Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1984
Officiële naam Grand Prix de France Moto
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 11 juni 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Derde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1984 was zesde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1984. De races waren gepland op 10 juni 1984, maar werden verreden op maandag 11 juni op het Circuit Paul Ricard nabij Le Castellet, Frankrijk. De reden van het verplaatsen van de datum was het feit dat op 10 juni de finale van Roland Garros zou worden gespeeld en de FIM noch de organisatoren konden terugvallen op een organisatie die de televisierechten beheerde, zoals bij de Formule 1, waar de Formula One Constructors Association onder leiding van Bernie Ecclestone deze taak op zich had genomen. Nu kwamen de uitzendrechten bij FR3 terecht. Dat leverde weer problemen op met Eurovisie, waardoor buitenlandse zenders niet eens het minimum van drie minuten zouden mogen uitzenden.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks het uitstel van een dag kon er in Frankrijk al vanaf dinsdag getraind worden, waardoor de coureurs bijna een week hadden om zich voor te bereiden. Pas in het weekend werden de tijden geregistreerd en toen werd er ook pas echt gas gegeven. Dat leverde een klein aantal valpartijen op waarvan Takazumi Katayama en Franco Uncini de belangrijkste slachtoffers waren.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Eddie Lawson merkte al in de opwarmronde dat zijn Yamaha te rijk stond afgesteld waardoor hij af en toe onregelmatig liep. Hij kon dan ook geen weerstand bieden aan Freddie Spencer, die in de derde ronde de leiding nam en ze niet meer afstond. Lawson kon dankzij de slipstream van Randy Mamola toch redelijk volgen, hoewel zijn machine af en toe op drie cilinders liep. Hij wist toch nog tweede te worden voor Mamola en Ron Haslam. Raymond Roche, die het in de kwalificatie zo goed had gedaan, werd in de vijfde ronde uitgeschakeld door een defecte powervalve.

De training
HRC probeerde de kansen van Freddie Spencer te vergroten door ook Randy Mamola met een viercilinder Honda NSR 500 te laten trainen. Mamola zette een tijd met de driecilinder Honda NS 500 en kon die met de viercilinder niet verbeteren. Cagiva gaf Hervé Moineau naast Marco Lucchinelli een machine en Moineau was liefst vier seconden sneller. Gallina kwam met een nieuwe stroomlijnkuip voor de Suzuki, maar Franco Uncini kwalificeerde zich slechts als twaalfde en viel daarna waardoor hij niet kon starten. Dat overkwam ook Takazumi Katayama, die zijn onderrug blesseerde nadat hij acht maanden gerevalideerd had. Raymond Roche presteerde weer uitstekend: met zijn privé-Honda RS 500 R plaatste hij zich voor de fabrieksrijders Randy Mamola en Ron Haslam.
1. Freddie Spencer HRC-Honda 2"01'41
2. Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"02'03
3. Raymond Roche Honda 2"03'06
4. Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 2"03'34
5. Randy Mamola HRC-Honda 2"03'39
6. Ron Haslam HRC-Honda 2"04'34
7. Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 2"04'87
8. Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 2"05'26
9. Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 2"05'37
10. Rob McElnea Heron-Suzuki 2"05'60

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 43.31.92 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 43.37.71 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 43.38.15 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 44.21.42 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 44.42.96 11 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 44.43.47 7 5
7 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 44.45.16 18 4
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 45.23.46 23 3
9 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 45.33.04 9 2
10 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 45.41.86 15 1
11 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Suzuki 45.46.42 21
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 45.53.62 19
13 Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda +1 ronde 26
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda +1 ronde 17
15 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda +1 ronde 25
16 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki +1 ronde 29
17 Vlag van Frankrijk Maurice Coq Suzuki +1 ronde 31
18 Vlag van Italië Claude Arciero Honda +1 ronde 32
19 Vlag van Italië Attilio Riondato Suzuki +1 ronde 27
20 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha +1 ronde 35
21 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki +1 ronde 22
22 Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha +1 ronde 4
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Irwin Suzuki +2 ronden 34

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Eric Saul Paton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki Inlaatschijf 24
Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki 20
Vlag van Italië Paolo Ferretti Suzuki 33
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki Val[1] 10
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki Val[1] 8
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda Powervalve 3
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki 37
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva 14
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Brett Hudson Suzuki 36
Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 38
Vlag van Frankrijk Franck Gross Honda 16
Vlag van Denemarken Börge Nielsen Suzuki 39

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[2] 13
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Blessure[3] 12
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda Blessure 30
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 28
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda Blessure[4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 81
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 57
3 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda		 43
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 42
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 37
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 22
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 19
8 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 13
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 12
10 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 11

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvankelijk ontstond er in de 250cc-race een kopgroep met Thierry Espié, Manfred Herweh, Toni Mang, Carlos Cardús en Christian Sarron, maar omdat er - vooral op de bijna 2 km lange "Ligne droit du Mistral" - flink geslipstreamed kon worden vonden nog zes rijders onder aanvoering van Carlos Lavado aansluiting. De posities wisselden voortdurend en opnieuw was de 250cc-race de spannendste van de dag. Uiteindelijk klaarde Mang het karwei en voor het eerst sinds september 1982 won hij weer een race. Lavado werd tweede en Herweh derde.

