Grand Prix-wegrace van België 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1988
Officiële naam GP of Belgium Gauloises Blondes 88
Land Vlag van België België
Datum 3 juli 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Italië Gastone Grassetti
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Spanje Julián Miralles
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown

De Grand Prix-wegrace van België 1988 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1988. De races werden verreden op 3 juli 1988 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks de boycot van de Belgische Grand Prix in het seizoen 1987 had de organisatie haar zaken opnieuw niet op orde. Hoewel er slechts vier klassen reden (125-, 250-, 500 cc en zijspannen) had men de starttijden zo laat gepland dat de zijspanklasse pas om 17.10 uur gepland stond, terwijl de FIM had aanbevolen het programma om 17.00 uur te beëindigen. Zo gunde de organisatie zich geen seconde voor tegenslag, die er met de wisselende weersomstandigheden in de Ardennen zeker zou komen. Het programma liep door problemen tijdens de 250cc-race en de 125cc-race zodanig uit, dat de laatste zijspancombinatie pas om 19.30 uur over de finish kwam. Bovendien vond met het circuit nog steeds gevaarlijk. De gebrekkige uitloop bij Blanchimont, waar de vangrail te dicht op de baan stond, was met twee meter verbreed. Dat maakte bij snelheden van meer dan 240 km/uur weinig verschil en het veroorzaakte mede het ernstige ongeval van Martin Wimmer en Loris Reggiani. Een rijdersstaking dreigde opnieuw, maar een aantal coureurs stak de hand in eigen boezem. Men had immers al twee dagen getraind en niet geklaagd. Bovendien wilden de 125cc-coureurs niet al te veel opschudding veroorzaken. De FIM probeerde de organisaties van de GP van Japan en de GP van de Verenigde Staten zover te krijgen dat ze in de toekomst meer dan twee klassen zouden contracteren en in plaats van de 125cc-klasse zou dat ook de zijspanklasse kunnen worden. De 125cc-rijders wilden zichzelf niet uit de markt prijzen door een boycot. Toch werd het ook tijdens de races gevaarlijk door op het circuit rijdende ambulances, in de 250cc-race na de val van Iván Palazzese en in de 500cc-race na de val van Kevin Schwantz.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de derde achtereenvolgende keer trainde Christian Sarron als snelste, volgens Wayne Gardner omdat hij veel risico's durfde en kon nemen. Sarron had immers geen kans meer op de wereldtitel. Gardner zelf ging in de trainingen nog niet voluit en werd slechts vijfde, achter Eddie Lawson, Wayne Rainey en Kevin Schwantz. Kevin Magee kwam zo hard ten val dat hij de race moest missen. Randy Mamola kwalificeerde zich als vijftiende omdat de snelste tijden op een droge baan werden gereden, maar op de natte baan was hij de snelste.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"27'62
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 2"29'64
3. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"29'96
4. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 2"29'97
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"30'61
6. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 2"30'68
7. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 2"31'06
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 2"31'47
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 2"31'52
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 2"31'64

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Christian Sarron wilde niet van poleposition starten, omdat hij het gedrang bij het ingaan van Eau Rouge vreesde en omdat hij veel momentum wilde behouden richting Les Combes. Hij koos voor een positie in het midden van de eerste startrij. Poleposition kwam terecht bij Wayne Rainey, met naast hem Eddie Lawson, Christian Sarron, Kevin Schwantz en ten slotte aan de rechterkant Wayne Gardner. Gardner had de beste start, terwijl Sarron heel slecht weg was. Desondanks reed Sarron in de tweede ronde naar Gardner toe en samen liepen ze ver weg van Lawson, die weer een grote voorsprong opbouwde op Didier de Radiguès, Wayne Rainey, Kevin Schwantz en Randy Mamola. Schwantz had achter een intermediate gestoken waardoor hij in de eerste (natte) helft van de race tijd verloor. Mamola passeerde de ene concurrent na de andere en kwam in de tiende ronde op de vierde plaats, ver achter Lawson. In die ronde, toen er al een droog spoor was ontstaan, raakte Sarron de witte kantlijn waardoor zijn voorwiel wegschoof. De opdrogende baan gaf Schwantz de kans weer aan te sluiten bij de achtervolgende groep en zich zelfs naar voren te vechten. Hij naderde Mamola tot vier seconden, maar kwam toen ook ten val. Zo waren de top drie eigenlijk niet bedreigd. Voor de populaire Mamola werd bij het podium het hardst geapplaudisseerd en hij had ook wat te vieren want hij had de eerste podiumplaats voor Cagiva gescoord.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 46"55'21 5 20
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 47'25'32 2 17
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 47'35'99 12 15
4 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 47'36'62 7 13
5 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 47'38'38 3 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 48'12'54 8 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 48"14'31 10 9
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 48"39'44 6 8
9 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 48"44'93 14 7
10 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 48"51'28 11 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 48"55'22 9 5
12 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 49"07'27 15 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod "Samurai" (Honda)[1] +1 ronde 20 3
14 Vlag van Italië Marco Papa Honda +1 ronde 13 2
15 Vlag van Nederland Cees Doorakkers Grundig-Honda +1 ronde 19 1
16 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 16
17 Vlag van Ierland Eddie Laycock Honda +1 ronde 27
18 Vlag van Nederland Kees van der Endt Honda +1 ronde 29
19 Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Chevallier-Honda +1 ronde 25
20 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin "ELF-Samurai" (Katayama-ELF-Honda)[1] +1 ronde 24
21 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +1 ronde 32
22 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda +1 ronde 30
23 Vlag van Nederland Johan ten Napel Suzuki[2] +1 ronde 34
24 Vlag van Duitsland Georg Robert Jung Honda +1 ronde 28
25 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +2 ronden 21
26 Vlag van Finland Ari Rämö Honda +2 ronden 36
27 Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki +2 ronden 33
28 Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Honda +2 ronden 31
29 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda +2 ronden 26
30 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Honda +2 ronden 22
31 Vlag van Denemarken Claus Wulff Honda +4 ronden 37

