Grand Prix-wegrace van Portugal 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Portugal Grand Prix-wegrace van Portugal 1987
Officiële naam Gran Premio Marlboro de Portugal
Land Vlag van Portugal Portugal
Datum 13 september 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Australië Kevin Magee
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Juan Garriga
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Spanje Juan Garriga
Derde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Eerste Vlag van Italië Paolo Casoli
Tweede Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Derde Vlag van België Lucio Pietroniro
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Duitsland Gerhard Waibel

De Grand Prix-wegrace van Portugal 1987 was de dertiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1987. De races werden verreden op 13 september 1987 op het Circuito Permanente del Jarama nabij San Sebastián de los Reyes in Spanje, hemelsbreed 275 km van de Portugese grens. Alle soloklassen kwamen aan de start, het seizoen van de zijspanklasse was al beëindigd. De 80cc-klasse en de 125cc-klasse reden hun laatste races van het seizoen, maar deze wereldtitels waren al voor aanvang beslist. De wereldtitel in de 250cc-klasse werd in deze Grand Prix beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Grand Prix van Portugal was feitelijk een verkapte, tweede Grand Prix van Spanje. Officieel wilde Portugal een GP organiseren, zonder geld om garant te staan voor de organisatie, en zonder geschikt circuit. Het was dan ook (officieel) de bedoeling om het seizoen 1988 wél in Portugal te rijden, maar dat zou pas gebeuren in 2000 op het Autódromo do Estoril. In vergelijking met het Circuito Permanente de Jerez was de organisatie in Jarama slecht. Door een hittegolf was het zeer warm, maar de privérijders stonden op een kale zandvlakte, lange tijd verstoken van elektriciteit en water. Het rennerskwartier was veel te klein en daardoor overvol en brandgevaarlijk. De sanitaire voorzieningen werden niet schoongemaakt en na enkele dagen waren ze praktisch onbruikbaar. Het publiek stak strobalen in brand, de baancommissarissen waren de eersten die vuurwerk begonnen af te steken en onder hun ogen lieten toeschouwers zich vlak langs de baan fotograferen op de Yamaha YZR 500 van de gevallen Tadahiko Taira. Een politieagent die wilde optreden tegen de misstanden moest daarvan afzien toen er blikjes en flessen vanaf de tribune gegooid werden. Aan het einde van de racedag viel de stroom uit en water was nergens meer te krijgen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw hadden de Honda's het moeilijk om hun overschot aan vermogen over te brengen op het bochtige circuit van Jarama. Daar kwam nog bij dat Wayne Gardner in de laatste training zijn beste motorfiets bij een val beschadigde. Randy Mamola zette de beste tijd, ongetwijfeld geholpen dat hij een week eerder nog voor Dunlop op Jarama getest had.[1] Kevin Magee reed zijn derde race van het seizoen voor Yamaha en kwalificeerde zich knap als vijfde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'648
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"27'910
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'143
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"28'260
5. Vlag van Australië Kevin Magee Yamaha 1"28'270
6. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'434
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"28'549
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'746
9. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 1"29'317
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 1"29'338

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Randy Mamola had de beste start in Jarama, maar hij moest meteen de strijd aangaan met Wayne Gardner en Eddie Lawson. Toen Lawson net de leiding had overgenomen verloor Mamola de aansluiting bij het passeren van een achterblijver. Gardner kreeg motorische problemen en begon terug te vallen, maar Mamola verremde zich bij de achtervolging van Lawson en viel terug naar de derde plaats achter Kevin Magee. Die begreep de belangen van zijn broodheer (Kenny Roberts) en hield in de laatste twee ronden in zodat Mamola hem kon passeren. Magee reed naar het podium in zijn eerste droge race, en dat terwijl hij slecht gestart was, evenals Niall Mackenzie, die zesde werd. Ron Haslam scoorde de eerste punten voor de ELF 4.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 55"20'66 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha +9'30 1 12
3 Vlag van Australië Kevin Magee Yamaha +9'71 5 10
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda +19'24 2 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha +41'69 4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda +1"02'39 7 5
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +1"14'38 11 4
8 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda +1"26'93 14 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF +1 ronde 16 2
10 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda +1 ronde 17 1
11 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 24
12 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 23
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Honda +1 ronde 22
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda +1 ronde 25
15 Vlag van Nederland Henny Boerman Honda +2 ronden 27
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Pratt Suzuki +3 ronden 30
17 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +4 ronden 33
18 Vlag van Chili Vincenzo Cascino Suzuki +5 ronden 32

