Grand Prix-wegrace van België 1989

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1989
Officiële naam Belgium Motorcycle Grand Prix
Land Vlag van België België
Datum 2 juli 1989
Organisator FIM/Racing Francorchamps Promotion pvba
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Spanje Carlos Cardús
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Ezio Gianola
Snelste ronde Vlag van Nederland Hans Spaan
Eerste Vlag van Nederland Hans Spaan
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Japan Hisashi Unemoto
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltislperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltislperg
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Geral de Haas
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltislperg

De Grand Prix-wegrace van België 1989 was de tiende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1989. De races werden verreden op 2 juli 1989 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De BMB had de organisatie van de Belgische Grand Prix tot 1991 verkocht aan een externe partij: Racing Francorchamps Promotion pvba. Lees: Bernie Ecclestone, die omgerekend ruim 180.000 Euro betaald had voor de rechten op de organisatie en daarmee bijvoorbeeld ook de verkoop van TV-rechten. Op sommige punten was dat gunstig, want voor het eerst keken mensen die zichzelf zo belangrijk vonden dat ze door het rennerskwartier mochten wandelen tegen beveiligers aan die hen de toegang verboden. Het circuit was hier en daar weer verbeterd. Bij Blanchimont, waar in 1988 Martin Wimmer en Loris Reggiani zwaar gevallen waren, bij Le Raidillon en bij La Source waren de uitloopstroken verbreed. Ook de rest van de organisatie ging volgens de Formule 1-methode: een verdubbeling van de toegangsprijzen (25 Euro voor een staanplaats en 50 Euro voor een tribuneplaats, sommige bezoekers meldden zelfs 68 Euro te hebben betaald) en hoge parkeerbedragen. Het publiek was de grote verliezer, want zonder deze verhogingen was de Belgische GP al de duurste geweest. Er waren dan ook niet meer dan 30.000 toeschouwers, ondanks het feit de Didier de Radiguès in de 250cc-race van poleposition zou gaan starten. Een aantal van hen (voornamelijk Nederlanders en Duitsers) miste de races omdat het al op zaterdagavond tot flinke vechtpartijen met de Rijkswacht was gekomen waarbij dertig arrestaties waren verricht.

Men had ook weinig lering getrokken uit de klachten bij de GP van 1988, toen de organisatie niet in staat bleek het programma voor 17.00 uur af te werken en de laatste zijspancombinatie pas om 19.30 finishte. Door de valse start van Didier de Radiguès in de 250cc-klasse en de drie starts in de 500cc-klasse gebeurde nu precies hetzelfde.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-klasse werd in drie manches verreden door de wisselende weersomstandigheden, maar omdat dit niet reglementair was werd de uitslag van de laatste manche 's avonds om half negen (toen er geen enkele coureur meer op het circuit was) geschrapt. De FIM moest deze beslissing echter nog beoordelen, zodat de coureurs voorlopig met halve punten naar huis gingen en het nog niet zeker was of deze GP überhaupt wel zou meetellen.

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Kevin Schwantz was altijd snel in de kwalificatietrainingen en hij reed zijn zevende poleposition van dit seizoen. Wayne Rainey was tweede, maar Mick Doohan was verrassend derde. Opmerkelijk genoeg vond hij dit zeven kilometer lange circuit makkelijker om te leren kennen dan het TT Circuit Assen. Ook John Kocinski was verrassend sterk. Voor het eerst met een 500cc-Yamaha en voor het eerst op Spa-Francorchamps kwalificeerde hij zich voor Freddie Spencer en Wayne Gardner. Die laatste reed echter nog steeds met een niet herstelde beenbreuk. Ron Haslam viel in de training en kon door een handblessure niet in de race starten. Serge Rosset (ROC-Honda) moest de geblesseerde Dominique Sarron missen. Hij benaderde Didier de Radiguès en Jacques Cornu om als vervanger te rijden, zonder succes.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 2"24'65
2. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"25'02
3. Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 2"26'33
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"26'44
5. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 2"26'46
6. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"26'50
7. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 2"26'55
8. Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 2"27'24
9. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 2"27'27
10. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"27'42
Eddie Lawson