De training
Zoals gebruikelijk was het weer erg druk in de training in Frankrijk: 58 250cc-rijders vochten om 36 startplaatsen. Dat leverde altijd wel wat problemen op voor snelle rijders die door de langzamere deelnemers gehinderd werden, maar op een breed en snel circuit als Paul Ricard zou dat eigenlijk mee moeten vallen. Desondanks misten Iván Palazzese, Teruo Fukuda, Siegfried Minich, Loris Reggiani, Maurizio Vitali en Stéphane Mertens de boot.
1. Christian Sarron Sonauto-Yamaha 2"08'56
2. Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 2"09'29
3. Jean-François Baldé Pernod 2"09'37
4. Martin Wimmer Yamaha 2"09'57
5. Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 2"09'65
6. Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 2"09'70
7. Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"09'91
8. Toni Mang HB-Yamaha 2"10'03
9. Guy Bertin MBA 2"10'06
10. Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 2"10'06

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 39.18.61 8 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 39.18.96 7 12
3 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 39.19.24 2 10
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 39.19.82 11 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 39.20.03 1 6
6 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 39.23.67 6 5
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 39.25.09 10 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha 39.25.68 17 3
9 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 39.39.76 4 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha 39.43.46 26 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha 39.47.29 22
12 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 39.49.97 21
13 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha 39.50.18 15
14 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 39.53.67 3
15 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 39.59.40 28
16 Vlag van Frankrijk Antoine Longo Ducombs 39.59.86 31
17 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 40.00.07 20
18 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 40.00.26 25
19 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha 40.00.74 24
20 Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax 40.00.93 14
21 Vlag van Duitsland Herbert Besendörfer Yamaha 40.01.09 23
22 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 40.43.09 33
23 Vlag van Frankrijk Jacky Onda Yamaha 40.55.48 30
24 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha 40.55.70 18
25 Vlag van Zwitserland Patrick Schmalz Yamaha 41.02.01 34

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha
Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
Vlag van Italië Loris Reggiani Kawasaki
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA Versnellingsbak 9
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 13
Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha Vastloper 5
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod 27
Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 12
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Yamaha 32
Vlag van België Richard Hubin Yamaha 16
Vlag van Frankrijk Gabriel Gabria Yamaha 35
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha 29
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 36

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 60
2 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 46
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 36
4 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 35
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 30
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax
7 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 21
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 16
9 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 15
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk maakten drie Garelli-coureurs zich los uit een kopgroep van negen man: Ángel Nieto, Eugenio Lazzarini en Fausto Gresini. August Auinger bleef echter bij hen en nam een paar maal de leiding. Uiteindelijk besliste Nieto de race. Hij sleepte zijn stalgenoten naar voren, maar Gresini moest afhaken. Nieto finishte vlak voor Lazzarini, terwijl Auinger derde werd. Henk van Kessel kreeg nog net een punt toen Ezio Gianola een fout maakte en viel. Gianola kon zijn machine nog oprapen en achter Van Kessel elfde worden.

De training
Fausto Gresini kreeg een 125cc-Garelli, waarmee hij zich als vijfde kwalificeerde. Zijn stalgenoot Eugenio Lazzarini trainde als snelste, terwijl Ángel Nieto zoals gewoonlijk niet al te veel werk maakte van de kwalificatie.
1. Eugenio Lazzarini Garelli 2"15'18
2. August Auinger Bartol-MBA 2"16'24
3. Ezio Gianola MBA 2"18'00
4. Jean-Claude Selini MBA 2"18'09
5. Fausto Gresini Garelli 2"18'10
6. Hans Müller MBA 2"18'15
7. Maurizio Vitali MBA 2"18'15
8. Ángel Nieto Garelli 2"18'62
9. Bruno Kneubühler MBA 2"19'05
10. Lucio Pietroniro MBA 2"19'25