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva Versnellingsbak 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha Val 8
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki 31
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 10
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Detonatie 9
Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda 19
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda 21
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Honda 29
Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda 20
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 15
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha Opgave[2] 12
Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha Val 6
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Fior-SNCF-Honda 26
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda 18
Vlag van Ierland Tony Carey Suzuki 34

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda 28 Blessure[3]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Gezondheid[4]
Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki Geen machine[5]
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki Geen machine[5]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 153
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 136
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 130
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda / ELF 71
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 54
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 49
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 46
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 43
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 39
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 27

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in de 250cc-klasse kwamen de fabrieks-Honda's niet uit de verf. Lokale coureur Juan Garriga reed met zijn Yamaha YZR 250 de snelste tijd, gevolgd door merkgenoten Martin Wimmer en Patrick Igoa. Zelfs Jean-François Baldé was met zijn Defi-Rotax (het blok kwam uit de 1986-Aprilia) sneller dan de Honda's. WK-leiders Reinhold Roth en Toni Mang stonden op de zevende en de achtste startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 1"29'023
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"29'806
3. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"29'856
4. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 1"30'154
5. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"30'276
6. Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 1"30'512
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"30'533
8. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 1"30'627
9. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"30'629
10. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"30'760

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Als Toni Mang deze race zou winnen en Reinhold Roth zou niet verder komen dan de derde plaats dan was Mang wereldkampioen voordat het GP-circus de oversteek naar Zuid-Amerika zou maken. De overmacht van de Yamaha's in de training kwam aanvankelijk niet uit de verf: Honda-rijders Roth, Mang en Dominique Sarron streden om de leiding, terwijl juist Martin Wimmer en Luca Cadalora ver terugvielen. Toch wist Juan Garriga Mang te passeren, terwijl Roth terug begon te vallen. Mang wist de leiding terug te pakken en daarmee was de situatie voor hem ideaal: als Roth slechts derde werd was Mang wereldkampioen. Roth, met zijn schouder in verband door een sleutelbeenbreuk, viel steeds verder terug en werd slechts zevende en Mang vierde zijn vijfde wereldtitel.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 47"31'33 8 15
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha +0'79 1 12
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha +4'60 2 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +6'81 3 8
5 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +8'93 11 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax +14'71 4 5
7 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda +14'96 7 4
8 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +21'43 9 3
9 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +25'64 13 2
10 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda +39'84 12 1
11 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda +41'22 6
12 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +41'41 15
13 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +41'67 22
14 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +42'43 18
15 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli +49'30 19
16 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda +1"00'91 25
17 Vlag van Spanje Alberto Puig JJ Cobas-Rotax +1"09'73 27
18 Vlag van Italië Alberto Rota Honda +1"13'78 24
19 Vlag van België René Delaby Yamaha +1"16'21 30
20 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha +1"18'49 32
21 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda +1 ronde 35
22 Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior +1 ronde 21
23 Vlag van Italië Marcello Iannetta Yamaha +1 ronde 34

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Val 5
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Val 10
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax 16
Vlag van Italië Fausto Ricci Honda 17
Vlag van Zwitserland Urs Luzi Parisienne-HRC-Honda 20
Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 23
Vlag van Spanje Javier Cardelús JJ Cobas-Rotax 26
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 28
Vlag van Spanje Juan López Mella Yamaha 33
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Opgave 29
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 31
Vlag van Nederland Gerard van der Wal Assmex-Rotax Val 36

