Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978
Circuit Silverstone
Officiële naam John Player British Grand Prix
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Datum 6 augustus 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manship
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
350 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Noord-Ierland Tom Herron
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Noord-Ierland Tom Herron
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Noord-Ierland Tom Herron
Derde Vlag van Frankrijk Raymond Roche
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Verenigd Koninkrijk James Neil

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978 was de tiende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1978. De races werden verreden op 6 augustus 1978 op het Silverstone circuit nabij Silverstone (Northamptonshire). In Silverstone werd de wereldtitel in de 350cc-klasse beslist. De wereldtitel in de 125cc-klasse werd al voor de start beslist, want Pier Paolo Bianchi had zijn been gebroken in de Grand Prix van Finland en kon daardoor niet starten.

De Britse 500cc-GP begon droog en opnieuw reed Wil Hartog aan de leiding. Hij werd even gepasseerd door Kenny Roberts, maar samen hadden ze een voorsprong op de rest van het veld. Barry Sheene zakte af naar de zesde plaats. Het begon te regenen terwijl iedereen op slicks reed. Hartog was een van de eerste uitvallers toen zijn motor op drie cilinders begon te lopen. De omstandigheden werden steeds slechter en Barry Sheene liet als eerste wielen met regenbanden monteren. Een aantal coureurs volgde dat voorbeeld, maar niet iedereen. Roberts deed het wel en won de race, maar Steve Manship (Suzuki) die op intermediates was gestart, bleef rijden en werd tweede, terwijl Sheene uiteindelijk derde werd. Door alle bandenwissels was niet iedereen overtuigd van de finishvolgorde: Marco Lucchinelli, die geen wielen had gewisseld, claimde de overwinning en diende tervergeefs een protest tegen de uitslag in. Kenny Roberts kon zelf niet uitsluiten dat hij de eerste plaats in Engeland ten onrechte had gekregen ("Ik word betaald om te rijden, niet om de ronden te tellen"), maar had in Duitsland in elk geval aan een vierde plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Uiteindelijk bleek dat Roberts wel degelijk winnaar was.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 55' 56" 93 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manship Suzuki +8" 05 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Suzuki +1' 06" 76 10
4 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva-Suzuki +1' 29" 35 8
5 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +1' 56" 98 6
6 Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki +1 ronde 5
7 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Heron-Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +2 ronden
16 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +2 ronden
17 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Yamaha +2 ronden
18 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki +3 ronden
19 Vlag van Nieuw-Zeeland John Woodley Suzuki +3 ronden
20 Vlag van Nederland Dick Alblas Suzuki +3 ronden

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Wil Hartog Heron-Suzuki motor
Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki val
Vlag van Italië Gianfranco Bonera Cagiva-Suzuki ongeluk
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Suzuki banden
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Suzuki banden
Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki banden
Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki banden
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Leslie van Breda Suzuki motor
Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Gallina-Suzuki
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Wood Suzuki
Vlag van Frankrijk Marc Fontan Suzuki
Vlag van Oostenrijk Werner Nenning Suzuki
Vlag van Duitsland Franz Rau Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Stowe Suzuki
Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Wright Yamaha

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 100
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Suzuki 92
3 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki / Heron-Suzuki 65
4 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 54
5 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Heron-Suzuki 51
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 47
7 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Gallina-Suzuki 38
8 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki 37
9 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 30
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 20

In de 350cc-race liet Kork Ballington de snel gestarte Tom Herron vijftien ronden lang aan de leiding rijden. Ballington volgde samen met Michel Rougerie, tot hij het wel genoeg vond en met tien seconden voorsprong de wedstrijd won. Daarmee behaalde hij tevens zijn eerste wereldtitel. Herron eindigde de race als tweede en Mick Grant werd derde.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Ptn
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 44' 43" 57 15
2 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +10" 23 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki +23" 01 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha +52" 43 8
5 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha +59" 09 6
6 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +59" 76 5
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +59" 85 4
8 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 00" 24 3
9 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +1' 00" 74 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +1' 30" 23 1
11 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1' 31" 27
12 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +1' 31" 48
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Padgett Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Nederland Jack Middelburg Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha vastloper
Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki frame
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha
Vlag van Australië Ray Quincey Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Italië Gianni Rolando Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Yamaha
Vlag van Australië John Dodds Yamaha
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha
Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
Vlag van België Richard Hubin Yamaha
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Yamaha
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha
Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha

Top elf tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 107 Wereldkampioen
2 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 57
3 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 49
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha 42
5 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 41
6 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha 27
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 26
Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
9 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha 22
10 Vlag van Italië Franco Uncini Venemotos-Yamaha 19
Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha

