Grand Prix-wegrace der Naties 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1978
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1978
Land Vlag van Italië Italië
Datum 14 mei 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen
Derde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
350 cc
Poleposition Vlag van Italië Franco Uncini
Snelste ronde Vlag van Australië Gregg Hansford
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Australië Gregg Hansford
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Australië Gregg Hansford
Derde Vlag van Italië Franco Uncini
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Thierry Espié
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Italië Maurizio Massimiani
Derde Vlag van Oostenrijk Harald Bartol
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Plisson
Derde Vlag van België Julien van Zeebroeck
Zijspan
Poleposition Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin/Vlag van Zwitserland Philippe Miserez

De Grand Prix-wegrace der Naties 1978 was vijfde race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1978. De races werden verreden op 14 mei 1978 op het Autodromo internazionale del Mugello nabij Scarperia e San Piero in de provincie Florence.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500cc-race had Wil Hartog (Suzuki) de snelste start. Hij begon als "snelstarter" een fenomeen te worden. Hij moest de leiding al snel afstaan aan een kopgroep die bestond uit Kenny Roberts (Yamaha), Marco Lucchinelli (Suzuki), Pat Hennen (Suzuki), Barry Sheene (Suzuki) en Johnny Cecotto (Yamaha). Binnen een paar ronden bouwde Kenny Roberts al een flinke voorsprong op en net als in de vorige races kon Pat Hennen hem beter volgen dan Barry Sheene, die uiteindelijk slechts vijfde werd. Hennen werd achter Roberts tweede en op de derde plaats finishte Marco Lucchinelli. Wil Hartog had zo hard voor zijn zesde plaats moeten werken, dat zijn laarzen waren doorgesleten en hij zijn tenen moest laten behandelen in de mobiele kliniek van dr. Costa.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 59' 17" 0 15
2 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki + 6" 2 12
3 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki + 35" 5 10
4 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Suzuki + 40" 4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki + 51" 4 6
6 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki + 1' 07" 5 5
7 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki + 1' 16" 3 4
8 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki + 2' 04" 1 3
9 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki + 2' 04" 7 2
10 Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki + 1 ronde 1
11 Vlag van Italië Nico Cereghini Suzuki + 1 ronde
12 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki + 1 ronde
13 Vlag van Duitsland Franz Rau Suzuki + 1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki + 1 ronde
15 Vlag van Italië Roberto Coli Suzuki + 1 ronde
DNS Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki
DNF Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki ongeval
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos de San Antonio Suzuki ongeval
DNF Vlag van Italië Carlo Paganini Suzuki motor
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki motor
DNF Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki motor
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Suzuki motor
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha ongeval
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki motor
DNF Vlag van Italië Pieraldo Cipriani Paton koppeling
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki vering
DNF Vlag van Italië Gregorio Mariani Suzuki olielekkage
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki motor
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha waterlekkage
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki
DNQ Vlag van Italië Ermanno Giuliano Yamaha
DNQ Vlag van Italië Sandro Moro Suzuki
DNQ Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki
DNQ Vlag van Italië Giorgio Gatti Yamaha
DNQ Vlag van Italië Massimo Scafoletti Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Even reed Michel Rougerie (Yamaha) aan de leiding van de 350cc-race in Italië, maar al snel gingen de Kawasaki-coureurs Kork Ballington en Gregg Hansford ervandoor. Hansford moest Ballington laten gaan toen hij last kreeg van een klemmende gasschuif, maar hij werd wel tweede. Takazumi Katayama (Yamaha) werd derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 54' 08" 0 15
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki + 0" 4 12
3 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha + 15" 9 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha + 16" 2 8
5 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha + 41" 4 6
6 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Yamaha + 51" 4 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha + 1' 01" 6 4
8 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha + 1' 04" 9 3
9 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha + 1' 24" 5 2
10 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli + 1' 35" 9 1
11 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha + 1' 36" 0
12 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha + 1' 58" 0
13 Vlag van Australië John Dodds Yamaha + 1' 59" 2
14 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha + 1 ronde
15 Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Yamaha + 1 ronde
16 Vlag van Italië Giovanni Pelletier Yamaha + 1 ronde
17 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha + 1 ronde
18 Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Yamaha + 1 ronde
19 Vlag van Italië Giorgio Gabellini Yamaha + 1 ronde
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvano Ricchetti Yamaha
DNF Vlag van Italië Pablo Scattorali Yamaha
DNF Vlag van Italië Paolo Niccoli Yamaha
DNF Vlag van Italië Felice Agostini Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Migliorati Yamaha
