TT Assen 1974

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1974
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 29 juni 1974
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Duitsland Dieter Braun
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Pons
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Derde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Tweede Vlag van Italië Otello Buscherini
Derde Vlag van Zweden Kent Andersson
50 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Gerhard Thurow
Snelste ronde Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Eerste Vlag van Duitsland Herbert Rittberger
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Nederland Jan Bruins
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch

De TT van Assen 1974 was de zesde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1974. De race werd verreden op 29 juni 1974 op het TT-Circuit Assen nabij Assen, Nederland.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In 1974 debuteerde Kenny Roberts op de Europese circuits. Zijn eerste optreden in het wereldkampioenschap wegrace was in de 250cc-race in de TT van Assen, nadat hij in de Daytona 200 en de Imola 200 tweede was geworden achter Giacomo Agostini. Jos Schurgers kon zijn racecarrière niet meer verenigen met het ontwikkelingswerk dat hij voor de Van Veen OCR 1000 wankelmotor moest doen en verkocht een van zijn 125cc-Bridgestone-blokken aan Henk van Kessel. Hij kon echter nog wel deelnemen aan de TT van Assen, waar hij vijfde werd. Herbert Rittberger won voor het eerst een WK-race.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De eerst startrij in Assen liet goed zien hoe sterk de concurrentie van MV Agusta intussen was geworden. Daar stonden drie merken opgesteld: Yamaha (Teuvo Länsivuori en Giacomo Agostini), MV Agusta (Phil Read) en Suzuki (Barry Sheene). Om nog uitzicht op de wereldtitel te houden moest Agostini in Assen winnen. Read had de beste start en kwam na een ronde als eerste door, gevolgd door Gianfranco Bonera (MV Agusta), Länsivuori en Agostini. Bonera werd al snel naar de vierde plaats verdrongen en Agostini ging, toen zijn extra grote tank wat leger en lichter was geworden, achter Read aan. Read had intussen al een aantal recordronden gereden en bracht het ronderecord in de vierde ronde op 3.01.8. In de zevende ronde werd Agostini de eerste coureur die het circuit van Assen in minder dan drie minuten rondde: 2.59.8, juist op het moment dat de machine van Read wat toeren begon te verliezen. Twee ronden later ging ook Länsivuori Read voorbij en daarmee was het podium beslist. Voor Suzuki werd de TT van Assen een grote teleurstelling. De beste machines waren tijdens tests in de Verenigde Staten vernield, toen Gary Nixon een vastloper kreeg en testrijder Ken Araoka op zijn machine inreed. Nixon brak hierbij beide benen. Sheene startte in Assen slecht en viel in de vijfde ronde uit. Zijn zwager en teamgenoot Paul Smart viel al in de eerste ronde uit.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 48' 54" 6 15
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +3" 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +28" 4 10
4 Vlag van Italië Gianfranco Bonera MV Agusta 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha 6
6 Vlag van Australië Karl Auer Yamaha 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 4
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 1
11 Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha
12 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Kurt-Harald Florin Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Nederland Nico van der Zanden Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Nederland Jan van Disseldorp Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Nederland Henk Klaassen Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki +1 ronde
19 Vlag van Nederland Wietse Veenstra Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna +1 ronde
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki val
DNF Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha
DNF Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König
DNF Vlag van Zwitserland Walter Rüngg Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Ernst Hiller König
DNQ Vlag van Duitsland Georg Pohlmann Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Motobécane
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Léon Kawasaki
DNQ Vlag van Verenigde Staten Gary Nixon Suzuki
DNQ Vlag van België Jérôme van Haeltert Suzuki
DNQ Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Assen was duidelijk dat MV Agusta zich definitief zou terugtrekken uit het 350cc-kampioenschap van 1974. Yamaha-coureur Giacomo Agostini had slechts de derde trainingstijd en na de start schoot Chas Mortimer (Maxton-Yamaha)[1] van de tweede startrij naar voren. Mortimer viel in de tweede ronde uit met een defecte koppeling. Agostini nam de leiding over en begon weg te lopen van de rest van het veld. Dieter Braun (Yamaha) lag op de tweede plaats, maar werd ingehaald door de slecht gestarte Teuvo Länsivuori (Yamaha). Braun en Patrick Pons (Yamaha) bleven op Länsivuori jagen tot een halve ronde voor het einde de ketting van Länsivuori brak. Braun werd nu tweede en Pons werd derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 49' 36" 5 15
2 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +19" 9 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +39" 1 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha 8
5 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 6
6 Vlag van Australië Karl Auer Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 3
9 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 1
11 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha
12 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha
13 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
14 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha
15 Vlag van Nederland Wil Hartog Yamaha
16 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
17 Vlag van Brazilië Adu Celso Santos Yamaha
18 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Nederland Jan van Disseldorp Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ
DNF Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha kettingbreuk
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha koppeling
DNF Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera MV Agusta
DNF Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha
DNF Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha
DNF Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha val