In de 250cc-race ontstond na de start een leuke strijd tussen Tom Herron, Alain Chevallier en Kork Ballington, terwijl de achtervolgende groep werd aangevoerd door Toni Mang. Ballington viel echter uit door een uitgelopen big-end. Chevallier viel en moest zijn race in het achterveld voortzetten, maar Mang reed de snelste raceronde en drie ronden voor het einde passeerde hij Tom Herron. Raymond Roche (Yamaha), die in de 350cc-race was uitgevallen, werd derde.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 43' 03" 32 15
2 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +0" 19 12
3 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha +23" 45 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki +30" 82 8
5 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +30" 97 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +31" 48 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +31" 63 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +31" 78 3
9 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +59" 41 2
10 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha +59" 63 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Padgett Yamaha +1' 10" 30
12 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +1' 11" 84
13 Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Yamaha +1' 13" 67
14 Vlag van Australië Greg Johnson Yamaha +1' 21" 87
15 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Dudley Cramond Yamaha +1' 31" 36
16 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1' 34" 76
17 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +1' 35" 41
18 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol HBI +1 ronde
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernard Murray Yamaha +1 ronde
21 Vlag van België Yves de Kimpe Yamaha +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki motor
Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki val
Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli val
Vlag van Australië Ray Quincey Yamaha
Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Yamaha
Vlag van Italië Pierluigi Conforti Yamaha
Vlag van Australië John Dodds Yamaha
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Hickman Yamaha
Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Huxley Yamaha
Vlag van België Richard Hubin Yamaha
Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Yamaha
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Italië Walter Villa MBA

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 84
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 79
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 54
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 40
Vlag van Italië Franco Uncini Venemotos-Yamaha
6 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 38
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 33
8 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli 30
9 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 27
10 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 19

Pier Paolo Bianchi (gebroken been) kwam uiteraard niet aan de start in Silverstone, en dat betekende dat Eugenio Lazzarini al wereldkampioen was. Ángel Nieto was nu de enige Minarelli-coureur en hij nam meteen de leiding om die niet meer af te staan. Lazzarini moest nog even vechten met Thierry Espié, maar ze werden allebei ingehaald door Clive Horton, die eerst nog op de zevende plaats had gelegen. Horton pakte de tweede plaats, Lazzarini werd derde.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Ptn
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 44' 51" 08 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli +17" 02 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA +21" 20 10
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane +29" 90 8
5 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli +40" 57 6
6 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +40" 94 5
7 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +45" 37 4
8 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Morbidelli +1' 01" 91 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 10" 39 2
10 Vlag van Italië Felice Agostini Morbidelli +1' 10" 65 1
11 Vlag van Zwitserland Karl Fuchs Morbidelli +1' 44" 40
12 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli +1 ronde
13 Vlag van Frankrijk Daniel Meyer Morbidelli +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli +1 ronde
15 Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli +1 ronde
16 Vlag van Nederland Jan Ubels Morbidelli +2 ronden
17 Vlag van Zwitserland Alain Pellet Morbidelli +2 ronden

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Pierluigi Conforti MBA
Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
Vlag van Frankrijk Laurent Gomis Morbidelli
Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli
Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Morbidelli
Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli
Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli
Vlag van Nederland Jan Huberts Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kernan Morbidelli
Vlag van Nederland Kees van de Ven Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Carr Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leigh Notman Morbidelli
Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli
Vlag van Nederland Bennie Wilbers Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Shirtliff Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Garnett Morbidelli

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA 111 Wereldkampioen
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli 70
3 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco / Minarelli 58
4 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli 54
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane 50
6 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli 43
7 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli 42
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Bender / Morbidelli 37
9 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli 26
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli 25

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspancoureurs hadden Zweden en Finland overgeslagen en kwamen pas op het kletsnatte circuit van Silverstone weer aan de beurt. Alain Michel en Stuart Collins leidden de race van start tot finish, Rolf Biland/Kenneth Williams werden met de BEO-Yamaha tweede en Jock Taylor/James Neil, die net een nieuwe sponsor hadden gevonden, werden derde.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Ptn
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha 45' 27" 56 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams BEO-Yamaha +11" 36 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk James Neil Windle-Yamaha +1' 02" 13 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Hodgkins Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Windle-Yamaha +1' 10" 44 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Schmid-Yamaha +1' 23" 39 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Burns Yamaha +1' 27" 92 5
7 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van België Paul Gérard Seymaz-Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Russell Busch-Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-Yamaha 2
10 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Windle-Yamaha 1

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams TTM-Yamaha / BEO-Yamaha 67
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha 49
3 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 41
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber ARO-Fath 32
5 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Zwitserland Philippe Miserez / Vlag van België Paul Gérard Seymaz-Yamaha 26
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Schmid-Yamaha 23
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Russell Busch-Yamaha
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Ward / Vlag van Verenigd Koninkrijk James Neil Windle-Yamaha 22
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson (†) Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch (†) Schmid-Yamaha
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Hodgkins Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Windle-Yamaha 17
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1977
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1979