Grand Prix-wegrace van België 1976

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1976
Officiële naam Grote Prijs van België voor Moto's/Grand Prix de Belgique des Motos
Land Vlag van België België
Datum 4 juli 1976
Organisator BMB/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Nederland Marcel Ankoné
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Italië Paolo Pileri
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Paolo Pileri
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Eerste Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Schilling/Vlag van Duitsland Rainer Gundel
Eerste Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Duitsland Helmut Schilling/Vlag van Duitsland Rainer Gundel

De Grand Prix-wegrace van België 1976 was de zevende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1976. De race werd verreden op 4 juli 1976 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Kent Andersson was pas in Assen voor het eerst weer op het circuit verschenen. Hij twijfelde kennelijk over de voortzetting van zijn carrière. Hij kwam wel naar België, maar gaf zijn zelfbouw Yamaha aan Leif Gustafsson en verklaarde dat hij zou stoppen met racen.

Ingekorte races[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat in de TT van Assen een aantal coureurs bevangen was geraakt door de warmte, nam men in België maatregelen door de races in te korten. Een aantal Suzuki-coureurs kreeg desondanks last van verbrande benen. Zij hadden grotere tanks gemonteerd waardoor ze bijpassende zitjes van de 750cc-machines moesten gebruiken. Daardoor kwamen hun benen nu tegen de hete uitlaatbochten.

Geluidseisen[bewerken | brontekst bewerken]

In België werden de door de FIM ingestelde geluidsnormen voor het eerst echt toegepast. In de praktijk leverde dat geen moeilijkheden op, want de enige die problemen met de geluidseisen had was Giacomo Agostini met zijn viertakt-MV Agusta's. Ago had de 500cc-MV echter al aan de kant gezet en de 350cc-klasse kwam in Spa-Francorchamps niet aan de start.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in Assen was er ook in België een bijzondere eerste startrij: Naast snelste man Barry Sheene stonden Víctor Palomo (Yamaha) en Marcel Ankoné (Pullshaw-Suzuki). Ankone's Suzuki sloeg snel aan, maar kwam niet goed op toeren, waardoor hij even naar de zesde plaats zakte. Met de Yamaha van Tom Herron ging het beter: vanuit het middenveld nam hij meteen de eerste plaats in. Na een halve ronde had zich echter een kopgroep afgescheiden, die bestond uit Sheene, Ankoné en John Williams. Na een paar ronden moest Ankoné de Heron-Suzuki's wat voorsprong toestaan, maar hij hield toen nog 12 seconden over op Michel Rougerie en Philippe Coulon. Sheene kreeg last van vapor-lock waardoor zijn motor op twee cilinders ging lopen en moest de winst aan Williams laten. Dat betekende dat de wereldtitel nog niet beslist was, maar Sheene werd wel tweede vóór Marcel Ankoné. Voor John Williams was het een opsteker: hij was de overwinning in de Senior TT op het laatste moment misgelopen door motorproblemen, maar haalde nu onverwacht zijn enige WK-overwinning.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki 39' 22" 8 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +7" 4 12
3 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Suzuki +17" 0 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +28" 6 8
5 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +38" 6 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki +41" 1 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Suzuki +56" 5 4
8 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki +57" 7 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki +59" 9 2
10 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki +1' 03" 9 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki
12 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Suzuki
13 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha
14 Vlag van België Jean-Philippe Orban Yamaha
15 Vlag van België Philippe Chaltin Yamaha
16 Vlag van Nederland Kees van der Kruijs Yamaha
17 Vlag van België Etienne Geeraerd Yamaha
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Suzuki
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki val
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Suzuki
DNF Vlag van België Jules Nies Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Italië Nico Cereghini Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNS Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki blessure[1]
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Suzuki teruggetrokken[2]