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-kwalificatie in Assen deden twee debutanten het erg goed: Kenny Roberts (Yamaha) was de snelste en Takazumi Katayama (Yamaha) was derde, achter Walter Villa met zijn Harley-Davidson RR 250. Voor de race monteerde Roberts een ander zitje op zijn Amerikaanse Yamaha, dat meer recht deed aan de knee down techniek die gebruikt werd door Roberts, maar ook door een aantal Europese coureurs, zoals Bruno Kneubühler. Roberts moest voor het eerst een duwstart maken, maar was desondanks achter Kent Andersson (Yamaha) en Rolf Minhoff (Maico) als derde weg. Na een ronde lag hij tweede achter Walter Villa, maar hij joeg zo hard dat hij het onbereikbaar geachte ronderecord van Mike Hailwood uit 1967 tot twee keer toe brak. In de achtste ronde viel hij echter. Hij kon weliswaar verder zonder zijn tweede plaats in te leveren, maar de dolfijnkuip was beschadigd waardoor zijn Yamaha snelheid verloor. Walter Villa won de race, en Roberts werd geklopt door Bruno Kneubühler en moest tevreden zijn met de derde plaats.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 50' 23" 0 15
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +43" 6 12
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha +44" 2 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 8
5 Vlag van Australië John Dodds Yamaha 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 4
8 Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha 3
9 Vlag van Nederland Adrie van den Broeke Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha
12 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha
13 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
14 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
15 Vlag van Nederland Wil Hartog Yamaha
16 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico +1 ronde
20 Vlag van Nederland Leo Bovee Yamaha +4 ronden
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson val
DNF Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha
DNF Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha val
DNF Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
DNF Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Japan Orenzo Memola Yamaha
DNF Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz Yamaha
DNF Vlag van België Francis Hollebecq Yamaha
DNF Vlag van Nederland Kees Schermer Yamaha
DNF Vlag van Nederland Frits Geysendorpher Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125cc-race moest het tot een duel tussen Ángel Nieto (Morbidelli) en Kent Andersson (Yamaha) komen, maar die laatste had last van een keelontsteking en was dus niet fit. Nieto had de snelste trainingstijd, maar Bruno Kneubühler (Yamaha) was slechts 0,1 seconde langzamer. Bij de start was Andersson ondanks alles samen met Harold Bartol (Suzuki) als eerste weg, maar na de eerste ronde leidde Paolo Pileri, wiens Morbidelli nu door Jorg Möller verbeterd was. Daar achter zaten Nieto, Andersson en Kneubühler. Kneubühler wist zich van de groep los te rijden, achtervolgd door Nieto, die daarbij het ronderecord brak. Kort daarna viel hij echter, terwijl Pileri door een kapotte versnellingsbak uitviel. Kneubühler liep steeds verder weg van Andersson, die bedreigd werd door de snel opkomende Otello Buscherini (Malanca). Uiteindelijk won Kneubühler, maar Buscherini wist Andersson met 1½ seconde te verslaan.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 46' 27" 2 15
2 Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca +6" 3 12
3 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +7" 7 10
4 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender 8
5 Vlag van Nederland Jos Schurgers Bridgestone 6
6 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Maico 5
7 Vlag van Australië Harald Bartol Suzuki 4
8 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha 3
9 Vlag van Nederland Aart Valster Yamaha 2
10 Vlag van Australië Johann Zemsauer Rotax 1
11 Vlag van Nederland Roel Cornelis Yamaha
12 Vlag van Australië Rudolf Weiss Maico +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Maico +1 ronde
14 Vlag van Zweden Staffan Liebst Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Motobécane
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Morbidelli val
DNF Vlag van Duitsland Horst Seel Maico
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Bridgestone-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Yamaha
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli versnellingsbak
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha val
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Yamaha
DNF Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa
DNF Vlag van Italië Gianni Ribuffo DRS
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alain John Jones Maico
DNF Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli
DNF Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
DNF Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
DNF Vlag van Australië Hans-Jürgen Hummel Yamaha
DNF Vlag van Nederland Piet van den Goorbergh Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jan Warners Yamaha

