Grand Prix-wegrace van Spanje 1977

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Grand Prix-wegrace van Spanje 1977
Officiële naam Gran Premio de España 1977
Land Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Spanje
Datum 22 mei 1977
Organisator FIM
350 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Eerste Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
250 cc
Poleposition Vlag van Japan Ken Nemoto[1]
Snelste ronde Vlag van Japan Takazumi Katayama
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North
Derde Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1977 was vijfde race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1977. De races werden verreden op 22 mei 1977 op het Circuito Permanente del Jarama in Madrid.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Was het team van Bultaco (met de Nederlandse constructeurs Jan Thiel en Martin Mijwaart) in 1976 niet klaar voor het begin van het seizoen, de geschiedenis herhaalde zich in 1977. Pas in de vijfde GP in Spanje werd er met de nieuwe 50cc-machine getraind, maar in de wedstrijd koos Nieto toch voor de 1976-versie (en won).

In Spanje was de organisatie niet op orde: alle trainingen moesten op één dag afgewerkt worden, de coureurs moesten uren aan de grens wachten omdat de autoriteiten niet op de hoogte waren gebracht en 's avonds na de trainingen werd plotseling de elektriciteit afgesloten. In de 250cc-kwalificatie zetten de tijdwaarnemers de Japanner Ken Nemoto ten onrechte op poleposition.

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Spanje werd pijnlijk duidelijk dat het team van Harley-Davidson problemen had. Walter Villa wist zich niet voor de 250- en de 350cc-klasse te kwalificeren. Toch werd hij op het laatste moment tot de start van de 350cc-race toegelaten, maar zonder succes: De machine was te langzaam en na enkele ronden stopte hij ermee. Omdat het plotseling begon te regenen voor de start werd de bandenkeus belangrijk. Iedereen startte op profielbanden, met uitzondering van zes rijders, waaronder Giacomo Agostini (dit keer met een tweecilinder Yamaha TZ 350 D) en Christian Sarron. Bruno Kneubühler reed even aan de leiding, maar werd ingehaald door Michel Rougerie. Omdat de baan snel opdroogde volgde er een aantal valpartijen van coureurs op profielbanden. Rougerie wist zich met zijn profielbanden echter goed staande te houden en won de race. Christian Sarron werd tweede en Takazumi Katayama werd derde. De top tien gebruikte een Yamaha.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha 1h 05' 18" 9 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +22" 6 12
3 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +31" 5 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +52" 5 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +59" 7 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +1' 04" 2 5
7 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1' 21" 3 4
8 Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha +1' 30" 3 3
9 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Finland Markku Matikainen Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +2 ronden
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Benjamin Grau Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Soulas Yamaha
DNF Vlag van Italië Mario Lega Bakker-Morbidelli
DNF Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Yamaha
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson
DNF Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Miguel Cortés Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson opgave
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) José-Maria Mallol Harley-Davidson
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Luis Ricart Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Enrique de Juan Yamaha
DNQ Vlag van Venezuela José Cecotto Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Denis Boulom Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax
DNQ Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De Venezolaan Aldo Nannini (Yamaha) nam even de leiding in de Spaanse 250cc-Grand Prix, maar Barry Ditchburn (Kawasaki) passeerde hem al snel. Dat deden ook Alan North (Yamaha), Jon Ekerold (Yamaha) en Takazumi Katayama (Yamaha). Mario Lega (Morbidelli) had vooral last van een te smalle powerband, wat hem veel tijd kostte en uiteindelijk in een vijfde plaats resulteerde. Na enkele ronden gleed Ditchburn weg, naar zijn zeggen over een benzinespoor, maar hij kon toch nog achtste worden. Katayama maakte hier gebruik van en won de race, maar Ekerold's Yamaha bleef in de derde versnelling vast zitten en hij moest afhaken. Alan North werd tweede en Olivier Chevallier (Yamaha) werd derde. Franco Uncini speelde met zijn Harley-Davidson geen rol bij gebrek aan zowel vermogen als wegligging.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 59' 10" 6 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +25" 9 12
3 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +32" 4 10
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +39" 8 8
5 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +50" 7 6
6 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha +55" 3 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1' 02" 2 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki +1' 04" 6 3
9 Vlag van Japan Akihiro Kiyohara Kawasaki +1' 09" 0 2
10 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +1' 36" 5 1
11 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +1' 39" 0
12 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson +1 ronde
14 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Andrès Pérez Rubio Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos de San Antonio Yamaha +2 ronden
20 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +6 ronden
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
DNF Vlag van Venezuela Aldo Nannini Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Yamaha
DNF Vlag van Italië Vinicio Salmi Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha versnellingsbak
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos Morante Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNS Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Benjamin Grau Derbi
DNQ Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Pierre Soulas Yamaha
DNQ Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Francisco Calafat Pérez Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Luis Ricart Yamaha
DNQ Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNQ Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) José-Maria Mallol Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Pedro Parajua Yamaha
DNQ Vlag van Venezuela José Cecotto Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Yamaha
DNQ Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha
DNQ Vlag van Italië Giovanni Ziggiotto Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Antonio Contente Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Jorge Viegas Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de twee voorgaande GP's was Pier Paolo Bianchi (Morbidelli) ongenaakbaar. Eugenio Lazzarini (Morbidelli) werd achter hem tweede, maar was geen moment in zijn buurt geweest, terwijl Ángel Nieto zijn Bultaco al na één ronde geparkeerd had. Nu werd Jean-Louis Guignabodet met zijn Morbidelli derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 53' 52" 4 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +1' 04" 5 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 40" 6 10
4 Vlag van Italië Giovanni Ziggiotto Morbidelli +1' 48" 9 8
5 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli +1' 54" 5 6
6 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +1 ronde 5
7 Vlag van Oostenrijk Johann Parzer Morbidelli +2 ronden 4
8 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax +2 ronden 3
9 Vlag van Argentinië Willy Pérez Yamaha +4 ronden 2
10 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Jorge Navarrete Bultaco +5 ronden 1
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco motor
DNF Vlag van Duitsland Gert Bender Bender
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli val
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Miguel Cortés Ringhini
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Francisco Calafat Pérez Morbidelli
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk François Granon Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Morbidelli
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramón Pano Ringhini
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) José Luis Alemany Bultaco

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 50cc-race vertrokken de Bultaco-rijders Ángel Nieto en Ricardo Tormo als snelste, maar Tormo moest uiteindelijk buigen voor de druk van Eugenio Lazzarini (Van Veen-Kreidler) en genoegen nemen met de derde plaats.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco 33' 39" 3 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler +9" 7 12
3 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco +17" 4 10
4 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler +1' 43" 2 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler +1 ronde 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet UFO-Morbidelli +1 ronde 5
7 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler +1 ronde 4
8 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramón Galí Derbi +2 ronden 3
9 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +2 ronden 2
10 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Jorge Navarrete Derbi +2 ronden 1
11 Vlag van Frankrijk Artur Benitah Kreidler +2 ronden
12 Vlag van Frankrijk Daniel Corvi Kreidler +2 ronden
13 Vlag van Zwitserland Rudolf Kunz Kreidler +2 ronden
NC[2] Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler +5 ronden
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Gaspar Legaz Derbi
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Javier Mira Joralp
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
29e seizoen (1977)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1977

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1976
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1978