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste manche (vijf ronden)[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-race ging onder droge omstandigheden van start met een kopgroep bestaande uit Wayne Rainey, Kevin Schwantz, Eddie Lawson en Christian Sarron. Na twee ronden stopte Wayne Gardner en na vier ronden volgde ook Randy Mamola. Toen begon het te regenen. Schwantz stak zijn arm in de lucht ten teken dat hij de race wilde stilleggen. Rainey ging daarin mee, maar ze werden allebei gepasseerd door Lawson en Sarron die vol doorgingen. Twee kilometer verderop vloog Sarron van zijn machine en nu legde ook Lawson zich bij de feiten neer. De organisatie vlagde de race bij start/finish af.

Tweede manche (drie ronden)[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de herstart stond iedereen weer op slicks, met uitzondering van Randy Mamola en Wayne Gardner, die niet meer mochten starten omdat ze in de eerste manche de vijfde ronde niet hadden voltooid. Na een paar ronden begon het echter weer te regenen en de geschiedenis herhaalde zich: Schwantz, Rainey en Lawson legden de race stil. Mick Doohan had dat niet in de gaten en hij reed de reeds langzamer rijdende John Kocinksky van zijn machine.

Derde manche (negen ronden)[bewerken | brontekst bewerken]

Niemand scheen te weten of er eigenlijk wel een derde maal gestart mocht worden. Daardoor zag men bekvechtende coureurs, teammanagers en functionarissen van de IRTA (vereniging van teams) en de ROPA (vereniging van organisatoren), de wedstrijdleider en functionarissen van de FIM. Misschien was de mededeling van een functionaris van de Rijkswacht wel doorslaggevend: hij kon niet instaan voor de veiligheid als er niet gereden zou worden. Dat was logisch, want bij de duurste Grand Prix van het jaar wilde het publiek wel races zien. Er werd dus voor de derde keer gestart, op regenbanden dit keer, voor een manche over negen ronden. Kevin Schwantz leek op de overwinning af te gaan tot hij in de laatste ronde zijn voorwiel onderuit remde, waardoor Wayne Rainey naar de overwinning reed, voor Lawson, Kocinski, Doohan en Sarron.

Bij de huldiging stonden Rainey, Lawson en Kocinski op het podium en miste men Kevin Schwantz, die immers gevallen was.

De nasleep[bewerken | brontekst bewerken]

's Avonds laat besliste de jury dat de derde manche ongeldig werd verklaard. Men had niet opnieuw mogen starten. De uitslag na twee manches gold, zij het met de toekenning van halve punten. Er volgden vanzelfsprekend protesten, o.a. van Team Roberts, Gauloises-Sonauto en Gallina-HB.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Na twee manches, in totaal acht ronden.)

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 19"46'26 5 10
2 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki +00'92 1 8,5
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha +01'52 2 7,5
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha +11'43 4 6,5
5 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha/Roberts-Lucky Strike-Yamaha[1] +15'22 8 5,5
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +18'87 7 5
7 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha +20'72 6 4,5
8 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda +27'23 3 4
9 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha +27'85 9 3,5
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha +32'84 11 3
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Cabin-HRC-Honda +32'97 13 2,5
12 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +1"25'46 16 2
13 Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda +1"34'46 21 1,5
14 Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda +1"37'06 20 1
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +1"37'59 17 0,5
16 Vlag van Oostenrijk Sepp Doppler Honda +1"39'82 22
17 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda +1"41'36 18
18 Vlag van Italië Marco Papa Greco-Paton +2"03'13 19
19 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann Technotron-Honda +2"14'40 23
20 Vlag van Duitsland Hans Klingebiel Suzuki +2"31'37 26
21 Vlag van Spanje Fernando González De Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda +2"35'99 25
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Phillips Suzuki +3"07'05 24
23 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse +1 ronde 14
24 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +6 ronden 15
25 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda +6 ronden 10
26 Vlag van Tsjechië Pavel Dekanek Wernberger Konservenfabrik-Honda +6 ronden 27

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureurs die al in de eerste manche waren gestopt werden geklasseerd en niet als "DNF" aangegeven, de nrs. 23 t/m 26 in de uitslag.

