Grand Prix-wegrace der Naties 1955

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1955
Officiële naam 33º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 4 september 1955
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Italië Umberto Masetti
Tweede Vlag van Ierland Reg Armstrong
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas
Derde Vlag van Australië Ken Kavanagh
250 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hans Baltisberger
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Duitsland Hans Baltisberger
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Remo Venturi
Derde Vlag van Italië Angelo Copeta
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Italië Albino Milani/Onbekend
Eerste Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Tweede Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Derde Vlag van Frankrijk Jacques Drion/Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge

De Grand Prix-wegrace der Naties 1955 was achtste en laatste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1955. De races werden verreden op 4 september 1955 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. In deze Grand Prix kwamen alle klassen aan de start. De wereldtitels in de 125cc-klasse, de 350cc-klasse, de 500cc-klasse en de zijspanklasse waren al beslist. De wereldtitel in de 250cc-klasse werd tijdens deze Grand Prix beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Meer dan 100.000 toeschouwers zagen in Monza vijf races, maar in de meeste klassen was de spanning om de wereldtitels al verdwenen. In de 250cc-klasse was er nog enige spanning: Cecil Sandford kon de wereldtitel nog van Hermann Paul Müller afnemen en tot nu toe hadden de vijf wedstrijden allemaal een andere winnaar gehad.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500cc-race ging Geoff Duke aanvankelijk aan de leiding en hij reed ook de snelste ronde, maar toen hij problemen kreeg met zijn Gilera 500 4C werd hij gepasseerd door MV Agusta-rijder Umberto Massetti en door Reg Armstrong, die zijn Gilera slechts een halve seconde later over de streep stuurde. Duke zat toen ook nog in de kopgroep en finishte een seconde later.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 1:08"04'1 8
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera + 0'5 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera + 1'6 4
4 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera + 35'1 3
5 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera + 1"50'5 2
6 Vlag van Duitsland Ernst Riedelbauch BMW + 1 ronde 1
7 Vlag van Oostenrijk Gerold Klinger BMW + 1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk William Hall Norton + 3 ronden
9 Vlag van Italië Enrico Galante Norton + 3 ronden
10 Vlag van Italië Artemio Cirelli Gilera + 5 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van Australië Richard Thompson Matchless
Vlag van Australië Tony McAlpine BMW
Vlag van Duitsland Bruno Böhrer Schnell-Horex
Vlag van Duitsland Erich Wünsche Norton
Vlag van Duitsland Ernst Hiller Matchless
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta
Vlag van Italië Francesco Guglielminetti Norton
Vlag van Italië Franco Chinelli Gilera
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera
Vlag van Italië Lodovico Facchinelli Gilera
Vlag van Italië Luigi Falconi Moto Guzzi
Vlag van Italië Martino Giani Gilera
Vlag van Italië Paolo Campanelli Gilera
Vlag van Italië Tito Forconi MV Agusta
Vlag van Zweden Sven Andersson Norton
Vlag van Zweden Ulf Gate Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown Matchless
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Firmin Dauwe Norton
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Walter Zeller BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Ennett Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Italië Nello Pagani MV Agusta
Vlag van Italië Orlando Valdinoci Gilera
Vlag van Nederland Drikus Veer Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Eddie Grant Norton

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 36
2 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 30
3 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 19
4 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera 13
5 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi 8
7 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 6
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Walter Zeller BMW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals verwacht werd de 350cc-klasse weer een succes voor Moto Guzzi. Geen enkel ander merk had een race gewonnen, en dit keer won Dickie Dale zijn eerste race van het jaar. Onverwacht was dat ook niet, want Dale startte lang niet altijd, maar als hij dat deed kwam hij ook op het podium. Wereldkampioenm Bill Lomas werd tweede op 0,1 seconde en Ken Kavanagh werd derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 55"21'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi + 0'1 6
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi + 13'1 4
4 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi + 14'1 3
5 Vlag van Duitsland August Hobl DKW + 14'2 2
6 Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi + 1"48'6 1
7 Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU + 1 ronde
8 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW + 2 ronden
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler AJS
10 Vlag van Italië Lodovico Facchinelli AJS
11 Hall Norton
12 Vlag van Duitsland Erwin Aldinger Schnell-Horex + 3 ronden
13 Vlag van Zweden Sven Andersson Norton + 4 ronden
14 Wick AJS

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van Australië Maurice Quincey Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Hans Bartl DKW
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Karl Hofmann DKW
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees Norton
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy AJS

Top tien eindstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas Moto Guzzi 32 (44)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 18
3 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland August Hobl DKW 17
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Moto Guzzi 13
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees Norton 11
7 Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 7
10 Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi 7

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Carlo Ubbiali startte voor het eerst in de 250cc-klasse, want hij had zich geconcentreerd op de 125cc-klasse, waarin hij wereldkampioen was geworden. Hij won deze race met slechts 0,3 seconde verschil voor Hans Baltisberger met de NSU Sportmax. Sammy Miller werd derde en Hermann Paul Müller vierde. Müller was daarmee ook wereldkampioen. Alleen Moto Guzzi-rijder Cecil Sandford had hem theoretisch nog van de titel af kunnen houden, maar hij komt in de uitslag niet voor.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 46"34'1 8
2 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU + 0'3 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller NSU + 15'6 4
4 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU + 25'3 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta + 28'6 2
6 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta + 56'4 1
7 Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi + 56'6
8 Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU + 1 ronde
9 Vlag van Duitsland Karl Lottes NSU + 1 ronde
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi + 1 ronde
11 Vlag van Duitsland Günter Beer Adler + 1 ronde
12 Vlag van Italië Adelmo Mandolini Moto Guzzi + 1 ronde
13 Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi + 2 ronden
14 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Moto Guzzi + 2 ronden
15 Vlag van Italië Dino Fagiolini Moto Guzzi + 2 ronden
16 Vlag van Italië Guerin Moto Guzzi + 4 ronden

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU
Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick RDS-Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees NSU
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
De NSU Sportmax was slechts een productieracer, maar de machine was snel genoeg om de fabrieksracers van MV Agusta en Moto Guzzi te verslaan. "Happi" Müller werd er wereldkampioen mee.

