Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1982
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 2 mei 1982
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
Snelste ronde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Eerste Vlag van Italië Franco Uncini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
350 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Frankrijk Eric Saul
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Hans Müller
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Oostenrijk August Auinger
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1982 was de tweede Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1982. De races werden verreden op 2 mei 1982 op de Salzburgring nabij Salzburg

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Doordat de Oostenrijkse GP altijd eind april georganiseerd werd, was er al jarenlang "sneeuwgarantie". In 1979 kon er nauwelijks getraind worden door het slechte weer, in 1980 werd de hele race afgeblazen en stonden de teams ingesneeuwd in het rennerskwartier en in 1982 sneeuwde het opnieuw tijdens de trainingen. De Japanse fabrieken stelden voor om de GP opnieuw af te blazen, maar lieten het uiteindelijk aan hun coureurs over of ze wilden rijden of niet. Die fabrieksrijders hadden al een enorm voordeel, want in de weken voor de GP hadden de fabrieken het circuit voor privétrainingen afgehuurd. Privérijders waren daarbij weggestuurd en hadden nog helemaal niet kunnen trainen. Uiteindelijk werd er één training op een verraderlijk en gedeeltelijk droog circuit gereden. Uiteindelijk werden er vier ingekorte races gereden, voor slechts 40.000 toeschouwers.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Oostenrijk was de 500cc-race enorm spannend omdat er acht rijders in de kopgroep zaten. Barry Sheene (Yamaha) leidde de race zeven ronden lang, gevolgd door Kenny Roberts met de nieuwe Yamaha OW 61 W4, Graeme Crosby, Boet van Dulmen, Freddie Spencer, Gustav Reiner en Marco Lucchinelli. Randy Mamola, Jack Middelburg en Takazumi Katayama hadden een slechte start, net als Franco Uncini en Loris Reggiani. Die laatste twee wisten echter gebruik te maken van het gevecht aan de leiding, dat nu eenmaal tijd kostte, en kwamen bij de kopgroep. Roberts nam de leiding over toen de Yamaha van Sheene op drie cilinders ging lopen. Vanaf dat moment ontstond een gevecht tussen acht man, want Sheene's Yamaha pakte weer op. Uncini en Lucchinelli namen de leiding van Roberts over, die ook gepasseerd werd door Spencer, die later uitviel door een vastloper. In de laatste ronde probeerde Lucchinelli Uncini uit te remmen, maar daarbij kwam hij ten val, mogelijk over de olie van de juist daarvoor gevallen Reiner. Door de val van Lucchinelli remde Reggiani te hard waardoor hij ook viel. Uncini reed naar de overwinning, Sheene werd toch nog tweede, ook al omdat derde man Roberts wat stuurproblemen had. Boet van Dulmen profiteerde van de vele valpartijen en werd weer de beste privérijder op de vijfde plaats.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 39:47.20 10 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha +4,93 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha +18,62 3 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha +21,21 1 8
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +40,22 5 6
6 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki +1:10.86 18 5
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki +1:30.56 14 4
8 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki +1 ronde 39 3
9 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda +1 ronde 24 2
10 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki +1 ronde 7 1
11 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha +1 ronde 22
12 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Suzuki +1 ronde 19
13 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde 25
14 Vlag van Italië Graziano Rossi Yamaha +1 ronde 17
15 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Suzuki +1 ronde 30
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha +1 ronde 33
17 Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki + 2 ronden 28
18 Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki + 2 ronden 32
19 Vlag van Oostenrijk Hans Steinhögl Suzuki + 2 ronden 20

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki 31
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 11
Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki 36
Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki 23
Vlag van Duitsland Josef Hage Suzuki 35
Vlag van Nieuw-Zeeland Stu Avant Suzuki 16
Vlag van Nederland Jack Middelburg Ergon-Suzuki Bougie 13
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 29
Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda Val 9
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki Val 6
Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 38
Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Suzuki Val[1] 15
Vlag van Italië Giovanni Pelletier Morbidelli 21
Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 37
Vlag van Oostenrijk Fritz Kerschbaumer Yamaha 34
Vlag van Italië Marco Papa Suzuki Val 27
Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 4
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda Vastloper 12
Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki Val[2] 8
Vlag van Italië Marco Papa Suzuki Val

