Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1986
Officiële naam Grand Prix de France Moto
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 20 juli 1986
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Wayne Gardner
Tweede Vlag van België Didier de Radiguès
Derde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Luca Cadalora
Tweede Vlag van Italië Fausto Gresini
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1986 was de achtste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1986. De races werden verreden op 20 juli 1986 op het Circuit Paul Ricard nabij Le Castellet, Frankrijk.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat de regen in België enkele verrassende winnaars had opgeleverd, was alles in Frankrijk, met zonnig weer en 30 °C weer "normaal". 50.000 toeschouwers zagen Eddie Lawson, Carlos Lavado, Luca Cadalora en Egbert Streuer/Bernard Schnieders hun races winnen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Raymond Roche had met de voor hem nieuwe Honda NSR 500 graag wat extra training gehad op het Circuit Paul Ricard, maar door de voorbereidingen voor de Formule 1-race was dat niet mogelijk geweest. Dankzij zijn circuitkennis wist hij de machine toch goed af te stellen en hij realiseerde de vierde tijd. Daarmee stonden er twee Fransen op de eerste startrij, want Christian Sarron stond op de tweede plaats achter Eddie Lawson. Sarron had dat gedaan met slechts één snelle ronde, omdat hij twee motorblokken had opgeblazen. Roche was de snelste Honda-coureur, want Wayne Gardner had wel afstellingsmoeilijkheden en reed slechts de zevende tijd. Hij concludeerde dat zijn beste motorblok niet in het beste frame zat en dat er zaterdagnacht nog het een en ander omgebouwd moest worden. Lawson had zijn eigen problemen tijdens de training gehad. In een race in Laguna Seca had hij een sleutelbeen aan een kant gescheurd en aan de andere kant gekneusd, zodat hij met veel pijn reed. Tot overmaat van ramp was hij ook in gevecht geraakt met enkele marshals die weigerden hem - zonder het juiste pasje - met een scooter en zijn vriendin achterop de baan te laten verkennen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 2"00'74
2. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"00'96
3. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 2"01'43
4. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-HRC-Honda 2"01'60
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 2"01'64
6. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 2"01'67
7. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"01'84
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 2"03'65
9. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 2"04'05
10. Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki 2"05'26

De race[bewerken | brontekst bewerken]

2½ uur moest het publiek zichzelf vermaken tussen de zijspanrace en de 500cc-race, maar men kon dat doen door de Alpenetappe Gap-Serre Chevalier van de Tour de France te volgen. Na de opwarmronde bleek de koppeling van Randy Mamola niet goed te functioneren en snel werden er nieuwe koppelingsplaten gehaald. Het vervangen kostte slechts enkele minuten, maar met twee Fransen op de eerste startrij was de organisatie niet van plan Mamola die tijd ook te gunnen, zelfs niet na een pauze van 2½ uur. Enkele seconden voor de Yamaha gerepareerd was werd er gestart, met Mamola als laatste, maar Christian Sarron kreeg zijn machine bijna niet aan de praat en zat vlak voor hem. Aan de kop van het veld reed snelle starter Ron Haslam, maar hij werd al snel gepasseerd door Raymond Roche, Wayne Gardner en Eddie Lawson. In de tweede ronde had Lawson de leiding al overgenomen en Roche, die hem probeerde te volgen, kwam ten val. Gardner ging samen met Rob McElnea achter Lawson aan, maar had problemen met de bokkige Honda NSR 500. Zijn achterband versleet erg hard en hij viel terug naar de vijfde plaats. Intussen was een ontketende en woedende Mamola aan zijn inhaalrace begonnen, maar ook Christian Sarron kwam naar voren. Nadat McElnea een fout maakte kwam Mike Baldwin op de tweede plaats terecht, maar hij legde het af tegen Mamola, die tweede werd, en Sarron, die als derde eindigde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 42"57'01 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 43"09'36 3 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 43"11'47 2 10
4 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 43"11'83 6 8
5 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 43"19'27 7 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 43"23'18 5 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 44"02'04 8 4
8 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 44"23'08 9 3
9 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki 44"38'19 10 2
10 Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 44"49'96 11 1
11 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki 44"54'03 13
12 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda 45"00'66 21
13 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 45"01'71 19
14 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda +1 ronde 17
15 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Honda +1 ronde 12
16 Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda +1 ronde 20
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda +1 ronde 26
18 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda +1 ronde 22
19 Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda +1 ronde 28
20 Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva +2 ronden 15