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha Blessure[3] 17

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Moreno Vacondio Suzuki 35
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda Val 23
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda 18
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 1
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Val[4] 4

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva Blessure[5]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[6]
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[7]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki Blessure[7]
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 159
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 125
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 117
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 89
5 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 85
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 76
Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha
8 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 74
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 60
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 50

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals verwacht waren de fabrieks-Honda's sterk op het snelle circuit van Spa-Francorchamps, maar Juan Garriga wist zich met zijn Yamaha YZR 250 als derde te kwalificeren achter Jacques Cornu en Dominique Sarron. De Yamaha TZ 250 van Manfred Herweh liep nog harder dan de fabrieks-YZR 250 en hij stond op de zesde startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 2"33'09
2. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 2"34'16
3. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 2"34'30
4. Vlag van Duitsland Reinholt Roth HB-HRC-Honda 2"34'64
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"34'64
6. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 2"34'97
7. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"35'34
8. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 2"35'61
9. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 2"36'28
10. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 2"36'48

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race verliep chaotisch en zou uiteindelijk in twee manches verreden worden.

Eerste manche[bewerken | brontekst bewerken]

Men startte op een droge baan en er ontstond een kopgroep met Juan Garriga, Sito Pons, Dominique Sarron en Jacques Cornu. In de vierde ronde schoof Martin Wimmer bij Blanchimont onderuit. Zijn machine raakte de vangrail en stuiterde terug op de baan, voor de wielen van Loris Reggiani, die daardoor ook zwaar ten val kwam. De race werd stilgelegd om hulpverleners en ambulances de gelegenheid te geven de gewonden te verzorgen en om de marshals de tijd te geven de brokstukken van de baan te verwijderen.

Tweede manche[bewerken | brontekst bewerken]

Na de herstart kon Juan Garriga niet meer met de kopgroep meekomen omdat zijn Yamaha met ontstekingsproblemen kampte. De kopgroep bestond aanvankelijk uit Toni Mang, Patrick Pons, Jacques Cornu en Reinhold Roth en werd aangevuld met de sterk rijdende Masahiro Shimizu, die in de zevende ronde ten val kwam. Sarron was in de vierde ronde al gevallen. Uiteindelijk konden Sito Pons en Toni Mang vechten om de overwinning omdat Cornu en Roth moesten lossen. Toch werd Cornu in de totaaltijd over twee manches als tweede geklasseerd voor Toni Mang.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 38"48'21 5 20
2 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 38"49'30 1 17
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 38"49'94 8 15
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 38"52'59 4 13
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 39"43'56 7 11
6 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 39"45'02 3 10
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 39"45'25 10 9
8 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 39"46'93 16 8
9 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 39"48'39 15 7
10 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 40"07'97 19 6
11 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha 40"14'09 20 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 40"16'14 13 4
13 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax 40"20'00 18 3
14 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda 40"23'50 22 2
15 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 40"29'82 29 1
16 Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax 40"30'17 21
17 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 40"35'37 24
18 Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha 40"53'26 26
19 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 40"56'90 27
20 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 41"01'54 30
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Yamaha 41"06'47 31
22 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 41"08'84 23
23 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 41"37'88 35
24 Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha +1 ronde 32
25 Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax +1 ronde 25
26 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Docshop-Yamaha +2 ronden[8] 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda Val 2
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha Versnellingsbak 6
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Val[9] 9
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha Val[10] 11
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha Val[11] 12
Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 14
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda Val 17
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Défi-Rotax 28
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda 33
Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax 34

