijke camera's of Formule 1-auto's te monteren. Het kostte Mamola wel 3½ liter brandstof omdat er een kleinere tank gemonteerd moest worden. Dat was de verklaring voor zijn moeizame laatste ronde, want volgens Mamola was de benzine op. Veel strijd was er trouwens niet te zien, want Mamola reed de hele race aan de leiding.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

De crash van Steve Webster en Tony Hewitt

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1985

Vorige race:
TT Assen 1984
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1986