Grand Prix-wegrace der Naties 1961

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1961
Officiële naam 39º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 3 september 1961
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Tsjechië Gustav Havel
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
125 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Tom Phillis
Eerste Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner
Tweede Vlag van Japan Teisuke Tanaka
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri

De Grand Prix-wegrace der Naties 1961 was de negende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1961. De races werden verreden op 3 september 1961 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. Alleen de soloklassen kwamen aan de start. De wereldtitel in de 500cc-klasse was al beslist. De 350cc-titel werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Grand Prix des Nations werd gereden voor 25.000 toeschouwers. Ze werd overschaduwd door de dood van Franco Tirri, die viel en aan hoofdletsel bezweek. Dat gebeurde in de nationale 125cc-race, die werd gewonnen door Francesco Villa (Ducati). De nationale 175cc-race werd gewonnen door Alberto Pagani (Aermacchi). MV Agusta sloeg haar slag door Mike Hailwood te voorzien van een 350 4C en een 500 4C.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Het was goed dat MV Agusta Mike Hailwood had ingehuurd als "tweede rijder". Kopman Gary Hocking kwam ten val en Hailwood had niet veel tijd nodig om aan de tot "MV Privat" omgedoopte machine te wennen. Hij reed het hele veld op een of meer ronden. Alistair King werd tweede en Paddy Driver kwam voor het eerst op het podium.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Privat 1:05"14'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton +1 ronde 6
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton +1 ronde 4
4 Vlag van Italië Alberto Pagani Norton +1 ronde 3
5 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton +2 ronden 2
6 Vlag van Australië Jack Findlay Norton +2 ronden 1
7 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Norton +2 ronden
8 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW +3 ronden
9 Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton +3 ronden
10 Vlag van Italië Roberto Vigorito Norton +3 ronden
11 Vlag van Duitsland Ernst Hiller Matchless +5 ronden
12 Vlag van Italië Benedetto Zambotti Gilera +5 ronden
13 Vlag van Italië Emanuele Maugliani Gilera +5 ronden
14 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alfonz Breznik Gilera +8 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jacques Insermini Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton Mechanisch
Vlag van Italië Artemio Cirelli Gilera
Vlag van Italië Gianfranco Domeniconi Norton
Vlag van Italië Giuseppe Mantelli Gilera
Vlag van Italië Renzo Rossi Gilera
Vlag van Italië Vasco Loro Norton Mechanisch
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Argentinië Juan Perkins Norton
Vlag van Australië Ron Miles (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Zwitserland Fritz Messerli Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless
Vlag van Duitsland Lothar John BMW
Vlag van Finland Anssi Resko Norton
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Farnsworth Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Chatterton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Norton
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking (wereldkampioen) MV Agusta / MV Privat 40 (48)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton / MV Privat 34 (49)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 13
5 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton 8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless 7
7 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 6
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton 5
9 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW 4
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Australië Tom Phillis Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

František Šťastný had alleen nog een theoretische kans op de wereldtitel, maar die werd de grond in geboord toen hij uitviel. Daardoor was Gary Hocking zeker van de titel. Hocking won de race ook, vijf seconden voor zijn nieuwe teamgenoot Mike Hailwood. Gustav Havel nam de honneurs voor Jawa waar en werd derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat 51"17'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Privat +5'1 6
3 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa +1"49'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Bianchi +1 ronde 3
5 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli +1 ronde 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi Ontsteking
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Onbekend
Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi Ontsteking
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Bianchi

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton Overleden[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS
Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking (wereldkampioen) MV Agusta / MV Privat 32 (38)
2 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 22 (24)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 13
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood AJS / MV Privat
9 Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-klasse ontstond een hevig gevecht tussen Jim Redman en Mike Hailwood, dat Redman met slechts 0,2 seconde verschil wist te winnen. Daardoor bleef de strijd om het wereldkampioenschap spannend, hoewel Tom Phillis door zijn derde plaats begon af te haken. Tarquinio Provini, die wegens verplichtingen in het nationale Italiaanse kampioenschap maar weinig WK-races reed, kwam hier wel aan de start en werd met zijn Moto Morini 250 Bialbero vierde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 41"56'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda +0'2 6
3 Vlag van Australië Tom Phillis Honda +26'8 4
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini +1"05'6 3
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +1"57'4 2
6 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 1
7 Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda +1 ronde
8 Vlag van Italië Bruno Spaggiari Benelli +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +2 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +2 ronden
11 Vlag van Duitsland Michael Schneider NSU +3 ronden
12 Vlag van Italië Roberto Patrignani Morini +3 ronden
13 Vlag van Italië Giovanni Larquier Aermacchi +4 ronden
14 Vlag van Italië Giordano Bon Benelli +5 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Honda Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda Val

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey NSU
Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial / Honda 42 (46)
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 36 (44)
3 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 33 (36)
4 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 20
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 14
6 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 10
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
8 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 6
10 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 4
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw bleven de Honda-coureurs elkaar punten afsnoepen. In Italië brak het ontbreken van stalorders Tom Phillis op. Hij finishte vlak achter zijn teamgenoten Teisuke Tanaka en Luigi Taveri en verloor daardoor de leiding in de WK-stand aan Ernst Degner (MZ).

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 39"04'0 8
2 Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda +8'1 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +9'5 4
4 Vlag van Australië Tom Phillis Honda +9'6 3
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +16'5 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC +34'7 1
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ +1"12'7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +1"12'9
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris EMC +1"13'0
10 Vlag van Nederland Jan Huberts Honda +1"14'2
11 Vlag van Italië Gianemilio Marchesani Mondial +1 ronde
12 Vlag van Italië Gilberto Milani Paton +2 ronden
13 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Rumi +2 ronden
14 Vlag van Italië Vittorio Zito Ducati +2 ronden
15 Vlag van Italië Roberto Patrignani Ducati +2 ronden
16 Vlag van Italië Santarelli Ducati +2 ronden
17 Vlag van Nederland Han Leenheer Ducati +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Peter Eser Onbekend Val
Vlag van Italië Paolo Campanelli Onbekend Val
Vlag van Italië Franco Latini Ducati Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Onbekend Kettingbreuk

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Bultaco Overleden[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Spanje Ricardo Quintanilla Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC / Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC
Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 42 (45)
2 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 40 (47)
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 23 (27)
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 23
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC / Honda 16
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 14
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 12
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ 7
9 Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda 6
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1961
FIM wereldkampioenschap wegrace
13e seizoen (1961)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1961

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1960
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1962