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior-Rotax
Vlag van België Alain Kempener Aprilia-Rotax
Vlag van België Mario Houssin Yamaha
Vlag van België René Delaby Yamaha
Vlag van België Laurent Naveau Yamaha
Vlag van Italië Bruno Casanova[12] FMI-Aprilia-Rotax
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda
Vlag van Spanje Alberto Puig Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax
Vlag van Zweden Bobby Issazadhe Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 129
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 128
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 112
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 87
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 80
7 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 68
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 63
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 51
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 36

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de tweede trainingstijd van Hans Spaan opmerkelijk was, ging de meeste eer naar Àlex Crivillé, die als vervanger van Manuel Herreros debuteerde in de 125cc-klasse en de vierde tijd reed. Ook Domenico Brigaglia maakte indruk door de derde tijd te rijden met zijn Gazzaniga-Rotax. Teleurstellend waren de prestaties van August Auinger en Fausto Gresini. Auinger was door MBA ingehuurd om de 125cc-race te rijden, maar wist zich niet te kwalificeren. Gresini was nog steeds aan het experimenteren met frames voor zijn Garelli. Hij wisselde het fabrieksframe af met het eerder gebruikte Honda RS 125-frame, maar kwam twaalf seconden tekort op de snelste tijd van Jorge Martínez.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"46'28
2. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"47'00
3. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 2"48'44
4. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 2"49'19
5. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 2"49'25
6. Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 2"49'54
7. Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 2"49'75
8. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax 2"50'06
9. Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 2"50'11
10. Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 2"50'22

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Ook de 125cc-race werd in twee manches verreden, niet vanwege een ongeval, maar vanwege de regen.

Eerste manche[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race startte op een droge baan en iedereen stond op slicks. Er ontstond een kopgroep met Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan en Àlex Crivillé, die al snel werd aangevuld met Domenico Brigaglia en Gerhard Waibel. In de vierde ronde begon het te regenen en de coureurs besloten zelf de race te staken, nadat Stefan Prein en Thierry Feuz al gevallen waren. Gianola was na de derde ronde doorgekomen met een voorsprong van 0,24 seconde op Martínez.

Tweede manche[bewerken | brontekst bewerken]

Na een half uur pauze ging men opnieuw van start, waarbij een aantal coureurs kozen voor regenbanden voor en achter en anderen (waaronder Gianola en Martínez) voor een intermediate-achterband. Martínez had nu tien ronden om een kwart seconde te winnen op Gianola en deze twee streden samen om de leiding. Hans Spaan vocht met Julián Miralles om de derde plaats, maar moest Miralles laten gaan toen de baan begon op te drogen en de Michelin-banden van Miralles dit beter aankonden dan de Dunlops van Spaan. Martínez won vlak voor Gianola, maar het was genoeg om 0,44 seconde over te houden. Hoewel Spaan slechts vierde werd verstevigde hij zijn derde positie in het wereldkampioenschap omdat concurrent Gastone Grassetti slechts vijfde werd.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 38"36'01 1 20
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 38"36'45 5 17
3 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 38"48'09 15
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 38"53'24 2 13
5 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 39"08'74 14 11
6 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 39"12'90 10
7 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 39"13'41 9
8 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 39"15'20 6 8
9 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 39"22'46 15 7
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 39"32'54 12 6
11 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 39"34'20 3 5
12 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva 39"34'21 4
13 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 39"38'55 11 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 39"49'14 2
15 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda 39"55'34 1
16 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 40"06'19 10
17 Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda 40"06'96
18 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel-Honda 40"09'22
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krysztof Galatowicz Honda 40"09'30
20 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 40"23'36
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 40"28'37
22 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 40"31'79 7
23 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax 40"40'80 8
24 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax 40"43'12
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva 40"46'95 13
26 Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda 40"47'60 33
27 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 41"39'65
28 Vlag van België Serge Julin Rotax 42"15'39
29 Vlag van Finland Esa Kytölä Honda Val[13] 9

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli
Vlag van Spanje Àlex Crivillé[14] Nieto-Ducados-Derbi Opgave 4
Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax
Vlag van Oostenrijk Mandy Fisher Rotax Val
Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda Val
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda Val