Top tien WK-tussenstand 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 25
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 24
3 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 23
4 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda 10
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 8
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 7
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 6
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki
9 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 5
10 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 4
Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Patrick Fernandez. Eric Saul en Carlos Lavado begonnen intussen aan een inhaalrace na een slechte start. Voor Lavado eindigde die met een kapotte krukas, maar Saul wist de kopgroep te bereiken, waaruit de Radiguès met een lekkende versnellingsbak was weggevallen. Saul bleek uiteindelijk het handigst in het passeren van achterblijvers en won voor Mang, die koppelingsproblemen had, en Fernandez.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Éric Saul Chevallier-Yamaha 37.26.57 7 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 37.26.79 15 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 37.27.74 3 10
4 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax 37.27.84 9 8
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 37.51.91 5 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 37.54.12 19 5
7 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Yamaha 37.54.79 22 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Armstrong-Rotax 37.55.11 32 3
9 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 37.55.50 25 2
10 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Yamaha 38.17.51 11 1
11 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 38.18.72 30
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax 38.18.98 27
13 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha 38.19.66 28
14 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 38.20.15 14
15 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha 38.20.56 12
16 Vlag van Oostenrijk Franz Kaserer Yamaha 38.46.58 10
17 Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Yamaha 38.46.99 26
18 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha +1 ronde 20
19 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Yamaha 13
20 Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha 17
21 Vlag van Venezuela Edoardo Alemán Yamaha 35

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Versnellingsbak 1
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Yamaha Val[3] 2
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 4
Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha 6
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Krukas 8
Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 16
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki Val[3] 18
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha 21
Vlag van België René Delaby Yamaha 23
Vlag van België Jose De Faveri Yamaha 24
Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 29
Vlag van Duitsland Herbert Hauf Seufert 31
Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha 33
Vlag van Denemarken Svend Anderson Yamaha 34
Vlag van Noorwegen Hans Hansebraten HGH 36

Top tien WK-tussenstand 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 23
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 15
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 12
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki
6 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 10
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha
8 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 8
9 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bimota-Yamaha 5
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Eugenio Lazzarini had in Argentinië slechts drie punten gescoord en mocht van teamgenooit Nieto waarschijnlijk de leiding nemen, terwijl Nieto zich bezighield met de strijd om de twee plaats met August Auinger en Ricardo Tormo. Zes ronden voor het einde viel Lazzarini met een kapotte motor uit. Tormo was toen al door een val uitgeschakeld en Auinger besloot zich tevreden te stellen met de tweede plaats achter Nieto en vlak voor Pier Paolo Bianchi.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 34.28.00 6 15
2 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 34.29.89 5 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 34.31.32 4 10
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 34.49.26 1 8
5 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 35.15.85 22 6
6 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs-MBA 35.41.23 19 5
7 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA 35.49.22 9 4
8 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 35.49.57 8 3
9 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 35.49.91 20 2
10 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 35.50.10 18 1
11 Vlag van België Olivier Liegeois Sanvenero 35.50.43 33
12 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA 35.51.28 13
13 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 35.51.54 14
14 Vlag van Nederland Theo Timmer MBA 35.51.85 15
15 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 35.52.02 17
16 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 35.52.44 25
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 1 ronde 27
18 Vlag van Duitsland Robert Bauer MBA 29
19 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 32
20 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied MBA 35
21 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA 37
22 Vlag van Oostenrijk Heinz Pristavnik Morbidelli 34

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli Motor 2
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero Val 3
Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 7
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA 10
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 11
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 12
Vlag van Zwitserland Joe Genoud MBA 16
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 21
Vlag van Venezuela Ivan Palazzese MBA 23
Vlag van Hongarije János Drapál Bartol 24
Vlag van Denemarken Per Larsen MBA 26
Vlag van Nederland Jan Eggens EGA Val[4] 28
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič MBA 30
Vlag van Spanje Andrés Sánchez MBA 31
Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA 36