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Spanje Antonio Garcia Honda
Vlag van Spanje Pedro Ortega Honda
Vlag van Spanje Ruben del Rio Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Spanje Nicolas Glez Honda
Vlag van Spanje Pedro Lozano Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda Blessures[6]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang (wereldkampioen) Rothmans-HRC-Honda Deutschland 132
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 95
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 81
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 70
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 65
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 61
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 54
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha
10 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 41

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in deze training was Fausto Gresini de snelste, terwijl de enige coureur de hem écht zou kunnen bedreigen, teamgenoot Bruno Casanova, in Italië was gebleven om te herstellen van zijn enkelblessure. Gresini kwam in de training echter wel ten val, maar kon gewoon aan de race deelnemen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"33'125
2. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"34'384
3. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 1"34'805
4. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"34'848
5. Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 1"35'311
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"35'595
7. Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 1"36'217
8. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 1"36'327
9. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 1"36'435
10. Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 1"36'565

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Fausto Gresini was uiteraard vastbesloten om met de overwinning in Jarama zijn seizoen perfect af te sluiten, want hij had tot nu toe alle (10) races gewonnen. Hij duldde Paolo Casoli vijf ronden lang aan de leiding, maar ging er daarna samen met August Auinger vandoor. In de achtervolgende groep viel Pier Paolo Bianchi, maar even later viel ook koploper Gresini in achtervolging op Auinger. Die wist niet dat Gresini weg was, reed op volle snelheid door en hij viel een ronde later ook. Hetzelfde deden Andrés Sánchez, Johnny Wickström en Olivier Liégeois, waardoor het voor Casoli niet meer moeilijk was om zijn eerste overwinning te scoren, voor Domenico Brigaglia en Lucio Pietroniro, die voor het eerst het podium haalde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 44"23'15 5 15
2 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA +8'89 3 12
3 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA +32'53 4 10
4 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1"00'80 9 8
5 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda +1"18'41 8 6
6 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA +1"18'60 12 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1"27'92 15 4
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA +1"28'46 14 3
9 Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA +1"28'94 20 2
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA +1"36'10 17 1
11 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1 ronde 26
12 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +1 ronde 21
13 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA +1 ronde 29
14 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax +1 ronde 22
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 27
16 Vlag van Spanje Manuel Hernández Beneti +1 ronde 16
17 Vlag van Spanje Antonio Oliveros MBA +1 ronde 30
18 Vlag van Duitsland Helmut Hovenga Seel +2 ronden 33
19 Vlag van Denemarken Thomas Møller Pedersen MBA +2 ronden 32
20 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA +2 ronden 35
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA +3 ronden 31
22 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +3 ronden 25

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli Val 1
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA Val 2
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA Val 6
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA Val 7
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 10
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA Val 11
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA Val 13
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 18
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA 19
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 23
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 24
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 28
Vlag van Spanje Juan Fombuena MBA 36
Vlag van Spanje Nicolas Glez JJ Cobas-Rotax 34

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Spanje Juan Miguel Munoz MBA
Vlag van Spanje Daniel Mateos MBA
Vlag van Spanje Javier Navarro MBA
Vlag van Spanje Joaquin Alos MBA

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli Blessure[7]

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Team/merk Ptn.
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 150
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 88
3 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 61
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 58
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 54
6 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 45
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 43
8 Vlag van Spanje Andres Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 40
9 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 32
10 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 32

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Derbi greep deze tweede Spaanse GP aan om haar twee succesvolle EK-rijders Àlex Crivillé en Julián Miralles weer een kans te geven. Miralles stond na zijn tweede plaats in de GP van Spanje nog steeds in de top tien van de wereldranglijst en Crivillé stond op de gedeelde elfde plaats. Zij zouden voor extra tegenstand kunnen zorgen om Manuel Herreros te helpen zijn tweede plaats te verdedigen tegen Krauser-coureur Gerhard Waibel. Crivillé bezette de tweede startplaats, Miralles de tiende.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"37'029
2. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi 1"38'605
3. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 1"39'001
4. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 1"39'027
5. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 1"39'666
6. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 1"39'728
7. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 1"39'948
8. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 1"40'025
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 1"40'207
10. Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 1"40'285