DNF Vlag van Italië Franco Solaroli Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNQ Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNQ Vlag van Italië Raffaele Palatiello Yamaha
DNQ Vlag van Italië Franco Marcheggiani Yamaha
DNQ Vlag van Italië Raul Martini Yamaha
DNQ Vlag van Italië Edoardo Elias Yamaha
DNQ Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Yamaha
DNQ Vlag van Italië Pierluigi Conforti Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNQ Vlag van Australië Ray Quincey Yamaha
DNQ Vlag van Italië Adelio Faccioli Yamaha
DNQ Vlag van Italië Giancarlo Pelatti Yamaha
DNQ Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
DNQ Vlag van Italië Vanes Francini Yamaha
DNQ Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNQ Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNQ Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNQ Vlag van Venezuela Alejandro Alemán Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Yamaha
DNQ Vlag van Italië Pietro Bonera Yamaha
DNQ Vlag van Italië Remo Bianconcini Yamaha
DNQ Vlag van Italië Giorgio Avveduti Yamaha
DNQ Vlag van Italië Moreno Pescucci Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNQ Vlag van Venezuela José Cecotto Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel het niet goed ging met de 250 cc Morbidelli was het publiek in Italië heel even blij toen Mario Lega de eerste ronde als snelste aflegde. Al snel vlogen de tegenstanders hem echter voorbij, eerst Kork Ballington, Gregg Hansford, Kenny Roberts en Franco Uncini en later ook Jon Ekerold en Tom Herron. De beide Kawasaki-rijders konden een voorsprong nemen toen Roberts werd uitgeschakeld door een vastloper. Pas vlak voor de streep passeerde Ballington Hansford en hij won de race, maar voor Hansford was de tweede plaats voldoende om de leiding in het wereldkampioenschap over te nemen. Franco Uncini werd derde.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 50' 23" 4 15
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki + 0" 0 12
3 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha + 51" 0 10
4 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha + 1' 11" 0 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha + 1' 14" 9 6
6 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli + 1' 15" 0 5
7 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha + 1' 21" 0 4
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha + 1' 21" 7 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki + 1' 57" 8 2
10 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha + 1' 57" 8 1
11 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki + 2' 12" 2
12 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha + 2' 13" 6
13 Vlag van Australië John Dodds Yamaha + 1 ronde
14 Vlag van Italië Franco Solaroli Yamaha + 1 ronde
15 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha + 1 ronde
16 Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Yamaha + 1 ronde
17 Vlag van Italië Franco Marcheggiani Yamaha + 1 ronde
18 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha + 1 ronde
19 Vlag van Italië Erasmo di Giacinto Yamaha + 1 ronde
DNF Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha vastloper
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Italië Raffaele Palatiello Yamaha
DNF Vlag van Italië Vanes Francini Yamaha
DNF Vlag van Italië Adelio Faccioli Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson val
DNQ Vlag van Italië Giancarlo Pelatti Yamaha
DNQ Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha
DNQ Vlag van Italië Alfio Micheli Yamaha
DNQ Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Josef Hage Japol
DNQ Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha
DNQ Vlag van Italië Germano Zanetti Yamaha
DNQ Vlag van Italië Romeo De Martin Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Yamaha
DNQ De Nicole Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Thierry Espié baarde net als in Spanje en Frankrijk opzien toen hij in Mugello meteen Maurizio Massimiani (Morbidelli) uitremde om achter Pier Paolo Bianchi aan te gaan. Bianchi viel echter al vroeg uit, waardoor Espié de wedstrijd leek te gaan winnen. Enkele ronden voor het einde viel hij echter door een kleine vastloper. Hij duwde de Motobécane weer meteen aan, maar kon niet meer verder komen dan de vierde plaats. Intussen won Eugenio Lazzarini na zijn gebruikelijke slechte start. Massimiani werd tweede en Harald Bartol werd derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA 46' 25" 1 15
2 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli + 26" 2 12
3 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli + 29" 1 10
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane + 29" 3 8
5 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli + 49" 3 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli + 54" 7 5
7 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco + 1' 18" 6 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli + 1' 27" 5 3
9 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli + 1' 39" 3 2
10 Vlag van Italië Enrico Cereda Morbidelli + 1' 48" 9 1
11 Vlag van Italië Bruno Vasetti Morbidelli + 2' 05" 9
12 Vlag van Italië Italo Zerbini Morbidelli + 3' 46" 9
13 Vlag van Italië Ermanno Giuliano Morbidelli + 1 ronde
14 Vlag van Italië Riccardo Russo Morbidelli + 1 ronde
15 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Morbidelli + 1 ronde
16 Vlag van Italië Aldo Pero Morbidelli + 1 ronde
17 Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli + 1 ronde
18 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Morbidelli + 1 ronde
19 Vlag van Frankrijk Laurent Gomis Morbidelli + 1 ronde
20 Vlag van Frankrijk François Granon Morbidelli + 1 ronde
21 Vlag van Italië Claudio Granata MBA + 1 ronde
DNF Vlag van Italië Felice Agostini Morbidelli
DNF Vlag van Italië Claudio Lusuardi Morbidelli
DNF Vlag van Italië Pierluigi Conforti MBA
DNF Vlag van Italië Maurizio Musco Morbidelli
DNF Vlag van Italië Guido Valli Aspes
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli
DNF Vlag van Zwitserland Karl Fuchs Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli versnellingsbak