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda
Vlag van Duitsland Manfred Thurmayer Honda
Vlag van Zweden Håkan Olsson Honda
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda
Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel
Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli
Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax
Vlag van Zwitserland Daniel Lanz Rotax
Vlag van Zwitserland Pierre Micciarelli Rotax
Vlag van België Alain Kempener Yamaha
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Rotax
Vlag van België Chris Baert Casal
Vlag van België Luc Roels MBA
Vlag van België Chris Beugnier Honda
Vlag van België Robert Delhalle Cagiva

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda Blessure[15]
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi Blessure[16]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 100
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 86
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 70
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 54
5 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 51
6 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 41
7 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 33
Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda
Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda
10 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 30

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer en Bernard Schnieders bezetten lang de eerste plaats in de trainingen, maar in de laatste sessie bleken Rolf Biland en Kurt Waltisperg net iets sneller. Ondanks de lengte van het circuit lagen de tijden erg dicht bij elkaar en dat gaf hoop op een spannende race.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"36'10
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"36'16
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 2"36'67
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"37'04
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 2"37'18
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"39'76
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"41'43
8. Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 2"41'71
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 2"42'20
10. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 2"42'74

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer had weliswaar de snelste start, maar bij het aanremmen van Les Combes stelde Rolf Biland al orde op zaken en bij de eerste doorkomst had hij al enkele seconden voorsprong op Streuer die onder druk stond van Steve Webster. Ver achter Webster vochten de gebroeders Egloff, Alain Michel en de gebroeders Zurbrügg om de vierde plaats. Iedereen stond op slicks en toen het begon te regenen werd het rijden steeds moeilijker. Dat belette Webster een tijdje om Streuer aan te vallen, waar hij moest van de droge lijn afwijken en kreeg last van aquaplaning. Toch lukte het bij Fagnes en Streuer verloor steeds meer terrein. Bij La Source maakte Webster echter een pirouette, waardoor Streuer weer op de tweede plaats terecht kwam. Een ronde later overkwam Biland precies hetzelfde als Webster, maar hij had al zo'n grote voorsprong dat hij nipt eerste bleef. Streuer zat nu echter wel weer in zijn slipstream. De baan werd echter weer droger en Webster wist Streuer toch weer naar de derde plaats te verwijzen. Even later viel Streuer stil door een gescheurde cilinderkop en was het pleit beslecht. Biland won met dertien seconden voorsprong op Webster en meer dan een minuut op Derek Jones. Die had zijn derde plaats ook te danken aan een spin, dit keer van Alain Michel, die ook in La Source in de rondte ging.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 36'15"68 1 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser +13"95 3 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha +1'08"72 11 15
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +1'09"45 4 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha +1'10"90 9 11
6 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 15 10
7 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 10 9
8 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 8 8
9 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 12 6
11 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 5 5
12 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 14 4
13 Vlag van Australië André Bosman Vlag van Australië David Kellett LCR-Yamaha 3
14 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 7 2
15 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Martial Charpentier Seymaz-JPX 13 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Yamaha
17 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Onbekend LCR-Krauser
19 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha (Na pitstop) 6
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Knight Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Coombes Windle-Yamaha
21 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Claude Debroux LCR-Yamaha

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha Gescheurde cilinderkop 2
Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 100
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 79
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 47
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 45
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gavin Simmons
LCR-Yamaha 44
6 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 41
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 40
8 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 38
9 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 30
10 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 29

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Race for Glory[bewerken | brontekst bewerken]

Donnie McLeod reed in de 500cc-race als stand-in voor de acteur Alex McArthur, de "good guy" in de film Race for Glory. Zijn machine was wit/rood gespoten en hij speelde de held van de film, Cody Gifford. Mike Baldwin was uit de Verenigde Staten overgevlogen om de rol van de "bad guy" Klaus Kroeter te spelen. Hij had dan ook een zwarte raceoverall en een zwart/rood gespoten motorfiets. Ze namen beide gewoon deel aan de race, die (in de film) werd gewonnen door Kroeter (Baldwin) terwijl Gifford (McLeod) vierde werd. Daar was wel wat knip- en plakwerk voor nodig, want in werkelijkheid werden ze allebei op een ronde gereden door Wayne Gardner.

Barry Sheene[bewerken | brontekst bewerken]

Voormalig GP-rijder Barry Sheene was al enkele jaren co-commentator voor de BBC. Hij deed verslag samen met Barry Nutley en ze hadden het kennelijk al gehad over de organistie. Sheene constateerde bij de finish van de 500cc-race dat zijn monitor nog twee ronden aangaf, maar hij zei: "Nou ja, ik heb je al verteld dat de Belgen niets goed doen waar het de organisatie van een Grand Prix betreft".

Vorige race:
TT Assen 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1986
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1989