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki Blessure[2] 12

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [3]
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda Blessure[4]
Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha [5]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [6]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[7]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [6]
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [6]
Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda
Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[8]
Vlag van Duitsland Alois Meyer Rallye Sport-Honda
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha [9]
Vlag van Italië Romolo Balbi Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Librenti-Suzuki
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland
Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [10]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [11]
Vlag van Spanje Juan López Mella Xunta-Honda
Vlag van Italië Alberto Rota Yamaha
Vlag van Zweden Peter Lindén Flygvapnet-Eurovan Germany-Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 150,5
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 137
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 103,5
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 87,5
5 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 85,5
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 85
7 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 60
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 51
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 48
10 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 43

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Didier de Radiguès zette alles op alles om de snelste trainingstijd te rijden. Hij verklaarde dat de machine in Assen al snel was geweest, maar dat hij zelf ziek was. Nu klopte alles en was hij dus de snelste. Hoewel Sito Pons slechts de zevende tijd reed, werden de eerste twee startrijen toch vooral bezet door Honda's. Yamaha kwam er weer niet aan te pas. De snelste Yamaha-coureur was Jean-Philippe Ruggia met de vijfde tijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 2"31'79
2. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 2"31'85
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 2"32'43
4. Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 2"32'43
5. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"32'55
6. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 2"32'65
7. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 2"32'68
8. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 2"32'74
9. Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 2"33'27
10. Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 2"33'0

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De baan was deels nat en deels droog en daarom startten de meeste deelnemers op intermediates, maar Didier de Radiguès koos voor slicks en Jacques Cornu monteerde voor een intermediate en achter een slick. De Radiguès startte al toen het licht nog op rood stond, wat een Belg in België kennelijk ongestraft kon doen, want de Aprilia werd tot woede van veel collega's gewoon terug naar de streep geduwd[12]. De start werd uitgesteld waardoor o.a. Harald Eckl, Adrien Morillas, en Maurizio Vitali de tijd kregen hun banden te wisselen. Er volgde een tweede opwarmronde en de race werd met een ronde ingekort. Na de start nam Jean-Philippe Ruggia de leiding voor Jacques Cornu, Carlos Cardús, Martin Wimmer, Reinhold Roth en Helmut Bradl. In de tweede ronde vielen zowel Ruggia als De Radiguès. Later viel ook Wimmer, waardoor de strijd om de kop ging tussen Cornu, Cardús, Roth en de aangesloten Sito Pons. Twee ronden voor het einde was de baan grotendeels droog en begon Cornu te profiteren van zijn bandenkeuze. Hij nam de leiding en gaf ze niet meer uit handen. Door zijn overwinning nam hij de tweede plaats in het kampioenschap over van Reinhold Roth.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 36"45'58 3 20
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 36"46'16 7 17
3 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 36"48'51 2 15
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 36"55'26 6 13
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 37"11'05 11 11
6 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 37"14'52 4 10
7 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 37"26'63 13 9
8 Vlag van Italië Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax 37"36'65 23 8
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 37"41'95 24 7
10 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Aprilia-Rotax 37"43'46 32 6
11 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda 37"43'93 16 5
12 Vlag van Italië Renzo Colleoni Aprilia-Rotax 37"44'61 21 4
13 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 37"45'06 10 3
14 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 37"48'65 18 2
15 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Rudy Project-Aprilia-Rotax 37"50'86 12 1
16 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha 37"51'18 27
17 Vlag van Duitsland Hans Becker Honda 38"08'91 26
18 Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda 38"09'58 22
19 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-HRC-Honda 38"22'96 20
20 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax 38"27'03 35
21 Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha 38"27'35 36
22 Vlag van Duitsland Bernard Schick Yamaha 38"36'09 29
23 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Yamaha 39"10'89 31
24 Vlag van België Laurent Naveau Yamaha +1 ronde 34

