Grand Prix-wegrace van Duitsland 1979
 Grand Prix-wegrace van Duitsland 1979
| ||
|---|---|---|
_moto.svg)
| ||
| Land | Duitsland
| |
| Datum | 6 mei 1979 | |
| Organisator | FIM | |
| 500 cc | ||
| Poleposition | .svg){kind=small} Barry Sheene
| |
| Snelste ronde |  Kenny Roberts
| |
| Eerste |  Wil Hartog
| |
| Tweede | Kenny Roberts
| |
| Derde |  Virginio Ferrari
| |
| 350 cc | ||
| Poleposition | Walter Villa
| |
| Snelste ronde | .svg){kind=small} Michel Frutschi
| |
| Eerste | .svg){kind=small} Jon Ekerold
| |
| Tweede | Toni Mang
| |
| Derde | Michel Frutschi
| |
| 250 cc | ||
| Poleposition | Walter Villa
| |
| Snelste ronde | Jon Ekerold
| |
| Eerste | Jon Ekerold
| |
| Tweede | Randy Mamola
| |
| Derde | Toni Mang
| |
| 125 cc | ||
| Poleposition | .svg){kind=small} Ángel Nieto
| |
| Snelste ronde | Ángel Nieto
| |
| Eerste | Ángel Nieto
| |
| Tweede |  Harald Bartol
| |
| Derde | Walter Koschine
| |
| 50 cc | ||
| Poleposition | Ricardo Tormo
| |
| Snelste ronde | Ricardo Tormo
| |
| Eerste | Gerhard Waibel
| |
| Tweede | Peter Looijesteijn
| |
| Derde | Ingo Emmerich
| |
| Zijspan B2A | ||
| Poleposition | Max Venus/ Norbert Bittermann
| |
| Snelste ronde | Rolf Steinhausen/ Kenny Arthur
| |
| Eerste | Rolf Steinhausen/ Kenny Arthur
| |
| Tweede | Siegfried Schauzu/ Lorenzo Puzo
| |
| Derde | Dick Greasley/ John Parkins
| |
De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1979 was derde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1979. De race werd verreden op 6 mei 1979 op de Hockenheimring nabij Hockenheim.
Morbidelli debuteerde met twee nieuwe motorfietsen in Duitsland: de nieuwe 500 cc viercilinder en de 250 cc tweecilinder met de tank onder het motorblok. Graziano Rossi viel uit in de 500 cc klasse en werd in de 250 cc klasse slechts 18e.
500 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In Duitsland trainde Barry Sheene als snelste, maar drie Nederlanders (Wil Hartog, Boet van Dulmen en Jack Middelburg) stonden bij de eerste tien. Hartog ging er vanaf de start meteen vandoor en bouwde binnen een paar ronden een voorsprong van negen seconden op. Boet van Dulmen zat nog in de achtervolgende groep, samen met Sheene, Roberts en Ferrari, maar viel uit door een uitgelopen big-end lager. Sheene viel uit door een kapot krukastandwiel. Doordat Hartog gehinderd werd door achterblijvers wist Roberts nog even dichtbij te komen, maar nadat Hartog daarvoor gewaarschuwd werd vanuit de pit nam hij weer afstand.
Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
350 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Net als in de 250 cc klasse stond Walter Villa in Duitsland ook in de 350 cc race op poleposition. Hij kon echter niet starten, want na de opwarmronde bleek zijn schakelpedaal afgebroken te zijn. Jon Ekerold ging de strijd aan met Toni Mang, wiens Kawasaki KR 350 sneller was. Ekerold moest hem dus elke keer in het bochtige Motodrom passeren en deed dat ook. Zelfs in de passage van de laatste ronde lag Mang op kop, maar Ekerold ging hem in de Sachskurve voorbij en won. Kork Ballington lag derde, maar stopte even wegens een klein vastlopertje. Daarna gaf hij weer veel gas, maar de derde plaats moest hij aan Michel Frutschi laten.
Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]
.svg){kind=small}
250 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Walter Villa reed in de 250 cc klasse de snelste trainingstijd. Hij kon de strijd aangaan met Kork Ballington, terwijl Jon Ekerold, Toni Mang en Gregg Hansford heel slecht startten. Villa kwam met de finish in zicht zonder benzine te staan, en werd als 27e geklasseerd. Ekerold, Mang en Hansford vochten zich naar voren en Toni Mang bond de strijd om de tweede plaats aan met Randy Mamola. Die wist zijn plaats echter vast te houden. Patrick Fernandez reed zonder voorrem en werd slechts 16e. Graziano Rossi had een nieuwe, experimentele Morbidelli met de tank onder het motorblok en begon sterk aan de race. Hij viel echter steeds verder terug en werd 18e.
Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]
125 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In de 125 cc klasse reed Ángel Nieto de snelste trainingstijd. Net als in de GP van Oostenrijk ontstond er een strijd met Harald Bartol, die aan de leiding mocht rijden. Alleen in de achtste en de tiende ronde nam Nieto even de koppositie over, maar dat deed hij ook in de laatste ronde. Hij won met ruim een seconde voorsprong. Thierry Espié lag lang op de derde plaats, maar viel met pech uit.
Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]
50 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In de eerste race van 1979 was Ricardo Tormo (Bultaco) in de trainingen de snelste. Veel spanning werd er niet verwacht, want achter Eugenio Lazzarini (Van Veen-Kreidler) gaapte een gat van ruim negen seconden met derde man Wolfgang Müller (Kreidler). Peter Looijesteijn (Kreidler) was liefst twintig seconden langzamer dan Ricardo Tormo. In de race gingen Tormo en Lazzarini er als verwacht samen vandoor, maar Lazzarini riskeerde te veel om Tormo te volgen en viel. Drie ronden later viel Tormo uit door een gat in de zuiger en daardoor ontstonden ineens kansen voor de privérijders. Gerhard Waibel, die de testritten voor Van Veen had gedaan toen Lazzarini genas van een sleutelbeenbreuk, nam de leiding en Looijesteijn zat ineens op de tweede plaats, nadat hij Ingo Emmerich voorbij was gegaan. Waibel ontdekte pas na de finish dat hij gewonnen had. Met 20 jaar en 140 dagen was (en bleef) hij de jongste winnaar in de 50 cc klasse.
Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]
.svg){kind=small}
Zijspanklasse B2A[bewerken | brontekst bewerken]
In Duitsland kwamen de combinaties van Rolf Biland (TTM-Yamaha), Alain Michel en Cees Smit (beiden met een omgebouwde B2B Seymaz) weer niet door de keuring van de B2A-klasse. Daarmee was hun reis vergeefs, want de B2B-klasse reed niet in Hockenheim. In de race reden drie combinaties beurtelings aan de leiding: Siegfried Schauzu/Lorenzo Puzo, Dick Greasley/John Parkins en Rolf Steinhausen/Kenny Arthur. Rolf Steinhausen, wiens Yamaha door Harald Bartol getuned was, won de race met een seconde voorsprong op Schauzu. Jock Taylor reed met vervangende bakkenist Jim Law nadat Jimmy Neil bij een ongeluk een pols had gebroken en Dave Powell op Oulton Park dodelijk verongelukt was.
Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Bakkenist | Merk | Tijd | Punten |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Rolf Steinhausen
|
Kenny Arthur
|
KSA-Yamaha | 35' 10" 2 | 15 |
| 2 | Siegfried Schauzu
|
Lorenzo Puzo
|
Busch-Yamaha | +1" 3 | 12 |
| 3 | Dick Greasley
|
John Parkins
|
Convent-Yamaha | +7" 2 | 10 |
| 4 | George O'Dell
|
Cliff Holland
|
S/C-Yamaha | +23" 2 | 8 |
| 5 | Jock Taylor
|
Jim Law
|
Windle-Yamaha | +26" 9 | 6 |
| 6 | Hermann Huber
|
Bernhard Schappacher
|
Krauser-Yamaha | +39" 2 | 5 |
| 7 | Werner Schwärzel
|
Andreas Huber
|
Yamaha | 4 | |
| 8 | Jesco Höckert
|
Helmut Weiser
|
Busch-Yamaha | 3 | |
| 9 | Bill Hodgkins
|
Donnie Williams
|
Dogby-Yamaha | 2 | |
| 10 |  Göte Brodin
|
Billy Gällros
|
Krauser-Yamaha | 1 | |
| DNS | Rolf Biland
|
Kurt Waltisperg
|
TTM-Yamaha | combinatie afgekeurd | |
| DNS |  Alain Michel
|
Stuart Collins
|
Seymaz-Yamaha | combinatie afgekeurd | |
| DNS | Cees Smit
|
Charles Vroegop
|
Seymaz-Yamaha | combinatie afgekeurd |
Bronnen, noten en/of referenties
Voetnoten
|
| Vorige race: Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979 |
FIM wereldkampioenschap wegrace 31e seizoen (1979) |
Volgende race: Grand Prix-wegrace der Naties 1979 |
|
| ||
| Vorige race: Grand Prix-wegrace van Duitsland 1978 |
Grand Prix-wegrace van Duitsland | Volgende race: Grand Prix-wegrace van Duitsland 1980 |
· 
· 
· ·