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Hagen Klein Sanvenero
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA
Vlag van Oostenrijk Günter Leitner Morbidelli

Top tien WK-tussenstand 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 30
2 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 20
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 15
4 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 12
5 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 10
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 8
7 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 6
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
9 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs-MBA 5
10 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 4
Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na de spanning in de 500cc-race was de openingsrace van de zijspanklasse tamelijk saai. Rolf Biland en Kurt Waltisperg gingen er vanaf de start meteen vandoor, terwijl Jean-François Monnin al meteen zijn bakkenist verloor. Alain Michel/Michael Burkhardt konden Biland niet volgen, maar werden zelf ook niet bedreigd en werden tweede. Om de derde plaats werd wel gevochten, door Egbert Streuer/Bernard Schnieders, Derek Jones/Brian Ayres en Werner Schwärzel/Andreas Huber. Streuer blies zijn motor op en Jones verloor zijn bakkenist, waardoor er met Schwärzel drie combinaties uit het team van Mike Krauser op het podium stonden.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 31'53"49 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhard Krauser-Seymaz-Yamaha 32'48"69 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 33'06"04 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 33'06"43 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha +1 ronde 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Windle-Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Hermann Bäsler Lutz-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Siegfried Berger Vlag van Duitsland Edwin Berger Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha Motor
Vlag van Frankrijk Jean-François Monnin Vlag van België Paul Gerard LCR-Yamaha Bakkenist verloren[5]

Top tien WK-tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Windle-Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Albert Giesemann Vlag van Duitsland Thomas Riedel LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Siegfried Berger Vlag van Duitsland Edwin Berger Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Tabak[bewerken | brontekst bewerken]

In Oostenrijk mocht alleen de staat reclame voor tabak maken en daarom moest het team van Giacomo Agostini haar Marlboro-reclame op auto's, tenten, motoren kleding afplakken of verwijderen. Men kende waarschijnlijk slechts één sigarettenmerk, want Gallina-Suzuki (HB), Egbert Streuer (Lucky Strike), Didier de Radiquès en Eric Saul (Johnson), Barry Sheene (John Player) en Christian Sarron en Marc Fontan (Gauloises) hadden nergens last van.

Andere datum[bewerken | brontekst bewerken]

Na jarenlange problemen met sneeuw bedacht de Oostenrijkse organisatie eindelijk dat het misschien handiger was de GP later in het jaar te organiseren. Men stelde voor om in 1983 te ruilen met de GP des Nations, eind mei. Dat zou ook inderdaad gebeuren. Gaandeweg schoof de Oostenrijkse Grand Prix naar het einde van mei en uiteindelijk naar juni.

Hardleers[bewerken | brontekst bewerken]

In 1977 was er zware kritiek geweest op de Oostenrijkse organisatie, die alles verkeerd deed wat ze verkeerd kon toen na een val van Franco Uncini. Als gevolg van het ongeluk overleed Hans Stadelmann, overleefde Patrick Fernandez ternauwernood en moest Dieter Braun zijn carrière beëindigen. Toen was de baan geblokkeerd door de ravage waardoor het ongeluk steeds groter werd, maar de race werd niet afgevlagd. Iets vergelijkbaars gebeurde in 1982 opnieuw: Alois Hager vloog tegen de vangrail en rijder en motorfiets kaatsten terug de baan op, die nu geblokkeerd werd door delen van de doormidden gebroken Suzuki, veel stro en Hager, die door een gebroken been niet van de baan kon komen. Een baancommissaris zwaaide even met de gele vlag, maar verliet zijn post in de richting van het ongeval. Als gevolg daarvan kregen andere rijders geen vlagsignaal en Keith Huewen viel over het wrak van Hager's Suzuki. Graeme Crosby reed de plaats van het ongeval 20 seconden later op volle snelheid (ruim 200 km/h) voorbij, omdat er nog steeds niet gevlagd werd.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1982 		FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1982
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981 		Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1983
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Oostenrijk_1982&oldid=62691800"