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Lothar Spiegler Suzuki 29
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-HRC-Honda Opgave[1] 4
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda 24
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda 18
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 16
Vlag van Spanje José Parra Honda 31
Vlag van Frankrijk Philippe Robinet Honda 30
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 25

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda Blessure[2] 27
Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki 23
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda-Deutschland Blessure[3] 14

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Blessure
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki Blessure[4]
Vlag van Japan Shungi Yatsushiro Moriwaki-HRC-Honda Blessure[5]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 99
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 86
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 78
4 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 60
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 53
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 44
7 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 21
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda /
Rothmans-Katayama-HRC-Honda
18
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 12
10 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 11

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de 500cc-klasse bereikten in de 250cc-klasse twee Fransen de eerste startrij: Dominique Sarron (derde) en Jean-François Baldé (vierde). Ook Jean-Louis Guignabodet deed het met zijn MIG-Rotax opmerkelijk goed door als achtste te trainen, terwijl Honda's topcoureur Toni Mang slechts de tiende tijd reed. Yamaha was heer en meester met Martin Wimmer op poleposition en Carlos Lavado op de tweede startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 2"06'58
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"06'67
3. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 2"07'29
4. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 2"07'64
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"08'13
6. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 2"08'17
7. Vlag van Italië Stefano Caracchi Aprilia-Rotax 2"08'31
8. Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 2"08'56
9. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 2"08'58
10. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 2"08'60

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Net als eerder Randy Mamola kwam Carlos Lavado uit de opwarmronde terug met een probleem, in dit geval een lekkend koelsysteem. De machine kon op tijd voor de start worden gerepareerd, maar Lavado startte minder goed dan Sito Pons en Dominique Sarron, die ervandoor gingen terwijl ze werden achtervolgd door Jacques Cornu, Jean-François Baldé, Toni Mang, Pierre Bolle, Fausto Ricci, Niall Mackenzie, Virginio Ferrari en daarachter pas Lavado en Martin Wimmer. Lavado werkte zich naar voren, maar maakte een fout en viel weer terug naar de elfde plaats. Sarron en Pons wisten intussen een voorsprong op te bouwen, maar Lavado kwam er toch nog bij, vooral door zijn stuurmanskunsten, want de Honda's waren sneller dan zijn Yamaha. Zelfs de Parisienne van Bolle liep harder. Hoe dicht het veld bij elkaar lag bleek uit het verschil op de finish: Tadahiko Taira werd tiende met slechts 36 seconden achterstand op Lavado.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 38"35'62 2 15
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 38"37'45 5 12
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 38"40'65 3 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 38"45'88 4 8
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 38"46'55 10 6
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 38"47'01 1 5
7 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 38"47'56 13 4
8 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 39"06'06 14 3
9 Vlag van Italië Virginio Ferrari Total-Katayama-HRC-Honda 39"06'30 23 2
10 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 39"11'34 6 1
11 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 39"16'95 9
12 Vlag van Italië Stefano Caracchi Aprilia-Rotax 39"17'92 7
13 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 39"18'36 18
14 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax 39"19'07 30
15 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda 39"19'29 19
16 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 39"20'38 33
17 Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda 39"30'88 36
18 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 39"31'35 15
19 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 39"31'65 21
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 39"34'61 11
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 39"35'16 12
22 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 39"46'49 29
23 Vlag van Italië Alberto Rota Honda 39"47'82 27
24 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 40"03'33 16
25 Vlag van Duitsland Konrad Hefele Honda 40"08'38 34
26 Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha +1 ronde[6] 25
27 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda +1 ronde[7] 24
28 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda +1 ronde 20