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax Val 1
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax Val 8
Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha Opgave[13] 33
Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha Val 14
Vlag van Verenigde Staten Andrew Leisner Honda 15
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha 28
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 5
Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha 17
Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda Val 9
Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax 30
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 19
Vlag van Ierland Gary Cowan Docshop-Yamaha Val 25

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [14]
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda [15]
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [16]
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [6]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [6]
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda
Vlag van Japan Junya Arai Honda [6]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 181
2 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 120
3 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
116
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 110
5 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 99
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 81
7 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 60
8 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 58
9 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 54
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 44

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Ezio Gianola was de snelste in de trainingen, maar hij was slechts 0,07 seconde sneller dan Hans Spaan en ook de herstellende (sleutelbeenblessure) Jorge Martínez reed zich weer naar de eerste startrij, evenals de leider in het wereldkampioenschap, Àlex Crivillé. Teruo Fukada's beide coureurs Hisashi Unemoto en Koji Takada trainden en raceten altijd in elkaars buurt, maar nu zat er zelfs maar 0,01 seconde verschil tussen hun tijden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 2"43'47
2. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"43'54
3. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"43'56
4. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 2"43'59
5. Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 2"44'38
6. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 2"45'09
7. Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 2"45'12
8. Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"46'06
9. Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 2"46'46
10. Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 2"46'47

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Op de natte baan nam Ezio Gianola de leiding voor Hans Spaan, Hisashi Unemoto en Allan Scott, maar die laatste twee moesten al na enkele ronden afhaken. Spaan wist echter dat zijn Dunlop-regenbanden beter waren dan die van Gianola. Hij nam de leiding over en na zeven ronde gaf Gianola het gevecht op. Hij koos voor een veilige tweede plaats nadat hij WK-leider Àlex Crivillé met een defecte machine langs de kant had zien staan. De uitslag van de race betekende dat Spaan en Gianola gezamenlijk met 98 punten het WK aanvoerden.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 38"38'49 2 20
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 38"50'89 1 17
3 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 39"16'80 9 15
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 39"27'69 8 13
5 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 39"36'41 5 11
6 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 39"40'00 15 10
7 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 39"40'35 6 9
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 39"41'15 11 8
9 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 39"41'51 10 7
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Honda 39"42'10 13 6
11 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Garelli 39"47'59 27 5
12 Vlag van Italië Doriano Romboni Honda 39"48'26 18 4
13 Vlag van Duitsland Dirk Raudies Honda 39"53'41 28 3
14 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 39"53'82 24 2
15 Vlag van Duitsland Hubert Abold Rotax 39"54'65 16 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford 7Up-EMC-Rotax 40"02'60 26
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 40"07'94 29
18 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Marlboro-Honda 40"27'81 22
19 Vlag van Duitsland Peter Öttl Krauser 40"49'94 19
20 Vlag van Italië Gastone Grassetti Aprilia-Rotax 40"50'93 30
21 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda 40"52'04 17
22 Vlag van Zweden Håkan Olsson Rotax 41"11'12 32
23 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 41"11'65 36
24 Vlag van België Serge Julin Honda +1 ronde 23
25 Vlag van Oostenrijk Manfred Fischer Honda +1 ronde 37

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 4
Vlag van Italië Emilio Cuppini Garelli 31
Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 7
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 20
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Aprilia-Rotax 25
Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda 12
Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 33
Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi Opgave[17] 3
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda Versnellingsbak 14

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda Blessure[18] 11

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Masayuki Hirose Honda [6]
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Honda
Vlag van Japan Kenishi Yoshida Honda [6]
Vlag van Japan Masato Shima Honda [6]
Vlag van Japan Yukata Fujiwara Honda [6]
Vlag van Japan Kazuaki Yamashita Honda [6]
Vlag van Japan Shin'ichi Fujiyama Honda [6]
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda
Vlag van Japan Kasuya Yamada Honda [19]
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner Honda
Vlag van Australië Ian Saunders Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Jeandat Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Honda
Vlag van Italië Gabriele Debbia Aprilia-Rotax
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 98
Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 92
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 90
5 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 72
6 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 70
7 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 57
8 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 54
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 46
10 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 37