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Hermann Paul Müller NSU 19 (20)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Moto Guzzi 14
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta 13
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 11
5 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 11
6 Vlag van Noord-Ierland Sammy Miller NSU 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees NSU 8
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
9 Vlag van Duitsland Wolfgang Brand NSU 6
10 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 6

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Carlo Ubbiali, die al wereldkampioen was, won ook de laatste 125cc-race, zonder de grootste concurrenten, de coureurs van Mondial. Dat merk had zich teruggetrokken na het dodelijke ongeval van Giuseppe Lattanzi. Nu waren alle podiumplaatsen voor MV Agusta, met Remo Venturi op de tweede- en Angelo Copeta op de derde plaats.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 41"03'8 8
2 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta + 27'1 6
3 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta + 1"42'2 4
4 Vlag van Duitsland August Hobl DKW + 1"44'5 3
5 Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW + 1 ronde 2
6 Vlag van Italië Paolo Campanelli Mondial + 1 ronde 1
7 Vlag van Italië Guido Sala MV Agusta + 1 ronde
8 Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta + 1 ronde
9 Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer MV Agusta + 2 ronden
10 Vlag van Zwitserland Florian Camathias MV Agusta + 2 ronden
11 Vlag van Duitsland Caver Heiss MV Agusta + 2 ronden
12 Vlag van Italië Roberto Pionava MV Agusta + 2 ronden
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta + 3 ronden
14 Vlag van Italië Alberto Capocci Mondial + 3 ronden
15 Vlag van Italië Mario Carini Mondial + 3 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Giuseppe Lattanzi (†) Mondial Overleden[2]
Vlag van Italië Romolo Ferri Mondial Teambeleid[3]
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial Teambeleid[3]

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rudolf Grimas Mondial
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
Vlag van Duitse Democratische Republiek Erhart Krumpholz IFA
Vlag van Duitsland Erich Wünsche DKW
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcello Cama Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ross Porter MV Agusta

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 32 (44)
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 26
3 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 16
4 Vlag van Italië Giuseppe Lattanzi (†) Mondial 11
5 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 8
6 Vlag van Italië Romolo Ferri Mondial 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta 5
8 Vlag van Oostenrijk Rudolf Grimas Mondial 4
9 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Duitsland August Hobl DKW

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Gilera was vaak bereid om speciaal voor Monza een 500 4C-blok ter beschikking te stellen aan Albino Milani, de broer van fabriekscoureur Alfredo. Milani reed ook de snelste ronde en ging even aan de leiding van de race, maar hij viel uit, waardoor Wilhelm Noll/Fritz Cron met hun BMW wonnen, voor hun teamgenoten Walter Schneider/Hans Strauß. Jacques Drion/Inge Stoll werden derde en eindigden met hun Norton daardoor op de vierde plaats in het wereldkampioenschap, nog voor Norton-coryfeeën Cyril Smith en Bill Boddice. De nieuwe wereldkampioenen Willi Faust/Karl Remmert namen niet deel.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 41"21'6 8
2 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW + 0'2 6
3 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton + 58'6 4
4 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Maurice Büla BMW + 1"03'2 3
5 Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut BMW + 1"03'3 2
6 Vlag van Duitsland Fritz Seeber Vlag van Duitsland Franz Heiß BMW + 1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Friedrich Staschel Vlag van Duitse Democratische Republiek Edgar Perduss BMW + 1 ronde
8 Vlag van Duitsland Loni Neussner Onbekend Norton + 1 ronde
9 Vlag van Italië Alfonso Sammarchi Onbekend Norton + 1 ronde
10 Vlag van Zwitserland Fritz Mühlemann Vlag van Zwitserland K. Tuscher BSA + 3 ronden
11 Baldi Onbekend BSA + 3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Italië Albino Milani Onbekend Gilera

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Australië Max George Norton
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys BMW
Vlag van Zwitserland Roland Benz Vlag van Zwitserland Jakob Kuchler Norton
Vlag van Duitsland Rudolf Koch Vlag van Duitsland Christian Wirth BMW
Vlag van Duitsland Willi Faust Vlag van Duitsland Karl Remmert BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk William Storr Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Walker Vlag van Verenigd Koninkrijk Dun Roberts Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Taylor Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Billingham Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Matchless
Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Dino Magri Gilera
Vlag van Nederland Henk Steman Vlag van Nederland Mappie de Haas BMW

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Willi Faust Vlag van Duitsland Karl Remmert BMW 30
2 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 28
3 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß en
Vlag van Duitsland Manfred Grunwald
BMW 22
4 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk William Storr Norton
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Matchless 6
Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Australië Max George Norton
9 Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut BMW 6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Norton 4
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1955
FIM wereldkampioenschap wegrace
7e seizoen (1955)
Volgende race:
Isle of Man TT 1956

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1954
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1956