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 8
Vlag van Frankrijk Etienne Quartararo Honda 17
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax Vastloper 22
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot JJ Cobas 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noël EMC-Rotax 28
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha 35
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax 31
Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax Val 32

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 87
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 74
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 57
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda 53
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 49
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 41
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 28
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 27
9 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 24
10 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 19

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 2"14'67
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"16'01
3. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"15'23
4. Vlag van Zwitserland August Auinger Bartol-LCR-MBA 2"15'51
5. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 2"15'51
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"16'77
7. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 2"16'80
8. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 2"17'25
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 2"17'51
10. Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 2"17'83

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start van de 125cc-race namen de Garelli-rijders Luca Cadalora en Fausto Gresini samen de leiding, maar ze werden meteen gevolgd door August Auinger, Ezio Gianola, Lucio Pietroniro, Pier Paolo Bianchi, Bruno Kneubühler en Jussi Hautaniemi. Gianola viel al in de tweede ronde terug met een slecht lopende motor. Cadalora en Gresini probeerden er samen vandoor te gaan, maar konden Auinger en Kneubühler niet afschudden. Auinger prikte zijn machine af en toe tussen beide Italianen, maar op de streep reed er steeds een Garelli voorop. Pas in de laatste twee ronden moesten Auinger en Kneubühler iets afhaken, wat tenietgedaan werd toen de koplopers achterblijver Esa Kytölä moesten passeren. Cadalora kon zonder problemen voorbij, maar Gresini werd even opgehouden. Hij werd nog wel tweede, maar Auinger zat weer vlak achter hem.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 36"08'81 1 15
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 36"09'81 2 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 36"10'24 4 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 36"10'84 3 8
5 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 36"38'69 5 6
6 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 36"42'52 9 5
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 36"45'12 6 4
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 36"57'50 11 3
9 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 36"58'70 17 2
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 36"59'01 8 1
11 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 37"05'66 12
12 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 37"05'67 13
13 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 37"41'87 19
14 Vlag van Frankrijk Patrick Daudier PMDF 37"50'15 16
15 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 37"50'16 32
16 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA 37"54'96 18
17 Vlag van Spanje Manuel Hernandez MBA 37"56'48 29
18 Vlag van België Eric Gijsel MBA 38"07'54 36
19 Vlag van Nederland Jan Eggens LCR-EGA 38"08'24 30
20 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 38"16'11 28
21 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 38"35'53 27
22 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA +1 ronde 34
23 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +2 ronden 23

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA Ontsteking 7
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA Val 10
Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 14
Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 15
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 20
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 21
Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 22
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 24
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 31
Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA 33
Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 35

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 76
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 74
3 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 47
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 32
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 26
7 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 25
8 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 21
9 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 20
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 18

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw haalden Egbert Streuer en Bernard Schnieders niet alles uit de kast om een snelle trainingstijd te zetten. Ze werden achter Alain Michel en Jean-Marc Fresc tweede en stonden daarmee toch op de eerste startrij. Michel en Rolf Biland bliezen tijdens de trainingen een motor op, maar Biland stond desondanks op de derde startplaats naast de broers Markus en Urs Egloff. Bernard Schnieders voorspelde het verloop van de race: ze zouden Michel/Fresc op kop laten rijden tot de laatste ronde en hen dan aan het einde van Mistral Straight passeren.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"07'64
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"08'10
3. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"08'99
4. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 2"09'13
5. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"09'52
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"10'48
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 2"11'90
8. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 2"12'03
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 2"12'25
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 2"12'80

