Grand Prix-wegrace der Naties 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1975
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1975
Land Vlag van Italië Italië
Datum 18 mei 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Japan Hideo Kanaya
350 cc
Poleposition Vlag van Japan Hideo Kanaya
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Pons
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Derde Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Paolo Pileri
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Nederland Henk van Kessel
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van ZwitserlandFreddy Freiburghaus
Snelste ronde Race afgelast

De Grand Prix-wegrace der Naties 1975 was vijfde race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1975. De races werden verreden op 18 mei 1975 op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari in Imola.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De organisatie in Imola verliep bepaald niet zoals het hoorde. De 500 cc klasse startte met een uur en een kwartier vertraging. Het publiek, dat al de hele dag in de hete zon zat, vierde hierna de overwinning van Agostini door de baan op te lopen en toen hierdoor weer vertraging ontstond besloot men de zijspanrace gewoon af te gelasten.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Na de spannende 500 cc race in Hockenheim was die in Imola weer enigszins saai: Giacomo Agostini (Yamaha) leidde van start tot finish. Phil Read (MV Agusta) was kansloos, maar kon wel tweede worden vóór Agostini's teamgenoot Hideo Kanaya. De fabrieks-Suzuki's deden het weer slecht: Barry Sheene viel uit door een kapotte versnellingsbak en Teuvo Länsivuori viel, waarbij hij een sleutelbeen brak.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 59' 28" 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta + 1' 00" 8 12
3 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha + 1' 23" 6 10
4 Vlag van Italië Armando Toracca MV Agusta + 1' 48" 4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Suzuki + 1 ronde 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha + 1 ronde 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki + 2 ronden 4
8 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha + 2 ronden 3
9 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha + 2 ronden 2
10 Vlag van Zwitserland Ruedi Keller Yamaha + 2 ronden 1
11 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Rotax + 2 ronden
12 Vlag van Italië Nico Cereghini Suzuki + 2 ronden
13 Vlag van Italië Giorgio Gatti Yamaha + 2 ronden
14 Vlag van Italië Germano Paganini Harley-Davidson + 2 ronden
15 Vlag van Italië Germano Salsi Yamaha + 2 ronden
16 Vlag van Italië Sergio Baroncini Ducati + 2 ronden
DNF Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Léon König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Paton
DNF Vlag van Italië Roberto Gallina Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Italië Mimmo Cazzaniga Harley-Davidson
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki versnellingsbak
DNF Vlag van Italië Guido Mandracci Yamaha
DNF Vlag van Italië Mario Necchi Yamaha
DNF Vlag van Italië Giuliano Barzanti Yamaha
DNF Vlag van Italië Remo Bianconcini Suzuki
DNS Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki val

