Grand Prix-wegrace der Naties 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1964
Officiële naam 42º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 13 september 1964
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella
Derde Vlag van Australië Jack Ahearn
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Remo Venturi
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale
Derde Vlag van Tsjechië Stanislav Malina
250 cc
Snelste ronde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Derde Vlag van Duitsland Ernst Degner

De Grand Prix-wegrace der Naties 1964 was de elfde en voorlaatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1964. De races werden verreden op 13 september op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. Alleen de soloklassen met uitzondering van de 50cc-klasse kwamen aan de start. De 500cc-klasse sloot haar seizoen hier af. De wereldtitel in de 250cc-klasse werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Grand Prix van Monza leverde voor het eerst in het seizoen een enigszins spannende race in de 500cc-klasse op. Ernst Degner kwam na een lange herstelperiode (hij had op 10 november 1963 brandwonden opgelopen) weer aan de start en Honda probeerde de 250cc-Yamaha RD 56 in te tomen met de zescilinder Honda 3RC 164.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Hailwood kreeg voor het eerst in het seizoen concurrentie omdat de Gilera 500 4C van Benedicto Caldarella heel bleef. Caldarella reed zelfs de snelste ronde, maar finishte elf seconden achter Hailwood. Hoe sterk de Italiaanse viercilinders waren (hoewel de Gilera uit 1957 stamde) bleek uit het feit dat derde man Jack Ahearn twee ronden (ruim twaalf kilometer) achterstand had.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:02"58'2 8
2 Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera +11'0 6
3 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +2 ronden 4
4 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless +2 ronden 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +2 ronden 2
6 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +3 ronden 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless +3 ronden
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Norton +3 ronden
9 Vlag van Italië Vasco Loro Norton +3 ronden
10 Vlag van Italië Remo Venturi Bianchii +4 ronden
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
12 Vlag van Italië Giuseppe Dardanello Norton
13 Vlag van Italië Emanuele Maugliani Gilera
14 Vlag van Italië Benedetto Zambotti Norton
15 Vlag van Italië Pietro Mencaglia Gilera

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Frankrijk Philippe Canoui Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
Vlag van Italië Alberto Pagani Bianchii
Vlag van Italië Alberto Picca Gilera
Vlag van Italië Paolo Campanelli Matchless
Vlag van Italië Silvio Grassetti Gilera
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton [2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton Blessure[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless / Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Morrie Low (†) Norton Overleden[4]
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [5]

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 40 (56)
2 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 25 (29)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless / Norton 25
4 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Norton / Matchless 18
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 16
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless 8
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 6
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Jim Redman had alle 350cc-races gewonnen, maar in Monza reed Remo Venturi met zijn tweecilinder Bianchi de snelste ronde. Venturi viel echter uit en Redman won opnieuw voor zijn vriend en landgenoot Bruce Beale, die met een tweecilinder Honda CR 77-productieracer reed. Stanislav Malina werd met zijn ČZ derde. Bruce Beale steeg als privérijder naar de tweede plaats in het wereldkampioenschap.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 51"31'0 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +1"22'2 6
3 Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ +1 ronde 4
4 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi +1 ronde 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS +1 ronde 2
6 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton +1 ronde
8 Vlag van Australië Jack Findlay AJS +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle (†) AJS Overleden[6]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta / MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Japan Kuniomi Nagamatsu Honda
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 40 (56) wereldkampioen
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 24
3 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 20 (24)
4 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta / MZ 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS 5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 4
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nog nooit was iemand op het idee gekomen de 250cc-klasse met een zescilinder aan te vallen. Nu Phil Read de leiding in het wereldkampioenschap had genomen met zijn tamelijk eenvoudige tweecilindertweetakt Yamaha RD 56 moest Honda reageren. Het bracht de zescilinder 3RC 164. Het mocht niet baten. Redman reed aanvankelijk aan de leiding, maar toen zijn machine warm begon te lopen moest hij zich terug laten zakken. Phil Read won opnieuw en zijn teamgenoot Mike Duff wist Honda-rijder Redman op de finish met 0,3 seconde verschil te verslaan. Phil Read was zeker van de wereldtitel.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 41"24'2 8
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha +10'0 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +10'3 4
4 Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini +23'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +1"01'2 2
6 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +1"40'6 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +2 ronden
8 Vlag van Duitsland Günter Beer Honda +1 ronde
9 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +1 ronde
10 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi +2 ronden
11 Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ +2 ronden
12 Vlag van Italië Gianemilio Marchesani Aermacchi +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla [5]
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [5]
Vlag van Verenigde Staten Douglas Brown Ducati [5]
Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati [5]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Wolfgang Gast MZ
Vlag van Spanje Jorge Sirera Montesa
Vlag van Frankrijk Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 46 (50) wereldkampioen
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 40 (50)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 23
4 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 20
5 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 15
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 9
7 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla 6
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton
Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioen Luigi Taveri won ook de 125cc-race in Monza, voor de Suzuki-rijders Hugh Anderson en Ernst Degner. Degner reed zijn eerste Grand Prix sinds de Japanse GP van 1963 waarbij hij ernstige brandwonden had opgelopen. Veteraan Romolo Ferri, die in het seizoen 1958 voor het laatst in het WK had gereden, kwam met een EMC aan de start en werd negende.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 36"40'0 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +1'6 6
3 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki +18'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +32'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +1"17'4 2
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +2"08'6 1
7 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda +2 ronden
8 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda +2 ronden
9 Vlag van Italië Romolo Ferri EMC +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Richard Thomas Bultaco +2 ronden
11 Vlag van Italië Francesco Villa Mondial +2 ronden
12 Vlag van Italië Alberto Capocci Ducati +3 ronden
13 Vlag van Italië Accorsi Ducati +3 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Roland Föll (†) Honda Overleden[8]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 46 (58) wereldkampioen
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 36 (37)
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 34
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 22 (24)
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 21
6 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 10
7 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 4
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1963
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1965