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Walter Villa (Harley-Davidson RR 250) trainde in België 5 seconden sneller dan de rest, maar het Circuit de Spa-Francorchamps was in 1976 ook nog 14 km lang. Toch mocht Bruno Kneubühler (Yamaha) een ronde lang aan de leiding rijden, waarna Villa van hem weg reed. Kneubühler moest met technische problemen opgeven en de strijd om de tweede plaats was erg spannend. Die ging tussen John Dodds, Takazumi Katayama, Víctor Palomo, Paolo Pileri, Gianfranco Bonera, Pentti Korhonen, Dieter Braun, Tom Herron en Patrick Fernandez. Uiteindelijk werd Paolo Pileri verrassend tweede en scoorde hij de eerste punten voor Morbidelli in de 250cc-klasse. De strijd om de derde plaats bleef spannend. John Dodds zat achter in de groep maar remde iedereen uit. Hij kreeg echter te maken met het grotere vermogen van de Yamaha van Katayama en samen reden ze slingerend naar de streep, waarbij ze elkaar zelfs raakten. Katayama kreeg uiteindelijk de laatste podiumplaats in handen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 45'51" 9 15
2 Vlag van Italië Paolo Pileri Bimota-Morbidelli +48" 6 12
3 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +57" 3 10
4 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +57" 5 8
5 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson +57" 9 6
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha +58" 3 5
7 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +58" 9 4
8 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 08" 4 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1' 21" 0 2
10 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1' 21" 2 1
11 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
12 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha
13 Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
14 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha
15 Vlag van Cuba Manuel Arias Yamaha
16 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
17 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha
18 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha
19 Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha val
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha olielekkage
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Sovjet-Unie Mati Rainup MZ
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Italië Felice Agostini Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks de negende startplaats nam Henk van Kessel in België meteen de leiding, gevolgd door Pier Paolo Bianchi, Ángel Nieto en Paolo Pileri. Van Kessel viel net als in Assen uit door een losgeschoten aanzuigrubber van een carburateur, terwijl Bianchi door een lekke band het rennerskwartier in moest. Het was wel duidelijk dat de Bultaco van Nieto flink verbeterd was, want nu kon hij wel degelijk de strijd aangaan met de Morbidelli van Pileri en in de laatste ronden zelfs van hem wegrijden. Eugenio Lazzarini werd achter Pileri derde met zijn privé-Morbidelli. Als Bianchi niet was uitgevallen had hij in België zijn wereldtitel veilig kunnen stellen.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco 44' 47" 1 15
2 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +4" 8 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +56" 7 10
4 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +1' 07" 0 8
5 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli +1' 17" 9 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +2' 35" 6 5
7 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +2' 36" 5 4
8 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli +2' 46" 1 3
9 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +3' 15" 1 2
10 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli +3' 33" 2 1
11 Vlag van Duitsland Horst Seel Seel-Maico
12 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
13 Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli
14 Vlag van Nederland Piet van Niel Yamaha
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli lekke band
DNF Vlag van Duitsland Norbert Peschke Morbidelli
DNF Vlag van Italië Claudio Lusuardi Malanca
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ángel Nieto was in de training van de 50cc-klasse maar liefst 9 seconden sneller dan zijn tegenstanders, maar in de race wilde de Bultaco niet goed lopen. Herbert Rittberger had in Assen een blokje van de firma Van Veen gekregen en dat liep wel goed. Nieto moest hem dan ook laten gaan en door de overwinning van Rittberger was het kampioenschap ineens weer spannend, want ze hadden allebei twee wedstrijden gewonnen. Ulrich Graf werd in Spa-Francorchamps derde.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler[3] 31' 20" 7 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco +20" 1 12
3 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler +37" 7 12
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini UFO-Morbidelli +1' 07" 6 8
5 Vlag van Frankrijk Benjamin Laurent 3B-Kreidler +1' 09" 8 6
6 Vlag van Nederland Engelbert Kip Kreidler 5
7 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 4
8 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 3
9 Vlag van Oostenrijk Hans Hummel Kreidler 2
10 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 1
11 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Derbi
12 Vlag van België Pierre Dumont Kreidler
13 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
14 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler
15 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Kreidler
16 Vlag van België Guido de Lys Kreidler
17 Vlag van Nederland Juup Bosman Kreidler
18 Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler
19 Vlag van België Guy Muyters Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler
DNF Vlag van Italië Aldo Peri Kreidler
DNF Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler
DNF Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Audry ABF
DNF Vlag van België Charles Dumont Kreidler
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Joaquin Gali Derbi

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanklasse leek de race tijdens de trainingen al te zijn begonnen, want er werd hard gevochten om de beste startplaats. Die was uiteindelijk voor Siegfried Schauzu/Wolfgang Kalauch. In de race vormde zich echter al snel een kopgroep met Rolf Steinhausen/Josef Huber, Werner Schwärzel/Andreas Huber en Helmut Schilling/Rainer Gundel. Martin Kooy en Rob Vader, die in Assen tweede waren geworden, kregen hun motor niet gestart en waren al bij de start uitgeschakeld. Rolf Biland stond in de eerste ronde ook al stil. De drie combinaties vooraan maakten er een spannende race van, waarbij de posities steeds wisselden. Uiteindelijk won Steinhausen vóór Schwärzel en Schilling. Rolf Steinhausen en Josef Huber waren nu al bijna zeker van de wereldtitel.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 39' 56" 5 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König +0" 3 12
3 Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel Schmid-Fath +2" 7 10
4 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Schmid-Fath +38" 9 8
5 Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Yamaha +1' 24" 3 '6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Gosling Windle-Yamaha +1' 53" 9 '5
7 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck Krauser-BMW +1' 58" 8 4
8 Vlag van Duitsland Ted Jansen Vlag van Duitsland Erich Schmitz Yamaha +2' 17" 7 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk John Inchcliff Hamilton-Yamaha +2' 26" 8 2
10 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Bernard Garcia GEP-Yamaha +2' 44" 9 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Windle-Yamaha
12 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha
13 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-BMW
14 Vlag van Duitsland Heinz Thevissen Vlag van Duitsland Juppi Esch HTS
15 Vlag van België Mark Alexandre Vlag van België Paul Gerard König
16 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Seymaz-Yamaha
DNS Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Rob Vader Kova-König motor start niet
Vorige race:
TT Assen 1976
FIM wereldkampioenschap wegrace
28e seizoen (1976)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1976

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1975
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1977