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Johnny Cecotto startte slecht in de 350 cc race, maar na een inhaalrace wist hij toch nog te winnen. Voor hij de eerste plaats veroverd had ging het gevecht om de leiding tussen Dieter Braun en Patrick Pons. Intussen reed Giacomo Agostini ook een geweldige race, want hij was als laatste vertrokken en wist nog tot vlak bij Cecotto te komen. Die bleek echter nog wat over te hebben en Agostini werd tweede vóór Patrick Pons.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 53' 29" 4 15
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha + 15" 7 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha + 17" 2 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha + 17" 4 8
5 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha + 39" 4 6
6 Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha + 1' 00" 1 5
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Yamaha + 1' 21" 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha + 1' 55" 9 3
9 Vlag van Italië Guido Mandracci Yamaha + 1 ronde 2
10 Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha + 1 ronde 1
11 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha + 1 ronde
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo SMAC-Yamaha
DNF Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Italië ging Walter Villa aan de leiding, maar hij werd gevolgd door Johnny Cecotto die rustig leek te wachten op een fout van Villa. In de laatste vijf ronden begon Cecotto's Yamaha echter slecht te lopen en om de finish te halen deed hij het rustiger aan. Michel Rougerie, die Dieter Braun nog ingehaald had, kon hem echter niet meer bereiken en werd derde. Felice Agostini, Ago's jongere broer die in zijn motorsportcarrière was begonnen als motorcrosser, haalde met de achtste plaats zijn eerste WK-punten.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 50' 25" 5 15
2 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha + 16" 9 12
3 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson + 35" 4 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha + 47" 5 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha + 1' 28" 7 6
6 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha + 2' 00" 3 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha + 2' 04" 2 4
8 Vlag van Italië Felice Agostini Yamaha + 2' 05" 6 3
9 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha + 2' 09" 6 2
10 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha + 2' 15" 5 1
11 Vlag van Italië Luigi Richetti Yamaha
12 Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ
13 Vlag van Italië Erasmo di Giacinto Yamaha
14 Vlag van Italië Gino Tondo Yamaha
15 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
16 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha
17 Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha
18 Vlag van Italië Francesco Pisanelli Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha
DNF Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha
DNF Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Yamaha
DNF Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha
DNF Vlag van Italië Otello Buscherini Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Japan Ikujiro Takai Yamaha
DNF Vlag van Italië Fosco Giansanti Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125 cc race in Imola gingen de beide Morbidelli's er opnieuw samen vandoor, en weer in de voor het team "verkeerde" volgorde: kopman Paolo Pileri achter Pier Paolo Bianchi. Men had het nu eenmaal zo afgesproken: Pileri moest wereldkampioen worden en daarom mocht Bianchi kampioen van Italië worden. Kent Andersson was eerst derde, maar kreeg te maken met een vastloper en viel uit. Dat bracht Henk van Kessel met zijn Bridgestone op de derde plaats. Bianchi wachtte weer demonstratief tot de laatste ronde voor hij Paolo Pileri voor liet gaan, tot ongenoegen van het Italiaanse publiek, dat de beste man de overwinning wel gegund had.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 46' 13" 3 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli + 0" 3 12
3 Vlag van Nederland Henk van Kessel Bridgestone-Yamaha[1] + 1' 30" 6 10
4 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha + 2' 07" 4 8
5 Vlag van Italië Pierluigi Conforti Malanca + 2' 21" 3 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha + 1 ronde 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha + 1 ronde 4
8 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci + 1 ronde 3
9 Vlag van Italië Alberto Ieva Derbi + 1 ronde 2
10 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha + 2 ronden 1
DNF Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha vastloper

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 50 cc klasse trainde Eugenio Lazzarini weer als snelste, maar in de race werd hij slechts tweede met meer dan een minuut achterstand op Ángel Nieto. Dat had alles te maken met het feit dat Lazzarini opnieuw slecht startte. Stefan Dörflinger en Ulrich Graf waren derde en vierde nadat ze Jan Huberts hadden ingehaald, maar uiteindelijk viel Graf terug en werd Dörflinger derde.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Angel Nieto Van Veen-Kreidler 29' 54" 1 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci + 12" 8 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler + 1' 14" 8 10
4 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Derbi + 1' 17" 5 8
5 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler + 1' 51" 4 6
6 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler + 2' 10" 1 5
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Derbi + 1 ronde 4
8 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler + 1 ronde 3
9 Vlag van Italië Carlo Guerrini Ringhini + 1 ronde 2
10 Vlag van Italië Germano Zanetti Kreidler + 1 ronde 1

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat het publiek na de overwinning van Giacomo Agostini in de 500 cc race bezit van de baan had genomen, besloot de organisatie van de race in Imola al na korte tijd de zijspanklasse dan maar af te gelasten. Een domper voor de zijspanrijders, die de verre reis én de trainingen hadden volbracht. Start- en prijzengelden werden weliswaar uitbetaald, maar de zijspanklasse hield nu nog maar zeven wedstrijden over in plaats van de geplande acht.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975 		FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975) 		Volgende race:
Isle of Man TT 1975
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1974 		Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1976
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_der_Naties_1975&oldid=67259742"