DNQ Vlag van Italië Alberto Ieva Morbidelli
DNQ Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha
DNQ Vlag van Italië Luigi Schiavone Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Fabrizio Frollani Morbidelli
DNQ Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Silvano Bertarelli Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Rino Pretelli Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Guido Mancini Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Germano Zanetti Morbidelli
DNQ Vlag van Venezuela Rafael Olavarria Morbidelli
DNQ Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Morbidelli
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de eerste race in Spanje startte Eugenio Lazzarini slecht, maar dit keer was het zo erg dat het hele veld al vertrokken was toen de Van Veen-Kreidler eindelijk wilde aanslaan. Ricardo Tormo (Bultaco) was juist weer als snelste weg. Stefan Dörflinger (Kreidler) leek hem te kunnen bedreigen, maar moest afhaken toen zowel zijn achterrem als zijn versnellingsbak kuren gingen vertonen. Patrick Plisson wist nu zelfs tweede te worden, terwijl Julien van Zeebroeck derde werd.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 30' 39" 4 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF + 2" 1 12
3 Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler + 19" 4 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler + 19" 7 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler + 20" 0 6
6 Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler + 20" 2 5
7 Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler + 37" 3 4
8 Vlag van Italië Alberto Ieva Morbidelli + 51" 9 3
9 Vlag van Italië Salvatore Monreale UFO + 54" 7 2
10 Vlag van België Pierre Dumont Kreidler + 1' 11" 8 1
11 Vlag van Frankrijk Daniel Corvi Kreidler + 1' 12" 4
12 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco + 1' 16" 5
13 Vlag van Italië Enrico Cereda UFO + 1' 39" 0
14 Vlag van Duitsland Hagen Klein Kreidler + 1 ronde
15 Vlag van Italië Claudio Granata UFO + 1' 55" 6
16 Vlag van België Charles Dumont Kreidler + 2' 30" 5
17 Vlag van Italië Gianni Ribuffo Bacchilega + 2' 38" 2
18 Vlag van Italië Renzo Fabbri Silvestri + 1 ronde
19 Vlag van Italië Mario Nanetti Derbi + 1 ronde
20 Vlag van Italië Silvano Bertarelli MTK + 1 ronde
21 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler + 3 ronden
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNF Vlag van Italië Carlo Mollo Kreidler
DNF Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
DNF Vlag van Italië Sergio Zattoni Kreidler
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Kreidler
DNF Vlag van Italië Ezio Mischiatti TGM
DNF Vlag van Italië Guido Mancini Iprem
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli
DNF Vlag van Italië Giorgio Paci Derbi
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
DNQ Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler
DNQ Vlag van Frankrijk Bruno di Carlo Kreidler
DNQ Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramón Galí Bultaco
DNQ Vlag van Italië Luigi Schiavone Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Giorgio Macchiavelli UFO

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De collega's van Rolf Biland waren niet gelukkig met zijn nieuwe "BEO Imagine 77 A"[1] en demonstreerden dat met een protestactie voor de start van de race in Mugello. Biland leek niet erg onder de indruk, want nadat Werner Schwärzel enige ronden aan de leiding had gereden nam hij het initiatief over. Hier bleek dat de zware BEO wel wat snelheid tekortkwam, maar dit in de bochtige gedeelten en op de rempunten ruimschoots goed kon maken. Schwärzel kon zijn tweede plaats makkelijk vasthouden, zeker nadat Alain Michel was uitgevallen door een vastloper. Jean-François Monnin/Philippe Miserez werden met hun Seymaz-Yamaha derde en haalden zo hun eerste WK-punten.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams BEO-Yamaha 45' 40" 2 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber ARO-Fath + 11" 5 12
3 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Zwitserland Philippe Miserez Seymaz-Yamaha + 39" 6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Russell Busch-Yamaha + 46" 6 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha + 1' 20" 1 6
6 Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Pierre Muller GEP-Yamaha + 1' 26" 6 5
7 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Schmid-Yamaha + 1' 33" 2 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Ward Windle-Yamaha + 1' 37" 2 3
9 Vlag van Zwitserland Ernst Trachsel Vlag van Zwitserland Andreas Stäger TTM-Suzuki + 1 ronde 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Schmid-Yamaha 1
11 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-Yamaha
12 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap Schmid-Yamaha + 2 ronden
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch Schmid-Yamaha
14 Vlag van Italië Bonanni Vlag van Italië Pellegrino BRM
15 Vlag van Italië Vincenzi Vlag van Italië Mancini Suzuki + 3 ronden
16 Passamonti Costantini onbekend + 4 ronden
DNF Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Rainer Gundel Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Seymaz-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha vastloper
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Hodgkins Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Windle-Yamaha
DNF Vlag van Italië Giorgio Erba Vlag van Italië Walter Zanassi Yamaha
DNF Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König
DNF Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Per-Erik Wickström Windle-Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Karl Altrichter Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Max Venus Vlag van Duitsland Norbert Bittermann CAT-Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Klaus Sprengel Vlag van Oostenrijk Manfred Kürnsteiner Suzuki
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
TT Assen 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1977
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1979