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland had de beste start in de zijspanrace, maar zijn rol was al na een halve ronde uitgespeeld door een gebroken zuigerveer. Egbert Streuer en Bernard Schnieders kwamen na de eerste ronde als leiders door, gevolgd door Steve Webster/Tony Hewitt, Alain Michel/Jean-Michel Fresc en Theo van Kempen/Geral de Haas. Dat was echter niet de geplande strategie van Streuer en even later reed hij op de derde plaats achter Michel en Webster. Die laatste kon het tempo echter niet volgen en haakte af. Zo bleef Michel zeven ronden lang voor Streuer rijden, daarna nam Streuer twee ronden lang de leiding. In de voorlaatste ronde wist Michel nog een aanval van Streuer af te slaan, maar in de laatste ronde deden de Nederlanders precies wat Bernard Schnieders al op zaterdag voorspeld had: Streuer remde Michel aan het einde van de Mistral Straight uit en won.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 36"40'76 2 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 36"41'16 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 37"01'57 6 10
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 37"19'03 5 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 37"24'37 7 6
6 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 37"33'89 4 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 37"40'25 9 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 37"45'33 10 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 37"47'21 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Kerry Chapman LCR-Yamaha 37"57'61 1
11 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 12
12 Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Verenigd Koninkrijk David Elliott LCR-Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha
14 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Frédéric Meunier Seymaz-Yamaha
15 Vlag van Frankrijk Pascal Laratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha
16 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha
17 Vlag van Italië Amedeo Zini Onbekend Onbekend
18 Vlag van Duitsland Albert Weber Vlag van Duitsland Harald Scheidawind LCR-Yamaha
19 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Claude Debroux Seymaz-Yamaha
19 Vlag van Frankrijk Henri Golemba Vlag van Frankrijk Alain-Robert Barillon Onbekend +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser Gebroken zuigerveer 3
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 8

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 54
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 49
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 45
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vince Biggs
Windle-Yamaha 30
5 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 27
6 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg en
Vlag van Zwitserland Adolf Hänni
LCR-Yamaha 22
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 21
8 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 20
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 16
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha /
Camel-Busch-Yamaha
10

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Vredespijp[bewerken | brontekst bewerken]

Verschillende coureurs leken de vrede getekend te hebben in Frankrijk. August Auinger had in België nog protest aangetekend tegen het gevaarlijke rijden van Luca Cadalora en Fausto Gresini, maar verklaarde na deze race nadrukkelijk dat er eerlijk gereden was. Egbert Streuer had in het verleden nogal eens kritiek op de rijstijl van Alain Michel, maar vond dat die dit keer zeer sportief gereden had. Na de race namen ze enkele stokbroden mee en gingen ze samen aan de vijver op het circuit vissen.

Tijdschema[bewerken | brontekst bewerken]

Kort voor de Franse GP veranderde de organisatie het tijdschema, waardoor de 125cc-klasse niet op zaterdag maar evenals de andere klassen op zondag zou rijden. Men laste echter tussen de zijspanrace en de 500cc-race een pauze van 2½ uur in. Dat leek een vreemd idee, maar niet voor de Fransen die de Tour de France wilden volgen.

Freddie Spencer en Raymond Roche[bewerken | brontekst bewerken]

Freddie Spencer was wel in Frankrijk aanwezig, maar slechts als toeschouwer. Voor HRC had hij slecht nieuws, want het herstel van zijn operatie aan een peesschedeontsteking verliep langzamer dan gedacht en hij vreesde op zijn vroegst bij de GP van San Marino weer te kunnen rijden. Voor Raymond Roche was dat goed nieuws, want hij had aanvankelijk voor twee races de Honda NSR 500's van Spencer gekregen, maar mocht het seizoen er nu misschien wel mee afmaken. Dan moest hij er in Silverstone wel op blijven zitten, want hij was in zijn enige twee races met de NSR gevallen.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1987