De Grand Prix van Oostenrijk werd onder wisselende weersomstandigheden verreden, met name de trainingen. Dat kon voor sommigen een probleem zijn als ze tijdens de droge momenten technische problemen hadden en hun tijden in de regen moesten zetten. Men was over het algemeen positief over de organisatie. Er was in de afgelopen jaren best wat aan te merken geweest, maar men had zich de kritiek duidelijk aangetrokken. Zo waren er betere uitloopstroken, de baancommissarissen hadden duidelijke instructies, bij gevaarlijke situaties werden de trainingen meteen stilgelegd[1] en er kwam niemand zonder de juiste pas in het rennerskwartier (In Italië werden de passen voor het rennerskwartier gewoon aan de kassa verkocht).
De 500cc-race werd droog verreden en leek even spannend toen Kevin Schwantz, Wayne Rainey en Eddie Lawson er samen vandoor gingen. Na drie ronden gaf Schwantz echter echt gas en hij nam drie seconden voorsprong. In de achtste ronde passeerde Lawson Rainey, die last had van een vibrerende motorfiets als gevolg van een beschadigd bandenkarkas. Lawson kon af en toe een halve seconde winnen op Schwantz, maar die pareerde die aanvallen door nóg sneller te rijden. Voor het publiek was er meer spanning in de strijd om de vierde plaats, die gewonnen werd door Christian Sarron voor Kevin Magee, Pierfrancesco Chili en Ron Haslam, die praktisch binnen een seconde finishten. Mick Doohan had ook nog bij deze groep gezeten, maar moest afhaken toen hij door een achterblijver het gras in gestuurd werd.
Hoewel Sito Pons ruim aan de leiding van het wereldkampioenschap stond, reed hij zelden een poleposition. Dat lukte hem dit keer wel, maar hij gaf toe dat hij daarvoor in de slipstreamCarlos Cardús was gekropen. Tot verdriet van Martin Wimmer, die bijna voor een sensatie voor Aprilia had gezorgd. Daarvoor had Rotax, nadat hij in Duitsland was uitgevallen, een speciaal blok voor hem gebouwd. Cardús zelf werd vierde, maar op het korte en zeer snelle circuit lagen de tijden dicht bij elkaar en de eerste tien stonden binnen een seconde. Net als in Hockenheim speelde het gebrek aan snelheid de Yamaha's weer parten.
Jorge Martínez reed de snelste trainingstijd, maar maakte een domme fout. In de natte warming-up training reed hij drie seconden sneller dan de concurrentie, maar hij moest dat bekopen met een val waarbij hij een sleutelbeen brak. Hans Spaan experimenteerde met een achterschokdemper van Öhlins en een WP-voorvork, maar hij koos uiteindelijk voor zijn sterkste motor die in de machine met een originele Showa-vork was gehangen. Hij reed de vierde trainingstijd achter zijn teamgenoot Ezio Gianola en Stefan Prein.
De halfnatte baan zorgde op het startveld voor twijfel onder de coureurs, maar Hans Spaan koos gedecideerd voor regenbanden. Al in de eerste bocht gingen Ezio Gianola en Herri Torrontegui samen onderuit. Daardoor kwamen Taru Rinne, Koji Takada en Dario Romboni in de problemen en ook zij vielen. Zodoende leidde Spaan na de eerste ronde voor Julián Miralles, Corrado Catalano, Dirk Raudies en Domenico Brigaglia. Concurrenten Àlex Crivillé en Fausto Gresini zaten daar nog achter met hun intermediates. Miralles probeerde Spaan te volgen, maar diens voorsprong liep op naar drie seconden en zelfs in één ronde naar zes seconden toen Miralles het opgaf. Hoewel er 22 ronden gereden moesten worden zag Spaan in de zevende ronde al geen concurrenten meer achter zich. Toen de baan begon op te drogen profiteerde vooral Crivillé van zijn bandenkeuze. Hij wist zich nog naar de derde plaats te vechten, maar Spaan en Miralles kon hij niet meer bereiken. Spaan en Crivillé deden goede zaken in het wereldkampioenschap door het wegvallen van Martínez en vooral Gianola.