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de zijspannen waren Steve Webster/Tony Hewitt de snelsten voor Rolf Biland/ Kurt Waltisperg. Egbert Streuer en Geral de Haas waren derde, maar zij hadden de trainingen vooral gebruikt door twee LCR-combinaties te testen: één met de gebruikelijke Yamaha-motor en één met wat Streuer de Honda-motor noemde, maar die mogelijk alleen was opgebouwd met Honda-zuigers, cilinders en krukas, met een boring/slagverhouding van 54 x 54,5 mm. Zijn nieuwe motor met brandstofinjectie was nog steeds niet klaar.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 2"35'25
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 2"35'56
3. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"36'08
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"36'52
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 2"36'95
6. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"38'30
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha 2"38'53
8. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 2"38'89
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 2"39'57
10. Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 2"39'60

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Toen de zijspanrace eindelijk van start ging regende het, er hingen mistflarden over de baan en de duisternis begon al in te vallen. Egbert Streuer en Geral de Haas hadden de beste start en dat was belangrijk, want door de enorme spray was het nauwelijk mogelijk te volgen, laat staan te passeren. Steve Webster kon het ook niet volgen. Na vier ronden had hij al vijf seconden achterstand en dat was bij de finish opgelopen tot achttien seconden.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 34'52"03 3 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser +18"45 1 17
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser +19"44 2 15
4 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM +36"41 8 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha +57"24 9 11
6 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser +1'04"36 13 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 9
8 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 4 8
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 5 7
10 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 10 6
11 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Phillip Coombes Windle-Yamaha 14 5
12 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-JPX 11 4
13 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Beijeman-LCR-Krauser 12 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Howles Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Pointer LCR-Krauser 2
15 Vlag van Zweden Billy Gällros Vlag van Zweden Håkan Olsson Yamaha 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Hardwick Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parker of
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Irlam
LCR-Yamaha
17 Vlag van Duitsland Ralph Bohnhorst Vlag van Duitsland Thomas Böttcher LCR-Schuberth
18 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Adolf Hänni Sigwa-Yamaha

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Hopkinson LCR-Krauser 15
Vlag van Nederland Jos van Stekelenburg Vlag van Nederland Rini Betgens LCR-Yamaha 28

Niet gefinished/niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Laurent Magnenat LCR-Krauser
Vlag van Zwitserland Tony Wyssen Vlag van Zwitserland Kilian Wyssen LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk David Smith Windle-ADM
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Campbell LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Judd Drew Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Houghton LCR-JPX
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Krauser

niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha Blessure van Alfred

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 78
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders en
Vlag van Nederland Geral de Haas
Lucky Strike-LCR-Yamaha 71
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 53
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 50
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 47
6 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 42
7 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 40
8 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-Yamaha/
BP-SMS-Yamaha
32
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 29
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 27

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Bernie Ecclestone[bewerken | brontekst bewerken]

Dat Bernie Ecclestone de scepter in Francorchamps zwaaide merkten de meeste toeschouwers pas aan de kassa, toen ze geconfronteerd werden met entreegelden die twee keer zo hoog waren als bij de TT van Assen. Ecclestone verklaarde in een interview dat hij de FIM te democratisch vond (lees: de coureurs hadden te veel macht). Bovendien vond hij publiek maar lastig. TV-camera's genereerden veel geld en hij had er geen omkijken naar, terwijl publiek veel organisatie vergde. Vandaar ook dat hij met de hoge entreegelden twee vliegen in één klap sloeg: publiek dat geld wilde uitgeven bracht geld op en publiek dat dat niet wilde bleef weg. Het lukte goed: in 1990 trok de TT van Assen 140.000 toeschouwers en de Belgische Grand Prix slechts 10.000.

Wayne Gardner[bewerken | brontekst bewerken]

Wayne Gardner mocht van dokter Costa vanaf de TT van Assen weer rijden, maar hij gaf al na de trainingen aan dat hij niets zou riskeren en bij een nat circuit niet zou rijden. In Spa-Francorchamps zag hij de bui letterlijk hangen, want hij stopte al twee ronden voordat het echt begon te regenen.

Vorige race:
TT Assen 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1989

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1988
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1990