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Jorge Martínez probeerde het tempo in het begin van de race laag te houden om zijn Derbi-collega's naar voren te helpen. Ian McConnachie was het daar niet mee eens, passeerde Martínez maar kwam vervolgens ten val. Het lukte om Crivillé op de tweede plaats te krijgen, maar toen begaf zijn machine het. Nu kwam Luis Miguel Reyes op de tweede positie, maar zijn Autisa ging ook stuk, waardoor Manuel Herreros uiteindelijk zelf tweede werd, voor Gerhard Waibel. Daarmee was de missie voor Derbi geslaagd: de tweede plaats in het wereldkampioenschap was voor Herreros.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 36"38'69 1 15
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi +11'78 3 12
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser +12'40 6 10
4 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser +22'90 5 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser +26'49 4 6
6 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel +33'85 7 5
7 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser +52'920 13 4
8 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser +57'77 15 3
9 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi +1"12'07 10 2
10 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1"20'37 14 1
11 Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal +1"25'65 11
12 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser +1"40'53 16
13 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1"41'95 19
14 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1"43'80 17
15 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal +1 ronde 22
16 Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal +1 ronde 21
17 Vlag van Frankrijk Lionel Robert SPR +1 ronde 29
18 Vlag van België Chris Baert Seel +1 ronde 27
19 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1 ronde 25
20 Vlag van Spanje Juan Esteve Autisa +1 ronde 30
21 Vlag van België Serge Julin Casal +2 ronden 18
22 Vlag van Spanje Joaquin Alos Yamaha +2 ronden 32
23 Vlag van België Jacques Bernard Casal +3 ronden 26

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Felix Rodríguez JJ Cobas-Rotax 23
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa Motor 8
Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 12
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-Derbi Motor 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 31
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser Val 9
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 28
Vlag van Spanje Javier Debón Autisa 24
Vlag van Spanje José Saez Autisa 20

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Spanje José-Luis Sangrador Casal
Vlag van Spanje Elias Durendez Autisa
Vlag van Spanje Severo Calleja Casal
Vlag van Frankrijk Jean-François Verdier Derbi

Top tien eindstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Team/merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 129
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 86
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 82
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 75
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 53
6 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 38
7 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 33
8 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 31
9 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 19
10 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 18

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Richard Scott[bewerken | brontekst bewerken]

De Nieuw-Zeelander Richard Scott was het seizoen als privérijder begonnen met een Honda RS 500. Tijdens zijn allereerste race was hij als tiende gefinisht en vanaf de GP van Oostenrijk verving hij de geblesseerde Mike Baldwin bij Roberts-Lucky Strike-Yamaha. Hij werd negende in de GP van Joegoslavië maar scoorde daarna geen punten meer. Nu Baldwin weer fit genoeg was mocht Scott vertrekken. Hij had zijn RS 500 productieracer nog, maar bleef in zijn tijdelijke huis in Engeland.

Laatste tweecilinders[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-tweecilinders reden in Jarama hun laatste race. Met ingang van het seizoen 1988 werden in de 125cc-klasse alleen nog eencilinders toegestaan. Voor de privérijders betekende dat een kostenpost, want er zou in 1988 geen concurrentie zijn: alleen Honda leverde 125cc-eencilinders, nu MBA de ontwikkeling gestaakt had, Rotax alleen motorblokjes leverde en Derbi en Garelli weliswaar eencilinders ontwikkelden, maar alleen voor de fabrieksrijders.

Theo Timmer[bewerken | brontekst bewerken]

Theo Timmer had tijdens de TT van Assen zijn afscheid al aangekondigd en sloot met deze race, waarin hij 16e werd, zijn carrière af.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1987

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van Portugal Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 1988