Steve Webster reed naar zijn tweede poleposition van het jaar, maar zesde man Masato Kumano zat nog net in dezelfde seconde. Dat gold niet voor Egbert Streuer, die ontstekingsproblemen en een vastloper had gehad. Hij moest van de zevende plaats vertrekken en had geen tijd gehad om zijn machine goed af te stellen voor een droge baan.
Egbert Streuer slalomde bij de start tussen de eerste twee startrijen door en nam de leiding voor de gebroeders Markus- en Urs Egloff. Steve Webster leek slecht te starten, maar hij was op dat moment zijn koppeling aan het verbranden. De gebroeders Alfred- en Martin Zurbrügg waren bijna als laatsten weg. De strijd om de leiding ging intussen tussen Streuer, Egloff en Rolf Biland. De gebroeders Egloff vielen door koppelingsproblemen terug naar de zesde plaats. Streuer kon Biland op de snelle gedeelten moeilijk volgen omdat zijn Yamaha-blok 600 toeren te weinig maakte. Zo won Biland voor Streuer. De slecht gestarte gebroeders Zurbrügg hadden even de derde plaats in handen, maar werden gepasseerd door Alain Michel/Jean Marc Fresc. Steve Webster en Tony Hewitt waren na de eerste ronde in de pit geweest om hun koppeling af te koelen en haalden met de vijftiende plaats toch nog een punt binnen.
De overwinning van Hans Spaan was de eerste voor een Nederlandse coureur in een soloklasse sinds de Britse Grand Prix van 1981, toen wijlen Jack Middelburg de 500cc-race won. Voor Spaan was het de eerste overwinning in het WK.
Met Wayne Gardner (beenbreuk) ging het verhoudingsgewijs goed. Hij had alweer getraind op het Automotodrom Grobnik en van Dr. Costa toestemming gekregen om in de TT van Assen te starten. Niall Mackenzie kreeg juist slecht nieuws. Naast zijn reeds vastgestelde gebroken knieschijf had hij ook twee breuken in zijn rechterhand. Bubba Shobert revalideerde van zijn ernstige hoofdverwonding bij zijn ouders in Lubbock (Texas), Bruno Bonhuil had een groot aantal breuken opgelopen in Hockenheim. Hij was geopereerd aan een gebroken arm, maar had ook een gebroken borstbeen en een gebroken dijbeen. Hij werd verzorgd in het universiteitsziekenhuis van Heidelberg in afwachting van zijn overplaatsing naar het ziekenhuis van Reims. Fabio Barchitta was er het ernstigst aan toe. Hij was in Hockenheim gedeeltelijk verlamd geraakt en er was geconstateerd dat een zenuw tussen twee rugwervels geklemd zat. Het was nog niet duidelijk of hij volledig zou genezen.
↑Tadahiko Taira reed net als in het seizoen 1988 niet alle races. Zo kon hij meer tijd doorbrengen met zijn gezin en in Japan testwerk verrichten voor Yamaha. Hij werd vervangen door Norihiko Fujiwara.
↑Kevin Magee had na de finish van de GP van de Verenigde Staten een ernstig ongeval veroorzaakt door achter een blinde heuvel een burnout te maken. Daardoor werd hij aangereden door Bubba Shobert. Magee brak daarbij een onderbeen, Shobert hield er een ernstige hoofdwond aan over. Hij was een tijdje in coma gehouden, maar werd intussen thuis door zijn ouders verzorgd. Het Cabin-Honda-team had Rob McElnea als vervanger aangetrokken.
↑De Venezolaanse Yamaha-importeur Venemotos kwam niet meer in aanmerking voor fabrieks-Yamaha's en daarom was Carlos Lavado brodeloos. Hij had in de GP van Japan gereden met een Honda van een plaatselijke sponsor, maar was nu nog steeds op zoek naar een andere machine.
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1989
.svg)
Kevin Schwantz
Sito Pons
.svg){kind=small}
Jacques Cornu
Martin Wimmer
Hans Spaan
.svg){kind=small}
Steve Webster/
Alain Michel/
Pierfrancesco Chili
Kevin Magee
.svg){kind=small}
Didier de Radiguès
Masahiro Shimizu
.svg){kind=small}
Taru Rinne
· 
· 