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Gerhard Thurow had poleposition veroverd, maar viel al in de eerste bocht. Hij kon nog wel verder, maar speelde geen rol van betekenis meer. Henk van Kessel (Van Veen-Kreidler) verstevigde in Assen zijn leidende positie, maar hij won zijn thuisrace niet. Dat deed Herbert Rittberger met zijn Kreidler. Het Jamathi-team miste in de trainingen vermogen en reisde 's nachts zelfs naar Breukelen om aan de machine van Jan Bruins te werken. Dat had kennelijk geholpen, want Bruins werd achter van Kessel, die in de training voldoende vermogen had maar in de race niet, derde. Doordat de machine van Bruins in de training beter had gelopen had hij zijn gearing te lang gekozen en hij verloor 2 seconden per ronde op Rittberger.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler 33' 12" 1 15
2 Vlag van Nederland Henk van Kessel Van Veen-Kreidler +14" 4 12
3 Vlag van Nederland Jan Bruins Jamathi +19" 0 10
4 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 6
6 Vlag van Australië Hans-Jürgen Hummel Kreidler 5
7 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler 4
8 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 3
9 Vlag van Nederland Adam van de Draay Kreidler 2
10 Vlag van Nederland Tom Kooyman Hemeyla 1
11 Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler
12 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
13 Vlag van Duitsland Jürgen Röller Kreidler
14 Vlag van Australië Wilhelm Werner Kreidler
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Stone Jamathi
16 Vlag van België Julien van Zeebroeck[2] Van Veen-Kreidler
17 Vlag van Nederland Willem Koerhuis Hemeyla
18 Vlag van Duitsland Kasimir Rapcynski Kreidler
19 Vlag van Nederland Engelbert Kip Kreidler
20 Vlag van Nederland Rein Gijsman Roton +1 ronde
21 Vlag van Finland Pentti Salonen Tunturi-Puch +1 ronde
22 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Kreidler +1 ronde
23 Vlag van Nederland John Koster Kreidler +1 ronde
DNF Vlag van Duitsland Ludwig Fassbender Kreidler val
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler val
DNF Vlag van Zweden Lars Persson Penningson
DNF Vlag van Australië Harald Bartol Kreidler
DNF Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca val
DNF Vlag van Nederland Nico Polane Roton val

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In tegenstelling tot de solorijders mochten de zijspannen slicks gebruiken, maar na een klein buitje in Assen kregen ze van de technische commissie opdracht die te vervangen door profielbanden. Uiteindelijk onnodig, want het bleef de hele race droog. Voor de coureurs was het echter een groot probleem, want ze kregen er 15 minuten voor terwijl de meesten geen extra velgen hadden en dus alle banden opnieuw moesten monteren. Bovendien moest de gearing veranderd worden, wat voor de BMW-coureurs het vervangen van de cardanaandrijving betekende. Veilig was de bandenwissel allerminst, want de profielbanden verloren op het droge asfalt hele stukken loopvlak. Werner Schwärzel/Karl-Heinz Kleis hadden als snelste getraind en namen ook de leiding in de race, maar hun koppeling begon te slippen waardoor ze uiteindelijk een pitstop moesten maken. Klaus Enders/Ralf Engelhardt namen de kop over en wonnen vóór Rolf Steinhausen/Josef Huber en Siegfried Schauzu/WolfgangKalauch. Schauzu had in de trainingen twee motorblokken opgeblazen en kreeg daarom een fabrieksblok van BMW, dat eigenlijk aan de gebroeders Michel en Serge Vanneste beloofd was.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 47' 54" 7 15
2 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber König +17" 2 12
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW +1' 28" 2 10
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 8
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis König 6
6 Vlag van Duitsland Siegfried Maier Vlag van Duitsland Gerhard Lehmann BMW 5
7 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Erich Berghahn König +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jacobson BMW +1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Horst Schons BMW +1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Karl Venus Vlag van Duitsland Rainer Gundel König +2 ronden 1
11 Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Jan Smit Piek-Honda +3 ronden
Vorige race:
Isle of Man TT 1974 		FIM wereldkampioenschap wegrace
26e seizoen (1974) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1974
Vorige race:
TT Assen 1973 		TT Assen Volgende race:
TT Assen 1975
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=TT_Assen_1974&oldid=67262064"