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 36.37.27 8 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 36.37.50 1 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 36.37.90 2 10
4 Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli 36.51.26 5 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 37.00.26 9 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 37.00.88 6 5
7 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 37.06.00 7 4
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 37.15.41 15 3
9 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 37.17.47 10 2
10 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 37.25.67 13 1
11 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 37.41.62 3
12 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 37.46.85 12
13 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 37.47.17 22
14 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 37.49.34 11
15 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 37.49.53 19
16 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 38.05.89 24
17 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 38.18.63 27
18 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 38.37.06 34
19 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 38.53.48 33
20 Vlag van Zwitserland Jacques Grandjean MBA 38.53.87 29
21 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 30
22 Vlag van Denemarken Henrik Rasmussen MBA +1 ronde 28
23 Vlag van Zwitserland Beat Sidler MBA +1 ronde 32
24 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA +1 ronde 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 20
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 16
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 4
Vlag van België Olivier Liegeois MBA 21
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 14
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 25
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 26
Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel 17
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA
Vlag van Italië Massimo de Lorenzi LGM 36
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax 18
Vlag van Italië Fabio Meozzi MBA niet gestart[5] 31
Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 23

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 60
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 44
3 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 18
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 17
5 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 16
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
Vlag van Italië Fausto Gresini MBA/Garelli
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA
9 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 15
10 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 13

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na twee keer uitvallen had Rolf Biland wat goed te maken en dat deed hij ook. Hij startte als snelste en liep meteen weg. Hij won zonder problemen, met bijna een halve minuut voorsprong op Alain Michel. Die had de hele race een mooi gevecht geleverd met Egbert Streuer en Werner Schwärzel. In de laatste ronde kon hij een achterblijver nog net voorbij, wat zijn concurrenten niet lukte. Streuer, wiens motor niet optimaal liep, wist vlak voor de streep Schwärzel nog in te halen en werd derde. Dat was belangrijk, want Schwärzel was zijn belangrijkste concurrent in het wereldkampioenschap.

De training
Rolf Biland had de afgelopen weken hard gewerkt om zijn machine sneller maar vooral betrouwbaar te maken en dat leverde hem de eerste startplaats op. De snelheidsverschillen tussen de top twee en de rest leken ook steeds groter te worden. Alain Michel (derde) kwam twee seconden tekort op Biland, maar vanaf de vijfde startplaats waren het al meer dan vier seconden.
1. Rolf Biland/Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 2"07'66
2. Egbert Streuer/Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"08'18
3. Alain Michel/Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"09'35
4. Werner Schwärzel/Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 2"09'65
5. Derek Bayley/Brian Nixon LCR-Yamaha 2"11'51
6. Markus Egloff/Urs Egloff LCR-Yamaha 2"12'53
7. Hans Hügli/Andreas Schütz LCR-Yamaha 2"12'71
8. Derek Jones/Brian Ayres LCR-Yamaha 2"12'92
9. Alfred Zurbrügg/Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"13'35
10. Steve Webster/Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"13'87

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 36"31'92 1 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 36"57'54 3 12
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 36"58'48 2 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 8 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 5 5
7 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 14 4
8 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch-Yamaha 3
9 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1
14 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland William van Dis LCR-Yamaha 12
16 Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Dick van 't Klooster LCR-Yamaha 16

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 40
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 32
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 28
4 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 17
5 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 15
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 12
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 10
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 7
10 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland William van Dis LCR-Yamaha 6

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

De kanslozen[bewerken | brontekst bewerken]

Cagiva probeerde al jaren een succesvolle 500cc-racer te bouwen, maar Marco Lucchinelli - toch recent nog wereldkampioen - kon er niet mee overweg en het team had zelfs de Duitse GP overgeslagen omdat het frame niet zou voldoen. Nu trainde Hervé Moineau echter vier seconden sneller dan Lucchinelli, die uiteindelijk teleurgesteld afdroop en niet startte. Een ander merk dat een plotselinge terugkeer beleefde was Paton, maar rijder Eric Saul wist zich niet te kwalificeren voor de race.

Circuitkennis[bewerken | brontekst bewerken]

Henk van der Mark had de SNRT-Honda van de verongelukte Jack Middelburg bemachtigd, maar was van oorsprong endurancecoureur. Hij had dan ook een enorme kennis van het Circuit Paul Ricard, want daar had hij al drie keer de Bol d'Or gereden. Hij schatte dat hij al meer dan duizend ronden (6.100 km) op Paul Ricard gereden had.

Griep[bewerken | brontekst bewerken]

Meteen nadat hij in de 125cc-race als vijfde was geëindigd verdween Bruno Kneubühler in zijn caravan omdat hij getroffen was door een zware griep.

Hulp van bovenaf, deel 2[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de GP van Spanje had Kenny Roberts zijn protegees Alan Carter en Wayne Rainey al geholpen met het aanpassen van hun zithouding en hun rijstijl, maar dit keer ging hij nog verder. Hij trok een motorpak aan om de machines te testen en reed uiteindelijk voorop om zijn pupillen de ideale lijn te tonen. Maar hij moest het wel wat rustig aan doen, want ze konden de oude meester niet volgen. Om Kenny's advies werd de vering van de machines aangepast.


Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1984 		FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1983 		Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Frankrijk_1984&oldid=63390276"